του Κώστα Παπαθεοδώρου


Είναι προφανές πλέον ότι βρισκόμαστε υπό κατοχή. Υπό γερμανική κατοχή. Η μεγάλη μας φίλη η κα Αγγέλα Μέρκελ που εκφράζει με τον αυθεντικότερο τρόπο τον νεογερμανικό οικονομικό εθνικισμό επιδιώκει μέσω της Ελλάδας να καταστήσει σαφές σε όλους ποιος είναι το αφεντικό. Και δεν το κάνει μόνο για λόγους εγωισμού. Μέσω αυτής της διαδικασίας η γερμανίδα καγκελάριος επιδιώκει την αναθεώρηση επί το σκληρότερο του Συμφώνου Σταθερότητας που προβλέπει συμμόρφωση των κρατών της Ευρωζώνης σε έλλειμμα έως 3% και σε δημόσιο χρέος μέχρι 60% του ΑΕΠ.

Ο λόγος είναι προφανής. Ξεκαθάρισμα και ξεσκαρτάρισμα των αδύναμων κρατών ώστε να απομείνει ένας νέος πυρήνας χωρών που θα είναι σε θέση να ακολουθούν και να υποστηρίζουν το σκληρό ευρώ.


Υπό αυτές τις συνθήκες, με δεδομένη την πολιτική ηγεμονική και την οικονομική κυριαρχία, ο πλούσιος βορράς θα τροφοδοτεί με βιομηχανικά είδη τον φτωχό νότο και η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και γιατί όχι και η Ιταλία (συμπεριλαμβανομένων και των χωρών της ανατολικής Ευρώπης θα μετατραπούν σε αγορές υποδοχής των προϊόντων και το πολύ να εξάγουν εργατικό δυναμικό για της ανάγκες της «φάμπρικας».


Αξίζει να σημειωθεί ότι περίπου το 70% των εξαγωγών της γερμανικής βιομηχανίας απορροφώνται από την ευρωπαϊκή αγορά. Και είναι προϊόντα όχι μόνο άκρως ανταγωνιστικά αλλά τα περισσότερα από αυτά κατέχουν θέση σχεδόν μονοπωλιακή και άρα δεν εξαρτώνται από τις ισοτιμίες των νομισμάτων. Όπως εκτιμούν οι Γερμανοί νεοεθνικιστές: Βρετανοί, Γάλοι, Ιταλοί, Ισπανοί, Έλληνες κλπ, ανεξαρτήτως της ισοτιμίας του ευρώ θα «αναζητήσουν» τη Mercedes την Porsche, τη Siemens κλπ.


Για τη Γερμανία με το κολοσσιαίο ΑΕΠ (1652 τρις ευρώ ) η διάσωση της Ελλάδας με ΑΕΠ 280 δισ. ευρώ, θα ήταν μια απλή…διεκπεραίωση. Όμως οι κυνικοί Γερμανοί όχι μόνο δεν προθυμοποιήθηκαν να αναλάβουν τέτοια πρωτοβουλία αλλά έβαλαν στο παιχνίδι και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), εξευτελίζοντας την ίδια την Ε.Ε. η οποία φαίνεται έτσι, ότι δεν μπορεί μόνη της να λύσει τα προβλήματά της και βάζει από την πίσω πόρτα στο παιχνίδι τις ΗΠΑ που έχουν τη μεγαλύτερη οικονομική συνεισφορά και ουσιαστικά ελέγχουν το ΔΝΤ.

Το «πέτυχαν» χωρίς σοβαρές αντιδράσεις αξιοποιώντας και τους άστοχους «επικοινωνιακούς» χειρισμούς της Κυβέρνησης η οποία μάλλον από λάθος εκτίμηση επέσειε ως «φόβητρο» την προσφυγή στο ΔΝΤ.

Και αφού διασφάλισαν το σχήμα που ήθελαν φρόντισαν να εξασφαλίσουν και το… ρεγάλο τους. Με επιτόκιο της τάξης του 5% οι Γερμανοί δανειστές μας θα κερδίσουν περί το 1δισ. ευρώ. Ως γνωστόν το 75% του χρέους βρίσκεται στα χέρια των ξένων εταίρων μας και κυρίως των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών που με την ανοχή ίσως και τη συνενοχή των κυβερνήσεων τους όχι μόνο δεν μας διευκολύνουν αλλά ακόμη και αυτή την ώρα της κρίσεως κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος μας.

«Τέτοια βοήθεια είναι βρισιά» εκτός από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη (Μάουτχαουζεν) φωνάζουν ανοικτά πλέον όλοι οι οικονομολόγοι που σέβονται τον εαυτό τους αλλά και ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανός Μαρτέν Σουλτς, ο οποίος αφού χαρακτήρισε «απόλυτα απαράδεκτο μηχανισμό» τον δανεισμό της Ελλάδας με επιτόκιο 5% τόνισε ότι καμία χώρα δεν έχει δικαίωμα να κερδίζει από τα χρέη ενός άλλου κράτους…

Ακόμη και ο επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Όλβιε Μπλέντερ, σε συνέντευξή του στη «Λε Μοντ», επισήμανε ότι εάν η Ελλάδα δανειστεί με υψηλά επιτόκια θα βυθιστεί στην ύφεση καθιστώντας αδύνατη την οικονομική ανάπτυξη…


Με αυτά τα δεδομένα, οικονομικοί αναλυτές που πρωτίστως ενδιαφέρονται να διασφαλίσουν την αποπληρωμή των δανειακών κεφαλαίων των πελατών τους, εκτιμούν ότι έως το 2014 το χρέος της Ελλάδας θα φτάσει το 150% του ΑΕΠ,

εξέλιξη που φέρνει πιο κοντά τον κίνδυνο της χρεοκοπίας.


Σε κάθε περίπτωση πάντως η χώρα μπαίνει στη «ζώνη του λυκόφωτος» ως αποτέλεσμα της παραγωγικής αποδιάρθρωσης, της γραφειοκρατικής μέγγενης και προφανώς των διαρθρωτικών και εξυγιαντικών μέτρων για την οικονομία.


Το πόσο θα διαρκέσει η ύφεση αλλά και τι κόστος θα έχει, εξαρτάται από την Κυβέρνηση. Πέρα και πάνω από το όποιο «σχέδιο» απαιτείται εμπέδωση της αξιοπιστίας και της ισονομίας.

Εάν οι πολίτες πειστούν ότι οι θυσίες τους πιάνουν τόπο, ίσως δείξουν ανοχή. Σε αντίθετη περίπτωση θα ξεχυθούν στους δρόμους και η απελπισία τους θα είναι το υποκείμενο της κοινωνικής έκρηξης. Και πολύ φοβάμαι, ότι δεν θα πρόκειται για κλασικούς «κοινωνικούς αγώνες» έτσι όπως μέχρι σήμερα τους αντιλαμβανόμαστε αλλά για φαινόμενα ακραία.. Φαινόμενα βίας και καταστροφής όπως αυτά του Λος Άντζελες και της Αργεντινής.

Και προφανώς τέτοιου είδους εξέγερση θα σηματοδοτήσει και το τέλος του υφιστάμενου πολιτικού μας συστήματος.

Το «τέλος ανοχής» θα σηματοδοτήσει και το πραγματικό «τέλος εποχής». «Το τέλος της ιστορίας» κατά τον Φουκουγιάμα αν θεωρήσουμε ότι «η ιστορία είναι το σύνολο των πραγμάτων που δεν μπορέσαμε να αντιμετωπίσουμε» όπως έλεγε ένας άλλος γερμανός καγκελάριος, ο Αντενάουερ.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...