[ ]
Πρόσφατες Αναρτήσεις
Παγκόσμια κατακραυγή εναντίον των Εβραίων δολοφόνων
By STEVENIKO | Δευτέρα 31 Μαΐου 2010 | Posted in | With 0 comments

Επιτέθηκαν στο στόλο που μετέφερε εφόδια στη Γάζα - Υπό κατάληψη και ελληνικό πλοίο
Στο διεθνή στολίσκο που μετέφερε εφόδια στη Λωρίδα της Γάζας επιτέθηκαν σήμερα τα ξημερώματα ισραηλινοί καταδρομείς, με αποτέλεσμα, σύμφωνα με το «Reuters» να έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους 15 άτομα, ενώ δεκάδες έχουν τραυματιστεί. Μεταξύ των τραυματιών φέρεται να είναι και ένας Έλληνας. Υπό κατάληψη βρίσκεται και το πλοίο «Ελεύθερη Μεσόγειος», με 34 Έλληνες. Ενεργοποιείται η μονάδα διαχείρισης κρίσεων του ΥΠΕΞ. Έκτακτο υπουργικό συμβούλιο στην Τουρκία.

Το πρακτορείο «Reuters»μεταδίδει ότι υπάρχουν 15 νεκροί, οι περισσότεροι εκ των οποίων Τούρκοι, ενώ όπως αναφέρει το πρακτορείο ο αριθμός των θυμάτων μπορεί να αυξηθεί. Σύμφωνα με πληροφορίες και τα έξι πλοία του διεθνούς στολίσκου έχουν καταληφθεί από Ισραηλινούς.
Ο διεθνής στολίσκος με 700 άοπλους ακτιβιστές και 10.000 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας ξεκίνησε την Κυριακή με προορισμό την αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας. Το δίκτυο της ισλαμιστικής οργάνωσης προβάλλει εικόνες από ισραηλινούς καταδρομείς που κατεβαίνουν από ελικόπτερο και αντιμετωπίζουν τους ακτιβιστές σε ένα από τα πλοία.

Το Ισραήλ είχε προειδοποιήσει ότι το Πολεμικό Ναυτικό θα εμποδίσει διά της βίας αν χρειαστεί το στολίσκο εάν επιχειρήσει να προσεγγίσει τις ακτές της Λωρίδας της Γάζας. Οι Ισραηλινοί απείλησαν ότι θα καταλάβουν τα πλοία, θα συλλάβουν και θα απελάσουν τους ακτιβιστές. Ο ισραηλινός στρατός, ωστόσο, αρνείται να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο.

Από τις 6 το πρωί η επικοινωνία έχει χαθεί και με το πλοίο «Ελεύθερη Μεσογείος», υπό ελληνική σημαία, στο οποίο επιβαίνουν 34 άτομα, οι περισσότεροι εκ των οποίων Έλληνες. Πιο συγκεκρίμενα, λίγο πριν τις 6 τα ξημερώματα κι ενώ ο καπετάνιος του πλοίου «Ελεύθερη Μεσόγειος» μιλούσε μέσω δορυφορικού τηλεφώνου με την Αθήνα έγινε η επιχείρηση των Ισραηλινών καταδρομέων και από εκείνη τη στιγμή έχει χαθεί το ψηφιακό του σήμα.

Δείτε το βίντεο από την δολοφονική επίθεση:



Να απελαθεί άμεσα ο σιωνιστής πρέσβης - Να κλείσει το άντρο του σιωνισμού στην Αθήνα.
Να αντιδράσουμε δυναμικά ενάντια στους σιωνιστές δολοφόνους όπως οι Τούρκοι διαδηλωτές που επιχείρησαν να εισβάλλουν στο προξενείο του Ισραήλ στην Κωνσταντινούπολη και συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής όπως , μετέδωσε το τουρκικό τηλεοπτικό δίκτυο CNN-Turk.
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ 7 μ.μ έξω απ’ το προξενείο του Ισραήλ.
Στην Θεσσαλονίκη η συγκέντρωση θα γίνει στις 6 μμ στην ΚΑΜΑΡΑ





http://activistis.gr/
Κρεγκ Βέντερ : Ο άνθρωπος που κάνει τον Δημιουργό
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments


Εχει δείκτη νοημοσύνης 142, ήταν κακός μαθητής στο σχολείο, πολέμησε στο Βιετνάμ, έχει δικό του Lear Jet και διεκδικεί τον ρόλο του Θεού. Ο Κρεγκ Βέντερ, ο επονομαζόμενος και Νταρθ Βέντερ (από τον «κακό» Νταρθ Βέιντερ του «Πολέμου των Αστρων»), ακούει συχνά τους επικριτές του να τον παρομοιάζουν με τον Χίτλερ, την ίδια ώρα που το «Τime» τον κατατάσσει για δύο χρονιές- 2007 και 2008- στους πιο σημαντικούς ανθρώπους του πλανήτη.

Η αλήθεια είναι ότι ο αμερικανός επιστήμονας, που μόλις την περασμένη εβδομάδα δημιούργησε στο εργαστήριό του το πρώτο τεχνητό κύτταρο, είναι αυτή τη στιγμή ο πιο διάσημος- και ταυτοχρόνως ο πιο αμφιλεγόμενος- βιολόγος του κόσμου- πιο γνωστός σίγουρα από τους Τζέιμς Γουάτσον και Φράνσις Κρικ που ανακάλυψαν τη διπλή έλικα του DΝΑ.

Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει καλά το παιχνίδι της πρόκλησης, που δίνει συνεντεύξεις σαν να είναι σταρ του Χόλιγουντ, που επιδεικνύει τα Ρόλεξ του και καμαρώνει επειδή έχει την ικανότητα να πείθει τους επενδυτές να ποντάρουν πάνω του. Την περασμένη εβδομάδα και ύστερα από πειράματα 10 ετών, τα οποία κόστισαν περισσότερο από 40 εκατ. δολάρια, ο Βέντερ και οι συνεργάτες του στο Ινστιτούτο J. Craig Venter στο Ρόκβιλ της αμερικανικής Πολιτείας του Μέριλαντ δημιούργησαν το πρώτο μικρόβιο που αναπαράγεται με οδηγό του ένα συνθετικό γονιδίωμα.

«Ο γενετικός κώδικας έχει ηλικία 3,6 δισ. ετών» είχε δηλώσει παλαιότερα ο Βέντερ, για να συμπληρώσει: «Ηρθε η ώρα να τον ξαναγράψουμε». Δηλώσεις τέτοιου είδους, που αποπνέουν αλαζονεία, είναι φυσικό να προκαλούν αντιδράσεις από συναδέλφους του (κυρίως), αλλά και από την κοινή γνώμη, η οποία παρακολουθεί με ενδιαφέρον και δυσπιστία τα επιτεύγματα του αμερικανού βιολόγου.

Ο Βέντερ γεννήθηκε το 1946 σε μια μεσοαστική οικογένεια που ζούσε σε ένα προάστιο του Σαν Φρανσίσκο στην Καλιφόρνια. Και οι δύο γονείς του ήταν στρατιωτικοί. Είχαν γνωριστεί στο σώμα των Πεζοναυτών το 1943. Ο γιος τους ήταν ανήσυχο πνεύμα από μικρός. Δεινός κολυμβητής, άτακτος σε βαθμό... αποβολής, παράτησε το σχολείο και σε ηλικία 18 ετών έφυγε από την πατρική εστία για να περνάει την ώρα του κάνοντας σερφ στις παραλίες του Ειρηνικού, έχοντας για σπίτι το γκαράζ της γιαγιάς του. Προηγουμένως ο πατέρας ενός κοριτσιού που έβγαινε μαζί του τον είχε απειλήσει με όπλο για να την αφήσει ήσυχη.



Εχοντας μάλλον κακή φήμη και χωρίς μέλλον μπροστά του, του ήρθε το χαρτί που τον καλούσε να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Η χρονιά ήταν το 1967 και ο Βέντερ δεν είχε άλλη επιλογή. Υπηρέτησε ως νοσηλευτής σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο, κάνοντας έτσι την πρώτη του επαφή με την ιατρική επιστήμη, που έμελλε να τον σημαδέψει. Επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες με μια βιετναμέζα σύζυγο και με την απόφαση να σπουδάσει γιατρός. Μέσα σε μόλις πέντε χρόνια ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο. Με τον γάμο του να πνέει τα λοίσθια και έναν γιο που έπρεπε να θρέψει πήγε στη Νέα Υόρκη για να διδάξει στο πολιτειακό πανεπιστήμιο. Εκεί συνάντησε τη μετέπειτα σύζυγό του και συνεργάτριά του Κλερ Φρέιζερ, με την οποία έμεινε μαζί ως το 2005.


Το 1984 ο Βέντερ έπιασε δουλειά στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας (ΝΙΗ), όπου συνειδητοποίησε τη σημασία της αποκωδικοποίησης του γονιδιώματος. Εκεί ταυτοποίησε τμήματα αλληλουχιών του DΝΑ και η προσπάθειά του να τις κατοχυρώσει εμπορικά τον έφερε σε σύγκρουση με τον επιστημονικό κόσμο. Η επιτυχία του, αν και χαιρετίστηκε από πολλούς, δεν εντυπωσίασε τον Γουότσον, τον «πατέρα» του DΝΑ, ο οποίος τη χαρακτήρισε «δουλειά που θα μπορούσαν να την κάνουν και οι πίθηκοι». Οι επικρίσεις και η έλλειψη κονδυλίων για το έργο του τον οδήγησαν μακριά από το ΝΙΗ και στην απόφαση να δημιουργήσει το δικό του ιδιωτικό εργαστήριο το 1992.
ΓΙΑΤΙ Ο ΒΕΝΤΕΡ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΠΑΛΙ
(ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ)
* Επειδή οι σύνθετοι τεχνητοί οργανισμοί, σαν και αυτόν που παρουσίασε, θα μπορούν να παράγουν νέα καύσιμα, να απορροφούν τα αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή να δημιουργούν νέα εμβόλια.
* Επειδή οι επικριτές του προειδοποιούν ότι αν τέτοιοι οργανισμοί πέσουν στα χέρια ανεξέλεγκτων δυνάμεων θα μπορούσαν να μετατραπούν σε βιολογικά όπλα στα χέρια τρομοκρατών
* Επειδή άλλη μια φορά τον κατηγορούν ότι του αρέσει να παίζει τον ρόλο του Θεού, πράγμα που ο ίδιος φαίνεται να απολαμβάνει.
* Επειδή αν καταφέρει με τη χρήση συνθετικών μικροβίων να δημιουργήσει καύσιμα θα γίνει πραγματικά ο κυρίαρχος του κόσμου.
*
Ηθική και επικερδείς επιστημονικές μπίζνες
*



Υστερα από πειράματα 10 ετών ο Κρεγκ Βέντερ ανακοίνωσε ότι «δημιούργησε» τεχνητή ζωή - πολλοί όμως τρομάζουν στη σκέψη τι μπορεί να την κάνει. Το 1995 εξέπληξε τους συναδέλφους του αποκαλύπτοντας το πρώτο γονιδίωμα ενός ελεύθερου οργανισμού, του haemophilus influenzae. Εκεί, όπως γρήγορα φάνηκε, χτύπησε «φλέβα»: τον Μάιο του 1998 ανακοίνωσε την ίδρυση μιας εμπορικής εταιρείας με την επωνυμία Celera Genomics, με σκοπό να αποκωδικοποιήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα γρηγορότερα και με μικρότερο κόστος από το ανάλογο πρόγραμμα της αμερικανικής κυβέρνησης (Ηuman Genome Ρroject). Ξεκίνησε τότε μια κούρσα ταχύτητας- αναίτια κατά πολλούς- με νικητή ευτυχώς και τις δύο πλευρές: το 2000 ο Βέντερ από τη μία μεριά και ο Φράνσις Κόλινς του ΝΙΗ παρουσίασαν από κοινού τον πρώτο χάρτη του ανθρωπίνου γονιδιώματος, έχοντας στο πλευρό τους τον τότε πρόεδρο Μπιλ Κλίντον. Οι επικρίσεις στο πρόσωπο του Βέντερ επικεντρώθηκαν στο ότι ένας ιδιώτης, όπως αυτός, συναγωνίστηκε έναν κρατικό- και επομένως πιο υπεύθυνο- φορέα σε ένα θέμα τόσο σοβαρό όπως το ανθρώπινο DΝΑ. «Αν ο παγκόσμιος καπιταλισμός αποκτήσει πλήρη έλεγχο του ανθρωπίνου γονιδιώματος, τότε τα νέα θα είναι πραγματικά πολύ άσχημα» είχε πει τότε ο σερ Τζον Σάλστον, ο κορυφαίος βρετανός επιστήμονας του Ηuman Genome Ρroject. Ο Βέντερ απάντησε ότι θέλουν να τον εξολοθρεύσουν επειδή τον θεωρούν επικίνδυνο αντίπαλο.

Ο Βέντερ απολύθηκε από τη Celera το 2002, επειδή διαφώνησε με έναν από τους βασικούς χρηματοδότες του. Σήμερα, εκτός από το ινστιτούτο που φέρει το όνομά του, έχει ιδρύσει την εταιρεία Synthetic Genomics, η οποία φιλοδοξεί να παραγάγει καθαρά καύσιμα και βιοχημικά με τη χρήση τροποποιημένων μικροοργανισμών. Τον Ιούλιο του 2009 η Εxxon Μobil ανακοίνωσε ότι θα χρηματοδοτήσει με 600 εκατ. δολάρια την έρευνα της εταιρείας αυτής για την παραγωγή μιας νέας γενιάς πιο καθαρών βιοκαυσίμων.







Stavrovelonies
Δημοκρατία : Το Μεγάλο Ψέμα!!!
By STEVENIKO | Κυριακή 30 Μαΐου 2010 | Posted in | With 0 comments
Η Ελλάδα είναι φυλακισμένη σε μια ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, την οποία
διοικούν μη εκλεγμένοι υπάλληλοι που έχουν αναστρέψει την ιστορική έννοια της
δημοκρατίας.


Απο το ramnousia





Αφορμή για το σημερινό μου κείμενο πήρα από την είδηση ότι η βρετανική κυβέρνησημπορεί κάλλιστα να μετονομαστεί σε κυβέρνηση των εκατομμυριούχων, αφού η περιουσία του καθενός από τα μέλη της -Συντηρητικών και Φιλελεύθερων- ξεπερνάτο 1 εκ. λίρες, σύνολο 70 εκ ευρώ! Αυτό είναι το ποσό που προκύπτει από τιςφορολογικές δηλώσεις που υπέβαλλαν και από τις οποίες προκύπτει πλούσια επιχειρηματική δραστηριότητα. (Η Κυβέρνηση των εκατομυριούχων - News24\7)

Τα ίδια μήπως δεν συμβαίνουν και στην χώρα μας? Πάρτε για παράδειγμα τα πόθεν έσχες των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προσθέστε τα και άνετα φτάνετε τουλάχιστον στο ποσό των Άγγλων βουλευτών . Σκεφτείτε ακόμη ότι τα κόμματα χρηματοδοτούνται από τον ελληνικό λαό με 64 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο!

Μόνο αυτά τα 2 φτάνουν για να καλυφθεί ένα μέρος του δανείου που πήραμε από το ΔΝΤ και θα μας καταδυναστεύει για τα επόμενα ... πολλά χρόνια. Σε αυτά προσθέστε τις υπέρογκες αμοιβές και συνταξιοδοτήσεις τους και αυτών άλλα και των απερχόμενων που τα φάγανε, τους μισθούς και τα παχυλά μπόνους που παίρνουν οι συγγενείς και οιψηφοφόροι-πελάτες τους οι οποίοι τοποθετούνται από τους βουλευτές σε δημόσιες θέσεις όχι μόνο για να τους βολέψουν αλλά και για να βοηθούν στην συντήρηση των εξαρτησιογόνων σχέσεων ρουσφετολογίας που έχουν οι κυβερνώντες με τουςυπόλοι πους ψηφοφόρους τους που όμως έτσι οδηγούνται σε καθαρά προσωπικά καισυμφεροντολογικά κριτήρια ψήφου για να ικανοποιήσουν τις ατομικές τους ανάγκεςκαι όχι σε κοινωνικώς ωφέλιμα άρα είναι μη αξιοκρατικά.

Επίσης βάλτε και την κατασπατάληση των ταμείων, τις μίζες-λεφτά του δημόσιου καιευρωπαϊκού χρήματος- που παίρνουν όλοι για να κάνουν μια εξυπηρέτηση ή για νααναθέσουν ένα δημόσιο έργο, τις οικονομικές και νομικές διευκολύνσεις καιφοροαπαλλαγές που προσφέρουν στις τράπεζες και στην πλουτοκρατία γενικότερα,τακαρτέλ και τα μονοπώλια, τα αμέτρητα σκάνδαλα που έχουμε ακούσει και ακούμε συνέχεια να συμβαίνουν με τα λεφτά του κοσμάκη και όλα αυτά μας κάνουν ένα ποσό πολύ μεγαλύτερο από όλο το δημόσιο χρεός της χώρας μας που θα έφτανε για να μην ξαναδανειστούμε ποτέ αν φυσικά δεν συνέβαιναν ξανά τα ίδια.

Βλέπουμε λοιπόν πως οι περισσότεροι από τους κυβερνώντες και γενικά από αυτούς που συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων, στην κατασκευή και την εφαρμογή των νόμων,στην μετάδοση των ειδήσεων και άρα της βολικής καταγραφής της κατάστασης κτλ κτλ είναι άνθρωποι πλούσιοι, βολεμένοι, που ποτέ δεν μόχθησαν πραγματικά για νακερδίσουν κάτι, που βρήκαν τα έτοιμα ή κλέψανε και κορόιδεψαν τον πολύ κόσμο για να τα αποκτήσουν, που μεγάλωσαν σε ανέσεις και σε βίλες, που «μορφώθηκαν»στο εξωτερικό, που δεν χρειάστηκε ποτέ να πληρώσουν κάποια ποινή ή ένα πρόστιμο γιατί είχαν τις διασυνδέσεις, την δύναμη, την εξουσία και τα χρήματα για να το κάνουν και που φυσικά ποτέ δεν έχουν ούτε καν φανταστεί πως είναι να δουλεύεις όλη μέρα μόνο και μόνο για να εξασφαλίσεις φαγητό και στέγαση αλλά και να χρωστάς για αυτές τις 2 απλές και βασικές ανθρώπινες ανάγκες.

Απλά το μόνο που κάνουν αυτοί οι τύποι είναι εφόσον όπως εξηγήσαμε έχουν και τις θέσεις και τα μέσα για να το κάνουν, να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους και αυτές ακριβώς τις πολυτέλειες προασπίζουν ώστε να μην τις αποκτήσει κανείςάλλος εκτός από αυτούς. Αυτά όμως συμβαίνουν σε όλες τις χώρες.Μάλιστα για σιγουριά πως θα καταφέρουν την αδιάκοπη εκπλήρωση αυτών των στόχων προσφεύγουν στην «προστασία» διεθνών οργανισμών που αποτελούνται από μη εκλεγμένα μέλη τα οποία φυσικά είναι και οι ίδιοι πάμπλουτοι τεχνοκράτες υπηρέτες του συστήματος μια γραφειοκρατικής μη-εκλεγμένης ολιγαρχίας.

Πάρτε για παράδειγμα την Ευρωπαϊκή Ένωση : «Η Ελλάδα είναι φυλακισμένη σε μια ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, την οποία διοικούν μη εκλεγμένοι υπάλληλοι που έχουν αναστρέψει την ιστορική έννοια της δημοκρατίας. Αντί ο σημαντικότερος τομέας της οικονομίας -τα δημοσιονομικά- να υπάγεται στους εκλεγμένουςπολιτικούς, οι κεντρικές τράπεζες (δηλαδή οι διορισμένοι υπάλληλοι τωνεμπορικών και επενδυτικών τραπεζών) έχουν αυτονομηθεί από πολιτικούς ελέγχους και ισορροπίες. Με τρόπο πραγματικά οργουελιανό, οι δεξιοί της Ευρώπης και τωνΗΠΑ αποτελούν τη σφραγίδα της ολιγαρχίας, που αποκλείει τον έλεγχο τηςκατανομής των οικονομικών πιστώσεων ενώ παράλληλα επιτρέπει στα μεγάλαχρηματοπιστωτικά συμφέροντα να στραγγαλίζουν τα προγράμματα δημοσίων δαπανών.»(Μάικλ Χάντσον, Αμερικάνος καθηγητής οικονομικών και πρώην σύμβουλοςτης Wall Street)

Παρόλααυτά ακούμε συνεχώς ότι τα κόμματα και το κοινοβούλιο υπάρχουν για να εξυπηρετούν την δημοκρατία κάτι που προφανώς δεν ισχύει... Βέβαια σε όλα αυτά που είπαμε παραπάνω δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η δημοκρατία φτάνει να είναι έξω από το κόμμα για να ισχύει. Γιατί μες το κόμμα όποιος διαφωνεί με το δόγμα του κόμματος είναι απευθείας ή πουλημένος ή λανθασμένος χωρίς βέβαια κανείς να λαμβάνει υπόψιν τα επιχειρήματα ή της αποδείξεις που τυχόν αυτός παρουσιάζειγια να υπερασπιστεί το δίκιο του. Και μόνο που διαφωνεί με το κόμμα δεν υπάρχει λόγος να επιχειρηματολογήσει ή έστω να απολογηθεί αλλά αυτόματα θεωρείται ξένοσώμα επειδή οι ιδέες του θα πλήξουν την εικόνα του κόμματος και κυρίως τα συμφέροντα των διαπλεκόμενων επιχειρηματιών, τραπεζιτών και μεγαλοεκδοτών,μεγαλοδικηγόρων, μεγαλογιατρών κ.ο.κ., άσχετα αν οι ιδέες του μπορεί να κάνουν μεγάλο καλό στο κοινωνικό σύνολο. Με απλές δημοκρατικές διαδικασίες λοιπόν στα κόμματα οι αρχηγοί ή τα δόγματα των κομμάτων αποφασίζουνε και διατάζουνε πως οι υπόλοιποι θα συμφωνήσουν μαζί τους αλλιώςδεν έχουν θέση στο κόμμα.

Οιπολίτες όμως ψηφίζουν επίσης και εκπροσώπους του λαού και όχι μόνο τα κόμματα και τους αρχηγούς τους. Πράγμα που σημαίνει ότι όταν η ηγεσία πχ του ΠΑΣΟΚ διαγράφει τους τρεις αντιπροσώπους του λαού βουλευτές αυτό σημαίνει ότι διαγράφει και τους πολίτες που τους ψήφισαν. Παρόλο λοιπόν που ο ρόλος τουςείναι να ελέγχουν και το κόμμα τους αυτοί διαγράφονται επειδή ακριβώς διαφωνούνε ασκώντας το αναυθαίρετο δικαίωμα που έχουν για κριτική των πεπραγμένων της παράταξής τους.

Τώρα σκεφτείτε πως η κυβέρνηση είναι εκλεγμένη μόνο από περίπου το 25% του συνόλουτου Ελληνικού πληθυσμού αλλά επειδή ο εκλογικός νόμος είναι παράλογος δίνειστην κυβέρνηση 160 έδρες δηλαδή πάνω από το 50% των αντιπροσώπων τωνΕλλήνων (δείτε σε αυτό το άρθρο και τα σχόλια του την εξήγηση : People Have the Power?).

Μπορεί να σεψήφισαν μόνο το 25% αλλά σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο εσύ θεωρείσαι νόμιμος καιεκλεγμένος εκπρόσωπος από το 50% του πληθυσμού!!! Στην περίπτωση τώρα δε που διαγράφεις πχ 3 βουλευτές που ψηφίστηκαν από κάποιο κόσμο ε τότε με ακόμηλιγότερους ψήφους κατέχεις πάλι το ίδιο ποσοστό των αντιπροσώπων του λαού! Και πάντα φυσικά οι νόμοι που ψηφίζουν οι λίγοι είναι αυτοί που πλήττουν τα συμφέροντα των πάρα πολλών και ευνοούν μόνο ελάχιστους χωρίς να δίνεται κανένα βάρος στο κοινωνικό συμφέρον και καμία σημασία στο σύνολο αλλά όλες οι αποφάσεις έχουν να κάνουν με την οικονομική ευημερία και το επίπεδο ζωής ελάχιστων ανθρώπων.

Τιλογική είναι αυτή?Γιαόλα τα παραπάνω λοιπόν ένα και μόνο ένα έχω να πω :

Νατη χαίρεστε τη Δημοκρατία σας
Γεώργιος Σουρῆς - (1853-1919)
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments


Και τ’ είσαι, άνθρωπε μωρέ, που φλυαρείς εμπρός μου,

αν με τα ζώα τα λοιπά παραβληθείς του κόσμου;

Έχεις την χαίτη λιονταριού και το κεντρί της σφήκας;

Έχεις πτερά του παγωνιού και της στρουθοκαμήλου;

ή του προβάτου το μαλλί, το γάλα της κατσίκας,

τα δόντια του ελέφαντος, το στόμα κροκοδείλου;

Έχεις το χλιμίντρισμα εκείνο της φοράδας;

Έχεις λαγού περπατησιά και κάβουρα ποδάρια,

ή του ξιφία την ουρά, ή καν της σουσουράδας,

ή καν της πείνας το φαγί και τα μαργαριτάρια;

Έχεις αυτιά του γαϊδουριού, της κουκουβάγιας μάτι,

ή της χελώνας το καυκί και τζίτζικα λαρύγγι,

κι οπόταν θέλεις, ημπορείς, βρε άνθρωπε σακάτη,

να βγάλεις από μέσα σου ιπποποτάμου ξύγκι;

Μπορείς να πέσεις στο νερό από ψηλά σαν γλάρος

και το μακρύ το ράμφος σου μαρίδες να ρουφήσει;

Μπορείς και συ ν’αλατισθείς καθώς ο μπακαλιάρος

κι από τ’ αλάτι το πολύ να γίνεις στοκοφίσι;

Μπορείς σκουλήκι εν ταυτώ και πεταλούδα νάσαι

κι από το σάπιο σου να βγει μεταξωτή λουρίδα,

ή, όπερ σπουδαιότερον, μπορεί ν’ αποκοιμάσαι

μ’ ένα ποδάρι κρεμαστός, καθώς την νυκτερίδα;

Μπορείς να ζεις χωρίς βρακιά, παπούτσια και φωκόλα,

ή τρία καν πηδήματα να κάνεις σαν ζαρκάδι;

Μπορεί από τα σπλάχνα σου να έβγει καμμιά κόλλα,

χαβιάρι, αυγοτάραχο, ή της μουρούνας λάδι;

Μπορεί από το δέρμα σου να δούμε μια διφθέρα,

σαμούρια, γούνες, στρώματα, παπλώματα, καπότες;

Μπορείς καθώς τον κόκορα μονάχα σε μια μέρα

να χωρατεύεις μ’ εκατό τριάντα πέντε κότες;

Μπορείς και συ να χώνεσαι στις τρύπες σαν ποντίκι;

ή να πετάς σαν κότσυφας, σαν σπίνος, σαν ορτύκι;

Μπορείς ποτέ τα όσα τρως, βρε άνθρωπε τεμπέλη,

να τα μασσάς σαν μέλισσα και να τα βγάζεις μέλι;

Ου! να χαθείς, κηφηναριό… στων μελισσών το σμήνος

εσύ ζηλεύεις μοναχά την θέσιν του κηφήνος,

και θέλεις πάντα χάρισμα να τρώγεις στην κυψέλην,

οπόταν είσαι μάλιστα γιγαντομάχος Έλλην.

Με όλην την σοφίαν σου, την τόσον πνευματώδη,

δεν ημπορείς στα σύννεφα και μια φωλιά να κτίσεις,

μηδέ να βγάλεις κέρατα σαν τράγος ή σαν βόδι,

και μοναχά ως σύζυγος μπορεί να τ’ αποκτήσεις.

Ό,τι μικρόν και αφανές η πτέρνα σου πατεί

γελά με τα καμώματα της λογικής αγέλης,

κι αν πεις, κι εις ένα μύρμηγκα στον κόσμο τι ζητεί;

Θα σ’ απαντήσει αυθαδώς: “αμμέ και συ τι θέλεις;”

Ένα κουνούπι ζωηρό εκάθισε μια μέρα

σ’ ενός βοδιού το κέρατο κι εσφύριζ’ εκεί πέρα,

κι είπε το βόδι με ψυχρόν Εγγλέζου χαρακτήρα:

“Και όταν ήλθες κι έφυγες χαμπάρι δεν σ’ επήρα”.

Αν ημπορείς, βρε άνθρωπε, πες του και συ αυτά,

όταν στ’ αυτιά σου νηστικό σφυρίζοντας πετά.

Με σφύριγμα και δάγκωμα κακά σε ξημερώνει,

αν δεν σκεφτείς δελτάριον ν’ ανάψεις Ζαμπιρόνη.(1)

Βλέπεις αυτόν τον μπούρμπουλα, τον αφανή στο χώμα,

που με τα πόδια του κυλά την μια και άλλη βρώμα;

Μεγάλης έτυχε ποτέ στην Αίγυπτον λατρείας

ως του Ηλίου σύμβολον, δυνάμεως κι ανδρείας.

Και ύστερα κορδώνεσαι και θεωρείς ως δώρον

και το μυαλό της κεφαλής και το μυαλό της ράχης,

συ, του Δαρβίνου η μαϊμού, συ, δίπουν μαστοφόρον,

συ, άνθρωπε θαυμάσιε, που κακό ψόφο νάχεις.


----------------------------------------------------

(1) Δελτάριο Ζαμπιρόνη: Αντικουνουπιακό σε χρήση τον καιρό του
Σουρή.
Θυμάσαι;
By STEVENIKO | Σάββατο 29 Μαΐου 2010 | Posted in | With 0 comments


Θυμάσαι; Έλεγες ότι θα στεριώσεις σ’ αυτή την χώρα. Έκανες τα πάντα για να στεριώσεις. Μέχρι και το πατρικό του παππού σου στήριξες για να έχουν μεγαλύτερο βάθος οι ρίζες σου. Θυμάσαι; Ξεκίνησες την δουλειά σου και έλεγες θα την κάνεις μεγαλύτερη, θα μεγαλουργήσεις στον χώρο σου. Έβλεπες τα χωράφια που έσφυζαν από εργάτες, αγρότες και έλεγες έχει μέλλον αυτή η χώρα. Οι βιοτεχνίες έπαιρναν νέο προσωπικό και από αυτό έβγαιναν καινούργιοι βιοτέχνες με δικές τους δουλειές.

Φεύγοντας για σπουδές ήξερες ότι θα γυρίσεις πίσω για να δημιουργήσεις. Ξεκίνησες κι εκεί κάπου στα μισά άρχισες να βλέπεις παραταγμένες κλούβες με πορτοκάλια να οδηγούνται στην χωματερή. Στοιβαγμένους τόνους βαμβάκι να σαπίζουν μέσα στην βροχή. Οι μικρές βιοτεχνίες αλλά και οι πρώτες βιομηχανίες να μπαίνουν σε πλειστηριασμούς τραπεζών. Κι οι εργάτες να κάνουν ουρές στα γραφεία πρώην λιγδιάρηδων δικηγορίσκων και μηχανικών που πλέον είχαν γίνει βουλευτές κόμματος και αργότερα υπουργοί κυβερνήσεων. Το Δημόσιο ήρθε και στην πόλη σου. Οι άνθρωποι που θυμάσαι να κουβαλούν κλούβες με ντομάτες ή να σου λένε ότι κάποτε θα έκαναν την δική τους δουλειά, με το μάτι τους να λάμπει ακόμη κι αν το μεροκάματο ήταν φθηνό, έγιναν σαν κινούμενα μανιτάρια, συνταξιούχοι στα 45 να ξημεροβραδιάζονται στο καινούργιο φαινόμενο «καφετέρια στις 10 το πρωί».

Θυμάσαι; Η πόλη είχε σπίτια με αυλή και κήπο. Το βουνό πάνω της ήταν πευκόφυτο, τώρα πια μπετόφυτο. Ήταν αργά να φύγεις και απόμεινες να βλέπεις τις μπουλντόζες των ντόπιων να καταστρέφουν ό,τι έμεινε από τον γερμανικό βομβαρδισμό. Διαμέρισμα στον 8ο όροφο με θέση πάρκινγκ. Ακόμη αναρωτιέσαι πώς άνθρωποι που μεγάλωσαν σε αλάνες μπορούν να χωρέσουν την ζωή τους σε 90 τετραγωνικά.
Είχε και μια θάλασσα αυτός ο τόπος. Τώρα την έχουν μόνο για θέα, όσοι τρώνε σε κακόγουστες ψαροταβέρνες που προσφέρουν ψάρι από τον Ειρηνικό, αφού η δική τους έχει μεταλλαχθεί από βιομηχανίες που ξεπλένουν μαζί με τα χημικά και χρήματα πολιτικών του έθνους.

Είχε και ποτάμια που τώρα τα στένεψαν σε ρυάκια φτιάχνοντας φράγματα για να εξάγουν ρεύμα αλλά εσύ πληρώνεις το ρεύμα σαν εισαγόμενο τραβώντας καλλιτεχνικές φωτογραφίες από τα βυθισμένα χωριά που ξεπροβάλλουν όταν τα νερά λιγοστεύουν.

Είχε χωριά στα ορεινά που έβλεπες καπνό από όλες τις καμινάδες των πέτρινων σπιτιών. Που έβλεπες κήπους με μαρούλια και κοπάδια από αιγοπρόβατα να σουλατσάρουν στις βουνοπλαγιές. Τώρα αντί για σπίτια βλέπεις το νέο επιδοτούμενο ξενοδοχείο,«Η στρούγγα», που γεμίζει τις αργίες από κινούμενα μανιτάρια, εγχώρια και εισαγόμενα.

Ο τόπος σου δεν είχε μεγάλους δρόμους. Ο τόπος σου δεν είχε δήθεν χλιδή. Δεν είχε τίποτε από αυτό που σήμερα έχει. Είχε όμως αυτό που την ξεχώριζε. Γι’ αυτό γύρισες. Θυμάσαι; Ήταν ο κόσμος σου.






http://alliapopsislade.blogspot.com/
Απόψε θέλω να πιω (Χάρις Αλεξίου)
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments



Στίχοι: Σοφία Αργυροπούλου
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου


Απόψε θέλω να πιω
τίποτα μετά να μη θυμάμαι
μέσα στον καπνό να παγιδευτώ
συνέπειες να μη φοβάμαι

Απόψε θέλω να πιω
θέλω να ξεφύγω από τα όριά μου.
Μέσα στον καπνό να εξομολογηθώ.
Για τα χαμένα όνειρά μου.

Θα ανάβω με τσιγάρα
θα σβήνω με ποτά...
τώρα που πήρα τη λαχτάρα
στάχτη να γίνουν όλα πια.

Απόψε θέλω να πιω...
Όλους κι όλα να τα διαγράψω.
Μέσα στον καπνό να εξαφανιστώ
πίσω να μην ξανακοιτάξω
Μη γίνεις ποτέ φιλόσοφος, σκέψου όμως σαν φιλόσοφος
By STEVENIKO | Παρασκευή 28 Μαΐου 2010 | Posted in | With 0 comments
Ο πάντα δάσκαλος Σωκράτης (και η «μπουρδελότσαρκα»




Του συγγραφέα Σωτήρη Γλυκοφρύδη








Κάποτε, κυκλοφορούσε στην αγορά των Αθηνών ένας τύπος πλακουτσομύτης, άσχημος, μάλλον κοντός με μεγαλούτσικη κοιλιά, ντυμένος με φθαρμένα ρούχα και συνεχώς ξυπόλυτος, που τον λέγανε Σωκράτη. Η ξυπολησιά του ήταν τέτοια που το πιο σύντομο ανέκδοτο στην πόλη του ήταν: «ο Σωκράτης με παπούτσια…».


Ο φίλος μας αυτός, είχε ένα καλό, μέσα στην ασχήμια του ήταν γλυκύτατος ομιλητής, αλλά είχε κι ένα κακό, ήταν δεικτικός σε σημείο που δυσαρεστούσε συχνά τους άλλους.


Όταν έβλεπε κάποιον να κάνει τον μεγαλοσχήμωνα, τον πλησίαζε και μέσα από τις ερωτήσεις του τον έκανε να αισθανθεί λίαν επιεικώς «μαλακός» όπως το λέμε και εμείς με τον τόνο λίγο πριν και αντί του όμικρον το άλφα.


Έλεγε πως εκτελούσε μιαν αποστολή, να κάνει την «αλογόμυγα» στα καπούλια μιας άλογης κοιμισμένης πολιτείας, όπου της έκανε καλό, διότι την ξύπναγε από το λήθαργό της.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτόν το μέγα είρωνα κι αιρετικό της σκέψης, τον γλυκύτατο άνθρωπο με τη χρυσή καρδιά, τον μεγαλύτερο κατ’ εμέ φιλόσοφο που γνώρισε ο κόσμος ο οποίος ήθελε να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Παραταύτα, οι συμπατριώτες του τον σκότωσαν μη αντέχοντας τα «καινά» δαιμόνια που αποδιοργάνωναν τα ήθη της πόλης, επιδρώντας στη νεολαία. Δεν θα μιλήσω για το πόσο ηθικός και ανδρείος ήταν, ούτε για το βαθύ στοχασμό του. Θα σταθώ μόνο σε μιαν άγνωστη στους πολλούς πτυχή του, την ανθρώπινη.
Ο Σωκράτης θεωρούσε ότι ζούσε μέσα σε ένα απέραντο φρενοκομείο, όπου ο κάθε συμπολίτης του έχοντας μια βάση δεδομένων κυριολεκτικά για τα σκουπίδια, έκανε παραταύτα τον ειδικό στο θέμα. Οπότε, ξεκινώντας με απλές ερωτήσεις, ξετυλίγοντας το κουβάρι προς τα πίσω, τον έκανε τον κάθε ειδικό να αποδεχθεί την άγνοια της υποδομής του, τινάζοντας στον αέρα τη βάση της συλλογιστικής και τη θεωρούμενη από αυτούς ορθή συμπερασματολογία. ...


Καταλήγοντας, τελικά, στο ότι το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι δεν γνωρίζουμε.


Πολλοί, όμως, έλεγαν ότι ήταν πονηρός, διότι χρησιμοποιώντας μια μέθοδο «μαιευτική», εξελόχευε το αποτέλεσμα σαν τη μάνα του τη μαία. Έλεγαν, επίσης, ότι στα μυαλά δεν ήταν τόσο καλά, γιατί στεκόταν ξαφνικά και παραμίλαγε χειρονομώντας, κουβεντάζοντας νε το δαιμόνιό του, όπως έλεγε. Το γεγονός είναι πάντως ότι είχε και ένα σπάνιο χιούμορ.


Όταν μια φορά η γυναίκα του η Ξανθίππη, η οποία είχε φήμη «μέγαιρας», έχοντας αγανακτήσει να τον περιμένει να επιστρέψει με τα ψώνια, όταν ψάχνοντάς τον τον ανακάλυψε στην αγορά να αγορεύει, του έβαλε τις φωνές και καθώς εκείνος δεν σταμάτησε, του έριξε ένα μπουγέλο με νερό.. Οπότε εκείνος βργμένος καθώς ήταν γυρνά στους παρευρισκομένους που γελούσαν και τους λέει: «Τι γελάτε; Μετά τις βροντές δεν ακολουθεί βροχή;». Έλεγε, επίσης, ότι η ζωή μαζί με την Ξανθίππη ήταν μια πρόκληση για αυτόν, διότι εάν τα κατάφερνε με αυτήν θα ήταν σαν να είχε καταφέρει όλες τις γυναίκες.


Ο Σωκράτης έμεινε στην ιστορία κατά βάση από τον μαθητή του, Πλάτωνα, που έγραψε για τη φιλοσοφία του περιγράφοντας τον ηρωικό του θάνατο με μια σπάνια ευαισθησία, και δευτερευόντως απο τον επίσης μαθητή του, Ξενοφώντα. Ο Πλάτων τον ανέδειξε ως ίνδαλμα, κάνοντας τον στις πολιτικές φιλοδοξίες του παντιέρα, λέγοντας στους Αθηναίους με τον τρόπο του «να, τι κάνατε με τη δημοκρατία σας, σκοτώσατε τον καλύτερο». Ως εκ τούτου, ο Πλάτων για το Σωκράτη ίσως είναι στις περιγραφές του κάπου υπερβολικός, αλλά ο Ξενοφών όμως ως στρατιωτικός μάλλον τον υποβαθμίζει.


Η σωστή εκτίμηση πιστεύω ότι προκύπτει ζυγίζοντας τα γραφόμενα και των δυο.


Το πρώτο αντικειμενικό πάντως που προκύπτει, είναι ότι ο Σωκράτης ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Είρων, καλόκαρδος, σοφός, στηλιτευτής της ανθρώπινης ανοησίας. Αλλά παρότι δεν συμφωνούσε με τη γνώμη των πολλών, ήταν πέρα ως πέρα δημοκράτης, διαμαρτυρόμενος όταν το πολίτευμα αυτό δεν έχει βάση την παιδεία που στηρίζεται στην αρετή, η οποία πίστευε ότι δεν είχε σχέση με τα τότε ακολουθούμενα δεδομένα. Στην ουσία πράγματι εισήγαγε «καινά δαιμόνια» στην εκπαίδευση των νέων, σπέρνοντας την αμφιβολία και την αιρετικότητα, κάνοντάς τους να μην είναι στρατιωτάκια, αλλά να σπάνε τον τοίχο, να σκέφτονται ελεύθερα πέραν από τα ειοθώτα, τις υπάρχουσες γνώσεις και συνήθειες.


Στην ουσία για αυτό καταδικάστηκε, ήταν επαναστάτης. Στη δίκη του δεν κρατήθηκε και προκάλεσε το θάνατό του, όταν απάντησε στους δικαστές του, που θέλοντας να του δώσουν μια ευκαιρία του είπαν να διαλέξει την ποινή:


«Η ποινή που μου αξίζει τελικά - τους είπε- είναι να με τρέφετε στο πρυτανείο.».


Αρνήθηκε να αποδράσει όταν του το πρότειναν καθώς το είχαν κανονίσει κάποιοι φίλοι του, διότι «δεν του το επέτρεπε η ηλικία του, η ευπείθεια στους νόμους, αλλά ούτε και του το επέτρεπε το δαιμόνιό του».


Όταν η γυναίκα του, έχοντας πάει με τα παιδιά του να τον επισκευτεί στη φυλακή του κλαίγοντας του είπε «πεθαίνεις άδικα Σωκράτη.» εκείνος της ανταπάντησε: με το σπάνιο δεικτικό χιούμορ του που το έστρεφε συχνά στον εαυτό του:


«Γιατί, θα προτιμούσες να πεθάνω δίκαια;» Οι τελευταίες λέξεις προς ένα φίλο του, πηγαίνοντας να πιει το κώνειο, ήταν:


«χρωστάμε στον Ασκληπιό ένα κόκορα, μη το αμελήσεις».


Η φράση αυτή που σχετιζόταν με την πάγια συνήθεια αυτών που γινόντουσαν καλά προς το θεό της υγείας, παρέπεμπε στο ότι πίνοντας το κώνειο θα γινότανε καλά, γλυτώνοντας απο το απέραντο της ζήσεις του φρενοκομείο.


Είρων με τη ζωή είρων με το θάνατο, είρων με τους πολλούς και είρων προς τον εαυτό του, ο «αγνωστικιστής» Σωκράτης ας είναι πάντα ένα πρότυπο αξίας. Ποιος είπε ότι δεν ήταν ένας συνεπής αναρχικός και πλέρια δημοκράτης;


Δεν θα επεκταθώ στη φιλοσοφία του περί της αρετής, θα σταθώ όμως σε μια ανθρώπινη πλευρά του, αναφέροντας ένα περιστατικό βάσει του οποίου αξίζει από μια άλλη διάσταση η φιλοσοφία.


Η «μπουρδελότσαρκα» του Σωκράτη


Κάποτε, έπεσε «σύρμα» στο Σωκράτη και την παρέα του ότι έκανε το ντεμπούτο της μια νέα όμορφη εταίρα, η Θεοδότη, και αποφάσισαν να πάνε να τη δούνε.
Τα συμβάντα προκύπτουν από το 11ο κεφάλαιο «Σωκράτης και Θεοδότη» του 3ου βιβλίου των απομνημονευμάτων του Ξενοφώντα.

Ο Σωκράτης και η παρέα του, λοιπόν, φθάνουν στο σπίτι της, όπου τη βλέπουν να κάθεται στον κήπο, να τη ζωγραφίζει ένας ζωγράφος και τις θεραπαινίδες γύρω της να τη φτιάχνουν και να τη στολίζουν.


Οπότε, μπαίνει μέσα ο Σωκράτης και οι φίλοι του, που πρέπει να ήταν μαζί του άλλα 4 άτομα: Ο φίλος του Αντισθένης κατοπινός ηγέτης της κυνικής σχολής και μελλοντικός δάσκαλος του Διογένη, ο γλύπτης Απολλόδωρος παιδικός φίλος του μάλλον από τα παλιά τότε που λάξευε και αυτός μάρμαρα στη μετώπη του Παρθενώνα, και οι Κέβης και Σιμίας, δυο μαθητευόμενοι φιλόσοφοι από τη Θήβα, σύνολο δηλαδή 5 νοματαίοι. Η Θεοδότη τους αγνοεί επειδικτικά, ειδικά από τον κακομούτσουνο και ξυπόλητο Σωκράτη, μέχρι που ανοίγει το στόμα του.


Προσέξτε τη στιχομυθία.
Ο Σωκράτης, τη στιγμή που τον «σνομπάρει» η Θεοδότη, αποτείνεται στους φίλους του με τρόπο που τον ακούει εκείνη: «Αγαπημένοι μου φίλοι - τους λέει - μήπως είναι πιο σωστό αντί να μας ευχαριστεί η οπτασία την οποία έχουμε μπροστά στα μάτια μας, να την ευχαριστήσουμε εμείς;» «Μμμ, ναι, ναι, βέβαια…» θα μουρμούρισαν εκείνοι - οπότε συνεχίζει -


«Για να την ευχαριστήσουμε όμως πρέπει να την ωφελήσουμε και για να γίνει αυτό πραγματικότητα πρέπει να την αναφέρουμε όσο το δυνατόν σε περισσότερους άνδρες.


Αλλά για να είμαστε πειστικοί πρέπει να είμαστε αληθείς, που σημαίνει ότι θα πρέπει να μας επιτρέψει να αγγίξουμε αυτά που βλέπουμε και να φύγουμε από εδώ όσο το δυνατόν γίνεται περισσότερο ερεθισμένοι.
Δηλαδή, θα πρέπει να μας αφήσει να την κανακέψουμε και να αποδεχθεί ευχάριστα το κανάκεμά μας». Η Θεοδότη, που εν τω μεταξύ είχε ξεμπερδέψει με το ζωγράφο, πλησίασε και είπε: «Εντάξει, θα σας παράσχω την ευγνωμοσύνη μου έμπρακτα, γιατί αφού εσείς θέλετε το καλό μου, φυσικό είναι κι εγώ να σας παράσχω καλοσύνη».
Ο Σωκράτης, βλέποντάς την πολυτελώς ντυμένη και γενικώς παρατηρώντας τη χλίδα που υπήρχε γύρω της, τη μάνα της και τις υπηρέτριες όλες πλουσιοπάροχα ενδεδυμένες, λέει:
«Πες μου, αλήθεια,. Θεοδότη, έχεις κάποια σπίτια, χωράφια ή δούλους τεχνίτες που σου δίνουν τη δυνατότητα να ζεις με αυτό τον τρόπο»;


«Όχι, δεν έχω τίποτα από όλα αυτά, γιατί όταν κάποιος γίνεται φίλος μου, με ευεργετεί γι’ αυτό το λόγο. Έτσι κερδίζω τη ζωή μου».


Και ο Σωκράτης συνεχίζει: «Πράγματι, αυτό που κάνεις είναι πολύ πιο αποδοτικό από το να έχεις ένα κοπάδι κατσίκες, πρόβατα η βόδια. Αλλά πώς τα καταφέρνεις;


Το αφήνεις αυτό στην τύχη ή έχεις κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, μηχανεύεσαι δηλαδή κάποιο τέχνασμα για κάθε περίπτωση;» «Όχι, δεν μηχανεύομαι τίποτε, ούτε έχω κάποιο συγκεκριμένο τέχνασμα», του λέει η θεοδότη. «Δηλαδή, είσαι σαν τις αράχνες που υφαίνουν έναν ιστό και ότι πέσει μέσα, μύγες και κουνούπια;


Καλά, δεν είσαι επιλεκτική, Δεν ρυθμίζεις τα πράγματα όπως εσύ τα θέλεις;» «Και τι να κάνω»; Του απαντά εκείνη. «Καλά, δεν βλέπεις ότι όσοι κυνηγούν χρησιμοποιούν για το κάθε θήραμα συγκεκριμένο τρόπο;


Για παράδειγμα, αυτοί που κυνηγούν λαγούς έχουν ειδικά σκυλιά, άλλα για την ημέρα και άλλα για τη νύχτα. Επίσης, γνωρίζοντας τα περάσματα των λαγών στήνουν κατάλληλα τα δίχτυα τους ώστε να πέφτουν μέσα. Το κάθε πράγμα θέλει συγκεκριμένη τεχνική».


«Και ποια δίχτυα έχω εγώ;» ρωτάει η Θεοδότη. «Ένα και μόνο δίχτυ έχεις - της απαντάει ο Σωκράτης - το οποίο είναι μάλιστα πολύ όμορφα πλεγμένο. Αυτό είναι το κορμί σου. Μέσα όμως στο κορμί υπάρχει η ψυχή, η οποία πρέπει να σε καθοδηγεί στο τι θα κάνεις για να το αξιοποιήσεις.


Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το πως θα ευχαριστείς αυτόν που έχει για σκοπό την απόλαυσή του. Και να τον φροντίζεις για να είναι φίλος σου και να σε φροντίζει. Και όχι με τα λόγια αλλά με τα έργα κτίζονται οι φιλίες, οι οποίες μάλιστα είναι τόσο πιο αρραγείς όσο οι φίλοι μένουν αμφότεροι ευχαριστημένοι. Και αυτό συμβαίνει όταν προσφέρεται ο ένας στον άλλο αγνά και φυσικά».


«Μα το Δία - λέει εκείνη - τίποτε από όλα αυτά δεν κάνω». «Και όμως - συνεχίζει ο Σωκράτης - είναι πολύ σημαντικό να προσφέρεται ο ένας στον άλλον σωστά και φυσικά.


Γιατί με τη βία, το ζόρι και τον εξαναγκασμό δεν μπορείς να αποκτήσεις ούτε να διατηρήσεις φίλους, ενώ με το δόσιμο την ευχαρίστηση και την ηδονή ακόμα και ένα θηρίο μπορεί να το κάνεις να μένει δίπλα σου και να σε παραστέκει. Έτσι δεν είναι»;


«Βεβαίως έχεις δίκιο….» μουρμουρίζει εκείνη. «Επομένως - συνεχίζει ο Σωκράτης - πρέπει να αποζητάς την φιλία αυτών που έχουν τη διάθεση να γίνουν φίλοι σου για να σε βοηθήσουν και να νοιάζεσαι γι’ αυτούς και να τους να το ανταποδίδεις, κάνοντας με τη σειρά σου ευεργεσίες, και μάλιστα με το πάρα πάνω.


Γιατί έτσι οι φίλοι θα μείνουν για πάρα πολύ καιρό κοντά σου και θα σου προσφέρουν με τη σειρά τους ακόμη μεγαλύτερες ευεργεσίες. Και θα τους έθελγες με τον καλύτερο τρόπο σε αυτό αν τους προσέφερες τις υπηρεσίες σου όταν είναι στην ανάγκη, όπως φίλος παραστέκεται σε φίλο ασθενή.


Γιατί μη υπαρχούσης της ανάγκης, τις χάρες σου δεν θα τις εκτιμήσουν, πολύ δε μάλλον περισσότερο όταν δεν είναι πεινασμένοι. Γιατί στον χορτάτο αν του δώσεις φαγητό, μέχρι και αποστροφή αυτό μπορεί να του προκαλέσει».


«Και τι να κάνω – λέει η Θεοδότη - πώς μπορώ να προκαλέσω την πείνα, το ενδιαφέρον στους υποψήφιους φίλους μου;»


«Θεοδότη μου, είναι απλό. Κατ’ αρχάς, ούτε να προσφέρεσαι αλλά ούτε να προκαλείς αυτούς που είναι χορτασμένοι. Και όταν προκαλείς αυτούς που πρέπει, οφείλεις να συμπεριφέρεσαι ανάλογα, δηλαδή, από τη μια να φαίνεσαι ότι θέλεις να ενδώσεις και από την άλλη να ξεγλιστράς μέχρι να σε επιθυμήσουν όσο γίνεται περισσότερο.


Γιατί έτσι θα υπερέχουν αυτά που θα δίνεις, ενώ αν τα δίνεις διαφορετικά θα έχουν μικρή ανταποδοτικότητα και δεν θα πιάνουν τόπο».


«Πράγματι, μιλάς πολύ σωστά, Σωκράτη. Πες μου αλήθεια, θα ήθελες να με βοηθήσεις, να μου συμπαρασταθείς στο κυνήγι φίλων;»


«Ίσως - της απαντάει εκείνος - εάν και εσύ με τη σειρά σου με πείσεις ότι αξίζει αυτός ο κόπος». «Και τι να κάνω, πώς μπορώ να σε πείσω,»;


«Κοίτα καλή μου, εσύ θα ψάξεις να βρεις τον πιο κατάλληλο τρόπο, αν πράγματι με έχεις ανάγκη». «Εν τάξει Σωκράτη, μπορείς να έρχεσαι να με επισκέπτεσαι στο σπίτι μου ελεύθερα, όποτε θέλεις» του λέει η Θεοδότη, εννοώντας την ανταλλαγή εις είδος του εμπορεύματος και φυσικά το τσάμπα.
Ο Σωκράτης όμως δεν σταματά, και αυτό τον κάνει πραγματικά μεγάλο.


Πάει να της πάρει και το βρακί. Συνεχίζει: «Ξέρεις, μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να σε αναλάβω, γιατί είμαι πιεσμένος σε χρόνο. Είμαι πνιγμένος από τις πολλές δημόσιες υποχρεώσεις μου και από τις ιδιωτικές υποθέσεις φίλων που δεν μου επιτρέπεται να τους εγκαταλείψω. Γιατί πολλοί μου έρχονται να τους αναλάβω, να τους μάθω κόλπα μαγικά, τσιριτζλάτζουλες και σχετικά τερτίπια».


«Καλά, ξέρεις και από τέτοια, Σωκράτη;» τον ρωτά με περιέργεια. «Ε, γιατί νομίζεις ότι δεν ξεκολλάνε από κοντά οι φίλοι μου, οι οποίοι ειρίστω εν παρόδω είναι πολύ αξιόλογοι άνθρωποι, όπως από εδώ ο Απολλόδωρος και ο Αντισθένης που δεν με αφήνουν να κάνω βήμα, και ο Κέβης και ο Σιμίας που μάλιστα έρχονται από τη Θήβα; Αυτά τα πράγματα δε γίνονται χωρίς κόλπα μαγικά, τζιριτζάτδουλες και ανάλογα τερτίπια».


«Μάθε μου τότε κι εμένα μερικά και για του σου λόγου σου το αληθές πρέπει να θέλξω πρώτα εσένα».


«Θα κάνω ότι μπορώ, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι σωστό να έρχομαι εγώ σε εσένα, αλλά εσύ που μου το ζητάς πρέπει να έρχεσαι σ’ εμένα. Αυτό δεν είναι το πρέπον;». «Έχεις δίκιο, Σωκράτη, εγώ πρέπει να έρχομαι στο σπίτι σου, σε παρακαλώ μόνο να με δέχεσαι». «Και βέβαια θα σε δέχομαι, Θεοδότη μου, αρκεί να μην έχω μέσα κάποια πιο αξιαγάπητη από εσένα».
:


Μη γίνεις ποτέ φιλόσοφος, σκέψου όμως σαν φιλόσοφος


Να ξεχωρίζεις το «είναι» από το «φαίνεσθαι».


Να στηλιτεύεις την ανθρώπινη ανοησία και να έχεις αναπτυγμένη την κριτική σου ικανότητα για να σου ανοίγει δρόμους.


Για να γίνει κάποιος φιλόσοφος χρειάζεται παιδικό μυαλό, ανδρική καρδιά και γυναικεία σκέψη.


Αυτά αρκούν, η πολύ γνώση τη φιλοσοφία τη χαλάει. Για να σκεφτεί όμως κάποιος σαν φιλόσοφος πρέπει έχει το νου ελεύθερο για να μπορεί να κρίνει.


Η κριτική ικανότητα είναι η σκαπάνη της φιλοσοφίας. Ο κάθε άνθρωπος είναι και φιλόσοφος, είπε ο Πόπερ, αλλά ο καλός φιλόσοφος είναι αυτός που στην καρδιά του έχει τις φιλοσοφίες όλων.


Μη γίνεις, όμως, ποτέ φιλόσοφος. Θα ζήσεις σαν αυτόκαυστη λαμπάδα, θα νοιώσεις την απογοήτευση, το θάνατο να σε χαϊδεύει. Θα σε πουν περιθωριακό, θα φθαρείς σε ετούτη τη ζωή, θα δίνεις χωρίς να παίρνεις. Μη γίνεις ποτέ φιλόσοφος, θα καταλήξεις στον πεσιμισμό, θα δεις ότι το μόνο που στη φύση που δεν έχει όρια, είναι η ανθρώπινη βλακεία.


Να σκέφτεσαι, όμως, πάντα ως φιλόσοφος, και για να συμβεί αυτό κάνε πρώτα κριτική στην ίδια τη φιλοσοφία. Είναι μια φενάκη - και η ζωή το ίδιο. Είναι μια απάτη - και η ζωή το ίδιο. Είναι μια αλήθεια - και η ζωή το ίδιο.


Το ψέμα είναι επίσης μια αλήθεια, η αλήθεια όμως δεν είναι ψέμα, άρα το ψέμα περικλείεται είναι η εκπεσμένη της αλήθειας ενεργούσα αδελφή. Αλήθεια και Αλητεία, διάλεξε ποια θα έχεις δίπλα σου, επέλεξε τη μορφή της ερωμένης του φιλόσοφου και πάρε τελικά τη μια σου γυναίκα.
Ο έρωτας είναι η πηγαία δύναμη της φιλοσοφίας. Για να αγαπήσεις τη ζωή σεβάσου πρώτα τη γυναίκα. Γυναίκα είναι η φιλοσοφία. Αγάπα το κάθε θηλυκό, μα πιότερο αυτό που είναι στη ψυχή αγνό και νέο.


Σκοπός σου είναι να είσαι προστάτης - οδηγός, προορισμός σου η υπέρβαση, παρέα σου ο χρόνος. Και όταν κάποια στιγμή αυτός σου κάνει τον τρανό, δώσε του μια πέτρα σπάργανο για να τον βαρυστομαχιάσεις. Taiming το λένε αυτό οι δυνατοί του Δία το μεγάλο κόλπο. Κάνε σαν θες το δυισμό, αλλά επέλεξε ως ολότητα το ένα, που ποτέ δεν είναι δυο, χωρίς να ξεχνάς ότι τα πάντα τα πολλά κάνουν τη μονάδα. Το όλον είναι έν και μια η πηγή του:
Το φως.
Μάθε να συμπεριφέρεσαι όμως πάντα ως φιλόσοφος, διαλέγοντας από τα πολλά, το ολοκληρωτικό το ένα.
Μάθε να φτάνεις στο μηδέν χωρίς να χάνεις τη μονάδα, μάθε να σκέφτεσαι σαν μικρός θεός χορεύοντας μόνος σου στην πίστα το ζεμπέκικο, με όλους πια μαζί στη Μεσαριά συρτάκι.
Μάθε να ζεις την κάθε σου στιγμή σα να ’τανε η τελευταία.
Τέλος, μάθε να έχεις για τα πάντα μια εκτίμηση, μα πρώτα απ’ όλα εκτίμησε τον ίδιο τον εαυτό σου. Και όταν κάποια στιγμή δεις τον Τάρταρο να σε καλεί, βρες τον τρόπο να του πεις να σου δείξει κι εκείνος αν μπορεί, την αυτο-εκτίμησή του. Τότε, σαν αντικρίσεις στα μάτια του να ζωγραφίζεται η απορία, πάει να πει πως χωρίς να γίνεις ποτέ φιλόσοφος, πέρασες το σκαλοπάτι το σοφό. Έγινες πλέον, Άνθρωπος.






http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/
Η συνωμοσια των μετρίων
By STEVENIKO | Πέμπτη 27 Μαΐου 2010 | Posted in | With 0 comments
Ακουστε το τραγουδι "Η συνωμοσια των μετριων" του Θοδωρη Μανικα εξαιρετικα ερμηνευμενο απο τον Θαναση Γκαιφυλλια.Συγκλονιστικο













http://kafeneio-gr.blogspot.com/
Ο Κόσμος όπως τον βλέπω εγώ.(Α. Αϊνστάιν)
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

"Μόνο το άτομο έχει αίσθηση υπεθυνότητας"
- Nietzsche




Αλβέρτος Αϊνστάιν (1925) χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:


Ο Κόσμος όπως τον βλέπω εγώ.


Σε τι παράξενη κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί! Καθένας από εμάς βρίσκεται εδώ για μια σύντομη επίσκεψη· δεν γνωρίζει για ποιο σκοπό, αν και μερικές φορές νομίζει ότι τον αισθάνεται. Αλλά από την οπτική γωνία της καθημερινής ζωής, χωρίς να εμβαθύνουμε, υπάρχουμε για τον συνάνθρωπο μας - καταρχάς για αυτούς στων οποίων τα χαμόγελα και την ευημερία στηρίζεται όλη η ευτυχία μας και αμέσως μετά για όλους αυτούς που δεν γνωρίζουμε προσωπικά και με την μοίρα των οποίων είμαστε ενωμένοι με τον δεσμό της συμπόνοιας. Εκατό φορές κάθε μέρα, θυμίζω στον εαυτό μου ότι η εσωτερική και εξωτερική ζωή μου εξαρτάται από την εργασία των άλλων ανθρώπων, ζωντανών και νεκρών, και ότι πρέπει να υπερβάλω εαυτόν για να μπορέσω να δώσω στο ίδιο μέτρο με το οποίο έχω λάβει και συνεχίζω να λαμβάνω. Με ελκύει η απλή ζωή και συχνά καταπιέζομαι από το αίσθημα ότι απορροφώ μια μη αναγκαία ποσότητα από την εργασία των συνανθρώπων μου. Θεωρώ τις ταξικές διαφορές αντίθετες προς την δικαιοσύνη και, σε τελική ανάλυση, βασισμένες στον εξαναγκασμό. Θεωρώ επίσης ότι η απέριττη ζωή κάνει καλό σε όλους, φυσικά και πνευματικά.


Σίγουρα δεν πιστεύω στην ανθρώπινη ελευθερία με την φιλοσοφική έννοια. Όλοι δρουν όχι μόνο υπό την επιρροή ενός εξωτερικού καταναγκασμού αλλά επίσης σύμφωνα και με μια εσωτερική ανάγκη. Η ρήση του Σοπενχάουερ, ότι "ο άνθρωπος μπορεί να δρα όπως αυτός θέλει, αλλά όχι να θέλει όπως αυτός θέλει" αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εμένα από την νεότητα μου και μια συνεχή παρηγοριά και μια αμείωτη πηγή υπομονής στις δυσκολίες της ζωής, της δικιάς μου και των άλλων. Αυτό το συναίσθημα φιλεύσπλαχνα μετριάζει την αίσθηση υπευθυνότητας που τόσο εύκολα μπορεί να σε παραλύσει, και μας εμποδίζει στο να πάρουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ανθρώπους πολύ σοβαρά· συντελεί σε μια άποψη της ζωής στην οποία το χιούμορ, προπαντός, έχει την θέση που του αρμόζει.


Το να αναρωτιέσαι το νόημα ή το αντικείμενο της ύπαρξης σου ή της δημιουργίας γενικά μου έμοιαζε πάντα παράλογο από αντικειμενικής απόψεως. Και όμως ο καθένας έχει συγκεκριμένα ιδανικά που καθορίζουν την κατεύθυνση των προσπαθειών του και των κρίσεων του. Υπό αυτήν την έννοια ποτέ δεν κοίταξα την ευκολία και την ευτυχία σαν αυτοσκοπούς - μια τέτοια ηθική βάση βρίσκω ως πιο αρμόζουσα για ένα κοπάδι γουρούνια. Τα ιδανικά που φώτισαν τον δρόμο μου και κατ' επανάληψη μου έδωσαν κουράγιο να αντιμετωπίζω την ζωή πρόσχαρα, ήταν η Αλήθεια, η Καλοσύνη και η Ομορφιά. Χωρίς την αίσθηση συντροφικότητας με ανθρώπους του ιδίου πνεύματος, της ενασχόλησης με τον στόχο, τον αιώνια ανέφικτο στον τομέα της τέχνης και της επιστημονικής έρευνας, η ζωή θα μου φαινόταν κενή. Τα συνηθισμένα αντικείμενα της ανθρώπινης προσπάθειας - ιδιοκτησία, εξωτερική επιτυχία, πολυτέλεια - μου φαινόντουσαν πάντα άξια περιφρονήσεως.


Η παθιασμένη αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και υπευθυνότητας πάντα αντιπαραβαλλόταν παράξενα με την σαφή μου ελευθερία από την ανάγκη για απευθείας επαφή με άλλα ανθρώπινα όντα και κοινότητες. Βαδίζω το δικό μου δρόμο και ποτέ δεν άνηκα στη χώρα μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου ή ακόμα και στην οικογένεια μου, με όλη μου την καρδιά· αντιμέτωπος με όλους αυτούς τους δεσμούς ποτέ δεν έχασα το επίμονο αίσθημα της απόσπασης, της ανάγκης για μοναξιά - ένα αίσθημα που αυξάνεται με τα χρόνια. Οι άνθρωποι αποκτούν απότομα συνείδηση, χωρίς να το μετανιώσουν, των ορίων της πιθανότητας για αμοιβαία κατανόηση και συμπόνοια με τους συνανθρώπους τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος χωρίς αμφιβολία χάνει ένα μέρος της εγκαρδιότητας και της αθωότητας· από την άλλη, είναι κατά πολύ περισσότερο ανεξάρτητος από απόψεις, συνήθειες και κρίσεις των συνανθρώπων του και αποφεύγει τον πειρασμό να βασιστεί σε τέτοια ανασφαλή θεμέλια.


Το πολιτικό ιδεώδες μου είναι αυτό της δημοκρατίας. Ας είναι ο κάθε άνθρωπος σεβαστός σαν άτομο και κανένας να μην γίνεται είδωλο. Είναι μια ειρωνεία της μοίρας ότι εγώ ο ίδιος έχω γίνει αποδέκτης υπερβολικού θαυμασμού και σεβασμού από τους συνανθρώπους μου χωρίς εγώ ούτε να ευθύνομαι και ούτε να το αξίζω. Η αιτία για αυτό ίσως να είναι η επιθυμία, ανέφικτη για τους πολλούς, να κατανοήσουν την μία ή δύο ιδέες τις οποίες έχω με τις ασθενικές δυνάμεις μου επιτύχει μέσω ακατάπαυστου αγώνα.


Γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι απαραίτητο για την επιτυχία κάθε σύνθετου εγχειρήματος, ότι ένας άνθρωπος θα πρέπει να κάνει την σκέψη και να κατευθύνει και γενικά να φέρει την ευθύνη. Αλλά αυτοί που καθοδηγούνται δεν πρέπει να αναγκάζονται, θα πρέπει να μπορούν να διαλέγουν τον αρχηγό τους. Ένα αυταρχικό σύστημα καταναγκασμού, κατά την άποψη μου, σύντομα αποσυντίθεται. Γιατί η δύναμη πάντα έλκει ανθρώπους χαμηλής ηθικής, και πιστεύω ότι είναι ένας αμετάβλητος κανόνας ότι τους ιδιοφυείς τυράννους, τους διαδέχονται αχρείοι. Γι' αυτό το λόγο πάντα εναντιώθηκα σε συστήματα όπως αυτά που βλέπουμε στην Ιταλία και την Ρωσία σήμερα. Αυτό το οποίο έχει επιφέρει δυσφήμιση στην επικρατούσα σημερινή μορφή δημοκρατίας της Ευρώπης δεν μπορεί να αποδοθεί στην ιδέα της δημοκρατίας, αλλά στην έλλειψη σταθερότητας των αρχηγών των κυβερνήσεων και στον απρόσωπο χαρακτήρα του εκλογικού συστήματος. Πιστεύω ότι από αυτήν την άποψη οι ΗΠΑ έχουν οργανωθεί καλύτερα. Έχουν ένα υπεύθυνο Πρόεδρο που εκλέγεται για μια επαρκή περίοδο και έχει επαρκή αρμοδιότητα για να είναι υπεύθυνος στις πράξεις του. Από την άλλη, αυτό που εκτιμώ στο δικό μας πολιτικό σύστημα είναι η πιο εκτεταμένη πρόνοια που υπάρχει για το άτομο σε περίπτωση ασθένειας ή ανάγκης. Αυτό που πραγματικά αξίζει στην παρέλαση της ανθρώπινης ζωής μου φαίνεται ότι δεν είναι η Πολιτεία αλλά το δημιουργικό, ευαίσθητο άτομο, η ατομικότητα· αυτή μόνη της δημιουργεί το ευγενές και το μεγαλειώδες, ενώ το κοπάδι σαν τέτοιο παραμένει αμβλύ στη σκέψη και αμβλύ στο συναίσθημα.


Αυτό το θέμα με φέρνει στο χειρότερο γνώρισμα της φύσης του κοπαδιού, το στρατιωτικό
σύστημα, το οποίο απεχθάνομαι. Το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αντλήσει ευχαρίστηση στο να παρελαύνει σε σχηματισμό στον τόνο μιας μπάντας είναι αρκετό για να με κάνει να τον περιφρονήσω. Ο μεγάλος εγκέφαλος του, του δόθηκε από λάθος· μια σπονδυλική στήλη ήταν όλο κι όλο ότι χρειαζόταν. Αυτό το σημάδι πανώλης του πολιτισμού θα έπρεπε να καταργηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ηρωισμός από διαταγή, παράλογη βία, και όλες οι δηλητηριώδεις ανοησίες που κάνει στο όνομα του πατριωτισμού - πόσο τα μισώ όλα αυτά! Ο πόλεμος μου φαίνεται ένα πρόστυχο και ποταπό πράγμα: Καλύτερα να με κόβανε κομμάτια από το να πάρω μέρος σε τέτοιο αποτροπιασμό. Και όμως, παρ' όλα αυτά, τόσο υψηλή είναι η άποψη μου για την ανθρώπινη φυλή που πιστεύω ότι αυτή η λάμια θα είχε από καιρό εξαφανιστεί, αν ο υγιής νους των εθνών δεν είχε συστηματικά διαφθαρεί από τα εμπορικά και πολιτικά συμφέροντα που ενεργοποιούνται μέσω των σχολείων και του Τύπου.


Το ωραιότερο πράγμα που μπορούμε να έχουμε την εμπειρία του είναι το μυστηριώδες. Είναι το θεμελιώδες συναίσθημα το οποίο βρίσκεται στο λίκνο της αληθινής τέχνης και της αληθινής επιστήμης. Αυτός που το γνωρίζει και δεν μπορεί πια να το θαυμάσει, να αισθανθεί έκπληξη, είναι σαν νεκρός, ένα σβησμένο κερί. Η εμπειρία του μυστηρίου - ακόμα κι αν ήταν αναμεμειγμένη με φόβο - ήταν αυτή που προκάλεσε την θρησκεία. Η γνώση της ύπαρξης πραγμάτων στα οποία δεν μπορούμε να διεισδύσουμε, των εκδηλώσεων της βαθύτερης λογικής και της πιο αστραποβολούσας ομορφιάς , τα οποία είναι προσβάσιμα στη λογική μας στις πιο βασικές τους μορφές - είναι αυτή η γνώση και αυτό το συναίσθημα που συνιστούν την πραγματικά θρησκευτική συμπεριφορά· υπό αυτήν την έννοια και μόνο υπό αυτήν, είμαι ένας βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος. Δεν μπορώ να συλλάβω ένα Θεό που ανταμείβει και τιμωρεί τα δημιουργήματα του, ή έχει θέληση του ίδιου είδους μ' αυτή που εμείς αντιλαμβανόμαστε στους εαυτούς μας. Ένας άνθρωπος που μπορεί να επιζήσει του φυσικού θανάτου του είναι επίσης πέρα από την κατανόηση μου, ούτε θα επιθυμούσα να ήταν αλλιώς· τέτοιες ιδέες είναι για τους φόβους ενός παράλογου εγωισμού αδύναμων ψυχών. Είναι αρκετό για εμένα το μυστήριο της αιωνιότητας της ζωής, και ο υπαινιγμός της θαυμαστής δομής της πραγματικότητας, μαζί με την ειλικρινή προσπάθεια να κατανοήσω ένα μέρος, που δεν μπορεί ποτέ να είναι
τόσο μικρό, του λόγου που αποκαλύπτει τον εαυτό του στη φύση.





http://sobaresapopseis.blogspot.com/
Άνθρωποι κατά Τραπεζών
By STEVENIKO | Τετάρτη 26 Μαΐου 2010 | Posted in | With 0 comments

του Michael Hudson







Οι οικονομικοί κύκλοι της Αμερικής χρησιμοποιούν το παράδειγμα της Ελληνικής κρίσης και της ομοιότητες της Ελληνικής οικονομίας με αυτή των ΗΠΑ επιδιώκοντας της μείωση των δημοσίων δαπανών στις ΗΠΑ. Από την άλλη πλευρά οι Έλληνες διαδηλωτές αντιστέκονται στην μείωση των δημοσίων δαπανών και στην βαριά φορολόγηση των εργαζομένων υποστηρίζοντας ότι οι θυσίες τους γίνονται προς όφελος των ελληνικών και ξένων τραπεζών.



Οι Έλληνες διαδηλωτές έχουν απόλυτο δίκαιο. Στην πραγματικότητα η χρηματοδότηση της Ελλάδας από την ΕΕ δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σχέδιο το οποίο θα εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να ξεπληρώσει τα δάνεια (ομόλογα) που πήρε τους τελευταίους μήνες με απαράδεκτα υψηλά επιτόκια (μετά τις συνεχές υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας από τα χρηματοπιστωτικά ινστιτούτα αξιολόγησης).

Το κόστος του απαράδεκτου αυτού δανεισμού καλούνται να πληρώσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι (και οι Ευρωπαίοι) με αύξηση της φορολογίας, μείωση των μισθών, ξεπούλημα του δημοσίου τομέα κλπ. Οι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων (τράπεζες, χρηματοπιστωτικά ινστιτούτα και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις) θα εξασφαλίσουν τα κέρδη τους και τα μπόνους των υψηλόβαθμων στελεχών τους. Συνάμα η χρεοκοπία της Ελλάδας δεν είναι σίγουρο ότι θα αποφευχθεί αλλά μέχρι αυτό να γίνει οι “επενδυτές” θα έχουν μετατρέψει τους τόκους των δανείων σε σταθερά κεφάλαια (γη, ιδιοκτησία και ελληνικές επιχειρήσεις του δημοσίου).

Οι τραπεζικοί κύκλοι γνωρίζουν ότι το παιχνίδι της κερδοφορίας φτάνει στο τέλος του. Πολύ σύντομα δεν θα υπάρχουν χρήματα για την αποπληρωμή των δανείων, αφού το ελληνικό κράτος πιθανότατα θα αναγκαστεί τελικά να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος του. Γι' αυτό το λόγο, προωθούν τα μέτρα λιτότητας, τα οποία θα τους προσφέρουν άμεσο κέρδος. Λιγότερα χρήματα σε δημόσιες δαπάνες και υψηλότεροι φόροι σημαίνει περισσότερα χρήματα για να ξεπληρώσει η Ελλάδα τα χρέη της.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι κάποιος πρέπει να ελέγχει της κυβερνήσεις. Ξέρουν ότι αν η κυβέρνηση δεν ελέγχεται από το λαό (το δήμο) θα ελεγχθεί από οικονομικά συμφέροντα. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό γίνεται για να εξασφαλιστούν τα κεφάλαια των ευρωπαϊκών τραπεζών (κυρίως γερμανικών και γαλλικών) που κατέχουν ελληνικά ομόλογα. Τα κέρδη αυτά εξασφαλίζονται από τα μέτρα λιτότητας που προτείνονται από το ΔΝΤ και περιλαμβάνουν περικοπές μισθών και δημοσίων δαπανών, αύξηση φόρων και ορίων συνταξιοδότησης και τελικά καταδικάζουν την εγχώρια οικονομία σε μακροχρόνια ύφεση.

Το σκηνικό αυτό δεν είναι άγνωστο στην Ευρώπη. Πριν η Ελλάδα γίνει βορά του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και του ΔΝΤ, οι χώρες της Βαλτικής (Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία), η Ισλανδία, η Αργεντινή και διάφορες χώρες της Νότιο – Ανατολικής Ασίας αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν παρόμοια μέτρα. Το αποτέλεσμα ήταν η βύθιση των οικονομιών αυτών σε ύφεση και η διεύρυνση της φτώχειας. Σε πολλές περιπτώσεις όμως υπήρχε αντίδραση. Στην Λετονία η κυβέρνηση έπεσε μετά από την ισχυρή αντίδραση της κοινωνίας. Στην Ισλανδία έγινε δημοψήφισμα, το οποίο οδήγησε σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους, ενώ η Αργεντινή αρνήθηκε την αποπληρωμή του χρέους της και οι διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωσή του συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Η ελληνική κρίση και ο τρόπος που αυτή αντιμετωπίζεται από τους Ευρωπαίους εταίρους φανερώνει την αλλοίωση του ευρωπαϊκού οράματος. Στόχος της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, τουλάχιστον πριν τις συνθήκες του Μάαστριχ και της Λισαβόνας ήταν η άνοδος του βιοτικού επιπέδου των κοινωνιών της Ευρώπης και όχι η επιβολή μέτρων λιτότητας παρόμοια αυτών που επιβάλλονται στις χώρες του τρίτου κόσμου. Αυτό που όμως παρατηρείτε είναι η μετατόπιση της εξουσίας (πολιτικής, οικονομικής, δημοσιονομικής και κοινωνικής) από της εθνικές κυβερνήσεις και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και στα οικονομικά συμφέροντα που κατευθύνουν και ελέγχουν οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ.

Αυτό που βασικά παρατηρείτε στο οικονομικό προσκήνιο είναι ένας κοινωνικός πόλεμος. Κοινωνικός πόλεμος όχι της μορφής της πάλης των τάξεων που παρουσιαζόταν κατά τον 19ο αιώνα, αλλά ένας πόλεμος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου εναντίον ολόκληρων κοινωνιών. Εναντίον της βιομηχανίας, της ακίνητης περιουσίας, των κυβερνήσεων και τελικά εναντίον και των εργαζομένων. Η Ελλάδα έχει γίνει τους τελευταίους μήνες το πεδίο μάχης μεταξύ των οικονομικών αυτών συμφερόντων.

Αντίθετα με την περίπτωση της Λετονίας και της Ισλανδίας η Ελλάδα δεν έχει την επιλογή να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος της στο δικό της νόμισμα. Είναι παγιδευμένη στην χρήση του ευρώ και οι αποφάσεις παίρνονται σε μεγάλο βαθμό από τους οργανισμούς της ΕΕ όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Τόσο η Ισλανδία και η Λετονία όσο και η Ελλάδα αποτελούν θύματα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης εναντίον των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων οι οποίες πραγματοποιήθηκαν κατά τον 19ο και το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Κατά την περίοδο αυτή εφαρμόστηκαν στις δυτικές κοινωνίες πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης όπως για παράδειγμα η φορολογία εσόδων από την κατοχή γης, μετοχών και ομολόγων. Επίσης, η οργάνωση του χρηματοπιστωτικού τομέα έγινε με βάση την οικονομική πρόοδο της κοινωνίας στο σύνολό της, Η περίοδος αυτή ακολουθήθηκε από την περίοδο μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο όπου προοδευτικές πολιτικές φορολόγησης είχαν ως αποτέλεσμα την άνοδο του βιοτικού επιπέδου και την οικονομική ανάπτυξη πολλών χωρών της δυτικής Ευρώπης. Παρόλα αυτά οι περισσότερες χώρες αντέστρεψαν την πολιτική τους κατά τη δεκαετία του 80 (Θάτσερ, Ρέιγκαν). Η φορολόγηση έγινε ελαστικότερη με αποτέλεσμα τεράστια κεφάλαια να μετατοπιστούν προς τις τράπεζες, οι οποίες απέκτησαν μεγαλύτερη ικανότητα δανεισμού που με τη σειρά του είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθούν οι τιμές των ακινήτων.

Η αξία των κατοικιών και εταιρικών κτηρίων, αλλά και η αξία των ίδιων των εταιρειών κατέληξαν να καθορίζονται από το τραπεζικό κεφάλαιο και από την ικανότητα του να δανείζει. Επιπλέον οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές προωθούσαν φοροαπαλλαγές στις περιπτώσεις όπου κάποιος δανειζόταν. Έτσι ο πληθυσμός άρχισε να δανείζεται όλο και περισσότερο για να αποφύγει την φορολόγηση. Τα στεγαστικά δάνεια έδιναν και έπαιρναν, όπως επίσης και τα δάνεια για την ανάπτυξη επιχειρήσεων. Το χρέος αυτό που δημιουργήθηκε εξαιτίας της κερδοσκοπίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (όσα περισσότερα δάνεια τόσο περισσότερο το κέρδος για τις τράπεζες) καλούνται τώρα να το πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Βασικά η αιτία που οδήγησε τα κράτη σε υπερχρέωση είναι ότι για σχεδόν τρεις δεκαετίες εφαρμόστηκαν πολιτικές φοροαπαλλαγών τόσο σε ιδιωτικά όσο και σε εταιρικά δάνεια. Τα τελευταία άλλωστε επέτρεπαν και τα εξαιρετικά μπόνους των υψηλόβαθμων στελεχών.

Ακολουθώντας τις δυτικές κυβερνήσεις στην παραπάνω πολιτική (μεταφορά του δημοσιονομικού βάρους από το κεφάλαιο στην εργασία), η Ελληνική κυβέρνηση είναι σήμερα πολιτικά ανίκανη να επιχειρήσει μια δίκαιη φορολόγηση. Από την πλευρά τους οι νεοφιλελεύθεροι κατηγορούν τις κυβερνήσεις για το ότι δεν πούλησαν αρκετό από το δημόσιο πλούτο για να αναπληρώσουν το κενό που δημιούργησε η έλλειψη φορολόγησης. Η αλήθεια είναι ότι εξαιτίας των φοροαπαλλαγών οι ιδιωτικοποιήσεις δεν αποφέρουν αρκετό κέρδος στο κράτος. Επιπλέον το κράτος χάνει μία σημαντική πηγή εσόδων ενώ οι πολίτες του κράτους συνεχίζουν να πληρώνουν για τις υπηρεσίες τους ιδιώτες.

Η Ελληνική κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την έλλειψη εσόδων από τη φορολόγηση εξέδωσε ομόλογα. Οι αγοραστές των ομολόγων αυτών (κυρίως η Γερμανικές τράπεζες) απαιτούν τώρα την αποπληρωμή τους. Το βάρος θα πέσει φυσικά στους Έλληνες εργαζομένους. Ο συνήθης τρόπος για να γίνει αυτό είναι η μείωση μισθών, η αύξηση της φορολογίας σε αγαθά πρώτης ανάγκης (ΦΠΑ), η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και φυσικά οι ιδιωτικοποιήσεις.

Οι διαδηλώσεις στην Ελλάδα ξεκίνησαν διότι οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν αυτό που τα ΜΜΕ πολύ επιμελώς αποκρύπτουν. Καταλαβαίνουν ότι οι αυξήσεις των μισθών έχουν σταματήσει (πράγμα που στις ΗΠΑ συμβαίνει από το 1979) και πως η αγοραστική τους δύναμη έχει μειωθεί δραστικά. Καταλαβαίνουν ότι η απόκτηση πρώτης κατοικίας απαιτεί την πολύχρονη (πολύ συχνά μια ολόκληρη ζωή) χρέωση στις τράπεζες. Καταλαβαίνουν ότι οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες κέρδισαν πολιτική ελευθερία με τίμημα την οικονομική τους εξάρτηση από το δυτικό – ευρωπαϊκό κεφάλαιο, το οποίο εξαγοράζει το δημόσιο πλούτο και υπερχρεώνει τον πληθυσμό με όλο και περισσότερα δάνεια.

Οι κάτοχοι των ομολόγων και οι κερδοσκόποι των χρηματοπιστωτικών ινστιτούτων απαιτούν τώρα την βοήθεια της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΔΝΤ με σκοπό να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους πριν η χρηματοπιστωτική φούσκα σκάσει για ακόμα μία φορά. Η αποπληρωμή των χρεών μπορεί να γίνει πιο γρήγορα όταν ολόκληρες οικονομίες βυθίζονται στην ύφεση με τη χρήση μέτρων λιτότητας τύπου ΔΝΤ. Η ανεργία θα αυξηθεί και τα κράτη θα βυθιστούν ακόμα πιο πολύ στο χρέος, αφού η ύφεση θα περιορίσει τα έσοδα τόσο από τη φορολογία όσο και από την έλλειψη ικανότητας εξαγωγών.

Στο πολιτικό επίπεδο η μάχη των διαδηλωτών γίνεται για να παραμείνει η Ελλάδα αυτόνομο κράτος. Ο κλασικός ορισμός του κράτους ή της κυβέρνησης περιλαμβάνει την ικανότητα του κράτους να εισπράττει φόρους και να εκδίδει χρήμα. Στην περίπτωση όμως της Ελλάδας η δημοσιονομική πολιτική έχει περάσει στα χέρια της ΕΕ και του ΔΝΤ, οι οποίοι αναγκάζουν την Ελλάδα να παραβιάσει την Πρωταρχική Οδηγία (Prime Directive) κάθε κυβέρνησης : να δρα με σκοπό το μακροπρόθεσμο εθνικό συμφέρον. Αντίθετα η Ελληνική κυβέρνηση δρα με γνώμονα το κέρδος του τραπεζικού κεφαλαίου.

Το βασικό ζήτημα είναι κατά πόσο τα έθνη θα διοικούνται από τους πιστωτές τους ή από δημοκρατικές διαδικασίες και με σκοπό την οικονομική ανάπτυξη τους. Η ολιγαρχία πιέζει την ΕΕ και το ΔΝΤ να δανειοδοτήσει την Ελλάδα με σκοπό να χρηματοδοτηθούν οι ξένες τράπεζες και οι κάτοχοι ομολόγων και με σκοπό να μην αναγκαστεί η Ελλάδα να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος της. Τα λεφτά θα δοθούν άμεσα στους κατόχους ομολόγων και το χρέος θα πληρωθεί μακροπρόθεσμα με την φορολόγηση της εργασίας και τη μείωση των μισθών. Και όλα αυτά διότι η Ελληνική κυβέρνηση δεν φορολόγησε αρκετά τους πλούσιους. Η κυβερνητική πολιτική λοιπόν μετατοπίζεται από την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στην ΕΕ και το ΔΝΤ, οι οποίοι δρουν κατ' εντολή του διεθνές χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι γραφειοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν εκλέγονται από κανένα. Και σε περίπτωση όπου το σχέδιο τους στεφθεί με επιτυχία το κοινωνικό κεφάλαιο της Ελλάδας θα απογυμνωθεί και η κοινωνική δημοκρατία θα καταρρεύσει.

Την Κυριακή 9 Μαΐου οι Γερμανοί ψηφοφόροι τιμώρησαν του χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ, οι οποίοι αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν τους Γερμανούς τραπεζίτες (μέσω της χρηματοδότησης της Ελλάδας). Το κόμμα των χριστιανοδημοκρατών κέρδισε μόλις το ένα τρίτο στις εκλογές της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Πολλοί από τους Γερμανούς ψηφοφόρους αναρωτιούνται κατά πόσο χριστιανικό είναι να προωθείς την τοκογλυφία των τραπεζών και κατά πόσο δίκαιο είναι να αφαιρείς 30 δισεκατομμύρια δολάρια από τους Γερμανούς φορολογούμενους για τη χρηματοδότηση των Γερμανικών τραπεζών, οι οποίες κάθε άλλο παρά δημοφιλής είναι στην Γερμανική κοινωνία.

Το οικονομικό ευρωπαϊκό λόμπι χρησιμοποίησε την κρίση ως ευκαιρία για να προωθήσει μία σειρά από χρηματοδοτήσεις που έμμεσα καταλήγουν στο τραπεζικό κεφάλαιο. Για τις Σουηδικές και Αυστριακές τράπεζες η ΕΕ επέτρεψε επέκταση της βοήθειας προς την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τη Λετονία κατά 60 δισεκατομμύρια ευρώ. Η βοήθεια αυτή χρησιμοποιήθηκε για να ενισχύσει το ισοζύγιο πληρωμών των κρατών προς τις τράπεζες. Το ίδιο συμβαίνει τώρα με την Ελλάδα και της Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες. Για να υπερβούν τις Ευρωπαϊκές συνθήκες οι κυβερνήσεις της ΕΕ χρησιμοποίησαν το άρθρο 122.2 της ευρωπαϊκής συνθήκης, το οποίο επιτρέπει απευθείας δάνεια σε κράτη κάτω από "εξαιρετικές περιπτώσεις".

Αν υποθέσουμε ότι η κυρία Μέρκελ αντιλαμβάνεται τη λειτουργία της οικονομίας, τότε θα πρέπει να την κατηγορήσουμε για ψευδή δηλώσεις. Το πρόβλημα των χωρών της Βαλτικής είναι δομικό και χρόνιο και όχι “εξαιρετική περίπτωση”. Η κύρια Μέρκελ θα πρέπει να γνωρίζει ότι δρα παραπλανητικά όταν υποστηρίζει ότι βοηθά την Λετονία με την επέκταση των δανείων, τα οποία χρησιμοποιούνται για αποπληρωμή χρεών και όχι για εσωτερική οικονομική ανάπτυξη. Με αυτό τον τρόπο, η Λετονία οδηγείτε στην χρόνια ύφεση με σκοπό να δοθεί χρόνος στις Σουηδικές τράπεζες να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούν από τις πληρωμές των δανείων.

Είναι όμως ικανή η μετακίνηση των Γερμανών ψηφοφόρων προς τα αριστερά για να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων? Αν πάρουμε υπόψη μας ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, Γιώργος Παπανδρέου έχει πέσει στην παγίδα παρόλο που είναι και ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής διεθνούς, η απάντηση μάλλον είναι αρνητική. Η ερώτηση λοιπόν είναι κατά πόσο η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε μείωση των δημοσίων δαπανών, σε αύξηση της ανεργίας και τελικά σε διεύρυνση της φτώχειας, κατάσταση που είναι πλέον πραγματικότητα στης χώρες της Βαλτικής. Οι χώρες αυτές αποτέλεσαν θύμα ενός νεοφιλελεύθερου πειράματος και σε περίπτωση που η Ελλάδα αποδειχθεί το επόμενο θύμα τότε σύντομα θα γίνουμε μάρτυρες ενός κύματος μετανάστευσης Ελλήνων, όπως ακριβώς έγινε και στην περίπτωση των χωρών της Βαλτικής.

Η αντίδραση των χρηματιστηρίων μετά την ανακοίνωση της χρηματοδότησης ύψους 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ήταν φυσικά θετική. Αυτό που στην πραγματικότητα χρηματοδοτήθηκε είναι ικανότητα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να κυβερνά. Η μάχη όμως δεν έχει ακόμη τελειώσει. Θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια γιατί απλούστατα είναι μία προσπάθεια αλλοίωσης των κεκτημένων του 19ου και 20ου αιώνα, κατά τους οποίους ο κοινωνικός έλεγχος των οικονομικών συμφερόντων και της μεγάλης ιδιοκτησίας περιορίστηκε εφαρμόζοντας πολιτικές προοδευτικής φορολόγησης και δημοσίων δαπανών.

Είναι άραγε αυτή η πορεία που πρέπει να ακολουθήσει ο δυτικός πολιτισμός, όπου οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις ελέγχονται από ολιγαρχίες, τη δύναμη των οποίων οι μεταρρυθμιστές του 19ου προσπάθησαν (και πέτυχαν) να μειώσουν προς όφελος της δημοκρατίας? Η κλασική πολιτική οικονομία ήταν ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα με βάση του οποίου η δύναμη των πιστωτών (γαιοκτημόνων, τραπεζιτών κλπ) περιοριζόταν με τη χρήση αναδιανεμητικής φορολόγησης. Ο John Maynard Keynes χαρακτηριστικά ονόμασε τις μεταρρυθμίσεις αυτές ως “η ευθανασία των πιστωτών”. Δυστυχώς οι πιστωτές επανήλθαν με νέες δυνάμεις. Κατασυκοφάντησαν την σοσιαλδημοκρατία και τον δημόσιο έλεγχο αποκαλώντας τα ως ο “δρόμος προς τη δουλοπαροικία”. Αντ' αυτού επιχειρούν να οδηγήσουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες στο δρόμο της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης μέσω του χρέους. Χρησιμοποιούν οργανισμούς όπως το ΔΝΤ και η ΕΚΤ για να αποκτήσουν το έλεγχο στις δημοσιονομικές πολιτικές των κυβερνήσεων, με σκοπό την μετατόπιση των ευθυνών από τις οικονομικές ολιγαρχίες στους εργαζομένους. Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η μεταφορά ευθύνης στους εργαζομένους είναι να επανακτηθεί ο κοινωνικός έλεγχος των κυβερνήσεων. Αυτό επιχειρούν οι Έλληνες διαδηλωτές. Το βέβαιο είναι ότι κάποιος πρέπει να ελέγχει τις κυβερνήσεις. Εάν οι δημοκρατικές δυνάμεις αποχωρήσουν από τη μάχη για το έλεγχο αυτό, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο θα αναλάβει τα ηνία της εξουσίας.

Michael Hudson
www.counterpunch.org, May 11, 2010
Απόδοση: Πράπας Δημήτρης Μάιος 19, 2010
Διαβάστε το στα αγγλικά








http://chomsky-speaks-greek.blogspot.com/
Υπόδουλοι του χρέους
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments


Από τον Κώστα Παπαθεοδώρου







Η κρίση που γεννήθηκε στην Ελλάδα και εδώ και τρεις μήνες εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη παίρνει πλέον μια νέα διάσταση. Και είναι πλέον προφανές πως ούτε ο κολοσσιαίος κουμπαράς, ύψους 750 δισεκατομμυρίων ευρώ, που αποφάσισε η Ε.Ε. για την υποστήριξη των χωρών της Ευρωζώνης, ούτε τα μέτρα αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας κρίνονται ικανοποιητικά ώστε να καθησυχάσουν τις αποκαλούμενες «αγορές». Το ευρώ συνεχίζει την κατρακύλα του και πλέον η ισοτιμία του έναντι του Δολαρίου έχει φτάσει, σήμερα, στο 1,21.
Και έτσι ενώ στην αρχή το πρόβλημα φαινόταν ως αμιγώς ελληνικό τώρα σαν επιδημία χτυπάει την πόρτα ισχυρών και εμφανιζόμενων ως ακμαίων οικονομιών Δάνεια που είχαν χορηγηθεί από ξένες τράπεζες στον ιδιωτικό τοµέα, µμετατρέπονται σε εθνικά χρέη που η αποπληρωµή τους φορτώνεται στους ώµους των φορολογουμένων

Το ερώτημα που προβάλλει είναι μέχρι που θα φτάσει η κρίση; Θα ξεπεράσει και πότε άραγε τα σύνορα της Ευρώπης;

Πολλοί οικονομολόγοι προβλέπουν ότι σύντομα η περιπέτεια του ευρώ θα προκαλέσει παγκόσμια κρίση των δημόσιων χρεών.

‘Ήδη ο (κατά πολλούς αμφιλεγόμενος) αμερικανός Nouriel Roubini, δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο πως η κρίση που έπληξε κατ` αρχήν την Ελλάδα - την οποία θεωρεί ως την κορυφή του παγόβουνου- σύντομα θα περάσει στη Βρετανία, την Ιαπωνία και ακολούθως τις ΗΠΑ.

Είναι όμως εξίσου προφανές ότι η κρίση δεν έχει παντού τα ίδια δομικά χαρακτηριστικά μήτε και όλες οι χώρες εμφανίζουν όλοι την ίδια τρωτότητα.


Οι γκουρού της νεοφιλελεύθερης αντίληψης- ωσάν οι ίδιοι να είναι αμέτοχοι της παγκόσμιας κρίσης- επαναλαμβάνουν διαρκώς και στερεοτύπως ότι: «οι αγορές δεν συγχωρούν τα Κράτη με προβλήματα ανταγωνιστικότητας που συσσωρεύουν μεγάλα χρέη και υψηλά επίπεδα. Ισχνές και μάλιστα μηδαμινές προοπτικές ανάπτυξης σημαίνουν μικρότερα φορολογικά έσοδα και επομένως αδυναμία εξυπηρέτησης τους χρέους τους.

Σε αυτή τη θέση πλην της Ελλάδος βρίσκονται ήδη:

•Η Ισπανία με τεράστιο δημόσιο έλλειμμα - 11% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος και ένα διαρκώς μειούμενο εξωτερικό εμπόριο.
•Η Πορτογαλία που υποφέρει από έλλειψη ανταγωνιστικότητας ενώ την ίδια στιγμή ο δημόσιος τομέας της διογκώνεται και ο πληθυσμός γερνά. Την ίδια στιγμή οι κοινωνικοί λογαριασμοί δεν μπορούν επιδεινώνονται και για τις αγορές, αυτή η χώρα μοιάζει να ακολουθεί κατά πόδα την Ελλάδα.
•Η Ιταλία, της οποίας το βάρος του χρέους και η μακρά παράδοση κακής διαχείρισης προκαλούν εξαιρετικά αρνητικούς συνειρμούς στις «αγορές».
•Η Βρετανία- όσο και αν δεν παίζει στα ΜΜΕ- έχει έλλειμμα που φτάνει το 11,4% και είναι βέβαιο ότι το προσεχές διάστημα θα δοκιμαστεί στις «κλειστές αίθουσες» των χρηματαγορών. Και ο David Cameron είναι βέβαιο ότι θα περάσει από crash test το προσεχές διάστημα. Θα εξαναγκαστεί να εφαρμόσει περιοριστικές πολιτικές με την ελπίδα ότι δεν θα ρίξει τη χώρα του στην ύφεση.
•Η Ιαπωνία με το κολοσσιαίο δημόσιο χρέος (227,1% του ΑΕΠ το 2010) επί του παρόντος δεν δείχνει να αντιμετωπίζει άμεσα προβλήματα. Όμως εδώ ο κίνδυνος έχει να κάνει και με το γεγονός ότι το 93% του χρέους είναι «φορτωμένο» σε εσωτερικούς επενδυτές. Αυτό το βάρος γίνεται χρόνο με το χρόνο βαρύτερο στις πλάτες ενός λαού γερνά και μειώνεται ραγδαία.
•Οι ΗΠΑ αν και φαινομενικά δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα είναι βέβαιο ότι το δημόσιο χρέος που φτάνει τα 12.974 δισεκατομμύρια δολάρια, σφίγγει σα θηλιά χρόνο με το χρόνο. Η υπερχρέωση προκαλεί εξαρτήσεις και στην προκειμένη περίπτωση Κινέζοι και Άραβες έχουν εξαγοράσει το μεγαλύτερο ποσοστό του δημοσίου χρέους των ΗΠΑ.


Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η κατάσταση των χωρών της διακεκαυμένης ζώνης. Όμως ποιοι αλήθεια είναι «οι έμποροι των εθνών» η με άλλα λόγια οι πιστωτές των κρατών; Ποιοι είναι αυτοί που είτε οι χώρες χρεοκοπήσουν, είτε αναδιαρθρώσουν τα χρέη τους, είτε ξεκληριστούν, όχι μόνο δεν θα χάσουν τα λεφτά τους αλλά θα πληρωθούν και πρώτοι;

Είναι κατ` αρχήν πέντε έως έξι μεγαλοτραπεζίτες που κινούν τα νήματα της παγκόσμιας κερδοσκοπίας.( Σε επόμενο άρθρο θα γράψουμε ονόματα, διευθύνσεις και ποσά που διακινούν και κέρδη που αποκομίζουν).


Είναι αυτοί που προτρέπουν η και εκβιάζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ και το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο προκειμένου να εισπράξουν το γρηγορότερο τα κέρδη τους. Πιθανολογώντας ότι αργά η γρήγορα οι λαοί θα βάλουν τέλος στο άθλιο παιχνίδι τους πιέζουν για μέτρα λιτότητας εδώ και τώρα. Διότι γνωρίζουν ότι όσο πιο γρήγορα συρρικνωθούν οι εθνικές οικονοµίες τόσο πιο γρήγορα θα γίνει η αρπαγή.

Η παγκόσμια συμμορία θα αποκομίσει τα κέρδη της σε βάρος των δηµοσίων επενδύσεων, των κοινωνικών δαπανών και του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων, επειδή σε αυτό ακριβώς το δόγμα στηρίζεται ο κεντρικός σχεδιασµός της νεοφιλελεύθερης αντίληψης που βρίσκεται στην υπηρεσία του τραπεζικού και του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Αυτό θα συμβεί εάν οι λαοί υποκύψουν. «Αν ο λαός χάσει το ηθικό του, τότε η εξουσία θα εκχωρηθεί στους ξένους πιστωτές που θα υπαγορεύουν την πολιτική της χώρας του. Και όσο περισσότερο θα εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των τραπεζιτών τόσο θα βαραίνει η οικονοµία µε χρέη», επισημαίνει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι.

Όμως υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πλέον ότι οι λαοί αρχίζουν να ξυπνούν από το λήθαργο και τις παραισθήσεις της υποθηκευμένης ζωής τους.

«Οι λαϊκές αντιδράσεις θα συνεχιστούν και την προσεχή δεκαετία», λέει ο Μάικλ Χάντσον, «για όσο ακόµη τα συμφέροντα του συστήµατος θα επιχειρούν να καθυποτάξουν τις ευρωπαϊκές οικονοµίες και να µμετατρέψουν τους ευρωπαϊκούς λαούς σε υπόδουλους του χρέους».







http://www.epiruschannel.gr/
Συνέντευξη με τον Δημ. Νανόπουλο
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments


(Μάκης Προβατάς, BHMagazino)




Ακαδημαϊκός, κορυφαίος θεωρητικός φυσικός, καθηγητής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, εξέχον μέλος της λεγόμενης «παράλληλης Ελλάδας», της Ελλάδας που σε πείσμα των καιρών αντιστέκεται, προοδεύει και διαπρέπει στο εξωτερικό.
«Εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε όλη την Κεντρική και τη Βόρεια Ευρώπη υπάρχουν έλληνες επιστήμονες οι οποίοι βοηθούν χώρες ολόκληρες να πάνε μπροστά και όμως δεν τους ξέρει κανείς» θα πει. Ο Δημήτρης Νανόπουλος είναι ένας άνθρωπος στον οποίο καταφεύγουμε αναζητώντας ένα σημείο αναφοράς. Το πλούσιο επιστημονικό έργο του, η καριέρα του στο εξωτερικό, η αποστασιοποιημένη και ως εκ τούτου αντικειμενική ματιά του για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα συνθέτουν μια πηγή πληροφοριών και ερμηνειών πολύτιμη, πολύ περισσότερο δε τώρα, εν μέσω μιας πρωτοφανούς κρίσης, ελληνικής αλλά και παγκόσμιας.
Συναντηθήκαμε στο κτίριο του Κοινωφελούς Ιδρύματος «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης», στη διασταύρωση της λεωφόρου Αμαλίας με τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. «Εφόσον θα μιλήσουμε για την “παράλληλη Ελλάδα”, ελάτε σε αυτό το κτίριο, κάτω από την Ακρόπολη. Εχω και μια ακαθόριστη αγωνία για το τι θα γίνει αύριο στην απεργία». Το ραντεβού μας ήταν την Τρίτη 4 Μαΐου, μία ημέρα πριν από την απεργία και τη διαδήλωση με τους νεκρούς στη Σταδίου...
Ο Νίτσε έχει πει ότι «όλα τα σπουδαία πράγματα στη ζωή γίνονται “παρ’ όλα αυτά”». Στην Ελλάδα, «παρ’ όλα αυτά» που συμβαίνουν τώρα, τι σπουδαίο μπορείτε να δείτε να έρχεται;


«Για την Ελλάδα να σας πω το εξής: πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτη για να την αλλάξουμε. Το εννοώ ακριβώς αυτό που λέω. Να γκρεμίσουμε όλο το οικοδόμημα και να πάμε παρακάτω. Να μη φοβηθούμε! Στην ανθρώπινη ιστορία, οι κοινωνίες πήγαν μπροστά πάντα μέσα από τη διαίσθηση και τη φαντασία. Η διαίσθηση και η φαντασία είναι το παν σε αυτή τη ζωή, και οι Ελληνες έχουμε πολλή διαίσθηση και φαντασία. Αυτό, για παράδειγμα, μας έχει βοηθήσει εμάς τους έλληνες επιστήμονες που είμαστε στο εξωτερικό. Επομένως, χρειάζεται διαίσθηση, φαντασία και όχι φόβος. Δείτε τι έχει συμβεί και στην παγκόσμια ιστορία. Πρέπει να υπάρχει κάποιος άγραφος νόμος που λέει ότι “πολύ μεγάλα πράγματα συμβαίνουν στη δημιουργικότητα των ανθρώπων στις εποχές εκείνες, όπου παράλληλα έχουμε και μεγάλες κοινωνικές αναταράξεις”. Αυτό συμβαίνει από την αρχαιότητα ως σήμερα.


Στην Αναγέννηση, για παράδειγμα, ενώ μιλάμε για Ντα Βίντσι, για Μιχαήλ Αγγελο και όλους αυτούς τους μεγάλους, ταυτόχρονα γίνονταν φοβεροί πόλεμοι και κοινωνικές αναταραχές. Ερχόμαστε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Λίγο πριν, το 1905, είχαμε τη θεωρία της σχετικότητας και το 1907 τον Πικάσο. Αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο, έχουμε τον Μαρσέλ Προυστ (“Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο”), τον Τζέιμς Τζόις (“Οδυσσέας”), το εκπληκτικό επίτευγμα της διατύπωσης της κβαντομηχανικής και πολλά άλλα. Κάτι συμβαίνει στην ανθρωπότητα. Είναι κάτι το απίστευτο. Οταν στην ανθρωπότητα συμβαίνουν πολύ μεγάλα επιτεύγματα, επιστημονικά, πνευματικά κ.ά., τότε έχουμε μεγάλες κοινωνικές αναταραχές».


Σήμερα συμβαίνει κάτι αντίστοιχο;


«Αυτή τη στιγμή ολόκληρη η επιστήμη, και δεν μιλώ μόνο για τη φυσική, είναι και η βιολογία, η τεχνολογία, η ιατρική και οι άλλες επιστήμες, γνωρίζει μια ακμή που δεν έχει ξανασημειωθεί στην ανθρώπινη ιστορία. Ζούμε εποχές που δεν έχουν υπάρξει ξανά, συμπεριλαμβανομένης και της εποχής του Νεύτωνα και του Γαλιλαίου. Πολύ σύντομα θα μπορώ να σας πω τα πάντα για την αρχή του σύμπαντος. Θα ξέρουμε τι συνέβη ακριβώς! Σε λίγο καιρό, επίσης, θα μπορώ να σας μιλάω για τη σκέψη σας και να σας εξηγώ πώς σκέφτεστε και γιατί σκέφτεστε με αυτόν τον τρόπο. Φτάσαμε στο σημείο που αναζητούσαν να φτάσουν οι φυσικοί φιλόσοφοι πριν από 2.500 χρόνια. Αυτά έψαχναν να βρουν».


Έχετε εξήγηση στο γιατί συμβαίνει αυτό;


«Δεν μπορώ να το εξηγήσω με σιγουριά. Ισως ισχύει αυτό που λέει ο Μαρξ, το έργο του οποίου έχουμε ξαναδιαβάσει όλοι τελευταία. Λέει, λοιπόν, ότι “η ποσοτική συσσώρευση φέρνει την ποιοτική αλλαγή” και σε κάποια στιγμή επέρχεται το κλείσιμο κάθε κύκλου, γεγονός που δεν συνεπάγεται μόνο κοινωνικές αναταραχές και αλλαγές αλλά και τη δημιουργία διάφορων σχολών στη λογοτεχνία, στην τέχνη και στην επιστήμη. Συγκεντρώνεται όλη αυτή η ενέργεια και έτσι ο κόσμος προχωράει στο επόμενο στάδιο.


Πιστεύω ότι σήμερα ζούμε σε μια τέτοια εποχή. Οπως ο Βολταίρος, ο Ντιντερό και ολόκληρος ο Διαφωτισμός ήταν ουσιαστικά απόρροια της μεγάλης επανάστασης του Νεύτωνα, έτσι και τώρα πιστεύω ότι έρχεται ένας νέος Διαφωτισμός έπειτα από όλη αυτή την τεράστια πρόοδο της επιστήμης. Εγώ, αστειευόμενος, τον λέω “Διαφωτονισμό”, επειδή ξέρουμε και το φωτόνιο. Θα υπάρξουν σίγουρα καινούργιοι άνθρωποι, οι οποίοι θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε ένα νέο κατώφλι».


Εννοείτε κάποιον πολιτικό από αυτούς που έχουμε σήμερα;


«Οχι βέβαια! Αυτούς που ψηφίζουμε, εδώ αλλά και στην Ευρώπη, τους θεωρώ όλους “λίγους”. Επί Μιτεράν, Κολ, ακόμη και επί Θάτσερ, δεν θα ερχόταν ποτέ αυτός ο εξευτελισμός της Ευρώπης. Μιλάμε για οικονομικό ναζισμό. Τονίζω ότι εμείς φταίμε πρώτοι, αλλά η συμπεριφορά της Ευρώπης, με πρωταγωνίστρια τη Μέρκελ, είναι απαράδεκτη. Η Γερμανία, με τον τρόπο που επιβάλλεται, με αυτόν τον οικονομικό ναζισμό, τίναξε στον αέρα την Ευρωπαϊκή Ενωση».


Πιστεύετε ότι έχει γίνει ήδη αυτό; Η ΕΕ είναι σαν τα αστέρια που έχουν ήδη καταστραφεί, αλλά συνεχίζουμε να τα βλέπουμε στον ουρανό, απλώς επειδή δεν έχει φτάσει ακόμη το φως στη Γη λόγω απόστασης;


«Ακριβώς! Αυτό που έγινε είναι ένα ράγισμα πάρα πολύ βαθύ, το οποίο δεν ξέρω πώς θα επουλωθεί, επειδή μια ολόκληρη γενιά θα τη θυμάται αυτή τη συμπεριφορά. Και να μένουν άπραγοι οι Σαρκοζήδες και οι Μπραούνηδες και οι Μπερλουσκόνηδες, απίστευτα ονόματα, ε; Κανονικός θίασος ξεπεσμένων!».


Ο Βολταίρος έχει πει ότι ο τρόπος με τον οποίο μένουμε έκθαμβοι μπροστά στον έναστρο ουρανό μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον τρόπο που μπορεί να μείνουμε έκθαμβοι μπροστά στην ανθρώπινη βλακεία. Τι είναι αυτό που έχει προκαλέσει σε εσάς το μεγαλύτερο δέος επιστημονικά;


«Για το σύμπαν, αυτό που με έχει αφήσει έκθαμβο είναι αυτές οι φωτογραφίες που ονομάζουμε επιστημονικές. Μπορούμε και πάμε πίσω επιστημονικά και να μελετάμε το σύμπαν. Εχουμε πειραματικά δεδομένα σήμερα, πώς είναι το σύμπαν 380.000 χρόνια μετά την εμφάνισή του. Και αν σκεφτούμε ότι το σύμπαν υπάρχει εδώ και 13,7 δισ. χρόνια, καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάμε. Αυτό δεν περίμενα ποτέ ότι θα το έβλεπα στη δικιά μου τη γενιά. Εχουμε πλέον τόση γνώση, ώστε μπορώ στα παγκόσμια συνέδρια να σηκώνομαι και να υποστηρίζω τη θεωρία του Μπιγκ Μπανγκ: “Σκάστε! Αυτή είναι η πραγματικότητα για το σύμπαν. Επιστημονικά πλέον”. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλη αυτή η γενιά των επιστημόνων που λέει ότι “έτσι είναι τα πράγματα και δεν χωράει αμφισβήτηση για το αν είναι ή δεν είναι έτσι”. Εδώ δεν είναι μεταφυσική κουζίνα, είναι πειραματικά δεδομένα».


Το μεγαλύτερο δέος που έχετε νιώσει για την ανθρώπινη πλευρά της ζωής;


«Η ανθρώπινη ανοησία είναι αξεπέραστη. Δείτε αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Είχα να νιώσω τόση εσωτερική αηδία, τέτοια άπωση για όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν, από την εποχή της χούντας, που ήμουν πρωτοετής φοιτητάκος. Και έλεγα: “Είναι δυνατόν; Είμαστε στο 1967, στην Ελλάδα, που υποτίθεται ότι είναι μια χώρα της Ευρώπης, να βγαίνουν τανκς στους δρόμους;” Εσείς ακούτε 1967 και λέτε “τώρα τι μου λέει αυτός;” Σκεφτείτε το όμως. Παντού στην Ευρώπη και στην Αμερική συνέβαιναν επαναστάσεις που πήγαιναν τις κοινωνίες μπροστά. Ηταν δυνατόν με τα παιδιά των λουλουδιών στους δρόμους, στο Παρίσι να ετοιμάζονται για τον Μάη του ’68 και εμείς να έχουμε τα τανκς;»


Ποιος ανθρώπινος νόμος σάς φαίνεται ότι αντίκειται περισσότερο στους νόμους της φύσης;


«Δεν είναι κάποιος νόμος, είναι γενικά η ανθρώπινη συμπεριφορά. Οτι σκοτώνει ο ένας τον άλλον, ότι συμπεριφερόμαστε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα. Βέβαια, από την άλλη, είναι η φύση μας αυτό».


Μήπως εδώ έχουμε το πρόβλημα ως Ελληνες; Μήπως χάσαμε πολλά χρόνια κρίνοντας όλους τους άλλους ως υπανάπτυκτους που τρώνε βελανίδια και τους εαυτούς μας υπερανθρώπους που έφτιαξαν Παρθενώνες και έτσι μας προσπέρασαν και το πήραμε είδηση λίγο αργά;


«Σωστά! Δηλαδή, ας το θέσουμε ως εξής. Αυτό το είδος ανθρώπων που έμενε εδώ, στον ίδιο τόπο που μένουμε και εμείς τώρα, έφτιαξε τους Παρθενώνες. Αν αυτό το είδος των ανθρώπων, που έφτιαχνε τότε Παρθενώνες, ήταν σήμερα εδώ, δεν θα ασχολούνταν με αυτούς που έφτιαξαν τους Παρθενώνες, αλλά θα κοίταζαν να φτιάξουν καινούργιους Παρθενώνες. Αν ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης υπήρχαν σήμερα, δεν θα ασχολούνταν με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη τού τότε. Θα ήταν μέσα στα εργαστήρια και θα ήταν κοσμολόγοι και νευροεπιστήμονες.


Εντάξει, καταλάβαμε τι έλεγαν οι πρόγονοί μας και για την εποχή τους έλεγαν πάρα πολύ σπουδαία πράγματα, αλλά, όπως είπε και ο Ντόκινς στη συνέντευξη που σας έδωσε, και το είπε πολύ σωστά, πολλά από αυτά ξεπεράστηκαν. Αυτό δεν πρέπει να εκληφθεί ως απαξίωση, αλλά ως εξέλιξη. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση, να μαθαίνουμε συνεχώς περισσότερα πράγματα. Άρα, λοιπόν, οι “Ελληνάρες” δεν χρειάζεται να είμαστε ούτε πατριδοκάπηλοι, ούτε εθνικιστές με την κακή έννοια, ούτε να πηγαίνουμε στο άλλο άκρο και να θεωρούμε ότι όλα αυτά δεν είναι δικά μας. Να υπάρχει μια λογική στην αντιμετώπιση αυτών των πραγμάτων. Ξέρουμε τι έχουμε κάνει, ξέρουμε πού είμαστε, αλλά να δούμε τι θα κάνουμε τώρα. Να μη ζούμε συνέχεια με το παρελθόν, αλλά ούτε από την άλλη πλευρά να τα ξηλώσουμε όλα και να γίνουμε μια μοντέρνα κοινωνία στην οποία δεν θα συζητηθεί ποτέ η πραγματική σχέση μας με την ιστορία μας».


Οι Ελληνες πώς μπορούμε να αλλάξουμε από λαός που απλώς πιστεύει σε λαό που σκέφτεται;


«Νομίζω ότι ένα πράγμα που μας κάνει κακό είναι ότι παραείμαστε συναισθηματικοί. Αυτό σε ορισμένες περιστάσεις της ζωής είναι σωστό, σε ορισμένες άλλες, όμως, δεν είναι. Παραδείγματος χάριν, ψηφίζουμε με το συναίσθημα. Είμαστε μια κοινωνία η οποία ακολουθεί τις εξελίξεις, μένουμε πίσω από τους άλλους και εδώ ζούμε όλοι εμείς στον δικό μας κόσμο. Δεν σκεφτόμαστε λιγάκι παραπάνω πώς είναι τα πράγματα. Εύχομαι και ελπίζω ότι έχουμε περάσει σε μια άλλη εποχή».


Μήπως έχουμε επίσης και λίγο ελαστική ηθική;


«Έχουμε! Πάρα πολύ ελαστική ηθική, όχι λίγο».


Στο σύμπαν υπάρχει ηθική;


«Ούτε που του καίγεται καρφάκι, είτε είμαστε είτε δεν είμαστε εδώ. Είτε το παρατηρούμε είτε όχι, το σύμπαν έχει τους δικούς του νόμους και προχωράει κανονικά. Για το σύμπαν, το ότι εμείς είμαστε εδώ είναι τυχαίο γεγονός, ούτως ή άλλως».


Πρόσφατα ο Στίβεν Χόκινς μίλησε περί εξωγήινων. Είπε ότι υπάρχουν και δεν θα ήταν πολύ καλό για τους ανθρώπους να έρθουμε σε επαφή μαζί τους, γι’ αυτό να σταματήσουμε να τους ψάχνουμε.


«Ναι, το άκουσα. Η απάντησή μου σε αυτό είναι το ανέκδοτο με τον λαγό και το λιοντάρι. Εχει βγει ακριβώς για αυτή την περίπτωση: Κάπου κάπου λέμε και καμιά κουταμάρα να περάσει η ώρα. Γιατί ειπώθηκε; Πώς ειπώθηκε; Πού ειπώθηκε; Χωρίς κανέναν επιστημονικό λόγο. Ισως γιατί τώρα, στο Discovery Channel, πρέπει να μιλήσουν για εξωγήινους και πρέπει να πουλήσουν. Οι απόψεις των επιστημόνων γενικά, όχι μόνο οι δικές μου, είναι ότι πραγματικά σε ένα τέτοιο αχανές σύμπαν με 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες και τρισεκατομμύρια αστέρια, υπάρχουν πιθανότητες να υπάρχει κάπου αλλού νοημοσύνη, όχι με τη δική μας μορφή βέβαια».


Αναρωτιέμαι αν το νερό που έχουμε στο σώμα μας περιέχει στοιχεία απευθείας από το Μπιγκ Μπανγκ.


«Φυσικά! Γιατί να μην περιέχει; Aκόμη κι εδώ μέσα, σε αυτό το δωμάτιο, υπάρχουν σε κάθε κυβικό εκατοστό 400 φωτόνια, τα οποία έρχονται απευθείας από την αρχή του σύμπαντος».


Θα υπάρξει κάποια στιγμή που η γνώση μας θα είναι περισσότερη από την άγνοιά μας;


«Εδώ, μου δίνετε την ευκαιρία να σας πω ότι αυτό πολλοί το ρωτάνε κακόβουλα, με την έννοια: “Ασ’ τους, μωρέ, ό,τι και να κάνουν, εδώ θα καταλήξουν πάλι, στο ότι δεν ξέρουν τίποτε”. Οχι. Δεν είναι καθόλου έτσι. Εχουμε φτάσει τώρα σε ένα τέτοιο σημείο γνώσης, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, που σε λίγο θα έχουμε εικόνες από την αρχή του σύμπαντος. Δηλαδή δεν θα αλλάξουν οι νόμοι άλλο. Από τη στιγμή που θα περιγράφουμε τους νόμους και θα φτάνουμε ως την αρχή του σύμπαντος, ε, δεν πάει άλλο. Παρ’ ότι υπάρχουν κομμάτια που ακόμη δεν τα ξέρουμε, ήδη πολλοί από εμάς βλέπουμε το “πλαίσιο”. Είναι τοποθετημένο το πλαίσιο της γνώσης. Λέω όχι στον “ξερολισμό”, ότι θα λύσουμε όλα τα μυστήρια του σύμπαντος και σαχλαμάρες, αλλά, από την άλλη, είμαστε σε πάρα πολύ καλό δρόμο. Οχι σε 100 χρόνια, αλλά αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχουμε μια πολύ συγκροτημένη άποψη για την ιστορία του σύμπαντος».


Μήπως, όμως, μετά νιώσετε αυτή την παράξενη απογοήτευση που νιώθει ο άνθρωπος όταν έχει κατακτήσει έναν μεγάλο στόχο;


«Όχι, γιατί μετά την ποσοτική κατάκτηση των πάντων θα έρθει η ποιοτική κατάκτηση».


Αν γινόσασταν Θεός για μια στιγμή, ποιον νόμο του σύμπαντος θα αλλάζατε;


«Δεν το έχω σκεφτεί, όμως όλοι βρισκόμαστε εδώ λόγω της αρχής της αβεβαιότητος του Χάιζενμπεργκ. Αν μου έλεγε κάποιος ότι καταστρέφεται ο κόσμος στην επόμενη ώρα και πρέπει να γράψω σε μία σελίδα κάτι για να το στείλουμε στο σύμπαν, θα έγραφα αυτό το σημαντικό πραγματάκι: την αρχή της αβεβαιότητος με τα σύμβολά της».


Όταν κοιτάζουμε το σύμπαν, στην ουσία κοιτάζουμε το παρελθόν του. Υπάρχει πιθανότητα κάποια στιγμή να διαλυθεί το σύμπαν και, επειδή δεν θα έχει φτάσει ακόμη η εικόνα εδώ στη Γη, εμείς να ζούμε μες στην καλή χαρά;


«Αυτό το λέμε για τον Ήλιο. Ο Ήλιος που βλέπω τώρα είναι όπως ήταν 8,2 λεπτά πριν. Τόσο κάνει το ηλιακό φως να φτάσει εδώ στη Γη. Άρα, αν ο Ήλιος εξαφανιστεί, εμείς θα το πάρουμε είδηση 8,2 λεπτά αργότερα. Φανταστείτε το σύμπαν που είναι εκατομμύρια χρόνια πριν. Θα είχε διαλυθεί και θα ήμασταν τώρα μες στην τρελή χαρά. Και οι Ελληνες θα είμαστε, όπως πάντα, στη διπλή τρελή χαρά...».


Υπάρχει αυτό που λέμε προαιώνια μνήμη; Δηλαδή ένας επιστήμονας όπως εσείς, ένας μουσικός όπως ο Μπετόβεν, ένας ποιητής όπως ο Ρίλκε, στην ουσία είστε αγωγοί μιας προϋπάρχουσας γνώσης, απλώς, για κάποιον λόγο, ο εγκέφαλός σας είναι πιο ανοιχτός στην προϋπάρχουσα γνώση;


«Όχι, πολλά πράγματα κάνουν έναν άνθρωπο να εξελιχθεί. Δεν νομίζω ότι γεννιούνται έξυπνοι άνθρωποι με τη γνώση να προϋπάρχει μέσα στο σύστημά τους. Παραδείγματος χάριν, λέμε για τον Μότσαρτ –για μένα αυτός ήταν ο μεγαλύτερος μουσικός, πάνω από όλους– ο οποίος έγραφε μουσική από τα πέντε του. Αν δεν ήταν γιος του συνθέτη Λεοπόλδου Μότσαρτ, ίσως να είχε λίγο διαφορετική εξέλιξη. Δεν είναι δεδομένο ότι ο Μότσαρτ θα γινόταν αυτό που έγινε, αν ο πατέρας του ήταν ένας φτωχός καλλιεργητής εκείνης της εποχής. Τελικά, όμως, ο Μότσαρτ και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι είναι οι σπουδαιότερες μεγαλοφυΐες που πέρασαν ποτέ».


Είναι πιο σπουδαίοι και από τον Νεύτωνα;


«Εγώ θα τολμούσα να πω ναι. Ο Νεύτωνας είναι αποτέλεσμα της εποχής του. Μεγάλος, δεν το συζητάμε, αλλά από άποψη φαντασίας και πολυπραγμοσύνης στον Ντα Βίντσι και στον Μότσαρτ “τελειώσαμε”. Ολοι οι άλλοι είμαστε απλές οδοντόκρεμες».


Άρα, κληρονομικότητα και περιβάλλον λειτουργούν ταυτόχρονα.


«Ναι, κληρονομικότητα με την έννοια ότι την ώρα που γίνεται το σμίξιμο του πατέρα σου και της μητέρας σου, το DNA σε μερικούς κάθεται καλά, σε μερικούς δεν κάθεται».


Για τον άνδρα ποιο είναι μεγαλύτερο πρόβλημα, το χάος ή η γυναίκα;


«Της γυναίκας η ψυχή είναι μια άβυσσος, που λέει και ο Στράτος».


Για εσάς, που θεωρείστε από τους πιο ευφυείς άνδρες του κόσμου, τα προβλήματα με τη γυναίκα τα έχετε αφήσει κατά μέρος ή τα έχετε λύσει;


«Ένα θα σας πω και το δίνω ως συμβουλή στους νέους. Κατάλαβα από πολύ μικρός, 13-14 ετών, τον χρυσό κανόνα που μου έλυσε πολλά προβλήματα, σε σχέση με τις γυναίκες: “Οσο θέλουμε εμείς τις γυναίκες άλλο τόσο θέλουν και οι γυναίκες εμάς”. Νομίζω ότι αν το καταλάβεις αυτό, σου λύνει αμέσως πάρα πολλά προβλήματα. Οι περισσότεροι άνδρες δεν το έχουν συνειδητοποιήσει και για να κατακτήσουν μια γυναίκα καταστρώνουν πολύπλοκα σχέδια. Δεν θέλει πολλή σκέψη. Σκεφτείτε ότι οι μεγάλοι έρωτες είναι αυτοί οι οποίοι έχουν τελειώσει πολύ γρήγορα. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Φανταστείτε τον Αντώνιο και την Κλεοπάτρα να έχουν φτάσει 80 χρόνων ή τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Δεν μπορείς να τους φανταστείς 80 χρόνων να κρατιούνται από το χέρι ή να έχουν πλακωθεί στα 50 τους, επειδή ο Ρωμαίος πήγε με μια άλλη».


Οι γυναίκες πρέπει να δίνουν μεγάλη σημασία στον καθρέφτη τους, εφόσον αυτό που βλέπουν εκεί είναι το παρελθόν τους, έστω και κατά ένα κλάσμα του δευτερολέπτου;


«Βεβαίως, έτσι είναι. Ας μην αγχώνονται, λοιπόν. Αυτό γίνεται γιατί το φως έχει μια συγκεκριμένη ταχύτητα. Αυτό είναι το θείο δώρο που μας έχει κάνει η φύση. Οτι η ταχύτητα του φωτός είναι πεπερασμένη. Αν δεν υπήρχε αυτό το θείο δώρο, δεν θα μπορούσαμε να ξέρουμε απολύτως τίποτε».


Η μαγική στιγμή, το «θείο δώρο», που άλλαξε τη δική σας ζωή ποιο ήταν;


« Όταν στα 17 μου διάβασα τον “Μύθο του Σισύφου” του Αλμπέρ Καμύ. Εκεί λύθηκαν όλες οι μεταφυσικές απορίες μου. Το βιβλίο αυτό το είχα αγοράσει από έναν πλανόδιο πωλητή και το έχω ακόμη. Επίσης να πω ότι στον Καμύ με οδήγησε “Η ασκητική” του Καζαντζάκη. Αυτοί οι δύο ήταν τα θεία δώρα για μένα. Αποσπάσματα από την “Ασκητική” διάβασα στον λόγο που εκφώνησα στην Ακαδημία Αθηνών την ημέρα της ορκωμοσίας μου».


Το σύμπαν είναι γεμάτο αναταραχές και αντιθέσεις. Έτσι πορεύτηκε και συνεχίζει να πορεύεται. Μήπως αυτό είναι το «θείο δώρο» του σύμπαντος προς εμάς και το να θέλουμε την ειρήνη είναι τελικά ενάντια στη φύση;


«Ακριβώς το αντίθετο! Εν έτει 2010 θα έπρεπε να έχουμε πετύχει την παγκόσμια ειρήνη και να μην πιστεύουμε σε όλα αυτά που μας οδηγούν σε συγκρούσεις. Η συμπεριφορά μας είναι εντελώς δυσανάλογη προς αυτό που έχει τη δυνατότητα να συλλάβει το μυαλό μας. Δεν είναι δυνατόν σήμερα να έχουμε φτάσει να εξηγούμε την αρχή του σύμπαντος και από την άλλη να έχουμε πολέμους. Φταίει αυτό το κατασκεύασμα που λέγεται μυαλό. Αντί να το αξιοποιούμε για τον λόγο που μας το έδωσε η φύση, εμείς το χρησιμοποιούμε προς τη λάθος κατεύθυνση. Εμείς οι Ελληνες, ως λαός, έχουμε ένα μεγάλο χάρισμα που λίγοι το έχουν στον κόσμο: Το “πέταγμα” του μυαλού. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο χάρισμα, όμως, χρόνια τώρα, το χάνουμε σε λάθος επιλογές».