του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ








Αδύνατον να εκφράσουν τα συναισθήματα οι λέξεις. Φρίκη. Αποτροπιασμός. Οργή. Θυμός. Θλίψη. Παγώνει το αίμα σου και απορείς: δεν ξέρουν ότι το κακό επιστρέφει; Τέτοιος κυνισμός; Τόση αλαζονεία; Λες και πιστεύουν, όπως τα κομάντο αυτοκτονίας, σε κάποιον Θεό εγκληματία.

ΚΙ ΟΜΩΣ, εκείνος που νιώθει ασφαλής και ισχυρός πολύ δύσκολα χάνει την ψυχραιμία του. Οχι απλά ανασφάλεια και φόβο, αλλά ανεξέλεγκτο πανικό υποδηλώνει αυτή η θηριωδία. Σε ανάλογες περιπτώσεις, τέτοιοι επικίνδυνοι θύτες συνήθως έχουν δραπετεύσει από ψυχιατρεία...

ΕΙΝΑΙ πολύ άγριος, πολύ σκληρός αυτός ο κόσμος όπου σου 'λαχε να ζήσεις, μωρό μου. Φαύλος κύκλος η βία. Δεν θα σου βγει σε καλό, αν πιστέψεις πως αυτή θα σε κάνει ισχυρό. Οσο μεγαλύτερη βία χρησιμοποιείς, τόσο πιο ανίσχυρος δείχνεις. Η εγκληματική βία απέναντι σε ειρηνιστές, πέρα απ' τον πόνο που προκαλεί, ένα μόνο πράγμα υποδηλώνει: την αποτυχία, την πλήρη αδυναμία...

ΤΟΥΣ αστρολόγους εμπιστεύομαι περισσότερο από τους οικονομολόγους. Εχει γίνει τόσο πολύπλοκο και αλληλοεξαρτώμενο το παγκόσμιο οικονομικό παίγνιο, ώστε μια ασήμαντη λεπτομέρεια κάπου, μια μικρή αλλαγή στα δεδομένα μπορεί να φέρει ένα τεράστιο, απρόβλεπτο αποτέλεσμα. Σημαίνοντα ρόλο παίζει η εντροπία. Και οι αδήλωτες «μαύρες τρύπες» των υποσυστημάτων που μπορούν να «καταπιούν» ξαφνικά την ψυχική ισορροπία του συστήματος.

ΔΕΝ είναι οικονομικό το όλο θέμα. Ούτε καν πολιτικό· υπαρξιακό είναι, δηλαδή πολιτισμικό.

Σε ποιους χρωστάνε όλες οι χώρες που δανείζονται; Και πού τα βρήκανε, πώς τα απέκτησαν οι δανειστές; Και γιατί αυτά που καμώνονται ότι απέκτησαν έχουν αληθινή αξία; Ποιος αξιολογεί τους οίκους αξιολόγησής τους, οι οποίοι, μετά την Ισπανία, θα υποβαθμίσουν τώρα, λέει, και τη Γαλλία; Λειτουργεί ένα σύστημα με κάποιες παραδοχές και κάποιους κανόνες. Οσο από κάπου νομιμοποιείται, λειτουργεί, όσο εξυπηρετεί, γιατί μπορεί ν' αλλάξει πολύ πιο εύκολα απ' όσο φαντάζεσαι, αν κάπου κάτι καθοριστικό, σημαντικό ή ασήμαντο συμβεί.

ΔΕΝ είναι οικονομικό το όλο θέμα. Ούτε αμιγώς πολιτικό· είναι υπαρξιακό, δηλαδή πολιτισμικό. Μέχρι την άνοιξη του 2011 κάτι πολύ σοβαρό θα γίνει στον κόσμο, στον ντουνιά -το 'γραψα, σημείωσέ το! Κάτι σαν τον Μάη του '68 στο πιο άγριο, στο πιο βάρβαρο, αλλά αυτή τη φορά εντελώς αποϊδεολογικοποιημένο. Ασύμμετρο.

ΔΕΝ θα σηματοδοτείται ούτε απ' την Αριστερά ούτε απ' τη Δεξιά. Σίγουρα θα (περι)έχει μια άναρθρη κραυγή τρομακτική από Ασία και Αφρική, που στην καρδιά των ευρωπαϊκών μητροπόλεων θ' ακουστεί. Ολο αυτό το αγριεμένο, το κοινωνικά αποκλεισμένο πλήθος που δεν μπορεί να ενσωματωθεί, θα ξεσπάσει βίαια. Αλλά δεν θα 'ναι μόνο, αυτό. Κι άλλοι θα εξεγερθούν, και θα επαναστατήσουν ο καθένας και η κάθε μία για τους δικούς τους -ίσως ιδιαίτερους- λόγους. Για μια στιγμή, θα νομίσεις πως ο κόσμος κινείται ταυτοχρόνως προς όλες τις κατευθύνσεις.

ΑΦΟΥ γίνουν φοβερές αγριότητες, όπως οι (προ)χθεσινές στα διεθνή ύδατα, τότε θα αρχίσουν να υποχωρούν ο εγωισμός και ο μηδενισμός, και απέναντι στην παρανοϊκή, ασύμμετρη βία θα ξαναποκτήσουν υπόσταση τα ιδεολογικά - αξιακά, υπαρξιακά ρεύματα, η προοδευτικότητα και ο συντηρητισμός.

ΜΑΛΛΟΝ για κάποιους μεταφυσικούς λόγους χρειάζεται να ξεσπάσει πάλι το κακό, για να μπορέσουμε να σοκαριστούμε και να αναζητήσουμε ξανά τον εαυτό μας στις σχέσεις μας με τους άλλους, σε νέες κουλτούρες και φιλοσοφίες ζωής.

ΤΟ 'γραψα, σημείωσέ το! Το διαισθάνομαι: κάτι πολύ σημαντικό θα γίνει, έρχεται μια έκρηξη κοινωνική, μια αλλαγή. Μεγάλη συζήτηση θ' ανοίξει στο παγκόσμιο χωριό, στα έθνη και στους λαούς. Νέες αναζητήσεις, αξίες, επιθυμίες, προσδοκίες θα δημιουργηθούν. Θα επικρατήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και οι νοσηροί εγωιστές, όπως και οι μηδενιστές και οι τιποτένιοι, θα παραμεριστούν.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...