Και στις πλάτες τις δικές μας, στις ζωές, στις περιουσίες και στα εργασιακά δικαιώματά μας έχει γίνει απόβαση. Η δολοφονία βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με την απλή, καθημερινή, οικονομική εξόντωση, και η ωμότητα των Ισραηλινών κομάντος δεν μοιάζει καθόλου με τα χαμόγελα του Ντομινίκ Στρος - Καν. Όμως, πώς να το κάνουμε; Ρεσάλτο είναι κι αυτό.

Η χώρα ήταν ένας στολίσκος ασυδοσίας που είχε χάσει από καιρό τον αλτρουισμό του, είχε σαβουρώσει την ανθρωπιστική βοήθεια, είχε κάνει ανταρσία κατά του κοινωνικού του προσώπου κι έπλεε στο άγνωστο με τ’ αμπάρια άδεια και με μόνη διερώτηση το «τι χαμπάρια;». Κάποτε, αυτού του είδους τα ταξίδια λέγονταν «πηγαιμοί για την Ιθάκη» ή «ταξίδια για τα Κύθηρα». Στο μεταξύ όμως, η ποιητική και η παραγωγική φύση των Ελλήνων ταξιδιωτών εκφυλίστηκε. Όχι τυχαία. Δεν τη διάβρωσε η αρμύρα. Τη διάβρωσαν οι επιλογές. Από ξέρα σε ξέρα, από ύφαλο σε ύφαλο κι από αυτο-πειρατεία σε αυτο-πειρατεία, μας τελειώσανε τα καύσιμα. Τα φουγάρα έμειναν άκαπνα σαν πρώιμοι χαρμάνηδες της Μαριλίζας. Κι η γέφυρα άδεια. Οι αξιωματούχοι άφαντοι. Τα ύδατα διαφιλονικούμενα. Η ψυχολογία του ταξιδιού διχασμένη ανάμεσα στο «τράβα μπρος και μη σε μέλει» της Αλίκης και στο «όχι άλλο κάρβουνο!..» της «μηδενικής ορατότητας» και του Κούρκουλου…

Ψυλλιαστήκαμε τα ζόρικα και εκλέξαμε εκ των ενόντων νέο καπετάνιο, για να βάλει ένα τέλος στην άσκοπη περιπλάνηση. Όλα άρχισαν με κείνο… το «ή αλλάζουμε ή…». Όμως ο κάπταιν, αντί να πιάσει το πηδάλιο όπως υποσχέθηκε και να σπεύσει στο πρώτο οικείο, απούλητο λιμάνι για ανεφοδιασμό και ανασχεδιασμό επί χάρτου… μας μοίρασε ευθύνες (σε όλους ανεξαιρέτως… στο κατάστρωμα, στην Α’ θέση, στους καμαρότους, στους μούτσους, στους μάγειρες και στους μηχανικούς…) κι όχι διαβήτες και πυξίδες. Επιπλέον, παραδέχτηκε όψιμα ότι είναι οπαδός της ναυτικής θεωρίας που λέει πως όποιος δέχεται να ταξιδεύει με έναν στολίσκο ασυδοσίας και δεν πηδάει στο νερό για να πνιγεί εγκαίρως και να διαχωρίσει τη θέση του, είναι κι ο ίδιος ασύδοτος. Ως εκ τούτου, φώναξε τον ξένο στρατό να κατέβει εξ ουρανού και να μας νουθετήσει.

Ναι, αυτό το ρεσάλτο έγινε κατά παραγγελία. Και δεν μας σκότωσαν, αλλά… όσο να πεις, ένα ζευγάρι χειροπέδες μας το φορέσανε. Έτσι μας αρραβώνιασαν για πάντα με την καινούργια, υπερατλαντική πλοιοκτήτρια εταιρεία. Δώσαμε όρκους και υπογράψαμε προγαμιαία μνημόνια. Το ταξίδι προδιαγράφεται μακρύ και δύσκολο. Ο ξένος στρατός ανέλαβε να μας δώσει να καταλάβουμε πως το μόνο πράγμα που βοηθάει από ’δώ και πέρα είναι να γίνει ο στολίσκος τουριστικός, κι εμείς όχι πια λέρες, αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, εννέα εκατομμύρια προσωπικό για γαλέρες. Αγάπα την κουκέτα σου, τρώγε το υποδιπλασιαζόμενο επίδομά σου και κάνε υπομονή. Αν τυχόν τις νύχτες με πανσέληνο σε πνίγει, όχι η θάλασσα, αλλά ένας αδιόρατος θυμός, ο καπετάνιος θα τον κατευνάσει πετώντας λίγη από τη σαβούρα του παρελθόντος στη θάλασσα. Με λίγο Μαντέλη, λίγο Τσουκάτο κι ένα κρασί, θα πάμε παρακάτω.

Και ποιο είναι το χειρότερο απ’ όλα; Ότι κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να τρίξει τα δόντια του με θυμό γι’ αυτό που συνέβη σε μας τους ασύδοτους. Κανείς δεν θα κυκλώσει για μας πρεσβείες. Οι οικονομικοί κομάντος που κατέβηκαν στα δικά μας σκαριά ήταν κομάντος σωτηρίας. Ήταν καλοί κομάντος. Καμία σχέση με τους αδίστακτους στρατιώτες του Ισραήλ που με τα γαλόνια των συμμαχιών τους εισέβαλαν σε μια ειρηνική αποστολή, αφαίρεσαν ζωές και στέρησαν ελευθερίες. Ακόμα και ο πιο συστημικός πανελίστας και παραθυρίστας δεν μπορεί παρά να δηλώσει συντετριμμένος από τη βιαιότητα του προφανούς. Ενώ η δική μας περίπτωση είναι αμφιλεγόμενη, καμουφλέ, σηκώνει συζήτηση. Εμείς ζούμε. Εμείς είμαστε στις καμπίνες μας κι έχουμε βεβαρημένο ιστορικό απ’ τις κομπίνες μας. Με μας, ο μέσος κοινός πανελίστας και παραθυρίστας τσαντίζεται. Το Mega μαλώνει. Καλώς πωληθήκαμε. Καλώς χάνουμε ό,τι χάνουμε. Καλώς επιβιβάζεται στις πλάτες μας η τρόικα κι ανοίγει τον δρόμο στους επενδυτές. Δόξα τω ΔΝΤ να λέμε, που υπάρχουν κι αυτοί για να ρίξουν μια δεύτερη ματιά στον σάπιο στολίσκο και στα διαφιλονικούμενα νερά του. Αν είμαστε τυχεροί, μπορεί να μας επιλέξουνε για να πρωταγωνιστήσουμε σε κάποιο πείραμα στο τρίγωνο των Βερμούδων ή στο σίκουελ του πειράματος της Φιλαδέλφειας. Ίσως να ταξιδέψουμε σε μια άλλη διάσταση. Στις τρεις διαθέσιμες δεν φαίνεται να έχουμε κάποια τύχη. Εξάλλου η εξαφάνιση πλοίων δεν αποτελεί αδίκημα. Μόνο η κατάληψη. Και η απόβαση στις πλάτες, στις ζωές, στις περιουσίες και στα δικαιώματα είναι, σε συνθήκες κρίσης, θεμιτή. Μέχρι και το Ισραήλ βρίσκει επιχειρήματα για να εκλογικεύσει τον τρόμο. Ο κάπταιν Τζώρτζης δεν θα βρει;





http://www.topontiki.gr/

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...