Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου










Είμαι χαρούμενος. Κάτι κινείται στην χώρα μας. Νέοι άνθρωποι και μερικοί παλαιότεροι ξεθάρρεψαν, απέβαλαν την σοβαροφάνεια και το υφάκι της νεοφιλελεύθερης κουλτούρας και άρχισαν να τσαλακώνουν τον εαυτό τους στο διαδίκτυο, αναζητώντας την … άλλη πιθανότητα για την έξοδο από την κρίση. Όλοι αυτοί οι Έλληνες συνθέτουν ένα νέο γλωσσικό κώδικα που πριν απ’ όλα απομυθοποιεί την δομή των αναπαραστάσεων που συγκροτούν την κοινή λογική στην χώρα μας.



Για να υπάρξει κοινή λογική πρέπει πρώτα να οικοδομηθεί η περίφημη «κοινή γνώμη», που σημαίνει ότι πίσω από την πρώτη βρίσκεται ο ολοκληρωτικός μηχανισμός της διάρθρωσης του μηνύματος από τα ΜΜΕ και των υπόλοιπων φορέων κοινωνικοποίησης. Άρα οι νέοι αυτοί Έλληνες στην πραγματικότητα αμφισβητούν τον μηχανισμό αναπαραγωγής του καθεστώτος. Είναι οι σύγχρονοι αστοί επαναστάτες οι οποίοι ασφαλώς δεν καθοδηγούνται από κανέναν, ούτε γνωρίζουν πού θα καταλήξει η προσπάθεια δραπέτευσης από τις μορφές χειραγώγησης που σταθεροποιήθηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Γνωρίζουν τι δεν θέλουν, αλλά προφανώς είναι αδύνατον ατομικά ο καθένας ....

να ορίσει επακριβώς τι θέλει. Το κίνητρό τους είναι βαθύτατα ηθικό και άκρως πολιτικό, στον βαθμό που δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι ο τρόπος συγκρότησης της κοινής λογικής είναι αυτός που συνθέτει συγκεκριμένες εξουσιαστικές σχέσεις και οδηγεί τον πολίτη να συμπεριφέρεται ως οπαδός ή αυτόματα και αντιδραστικά. Τούτοι δεν αντιδρούν απλώς στο καθεστώς για να υπάρξουν, για να δομήσουν δηλαδή ταυτότητα, αλλά επειδή αντιλαμβάνονται ότι μέσω των μηχανισμών που διαμορφώνουν τις σύγχρονες κοινωνικές σχέσεις στην Ελλάδα δεν μπορούν να υπάρξουν.




Στην Ελλάδα σήμερα δεν εξευτελίζονται απλώς οι μισθοί, αλλά η μισθωτή εργασία. Δεν εξευτελίζονται απλώς οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες, αλλά ο τρόπος έκφρασης της πολιτικής και της επιχειρηματικότητας. Δεν εξευτελίζονται, τέλος οι θεσμοί, αλλά ο τρόπος και οι μηχανισμοί νομιμοποίησής τους. Άρα η κρίση είναι βαθειά και όσοι την διαισθάνονται, ή ακόμα καλύτερα την αντιλαμβάνονται, αμφισβητούν συνολικά το σύστημα εξουσίας στην χώρα και συνεπώς την ηγεμονία των φορέων του πολιτικού συστήματος σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα. Τα κόμματα ξεπερνιούνται καθημερινά από την κοινωνία, αλλά ακόμη κι από τα ίδια τα μέλη τους.



Το διαδίκτυο από την μια αποτελεί τον χώρο ανάπτυξης της αμφισβήτησης και από την άλλη το πεδίο διαμόρφωσης νέων αυτόνομων, αχειραγώγητων κοινοτήτων. Διαπιστώνω απίθανα πράγματα: Αυτοπροσδιοριζόμενοι δεξιοί να συναντώνται με αριστερούς και αντίστροφα, ή να σχετικοποιούνται πακτωμένες επί πολλά χρόνια κομματικές διαφοροποιήσεις μπροστά στην ανάγκη για ενότητα και αγώνα εναντίον όλων αυτών που είτε αποδυναμώνουν τα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας, είτε προπαγανδίζουν την αδυναμία αντίδρασής τους.



Βεβαίως η επιχείρηση αυτή έχει τις αντιφάσεις της, διακρίνεται από τραγελαφικές καταστάσεις και από μία συνήθως ακατηγοριοποίητη πολιτική στάση. Αυτό είναι και η ομορφιά της. Όπως ο Bertolt Brecht και ο Wolf Biermann έδειξαν, η άλλη πιθανότητα μέσα στον καπιταλισμό μπορεί να υπάρξει, όχι εξαιτίας των κρίσεων που προκαλεί η ίδια η φιλοσοφία λειτουργίας του συστήματος, αλλά η κρίση ταυτοτήτων που μπορεί να προκληθεί σε ένα μεγάλο τμήμα των αστικοποιημένων ατόμων. Αυτή την στιγμή στην Ελλάδα κλονίζονται οι ταυτότητες σχεδόν ολόκληρου του εργατικού δυναμικού, αλλά και μιας μερίδας της επιχειρηματικής τάξης που ενδιαφέρεται για την καινοτομία και την σύγχρονη ανάπτυξη. Αυτοί δύσκολα χωρούν πλέον στους νάρθηκες των κομμάτων και ακόμη δυσκολότερα θα μπορούσαν να εμπιστευθούν παραδοσιακές σχέσεις και συμπεριφορές. Δεν είναι οι οπαδοί του … κανένα, αλλά απλώς δεν εμπιστεύονται κανέναν από αυτούς που καμώνονται ότι ασκούν ηγεσία στην χώρα. Δεν έχουν προφανώς άδικο.



Στην Ελλάδα, αν εξαιρέσει κανείς τους νταβάδες, δεν υφίσταται ίχνος ηγεσίας. Η έλλειψη ηγεσίας προκαλεί μία χαοτική κατάσταση στην χώρα που δεν καλύπτεται από την σκανδαλολογία, την φημολογία και πλέον την εκλογολογία. Οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται σήμερα κανέναν γιατί το καθεστώς φρόντισε να τους κάνει να μην εμπιστεύονται τον εαυτό τους. Ο αγώνας των νέων ανθρώπων να αρθρώσουν έναν αχειραγώγητο λόγο θα οδηγήσει σιγά-σιγά στον αυτοσεβασμό που είναι προϋπόθεση για την διαμόρφωση νέων ηγετικών ταυτοτήτων, οι οποίες δεν θα στηρίζονται στην πατρωνία και τον λαϊκισμό, αλλά στο όραμα και στον δημοκρατικό πολιτικό πολιτισμό.





activistis

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...