Τυχαίο; Δεν νομίζω
του Κώστα Βαξεβάνη
Συνήθως συμβαίνει έτσι ακριβώς. Έρχονται οι εξελίξεις, η ζωή και κάνει φύλλο και φτερό τους σχεδιασμούς και τις πρακτικές που την παραβλέπουν. Στην βομβιστική που έγινε εναντίον του Υπουργείου του Πολίτη, Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, πλήρωσε με τον χειρότερο τρόπο κάποιες από τις αντιλήψεις του. Έχασε έναν φίλο και συνεργάτη και παραλίγο να χάσει την ίδια του τη ζωή. Κάποιος που θα ήθελε να γίνει απλώς ειρωνικά κακός, θα έλεγε πως η ζωή έβγαλε ειρωνικά την γλώσσα στην επιπόλαιη σύλληψη να ονομαστεί «υπουργείο προστασίας του Πολίτη». Αλλά το θέμα δεν είναι η ειρωνεία σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν δύο ανησυχητικά φαινόμενα. Το πρώτο είναι πως η τρομοκρατία, η βία αν θέλετε ως επιλογή απέναντι σε όσα πολιτικά και κοινωνικά συμβαίνουν αποκτά λαϊκά ερείσματα. Και αυτό είναι εξηγήσιμο. Η κοινωνία, παρατημένη επί χρόνια σε λογικές και πολιτικές που την διάβρωσαν,χωρίς κανένα στήριγμα από τη Δικαιοσύνη τους θεσμούς και τους ανθρώπους τους, καλείται τώρα να παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας για να φυσήξουν οι ούριοι άνεμοι που θα κινητοποιήσουν τη χώρα. Την ίδια ώρα πολιτικοί, τραπεζίτες, μεγαλοβιομήχανοι, τρώνε τα κοψίδια των άλλων θυσιών
Το δεύτερο ανησυχητικό φαινόμενο είναι πως η αντιμετώπιση των φαινομένων βίας, ακόμη και κοινής εγκληματικότητας, γίνεται με αστυνομική υπεροπλία. Η άποψη πως ένα αστυνομικό κράτος, που έχει δικαίωμα να παρακολουθεί, να ανακρίνει, να χτυπάει προληπτικά επενδύοντας στο φόβο των λαϊκών μαζών, δεν είναι η λύση. Απόδειξη είναι πως αυτό το υπουργείο χτυπήθηκε στην καρδιά και τον εγκέφαλό του. Σίγουρα δεν είναι νεκρό,-δεν θα μπορούσε άλλωστε- αλλά είναι ντροπιασμένο. Τα αστυνομικά μέτρα δεν μπορούν να προστατέψουν απ τις αντιλήψεις που θεωρούν το κράτος έναν άδικο εχθρό, που προστατεύει απατεώνες πολιτικούς, επίορκους κρατικούς λειτουργούς και διεφθαρμένους προστάτες. «Ήσυχο» κράτος δεν υπάρχει όταν η μισή αστυνομία έχει ρόλο να προστατεύει την άλλη μισή από επιθέσεις. Όταν προστατεύει δηλαδή τον εαυτό της. Στα πράγματα υπάρχουν πάντα οι αιτίες. Και αν δεν τις βλέπει κάποιος, κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να δει τη χειρότερη πλευρά τους.
Είμαι απ αυτούς που πιστεύουν πως η διπολική αντιπαράθεση αστυνομία-τρομοκρατία, η οποία εμφανίζεται ως βασικό πρόβλημα της κοινωνίας, ενώ δεν είναι, εξυπηρετεί όσους θέλουν να χειραγωγήσουν την κοινωνία. Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, ντροπιασμένος, με την απώλεια ενός φίλου και συνεργάτη, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις του, θα ακολουθήσει τον μονόδρομο της σκληρής απάντησης και ίσως της προσωπικής βεντέτας. Αλλά μέσα του ξέρει πως αυτό δεν θα λύσει το πρόβλημα ακόμη και αν συλλάβει τους τρομοκράτες.
Πιστεύω επίσης- επειδή έτσι έχει δείξει η ιστορική πραγματικότητα- πως η τρομοκρατία, κατευθύνεται, χειραγωγείται ή απλώς χρησιμοποιείται από αυτό που πολεμά. Ο κόσμος μετά την 11 Σεπτεμβρίου έχει γίνει φτωχότερος σε δικαιώματα, όχι όμως και σε τρομοκράτες παρά τα μέτρα που παίρνονται για να τους αντιμετωπίσουν. Στην δεκαετία του 70, η Ιταλία παραδόθηκε στην τυφλή βία ( βομβιστικές επιθέσεις σε τράπεζες, σιδηρόδρομο κλπ) η οποία δημιούργησε το επιχείρημα της ανάγκης ενός «στοιβαρού κράτους» για να αντιμετωπιστεί το χάος. Χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε πως οι επιθέσεις οργανώθηκαν από την Gladio, έναν παρακρατικό νατοϊκό μηχανισμό (υπήρχε και στην Ελλάδα). Απάντηση σε αυτή την δεξιά τρομοκρατία ήταν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Και γι αυτές αποκαλύφθηκε πως χειραγωγήθηκαν από τις ιταλικές Μυστικές Υπηρεσίες.
Η βομβιστική επίθεση στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, δημιουργεί –τι σύμπτωση-την άποψη πως το κράτος καταρρέει. Άρα χρειάζεται περισσότερο κράτος. Οι Αμερικάνοι θα μας βάλουν σε μαύρες λίστες (και ας έχουν δεχθεί δεκάδες επιθέσεις σε κυβερνητικά κτήρια οι ίδιοι), οι Ευρωπαίοι θα μορφάσουν με νόημα, και η ελληνική κυβέρνηση θα θεωρήσει αυτονόητο πως πρέπει κάτι να κάνει για να γίνει αρεστή. Ίσως πάρει μέτρα για πιο «ισχυρό κράτος».Σε μια περίοδο που αυτό που χρειάζεται είναι απλώς ένα δίκαιο κράτος. Τυχαίο; Δεν νομίζω…
http://www.koutipandoras.gr/
Συνήθως συμβαίνει έτσι ακριβώς. Έρχονται οι εξελίξεις, η ζωή και κάνει φύλλο και φτερό τους σχεδιασμούς και τις πρακτικές που την παραβλέπουν. Στην βομβιστική που έγινε εναντίον του Υπουργείου του Πολίτη, Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, πλήρωσε με τον χειρότερο τρόπο κάποιες από τις αντιλήψεις του. Έχασε έναν φίλο και συνεργάτη και παραλίγο να χάσει την ίδια του τη ζωή. Κάποιος που θα ήθελε να γίνει απλώς ειρωνικά κακός, θα έλεγε πως η ζωή έβγαλε ειρωνικά την γλώσσα στην επιπόλαιη σύλληψη να ονομαστεί «υπουργείο προστασίας του Πολίτη». Αλλά το θέμα δεν είναι η ειρωνεία σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν δύο ανησυχητικά φαινόμενα. Το πρώτο είναι πως η τρομοκρατία, η βία αν θέλετε ως επιλογή απέναντι σε όσα πολιτικά και κοινωνικά συμβαίνουν αποκτά λαϊκά ερείσματα. Και αυτό είναι εξηγήσιμο. Η κοινωνία, παρατημένη επί χρόνια σε λογικές και πολιτικές που την διάβρωσαν,χωρίς κανένα στήριγμα από τη Δικαιοσύνη τους θεσμούς και τους ανθρώπους τους, καλείται τώρα να παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας για να φυσήξουν οι ούριοι άνεμοι που θα κινητοποιήσουν τη χώρα. Την ίδια ώρα πολιτικοί, τραπεζίτες, μεγαλοβιομήχανοι, τρώνε τα κοψίδια των άλλων θυσιών
Το δεύτερο ανησυχητικό φαινόμενο είναι πως η αντιμετώπιση των φαινομένων βίας, ακόμη και κοινής εγκληματικότητας, γίνεται με αστυνομική υπεροπλία. Η άποψη πως ένα αστυνομικό κράτος, που έχει δικαίωμα να παρακολουθεί, να ανακρίνει, να χτυπάει προληπτικά επενδύοντας στο φόβο των λαϊκών μαζών, δεν είναι η λύση. Απόδειξη είναι πως αυτό το υπουργείο χτυπήθηκε στην καρδιά και τον εγκέφαλό του. Σίγουρα δεν είναι νεκρό,-δεν θα μπορούσε άλλωστε- αλλά είναι ντροπιασμένο. Τα αστυνομικά μέτρα δεν μπορούν να προστατέψουν απ τις αντιλήψεις που θεωρούν το κράτος έναν άδικο εχθρό, που προστατεύει απατεώνες πολιτικούς, επίορκους κρατικούς λειτουργούς και διεφθαρμένους προστάτες. «Ήσυχο» κράτος δεν υπάρχει όταν η μισή αστυνομία έχει ρόλο να προστατεύει την άλλη μισή από επιθέσεις. Όταν προστατεύει δηλαδή τον εαυτό της. Στα πράγματα υπάρχουν πάντα οι αιτίες. Και αν δεν τις βλέπει κάποιος, κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να δει τη χειρότερη πλευρά τους.
Είμαι απ αυτούς που πιστεύουν πως η διπολική αντιπαράθεση αστυνομία-τρομοκρατία, η οποία εμφανίζεται ως βασικό πρόβλημα της κοινωνίας, ενώ δεν είναι, εξυπηρετεί όσους θέλουν να χειραγωγήσουν την κοινωνία. Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, ντροπιασμένος, με την απώλεια ενός φίλου και συνεργάτη, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις του, θα ακολουθήσει τον μονόδρομο της σκληρής απάντησης και ίσως της προσωπικής βεντέτας. Αλλά μέσα του ξέρει πως αυτό δεν θα λύσει το πρόβλημα ακόμη και αν συλλάβει τους τρομοκράτες.
Πιστεύω επίσης- επειδή έτσι έχει δείξει η ιστορική πραγματικότητα- πως η τρομοκρατία, κατευθύνεται, χειραγωγείται ή απλώς χρησιμοποιείται από αυτό που πολεμά. Ο κόσμος μετά την 11 Σεπτεμβρίου έχει γίνει φτωχότερος σε δικαιώματα, όχι όμως και σε τρομοκράτες παρά τα μέτρα που παίρνονται για να τους αντιμετωπίσουν. Στην δεκαετία του 70, η Ιταλία παραδόθηκε στην τυφλή βία ( βομβιστικές επιθέσεις σε τράπεζες, σιδηρόδρομο κλπ) η οποία δημιούργησε το επιχείρημα της ανάγκης ενός «στοιβαρού κράτους» για να αντιμετωπιστεί το χάος. Χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε πως οι επιθέσεις οργανώθηκαν από την Gladio, έναν παρακρατικό νατοϊκό μηχανισμό (υπήρχε και στην Ελλάδα). Απάντηση σε αυτή την δεξιά τρομοκρατία ήταν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Και γι αυτές αποκαλύφθηκε πως χειραγωγήθηκαν από τις ιταλικές Μυστικές Υπηρεσίες.
Η βομβιστική επίθεση στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, δημιουργεί –τι σύμπτωση-την άποψη πως το κράτος καταρρέει. Άρα χρειάζεται περισσότερο κράτος. Οι Αμερικάνοι θα μας βάλουν σε μαύρες λίστες (και ας έχουν δεχθεί δεκάδες επιθέσεις σε κυβερνητικά κτήρια οι ίδιοι), οι Ευρωπαίοι θα μορφάσουν με νόημα, και η ελληνική κυβέρνηση θα θεωρήσει αυτονόητο πως πρέπει κάτι να κάνει για να γίνει αρεστή. Ίσως πάρει μέτρα για πιο «ισχυρό κράτος».Σε μια περίοδο που αυτό που χρειάζεται είναι απλώς ένα δίκαιο κράτος. Τυχαίο; Δεν νομίζω…
http://www.koutipandoras.gr/
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
