Σοσιαλιστικό σοκ!
του Γιώργου Σταματόπουλου
Η σοσιαλδημοκρατία, που τόσο μάγεψε την Αριστερά τα τελευταία τριάντα, σαράντα χρόνια, αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν ήταν παρά ένα από τα πολλά προσωπεία του καπιταλισμού.
Δημιούργησε αυτές τις δεκαετίες ένα σαθρό υπόβαθρο κοινωνικών παροχών, προώθησε φρούδες ελπίδες και ψευδαισθήσεις στο πόπολο, αλλά άμα τη πληρώσει του χρόνου παίρνει πίσω την ψεύτικη ευτυχία. «Αρκετά σας δώσαμε και για πολύ καιρό» μας λένε, «ήρθε η ώρα το χρήμα να επιστρέψει εκεί που ανήκει· στους λίγους εμάς που φτιάξαμε το Σύνταγμα των ΗΠΑ». Και να η Ευρώπη, η μήτρα της Πρόνοιας, γεννά εκτρώματα πλέον, ως βιασθείσα από τον αμοραλισμό και το συμφέρον της «θυγατρός» Αμερικής.
Ναι μεν έγινε ανακατανομή τού εισοδήματος όλα αυτά τα χρόνια (αλλά με κίβδηλα δάνεια), ναι μεν πολλαπλασιάστηκαν οι κοινωνικές παροχές, ναι μεν δημιουργήθηκαν εκείνες οι προϋποθέσεις ώστε να μην πεθαίνουν όλοι από την πείνα, αλλ' ουδέποτε η σοσιαλδημοκρατία κατάφερε (ουδέποτε επεδίωξε) να πλάσει εκείνο το θεσμικό επίπεδο στο οποίο θα μπορούσε να συμμετάσχει η κοινωνία. Το κράτος-τέρας δεν απώλεσε την αναισχυντία της αυθαιρεσίας του, της παντοδυναμίας του, της αδικίας του. Μας παραμύθιασε, απλώς, με τη δήθεν συμμετοχή μας στο όνειρο της επιτυχίας, του πλουτισμού, της μεγάλης ζωής! Και οι πλείστοι ακούσαμε σαν χάννοι τα παραμύθια του καπιταλισμού.
Τώρα είναι αργά, μετά τη λυσσαλέα επίθεση του κράτους εναντίον της κοινωνίας, να συνέλθουμε από την ψυχρολουσία. Για τούτο η κοινωνία είναι αμήχανη και δεν ξεσηκώνεται (ακόμη...) εναντίον των πρωτοφανών σε σκληρότητα μέτρων της κυβέρνησης στον εργασιακό - ασφαλιστικό τομέα.
Τελικά η Ιστορία δεν είναι πια τόσο πονηρή όσο νόμιζε ο Χέγκελ, «πολύ πιο πονηρή απ' αυτούς που την προγραμματίζουν». Εχει υποκύψει στον καπιταλισμό, ακριβώς διότι η κοινωνία φοβάται. Και πώς να μη νιώθει έτσι, όταν ουδεμία συμμετοχή έχει στις αποφάσεις που αφορούν την ποιότητα ζωής της, την υγεία της, την παιδεία της, τον πολιτισμό της.
Δεν είναι εύκολο να συνέλθουμε από το σοκ των περικοπών και των αλλαγών στο Ασφαλιστικό. Ως κοινωνία αποδειχτήκαμε πολιτιστικά κι εκπαιδευτικά ανέτοιμοι να δεχτούμε την τόσο ταχεία οικονομική «ανάπτυξη» (επιδοτούμενη και με δάνεια).
Η παραδοσιακή μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που είχε μέτρο τον διπλανό, σμπαραλιάστηκε από μια ακόρεστη και άπληστη νέα μορφή καταναλωτισμού, που θεωρήθηκε σαν μια κατάκτηση, σαν ένας πρόναος της επιτυχίας, της ευτυχίας.
Η Αριστερά δεν μας προφύλαξε από τούτο το ψευδές πανηγύρι του καταναλωτισμού, αμβλύνθηκαν (και χάθηκαν) οι ταξικές διαφορές, το προλεταριάτο έχασε την επαναστατικότητά του (με τόσες επιδοτήσεις...) και δεν είμαστε σε θέση να δούμε τα νέα στρώματα περιθωρίου και εξαθλίωσης που πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς.
Τριάντα ένα από τα κράτη του «ανεπτυγμένου» κόσμου βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας. Το ίδιο κι εδώ. Παρ' ότι πήραν, λέει, τα μέτρα για το καλό μας, η ανεργία φουντώνει και οι κυβερνώντες δεν μπαίνουν στον κόπο να δικαιολογήσουν την τεράστια τούτη αντίφαση. Προσπαθεί η κοινωνία να βρει μια συνοχή, αλλά, χωρίς θεσμικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα, θα εξαρτάται πάντα από τους εκλεγμένους δημοκρατικά (!) «αντιπροσώπους» της, από ένθερμους, ως φαίνεται, υμνητές του καπιταλισμού, που αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές, που εκχωρούν εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα για να μη χάσουν, προφανώς, τις καρέκλες τους. Αν η κοινωνία δεν διεκδικήσει τον θεσμικό της ρόλο, ο φασισμός θα εμφανιστεί..
Ελευθεροτυπία
Η σοσιαλδημοκρατία, που τόσο μάγεψε την Αριστερά τα τελευταία τριάντα, σαράντα χρόνια, αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν ήταν παρά ένα από τα πολλά προσωπεία του καπιταλισμού.
Δημιούργησε αυτές τις δεκαετίες ένα σαθρό υπόβαθρο κοινωνικών παροχών, προώθησε φρούδες ελπίδες και ψευδαισθήσεις στο πόπολο, αλλά άμα τη πληρώσει του χρόνου παίρνει πίσω την ψεύτικη ευτυχία. «Αρκετά σας δώσαμε και για πολύ καιρό» μας λένε, «ήρθε η ώρα το χρήμα να επιστρέψει εκεί που ανήκει· στους λίγους εμάς που φτιάξαμε το Σύνταγμα των ΗΠΑ». Και να η Ευρώπη, η μήτρα της Πρόνοιας, γεννά εκτρώματα πλέον, ως βιασθείσα από τον αμοραλισμό και το συμφέρον της «θυγατρός» Αμερικής.
Ναι μεν έγινε ανακατανομή τού εισοδήματος όλα αυτά τα χρόνια (αλλά με κίβδηλα δάνεια), ναι μεν πολλαπλασιάστηκαν οι κοινωνικές παροχές, ναι μεν δημιουργήθηκαν εκείνες οι προϋποθέσεις ώστε να μην πεθαίνουν όλοι από την πείνα, αλλ' ουδέποτε η σοσιαλδημοκρατία κατάφερε (ουδέποτε επεδίωξε) να πλάσει εκείνο το θεσμικό επίπεδο στο οποίο θα μπορούσε να συμμετάσχει η κοινωνία. Το κράτος-τέρας δεν απώλεσε την αναισχυντία της αυθαιρεσίας του, της παντοδυναμίας του, της αδικίας του. Μας παραμύθιασε, απλώς, με τη δήθεν συμμετοχή μας στο όνειρο της επιτυχίας, του πλουτισμού, της μεγάλης ζωής! Και οι πλείστοι ακούσαμε σαν χάννοι τα παραμύθια του καπιταλισμού.
Τώρα είναι αργά, μετά τη λυσσαλέα επίθεση του κράτους εναντίον της κοινωνίας, να συνέλθουμε από την ψυχρολουσία. Για τούτο η κοινωνία είναι αμήχανη και δεν ξεσηκώνεται (ακόμη...) εναντίον των πρωτοφανών σε σκληρότητα μέτρων της κυβέρνησης στον εργασιακό - ασφαλιστικό τομέα.
Τελικά η Ιστορία δεν είναι πια τόσο πονηρή όσο νόμιζε ο Χέγκελ, «πολύ πιο πονηρή απ' αυτούς που την προγραμματίζουν». Εχει υποκύψει στον καπιταλισμό, ακριβώς διότι η κοινωνία φοβάται. Και πώς να μη νιώθει έτσι, όταν ουδεμία συμμετοχή έχει στις αποφάσεις που αφορούν την ποιότητα ζωής της, την υγεία της, την παιδεία της, τον πολιτισμό της.
Δεν είναι εύκολο να συνέλθουμε από το σοκ των περικοπών και των αλλαγών στο Ασφαλιστικό. Ως κοινωνία αποδειχτήκαμε πολιτιστικά κι εκπαιδευτικά ανέτοιμοι να δεχτούμε την τόσο ταχεία οικονομική «ανάπτυξη» (επιδοτούμενη και με δάνεια).
Η παραδοσιακή μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που είχε μέτρο τον διπλανό, σμπαραλιάστηκε από μια ακόρεστη και άπληστη νέα μορφή καταναλωτισμού, που θεωρήθηκε σαν μια κατάκτηση, σαν ένας πρόναος της επιτυχίας, της ευτυχίας.
Η Αριστερά δεν μας προφύλαξε από τούτο το ψευδές πανηγύρι του καταναλωτισμού, αμβλύνθηκαν (και χάθηκαν) οι ταξικές διαφορές, το προλεταριάτο έχασε την επαναστατικότητά του (με τόσες επιδοτήσεις...) και δεν είμαστε σε θέση να δούμε τα νέα στρώματα περιθωρίου και εξαθλίωσης που πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς.
Τριάντα ένα από τα κράτη του «ανεπτυγμένου» κόσμου βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας. Το ίδιο κι εδώ. Παρ' ότι πήραν, λέει, τα μέτρα για το καλό μας, η ανεργία φουντώνει και οι κυβερνώντες δεν μπαίνουν στον κόπο να δικαιολογήσουν την τεράστια τούτη αντίφαση. Προσπαθεί η κοινωνία να βρει μια συνοχή, αλλά, χωρίς θεσμικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα, θα εξαρτάται πάντα από τους εκλεγμένους δημοκρατικά (!) «αντιπροσώπους» της, από ένθερμους, ως φαίνεται, υμνητές του καπιταλισμού, που αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές, που εκχωρούν εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα για να μη χάσουν, προφανώς, τις καρέκλες τους. Αν η κοινωνία δεν διεκδικήσει τον θεσμικό της ρόλο, ο φασισμός θα εμφανιστεί..
Ελευθεροτυπία
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
