Στημένο παιχνίδι
Αν έμεινε κάτι από την υπόθεση με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο αυτό ήταν ότι το παιχνίδι ήταν στημένο από την αρχή. Ένα νομοσχέδιο – ντροπή για το σύγχρονο ελληνικό κράτος, υπό τις απαιτήσεις του ΔΝΤ, μια κυβέρνηση εντολοδόχος, ορισμένοι πολιτικοί εκτός τόπου και χρόνου και το βασικότερο ένα συνδικαλιστικό κίνημα ηττημένο, όχι χωρίς τις ευθύνες των πολιτών – εργαζομένων.
Μια ακόμη απεργία για την τιμή των όπλων έλαβε τέλος μοιάζοντας περισσότερο με κηδεία των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων αλλά και μια κηδεία όσων ξεπουλούν εδώ και χρόνια τις ελπίδες του κόσμου. Μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι να διαδηλώνουν χωρίς ουσιαστική καθοδήγηση, σαν πρόβατα επί σφαγή και με τα εργατικά συνδικάτα ανήμπορα να σταθούν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.
Ξεπουλημένοι συνδικαλιστές, έχοντας ήδη συμφωνήσει για τα ελάχιστα που μπορούσαν να πάρουν, θα μπορούν να παπαγαλίζουν ότι σώθηκε ο 13ος και 14ος μισθός που μοιάζει πιο πολύ με τα αργύρια της προδοτικής συμφωνίας με την κυβέρνηση.
Η λογική της αδιαλλαξίας πέρασε αφού δεν βρέθηκαν χέρια αντίδρασης, δεν έγινε άνω – κάτω η Ελλάδα και ο καθείς ξαναμπαίνει στο καβούκι του, ή μάλλον προγραμματίζει τα μπάνια του.
Και τι νόημα έχει άραγε το ραντεβού για το Σεπτέμβρη και τη ΔΕΘ όταν πια έχει γίνει φανερό ότι το συνδικαλιστικό κίνημα δεν εξεγείρει τα πλήθη, δεν συγκεντρώνει κόσμο στους δρόμους, δεν μπορεί να δώσει μια ηχηρή απάντηση, ένα μήνυμα στην ανάλγητη κυβέρνηση.
Ανακοίνωσαν και εκτέλεσαν μια απεργιακή κινητοποίηση ενώ το νομοσχέδιο είχε ήδη ψηφιστεί. Μάλιστα μια απεργία που δείχνει «ξεδοντιασμένη», που δεν προκαλεί ούτε τον πόνο που προκαλεί ένα αγκάθι στα πλευρά των εργοδοτών και της κυβέρνησης. Ένα χαμένο μεροκάματο που κάνει την εργοδοσία να γελά και την κυβέρνηση ούτε καν να αισθάνεται ότι έγινε κάτι, άλλωστε το αναισθητικό που έχει πάρει ο κ. Παπανδρέου δεν του επιτρέπει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα.
Από την άλλη, έχουμε τους πολιτικούς, εκπροσώπους δήθεν του λαού, οι οποίοι ψήφισαν το νομοσχέδιο, έβαλαν την υπογραφή τους στο κείμενο της ξευτίλας χωρίς να καταλαβαίνουν ότι μ’ αυτό υπέγραψαν τη δική τους πολιτική καταδίκη.
Οι μάσκες έπεσαν, αποκαλύφθηκαν οι υποκριτές που άλλα υπόσχονταν και άλλα έφεραν. Που ψήφισαν το Μνημόνιο – μνημόσυνο, ψήφισαν το ασφαλιστικό και ετοιμάζονται να φέρουν το εργασιακό.
Μα καλά δεν αντιλαμβάνονται ότι στη βάση, αυτό που λέμε συνήθως απρόσωπα «κοινωνία» η οργή ξεχειλίζει; Πώς θα αντικρίσουν άραγε το καλοκαίρι στις περιφέρειές τους τον εργαζόμενο που θα δουλεύει μια ζωή για σύνταξη πείνας, τη μάνα με το ανήλικο που θα καθαρίζει σκάλες μέχρι τα 65, τον άνεργο που δε νοιάζεται για το συνταξιοδοτικό διότι απλά δεν έχει δουλειά για να κολλήσει ένσημα;
Τι νόημα θα έχει άραγε στα καφενεία αν ο νόμος είναι αντισυνταγματικός, αν έγινε για το καλό της χώρας, αν θα προσβληθεί στα δικαστήρια ή αν θα καταπέσει;
Η ουσία είναι ότι το νερό μπήκε στ’ αυλάκι, το ποτάμι της συντήρησης, της αντεργατικής πολιτικής και της πιο σκοτεινής πλευράς της χώρας δε γυρίζει πίσω.
Τέλος, άμοιρος ευθυνών δεν μπορεί να είναι και ο κόσμος. Όχι γιατί ψήφισε το ΠΑΣΟΚ ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Αυτό είναι δικαίωμα.
Αλλά διότι πνιγμένος στα χρέη, την καθημερινή βιοπάλη, το φόβο και την ανασφάλεια για το μέλλον του δεν μπόρεσε –τουλάχιστον μέχρι τώρα- να δημιουργήσει την αίσθηση της αντίστασης, τη λογική του «δε θα περάσει». Καλές οι μούντζες, οι βρισιές, οι απειλές κατά των πολιτικών αλλά δεν αρκούν. Χρειάζεται συμμετοχή στους αγώνες που έρχονται, απαιτείται τιμωρία κάθε μέρα όσων πρόδωσαν τις προσδοκίες του κόσμου και εκείνων που ψήφισαν ελαφρά τη καρδία το ασφαλιστικό.
Οι επόμενες μάχες έρχονται, κοινωνικές και εκλογικές. Ας μην ξεχάσουμε τουλάχιστον τώρα τους Μαυρογιαλούρους από κάθε κόμμα, τους ξεπουλημένους συνδικαλιστές από κάθε παράταξη, τους καθημερινούς «βιαστές» της χώρας. Διότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έτσι που πήρε φόρα και έχοντας μοιράσει χρήμα σε κέντρα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, δε θα μείνει εδώ.
Στο χέρι μας είναι να μην του επιτρέψουμε να πάει παρακάτω.
Το πώς θα το σκεφτούμε και θα το αποφασίσουμε όλοι μαζί. Γιατί αν έδειξαν κάτι αυτές οι ημέρες είναι ότι μόνο οι κοινότητες του Διαδικτύου μπορούν να αντισταθούν
Antinews
Μια ακόμη απεργία για την τιμή των όπλων έλαβε τέλος μοιάζοντας περισσότερο με κηδεία των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων αλλά και μια κηδεία όσων ξεπουλούν εδώ και χρόνια τις ελπίδες του κόσμου. Μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι να διαδηλώνουν χωρίς ουσιαστική καθοδήγηση, σαν πρόβατα επί σφαγή και με τα εργατικά συνδικάτα ανήμπορα να σταθούν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.
Ξεπουλημένοι συνδικαλιστές, έχοντας ήδη συμφωνήσει για τα ελάχιστα που μπορούσαν να πάρουν, θα μπορούν να παπαγαλίζουν ότι σώθηκε ο 13ος και 14ος μισθός που μοιάζει πιο πολύ με τα αργύρια της προδοτικής συμφωνίας με την κυβέρνηση.
Η λογική της αδιαλλαξίας πέρασε αφού δεν βρέθηκαν χέρια αντίδρασης, δεν έγινε άνω – κάτω η Ελλάδα και ο καθείς ξαναμπαίνει στο καβούκι του, ή μάλλον προγραμματίζει τα μπάνια του.
Και τι νόημα έχει άραγε το ραντεβού για το Σεπτέμβρη και τη ΔΕΘ όταν πια έχει γίνει φανερό ότι το συνδικαλιστικό κίνημα δεν εξεγείρει τα πλήθη, δεν συγκεντρώνει κόσμο στους δρόμους, δεν μπορεί να δώσει μια ηχηρή απάντηση, ένα μήνυμα στην ανάλγητη κυβέρνηση.
Ανακοίνωσαν και εκτέλεσαν μια απεργιακή κινητοποίηση ενώ το νομοσχέδιο είχε ήδη ψηφιστεί. Μάλιστα μια απεργία που δείχνει «ξεδοντιασμένη», που δεν προκαλεί ούτε τον πόνο που προκαλεί ένα αγκάθι στα πλευρά των εργοδοτών και της κυβέρνησης. Ένα χαμένο μεροκάματο που κάνει την εργοδοσία να γελά και την κυβέρνηση ούτε καν να αισθάνεται ότι έγινε κάτι, άλλωστε το αναισθητικό που έχει πάρει ο κ. Παπανδρέου δεν του επιτρέπει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα.
Από την άλλη, έχουμε τους πολιτικούς, εκπροσώπους δήθεν του λαού, οι οποίοι ψήφισαν το νομοσχέδιο, έβαλαν την υπογραφή τους στο κείμενο της ξευτίλας χωρίς να καταλαβαίνουν ότι μ’ αυτό υπέγραψαν τη δική τους πολιτική καταδίκη.
Οι μάσκες έπεσαν, αποκαλύφθηκαν οι υποκριτές που άλλα υπόσχονταν και άλλα έφεραν. Που ψήφισαν το Μνημόνιο – μνημόσυνο, ψήφισαν το ασφαλιστικό και ετοιμάζονται να φέρουν το εργασιακό.
Μα καλά δεν αντιλαμβάνονται ότι στη βάση, αυτό που λέμε συνήθως απρόσωπα «κοινωνία» η οργή ξεχειλίζει; Πώς θα αντικρίσουν άραγε το καλοκαίρι στις περιφέρειές τους τον εργαζόμενο που θα δουλεύει μια ζωή για σύνταξη πείνας, τη μάνα με το ανήλικο που θα καθαρίζει σκάλες μέχρι τα 65, τον άνεργο που δε νοιάζεται για το συνταξιοδοτικό διότι απλά δεν έχει δουλειά για να κολλήσει ένσημα;
Τι νόημα θα έχει άραγε στα καφενεία αν ο νόμος είναι αντισυνταγματικός, αν έγινε για το καλό της χώρας, αν θα προσβληθεί στα δικαστήρια ή αν θα καταπέσει;
Η ουσία είναι ότι το νερό μπήκε στ’ αυλάκι, το ποτάμι της συντήρησης, της αντεργατικής πολιτικής και της πιο σκοτεινής πλευράς της χώρας δε γυρίζει πίσω.
Τέλος, άμοιρος ευθυνών δεν μπορεί να είναι και ο κόσμος. Όχι γιατί ψήφισε το ΠΑΣΟΚ ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Αυτό είναι δικαίωμα.
Αλλά διότι πνιγμένος στα χρέη, την καθημερινή βιοπάλη, το φόβο και την ανασφάλεια για το μέλλον του δεν μπόρεσε –τουλάχιστον μέχρι τώρα- να δημιουργήσει την αίσθηση της αντίστασης, τη λογική του «δε θα περάσει». Καλές οι μούντζες, οι βρισιές, οι απειλές κατά των πολιτικών αλλά δεν αρκούν. Χρειάζεται συμμετοχή στους αγώνες που έρχονται, απαιτείται τιμωρία κάθε μέρα όσων πρόδωσαν τις προσδοκίες του κόσμου και εκείνων που ψήφισαν ελαφρά τη καρδία το ασφαλιστικό.
Οι επόμενες μάχες έρχονται, κοινωνικές και εκλογικές. Ας μην ξεχάσουμε τουλάχιστον τώρα τους Μαυρογιαλούρους από κάθε κόμμα, τους ξεπουλημένους συνδικαλιστές από κάθε παράταξη, τους καθημερινούς «βιαστές» της χώρας. Διότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έτσι που πήρε φόρα και έχοντας μοιράσει χρήμα σε κέντρα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, δε θα μείνει εδώ.
Στο χέρι μας είναι να μην του επιτρέψουμε να πάει παρακάτω.
Το πώς θα το σκεφτούμε και θα το αποφασίσουμε όλοι μαζί. Γιατί αν έδειξαν κάτι αυτές οι ημέρες είναι ότι μόνο οι κοινότητες του Διαδικτύου μπορούν να αντισταθούν
Antinews
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
