Στρατηγικός εναγκαλισμός με το σιωναζισμό
Μια κραυγαλέα αντίφαση σφράγισε την πρώτη επίσκεψη ισραηλινού πρωθυπουργού στην Ελλάδα. Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε κατά την πιο νεκρή πολιτικά περίοδο στην Ελλάδα (ο έλληνας πρωθυπουργός ήρθε κατευθείαν από την παραλία και μόλις που πρόλαβε να βγάλει το μαγιό και να φορέσει το κοστούμι), ενώ ταυτόχρονα συνοδεύτηκε από μια εκκωφαντική προπαγανδιστική εκστρατεία μέσω των ΜΜΕ, συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων.
Η αντίφαση αυτή είναι ευκόλως εξηγήσιμη. Εχει τη βάση της στην αντίθεση που συνιστούν από τη μια τα αισθήματα απέχθειας προς το σιωνιστικό μόρφωμα, που τρέφει ο ελληνικός λαός, και από την άλλη η ειλημμένη απόφαση του πολιτικού συστήματος, με προεξάρχουσα την κυβέρνηση Παπανδρέου, να προωθήσει τη στρατηγική συμμαχία με το σιωναζισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης διέκοψε τις διακοπές του για να συναντηθεί με τον Νετανιάχου, ενώ το ΛΑΟΣ, που έως τώρα ψάρευε στα θολά νερά του αντισημιστισμού, εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία στήριξε πλήρως τη συγκεκριμένη πτυχή της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης και στεάφηκε ενάντια στα «ακραία στοιχεία με στείρες αγκυλώσεις», αναφερόμενος σε όσους επιμένουν στις αρχές της αλληλεγγύης προς τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.
Ο Παπανδρέου κουβάλησε στην καρδιά του δεκαπενταύγουστου τον Νετανιάχου, για να επισημοποιήσουν τη στρατηγική συμμαχία τους, κυριολεκτικά πίσω από τις πλάτες του ελληνικού λαού, στον οποίο επιφυλάχθηκε ο ρόλος του καταναλωτή προπαγάνδα, σύμφωνα με τη μέθοδο του Γκέμπελς: «πες, πες, στο τέλος κάτι θα μείνει».
Ο ελληνικός λαός πρέπει να πειστεί ότι η συνεργασία με το Ισραήλ ανοίγει προοπτικές εξόδου από την κρίση, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει στην απομόνωση του «προαιώνιου εχθρού», της Τουρκίας. Σε ό,τι αφορά τις οικονομικές πτυχές αυτής της συνεργασίας είναι αστείο και να μιλάμε. Τι είναι από οικονομική άποψη το Ισραήλ; Ενα τίποτα. Ακόμη και οι τουρίστες που κουβαλούν τα κρουαζιερόπλοια (τα προηγούμενα χρόνια τους πήγαιναν στην Τουρκία) ελάχιστα χρήματα αφήνουν στις τουριστικές περιοχές, γιατί απλούστατα είναι τουρίστες χαμηλής εισοδηματικής τάξης. Και εν πάση περιπτώσει, δεν είναι δυνατόν -ακόμα και αν παραβλέπαμε τον κυνισμό που κρύβει αυτή η προσέγγιση- οι τουρίστες από το Ισραήλ να σώσουν τον χειμαζόμενο (εξ αιτίας της κρίσης που πλήττει την Ευρώπη) ελληνικό τουρισμό. Ούτε καν ανάσα να του προσφέρουν.
Πολιτικά, ο Παπανδρέου και οι σύμμαχοί του επέλεξαν να αναβαθμίσουν και να προσδώσουν στρατηγική σημασία στη συνεργασία με την πιο αντιδραστική, την πιο φασιστική κυβέρνηση που είχε ποτέ το Ισραήλ. Ο αδίστακτος τρόπος με τον οποίο αυτή η κυβέρνηση ματοκύλησε το Στολίσκο της Ελευθερίας υποδηλώνει το ποιόν της. Ο ακροδεξιός Νετανιάχου στην πρωθυπουργία, ο φασίστας Λίμπερμαν στο υπουργείο Εξωτερικών και ο σοσιαλδημοκράτης Μπάρακ στο υπουργείο Πολέμου αποτελούν ένα συνδυασμό που ουδέποτε ξαναείχε η σιωνιστική πολιτική. Επεκτείνουν συνεχώς τους εποικισμούς στη Δυτική Οχθη και διακηρύσσουν ευθέως ότι επιδιώκουν την εβραιοποίηση της Ιερουσαλήμ. Στραγγαλίζουν τη Λωρίδα της Γάζας με τον αποκλεισμό. Απειλούν με πόλεμο το Ιράν, το Λίβανο και τη Συρία. Οι σχέσεις τους ακόμη και με τα αμερικανόδουλα αραβικά καθεστώτα έχουν ψυχρανθεί. Ακόμη και ο πάντα πρόθυμος Μαχμούντ Αμπάς αρνείται να προσέλθει σε απευθείας συνομιλίες μ' αυτή την κυβέρνηση, φοβούμενος το ξέσπασμα της οργής του Παλαιστινιακού λαού.
Τι μπορεί να περιμένει η εξωτερική πολιτική της αστικής Ελλάδας από τη στρατηγική συμμαχία μ' αυτό το ναζιστικό σύμφυρμα; Μόνο την απομόνωσή της στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, εκεί που άλλοτε ο ελληνικός καπιταλισμός είχε ισχυρούς οικονομικούς εταίρους. Είναι φανερό πως αυτή η συμμαχία δεν έχει οικονομικό αντίκρισμα. Το μόνο αντίκρισμα που έχει είναι στην αμερικάνικη ιμπεριαλιστική πολιτική που επιχειρεί να τιθασεύσει την «απείθαρχη» Τουρκία. Για μια ακόμη φορά, η ελληνική κυβέρνηση χρησιμοποιείται ως αμερικάνικος πολιορκητικός κριός ενάντια στην Αγκυρα. Οταν η τουρκική πολιτική ηγεσία φτάσει σε συμβιβασμό με τους Αμερικάνους (γιατί θα φτάσει – δεν μπορεί η πολιτική κάστα της Τουρκίας να αρνηθεί τον εαυτό της), ο Παπανδρέου (ή όποιος θα κυβερνά τότε την Ελλάδα), θα μείνει πάντοτε μόνος και παραπονεμένος. Γιατί για τους Αμερικανούς η Ελλάδα είναι απλά ένα χρήσιμο εργαλείο, ενώ η Τουρκία είναι μια στρατηγικής σημασίας περιφερειακή δύναμη.
Τι μπορεί να περιμένει ο ελληνικός λαός απ' αυτή τη στρατηγική συμμαχία; Ακόμα και αν το ζήτημα τεθεί σ' αυτή την κυνική, ωφελιμιστική βάση, η απάντηση είναι τίποτα απολύτως. Μόνο δεινά. Η χώρα δένεται στο άρμα των επιθετικών, φιλοπόλεμων δυνάμεων της περιοχής, συμπληρώνοντας τη δεδομένη συμμετοχή της σε άλλες ιμπεριαλιστικές αποστολές. Ετσι, κινδυνεύει να βρεθεί στο στόχαστρο των ριζοσπαστικών ισλαμικών δυνάμεων, που έχουν επιλέξει να απαντούν (και) με χτυπήματα στο εξωτερικό. Η ασυλία που απολάμβανε ο ελληνικός λαός, εξαιτίας της παραδοσιακής του φιλίας με τον Παλαιστινιακό και τους άλλους αραβικούς λαούς, παίρνει τέλος, χάρη στην τυχοδιωκτική, φιλο-ιμπεριαλιστική, δωσιλογική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου και της πλειοψηφίας του κοινοβουλευτικού φάσματος.
Ολοι αυτοί προσπαθούν να περάσουν τη δωσιλογική αντίληψη σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Να ξεχάσει τις αξίες της φιλίας, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, έναντι του «πινακίου φακής» που θα φέρουν οι τουρίστες από το Ισραήλ. Είμαστε σίγουροι ότι δεν θα τα καταφέρουν, όσο κι αν η κρίση αδυνατίζει πολλές άμυνες, ιδιαίτερα στα μικροαστικά στρώματα. Αλλωστε, αν ήταν σίγουροι ότι μπορούν να περάσουν αυτή τη δωσιλογική αντίληψη, θα κουβαλούσαν τον Νετανιάχου μετά βαΐων και κλάδων μια καλοκαιρινή εποχή και όχι αυγουστιάτικα. Αλλωστε, ακόμα και υπ' αυτές τις συνθήκες, το κίνημα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό έκανε αισθητή την παρουσία του, και με την ακτιβιστική ενέργεια στην Ακρόπολη (ανάρτηση μιας μεγάλης παλαιστινιακής σημαίας) και με τη διαδήλωση της Δευτέρας.
Αυτές οι ενέργειες ας αποτελέσουν υποθήκες για την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου και συνεχούς κινήματος αλληλεγγύης, που θα στείλει σε όλο τον κόσμο το μήνυμα ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, η Ελλάδα της φιλίας και της αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης, που στέκεται απέναντι στην Ελλάδα του δωσιλογισμού.
ΚΟΝΤΡΑ
Η αντίφαση αυτή είναι ευκόλως εξηγήσιμη. Εχει τη βάση της στην αντίθεση που συνιστούν από τη μια τα αισθήματα απέχθειας προς το σιωνιστικό μόρφωμα, που τρέφει ο ελληνικός λαός, και από την άλλη η ειλημμένη απόφαση του πολιτικού συστήματος, με προεξάρχουσα την κυβέρνηση Παπανδρέου, να προωθήσει τη στρατηγική συμμαχία με το σιωναζισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης διέκοψε τις διακοπές του για να συναντηθεί με τον Νετανιάχου, ενώ το ΛΑΟΣ, που έως τώρα ψάρευε στα θολά νερά του αντισημιστισμού, εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία στήριξε πλήρως τη συγκεκριμένη πτυχή της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης και στεάφηκε ενάντια στα «ακραία στοιχεία με στείρες αγκυλώσεις», αναφερόμενος σε όσους επιμένουν στις αρχές της αλληλεγγύης προς τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.
Ο Παπανδρέου κουβάλησε στην καρδιά του δεκαπενταύγουστου τον Νετανιάχου, για να επισημοποιήσουν τη στρατηγική συμμαχία τους, κυριολεκτικά πίσω από τις πλάτες του ελληνικού λαού, στον οποίο επιφυλάχθηκε ο ρόλος του καταναλωτή προπαγάνδα, σύμφωνα με τη μέθοδο του Γκέμπελς: «πες, πες, στο τέλος κάτι θα μείνει».
Ο ελληνικός λαός πρέπει να πειστεί ότι η συνεργασία με το Ισραήλ ανοίγει προοπτικές εξόδου από την κρίση, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει στην απομόνωση του «προαιώνιου εχθρού», της Τουρκίας. Σε ό,τι αφορά τις οικονομικές πτυχές αυτής της συνεργασίας είναι αστείο και να μιλάμε. Τι είναι από οικονομική άποψη το Ισραήλ; Ενα τίποτα. Ακόμη και οι τουρίστες που κουβαλούν τα κρουαζιερόπλοια (τα προηγούμενα χρόνια τους πήγαιναν στην Τουρκία) ελάχιστα χρήματα αφήνουν στις τουριστικές περιοχές, γιατί απλούστατα είναι τουρίστες χαμηλής εισοδηματικής τάξης. Και εν πάση περιπτώσει, δεν είναι δυνατόν -ακόμα και αν παραβλέπαμε τον κυνισμό που κρύβει αυτή η προσέγγιση- οι τουρίστες από το Ισραήλ να σώσουν τον χειμαζόμενο (εξ αιτίας της κρίσης που πλήττει την Ευρώπη) ελληνικό τουρισμό. Ούτε καν ανάσα να του προσφέρουν.
Πολιτικά, ο Παπανδρέου και οι σύμμαχοί του επέλεξαν να αναβαθμίσουν και να προσδώσουν στρατηγική σημασία στη συνεργασία με την πιο αντιδραστική, την πιο φασιστική κυβέρνηση που είχε ποτέ το Ισραήλ. Ο αδίστακτος τρόπος με τον οποίο αυτή η κυβέρνηση ματοκύλησε το Στολίσκο της Ελευθερίας υποδηλώνει το ποιόν της. Ο ακροδεξιός Νετανιάχου στην πρωθυπουργία, ο φασίστας Λίμπερμαν στο υπουργείο Εξωτερικών και ο σοσιαλδημοκράτης Μπάρακ στο υπουργείο Πολέμου αποτελούν ένα συνδυασμό που ουδέποτε ξαναείχε η σιωνιστική πολιτική. Επεκτείνουν συνεχώς τους εποικισμούς στη Δυτική Οχθη και διακηρύσσουν ευθέως ότι επιδιώκουν την εβραιοποίηση της Ιερουσαλήμ. Στραγγαλίζουν τη Λωρίδα της Γάζας με τον αποκλεισμό. Απειλούν με πόλεμο το Ιράν, το Λίβανο και τη Συρία. Οι σχέσεις τους ακόμη και με τα αμερικανόδουλα αραβικά καθεστώτα έχουν ψυχρανθεί. Ακόμη και ο πάντα πρόθυμος Μαχμούντ Αμπάς αρνείται να προσέλθει σε απευθείας συνομιλίες μ' αυτή την κυβέρνηση, φοβούμενος το ξέσπασμα της οργής του Παλαιστινιακού λαού.
Τι μπορεί να περιμένει η εξωτερική πολιτική της αστικής Ελλάδας από τη στρατηγική συμμαχία μ' αυτό το ναζιστικό σύμφυρμα; Μόνο την απομόνωσή της στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, εκεί που άλλοτε ο ελληνικός καπιταλισμός είχε ισχυρούς οικονομικούς εταίρους. Είναι φανερό πως αυτή η συμμαχία δεν έχει οικονομικό αντίκρισμα. Το μόνο αντίκρισμα που έχει είναι στην αμερικάνικη ιμπεριαλιστική πολιτική που επιχειρεί να τιθασεύσει την «απείθαρχη» Τουρκία. Για μια ακόμη φορά, η ελληνική κυβέρνηση χρησιμοποιείται ως αμερικάνικος πολιορκητικός κριός ενάντια στην Αγκυρα. Οταν η τουρκική πολιτική ηγεσία φτάσει σε συμβιβασμό με τους Αμερικάνους (γιατί θα φτάσει – δεν μπορεί η πολιτική κάστα της Τουρκίας να αρνηθεί τον εαυτό της), ο Παπανδρέου (ή όποιος θα κυβερνά τότε την Ελλάδα), θα μείνει πάντοτε μόνος και παραπονεμένος. Γιατί για τους Αμερικανούς η Ελλάδα είναι απλά ένα χρήσιμο εργαλείο, ενώ η Τουρκία είναι μια στρατηγικής σημασίας περιφερειακή δύναμη.
Τι μπορεί να περιμένει ο ελληνικός λαός απ' αυτή τη στρατηγική συμμαχία; Ακόμα και αν το ζήτημα τεθεί σ' αυτή την κυνική, ωφελιμιστική βάση, η απάντηση είναι τίποτα απολύτως. Μόνο δεινά. Η χώρα δένεται στο άρμα των επιθετικών, φιλοπόλεμων δυνάμεων της περιοχής, συμπληρώνοντας τη δεδομένη συμμετοχή της σε άλλες ιμπεριαλιστικές αποστολές. Ετσι, κινδυνεύει να βρεθεί στο στόχαστρο των ριζοσπαστικών ισλαμικών δυνάμεων, που έχουν επιλέξει να απαντούν (και) με χτυπήματα στο εξωτερικό. Η ασυλία που απολάμβανε ο ελληνικός λαός, εξαιτίας της παραδοσιακής του φιλίας με τον Παλαιστινιακό και τους άλλους αραβικούς λαούς, παίρνει τέλος, χάρη στην τυχοδιωκτική, φιλο-ιμπεριαλιστική, δωσιλογική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου και της πλειοψηφίας του κοινοβουλευτικού φάσματος.
Ολοι αυτοί προσπαθούν να περάσουν τη δωσιλογική αντίληψη σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Να ξεχάσει τις αξίες της φιλίας, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, έναντι του «πινακίου φακής» που θα φέρουν οι τουρίστες από το Ισραήλ. Είμαστε σίγουροι ότι δεν θα τα καταφέρουν, όσο κι αν η κρίση αδυνατίζει πολλές άμυνες, ιδιαίτερα στα μικροαστικά στρώματα. Αλλωστε, αν ήταν σίγουροι ότι μπορούν να περάσουν αυτή τη δωσιλογική αντίληψη, θα κουβαλούσαν τον Νετανιάχου μετά βαΐων και κλάδων μια καλοκαιρινή εποχή και όχι αυγουστιάτικα. Αλλωστε, ακόμα και υπ' αυτές τις συνθήκες, το κίνημα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό έκανε αισθητή την παρουσία του, και με την ακτιβιστική ενέργεια στην Ακρόπολη (ανάρτηση μιας μεγάλης παλαιστινιακής σημαίας) και με τη διαδήλωση της Δευτέρας.
Αυτές οι ενέργειες ας αποτελέσουν υποθήκες για την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου και συνεχούς κινήματος αλληλεγγύης, που θα στείλει σε όλο τον κόσμο το μήνυμα ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, η Ελλάδα της φιλίας και της αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης, που στέκεται απέναντι στην Ελλάδα του δωσιλογισμού.
ΚΟΝΤΡΑ
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
