Η νέα Εποχή του Χαλκού
Mια συγκινητική, δραματική και συναρπαστική ιστορία διάσωσης. Έτσι περιγράφουν τα περισσότερα ΜΜΕ την ιστορία των 33 χιλιανών μεταλλωρύχων που από τις 5 Αυγούστου ζουν κλεισμένοι στα σπλάχνα της γης, 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους
Πέρασαν 17 ημέρες για να διαπιστωθεί ότι οι αγνοούμενοι ζούσαν. Είχαν καταφέρει να επιβιώσουν σε μια κρύπτη ασφαλείας, ένα καταφύγιο 50 τ.μ., εφοδιασμένο με τα αναγκαία, όπου πρόλαβαν να τρυπώσουν λίγα δευτερόλεπτα προτού καταρρεύσει η στοά. Και ύστερα ήρθαν οι μικροκάμερες και η επικοινωνία του πάνω με τον κάτω κόσμο. Η κρατική χιλιανή τηλεόραση έδειξε ένα σύντομο βίντεο, τη ζωή εν τάφω των 33 τυχερών μες στην ατυχία τους μεταλλωρύχων. Γυμνοί έως τη μέση έψαλαν τον εθνικό ύμνο της πατρίδας τους και φώναξαν «Ζήτω η Χιλή! Ζήτω οι μεταλλωρύχοι».
Μέσω ενός βοηθητικού φρέατος, ενός τεχνητού ομφάλιου λώρου, φτάνουν στην κρύπτη φαγητό, νερό, φάρμακα. Όμως η διάνοιξη του κανονικού φρέατος, με διάμετρο 75 εκατ., για την αναρρίχηση στην επιφάνεια της γης δεν είναι εύκολη και θα χρειαστούν ίσως και πέντε μήνες για την ολοκλήρωσή της… αν όλα πάνε καλά. Η Χιλή είναι ο θρίαμβος, αλλά και η κόλαση της ελεύθερης αγοράς. Εδώ έχουν ιδιωτικοποιηθεί τα πάντα, από τα ορυχεία χαλκού μέχρι το νερό και τα ποτάμια. Εδώ “η δεσπόζουσα αρχή είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους, ενώ η ασφάλεια των εργαζομένων μπαίνει σε δεύτερη μοίρα”, δήλωσε στην Κρίστιαν Σάιενς Μόνιτορ ο εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων η οποία εκπροσωπεί 21 ιδιωτικοποιημένα ορυχεία.
Αυτό που συμβαίνει στο ορυχείο του Σαν Χοσέ δεν είναι το απόλυτο ριάλιτι: είναι η ελπίδα και η τραγωδία της εποχής μας. Από τη μια, η πιο υψηλή τεχνολογία τίθεται στην υπηρεσία μιας περίτεχνης επιχείρησης διάσωσης, που απαιτεί χειρουργική ακρίβεια. Και από την άλλη, η τεχνολογία αυτή ΔΕΝ εφαρμόστηκε για να προλάβει το κακό. Τώρα η κυβέρνηση της Χιλής που, όπως και οι προηγούμενες, δίνει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο, αρνείται να παραδώσει στο Χάρο τα 33 έγκλειστα παιδιά της: όμως αυτή τα έστειλε στου Χάρου τα δόντια, αυτή υποχρεώνει εκατοντάδες χιλιάδες αδέλφια τους να αναζητούν το μεροκάματο του τρόμου.
ΠΡΙΝ
Πέρασαν 17 ημέρες για να διαπιστωθεί ότι οι αγνοούμενοι ζούσαν. Είχαν καταφέρει να επιβιώσουν σε μια κρύπτη ασφαλείας, ένα καταφύγιο 50 τ.μ., εφοδιασμένο με τα αναγκαία, όπου πρόλαβαν να τρυπώσουν λίγα δευτερόλεπτα προτού καταρρεύσει η στοά. Και ύστερα ήρθαν οι μικροκάμερες και η επικοινωνία του πάνω με τον κάτω κόσμο. Η κρατική χιλιανή τηλεόραση έδειξε ένα σύντομο βίντεο, τη ζωή εν τάφω των 33 τυχερών μες στην ατυχία τους μεταλλωρύχων. Γυμνοί έως τη μέση έψαλαν τον εθνικό ύμνο της πατρίδας τους και φώναξαν «Ζήτω η Χιλή! Ζήτω οι μεταλλωρύχοι».
Μέσω ενός βοηθητικού φρέατος, ενός τεχνητού ομφάλιου λώρου, φτάνουν στην κρύπτη φαγητό, νερό, φάρμακα. Όμως η διάνοιξη του κανονικού φρέατος, με διάμετρο 75 εκατ., για την αναρρίχηση στην επιφάνεια της γης δεν είναι εύκολη και θα χρειαστούν ίσως και πέντε μήνες για την ολοκλήρωσή της… αν όλα πάνε καλά. Η Χιλή είναι ο θρίαμβος, αλλά και η κόλαση της ελεύθερης αγοράς. Εδώ έχουν ιδιωτικοποιηθεί τα πάντα, από τα ορυχεία χαλκού μέχρι το νερό και τα ποτάμια. Εδώ “η δεσπόζουσα αρχή είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους, ενώ η ασφάλεια των εργαζομένων μπαίνει σε δεύτερη μοίρα”, δήλωσε στην Κρίστιαν Σάιενς Μόνιτορ ο εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων η οποία εκπροσωπεί 21 ιδιωτικοποιημένα ορυχεία.
Αυτό που συμβαίνει στο ορυχείο του Σαν Χοσέ δεν είναι το απόλυτο ριάλιτι: είναι η ελπίδα και η τραγωδία της εποχής μας. Από τη μια, η πιο υψηλή τεχνολογία τίθεται στην υπηρεσία μιας περίτεχνης επιχείρησης διάσωσης, που απαιτεί χειρουργική ακρίβεια. Και από την άλλη, η τεχνολογία αυτή ΔΕΝ εφαρμόστηκε για να προλάβει το κακό. Τώρα η κυβέρνηση της Χιλής που, όπως και οι προηγούμενες, δίνει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο, αρνείται να παραδώσει στο Χάρο τα 33 έγκλειστα παιδιά της: όμως αυτή τα έστειλε στου Χάρου τα δόντια, αυτή υποχρεώνει εκατοντάδες χιλιάδες αδέλφια τους να αναζητούν το μεροκάματο του τρόμου.
ΠΡΙΝ
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
