Από τη μαμά που έχει σαν ψωμοτύρι στο παιδί της «αν δεν κάνεις αυτό» «θα πάθεις εκείνο» μέχρι το αφεντικό μου που λέει «αν δεν κάνεις αυτό που σου λέω, θα πάρεις πόρτα» δυο αδέλφια βαδίζουν χέρι - χέρι μαζί – ο εκβιασμός και ο φόβος
Στ΄αλήθεια τι θα μπορούσε να κάνει κανείς σε κάποιον που δεν φοβάται?

Μέσα από τους φόβους μας τρέφεται κάθε λογής εκβιασμός. Μέσα από την άγνοιά μας τι ακριβώς θέλουμε και μέχρι που φτάνουν τα όρια θάρρους μας. Σε μια παγκόσμια αντίληψη όπου η συνεργασία μεταξύ ανθρώπων δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συνεχή ανταλλαγή εξυπηρετήσεων, όπου ο καθένας προσδοκεί προσωπικό όφελος ο εκβιασμός βρίσκει γόνιμο έδαφος να φυτρώνει τα άνθη του κακού συνέχεια, σε κάθε εκδήλωση της καθημερινότητας. Από τα χαμηλότερα, μέχρι τα υψηλότερα κλιμάκια.

Η πίστη σε ένα θεό γίνεται μέσω ενός εκβιαστικού συστήματος. Η αγάπη σε ένα σύντροφο πέφτει σε συνεχείς εκβιασμούς. Η ανατροφή ενός παιδιού περιέχει τον εκβιασμό σαν την εύκολη λύση. Στο σχολείο, στη δουλειά αργότερα, στις καθημερινές υποχρεώσεις ο καθένας μας «εκβιάζεται» για κάτι.


Κατευθυνόμενες οι επιθυμίες σε συγκεκριμένους στόχους, κατευθυνόμενη η γνώση σε συγκεκριμένες πληροφορίες, κατευθυνόμενη η χαρά και η λύπη με συγκεκριμένες ενδείξεις, σκεπάζουν αυτό που το νεογέννητο θα μπορούσε να μάθει αν πρώτος επισκέπτης στη ζωή του δεν γινόταν ο φόβος.


Ο φόβος υπάρχει για καλό. Πρέπει να φοβάσαι για να προστατεύεσαι λένε. Όμως ο καθαρός αρχέτυπος φόβος της επιβίωσης έχει γίνει ένα μικρό κουτάκι και πάνω του έχουν πατήσει χιλιάδες άλλες ανασφάλειες που όλες μαζί συνθέτουν αυτό το ανοσιούργημα που ονομάζουμε πολιτισμό. Η εικόνα που βλέπουμε μπροστά μας είναι τόσο παράλογη όσο αν βλέπαμε ένα παιδί να κλαίει κι η μάνα αντί για αγκαλιά να του έδινε ένα ηρεμιστικό χαπάκι για να το ησυχάσει.


Οι κυβερνώντες σήμερα σε εκβιάζουν όπως εκείνος ο γονιός που εκβιάζει το παιδάκι που συγκεντρώνει όλο του το πάθος γύρω από μια σοκολατίτσα. Κρατάνε στα χέρια τις σοκολάτες που έχεις ανάγκες και θα σου ορίσουν ότι γουστάρουν προκειμένου να σου πετάνε ένα κομματάκι. Όλος ο πολιτισμός που έχει στηθεί γύρω μας δεν έχει ποικιλία, δεν έχει πολυμορφία, δεν έχει ελευθερία. Μοιάζει έτσι αλλά η οικτρή αλήθεια είναι πως είναι μονοδιάστατος, σκλάβος μικρών ανούσιων πανομοιότυπων πραγμάτων, μια συνεχής επανάληψη από διαφορετικά σε σχήμα αλλά ίδια στη γεύση σοκολατάκια.


Το σύστημα που ζεις δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες σου. Γεννάει εκείνο τις ανάγκες που θα πρέπει να έχεις για να το εξυπηρετήσεις.


Γιατί οι γονείς που τον φροντίζουν , οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου, δεν επιθυμούν την ελεύθερη σκέψη, την ανατροφή θάρρους, τη δύναμη που δίνει η αυτογνωσία. Ανατρέφουν πολίτες με ίδιες επιθυμίες, με ίδιους στόχους, με μια κοινή νοοτροπία ώστε να είναι εύκολο-διαχείριστοι. Η πολυτελής εικόνα ανάπτυξης, πήγαμε στο φεγγάρι, στέλνουμε δορυφόρους στο διάστημα, κλωνοποιούμε τα προβατάκια, ανακαλύπτουμε τα γονίδια μας, και βυθιζόμαστε στους άγνωστους ωκεανούς δεν έχει να κάνει με τη συνολική προσωπική πνευματική ανάπτυξη. Είναι αποδείξεις που χρειάζεται ένας ανασφαλής πολιτισμός που έχει μόνο ενοχλητικά ερωτήματα και καμιά ουσιαστική απάντηση να δώσει.


Είναι ένα σπίτι που διακοσμεί το κήπο με πισίνες, φανταχτερά φώτα και πολύχρωμα λουλούδια και μέσα βρωμάει. Μέσα είναι κούφιο, σάπιο, γεμάτο αράχνες, λεκέδες, κι αποφάγια.
Σήμερα φίλε μου σε εκβιάζουν και αύριο θα μπορούν να κάνουν το ίδιο γιατί δεν ξέρεις καν τι είσαι. Αυτό που είσαι είναι αυτό που έμαθες από κάποιον άλλο που έμαθε. Κι ίσως κάποτε αυτή η μεταφορά πληροφοριών να είχε τη γοητεία της παράδοσης. Την διαφύλαξη των πρώτων μύθων. Τη κατανόηση της ρίζας που φύτρωσες.


Σήμερα όμως οι μύθοι έχουν γίνει κουραστικά ψέματα. Οι ρίζες ξεράθηκαν κι όλη η προσωπικότητα, ο σχεδιασμός αυτού που ονομάζουμε πολιτισμό είναι μια εξελιγμένη μορφή πλαστικού, μια κάψουλα γεμάτη από ανούσιες που φιλοδοξεί να ταξιδέψει ακόμα και στο διάστημα κι ίσως να το μολύνει κι αυτό.

Κάποτε (όχι και τόσο παλιά) βρέθηκα σε μια πολύ άσχημη θέση κι ήμουν στ΄αλήθεια πολύ εύκολος στόχος εκβιασμού. Για λίγο καιρό είχα μπει στη παγίδα και κάθε μου βήμα έμοιαζε με τα απεγνωσμένα βήματα που κάνουν τα θηράματα λίγο πριν τα αρπάξει το θηρίο. Σε μια στιγμή φρέναρα. Έκανα μια πολύ απλή ερώτηση στον εαυτό μου. Τι επί τέλους μπορεί να μου κάνει αυτό το θηρίο? Είδα όλες τις χειρότερες πιθανότητες μπροστά μου και αναρωτήθηκα αν έχω τα κότσια να τις αντέξω. Τα είχα. Αυτό το ανίκητο θηρίο λοιπόν μόλις αντιλήφθηκε πως ο φόβος μου είχε σβήσει και ήμουν διατεθειμένη να αντέξω χωρίς σοκολατάκια, πως ήμουν ικανή να μετατρέψω το προϊόν του εκβιασμού σε προϊόν άχρηστο για πέταμα, και να βάλω σε προτεραιότητα τους δικούς μου κανόνες για το τι αξίζει να διαφυλάξω και τι όχι, μετατράπηκε σε μια μικρή χάρτινη καρικατούρα.


Τον εαυτό μας τον έχουμε στείλει άοπλο, αδύναμο, φοβητσιάρη στα χέρια κάθε τσαρλατάνου γιατί έχουμε κάνει λάθος στο ζύγι. Έχουμε φορτώσει λάθος πράγματα στη λάθος μεριά κι έχουμε αφήσει άδειο το πιατάκι που κατοικεί η ελευθερία μας. Κι αυτοί που κινούν τα νήματα καθισμένοι ψηλά στους θρόνους τους ανθρωπάκια φοβητσιάρικα είναι. Περισσότερο από εμάς τους απλούς ανθρώπους. . Αδύναμοι στο απόλυτο σκοτάδι είναι. Απλά συμβαίνει ότι όσο πιο φοβητσιάρης είσαι τόσο καταντάς αδίστακτος. Όσο λιγότερο φοβάσαι τόσο περισσότερες ελπίδες έχεις να νοιώσεις άνθρωπος ξανά.


Ο πολιτισμός μας είναι αυτό ακριβώς που ζητήσαμε. Ένας ψεύτικος κήπος για να κοιτάζει μόνιμα έξω από το σπίτι , ο ιδιοκτήτης που φοβάται να δει μέσα.


http://vasiliskos2.blogspot.com/