Η Ελλάδα στους... ξένους!
του Γιάννη Τριάντη
Τι θλιβερή αντιστροφή! Ποιος το περίμενε ότι η αναπτερωμένη Ελλάδα του '81, που είχε βάλει στα εικονίσματα το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου («Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»), θα βρισκόταν σήμερα κάτω από την μπότα των ξένων;
Δύστηνος μοίρα: Ξένοι εντέλλονται, ξένοι επιτηρούν, ξένοι συμβουλεύουν, ξένοι καλούνται να μας οργανώσουν, να μας συντονίσουν και να μας δείξουν τον δρόμο της αναμόρφωσης...
Σημείο πρώτο λοιπόν: Μεγαλύτερη προσβολή για έναν λαό δεν θα μπορούσε να υπάρξει από αυτήν που επιφύλαξε στην ελληνική κοινωνία ο Γ. Παπανδρέου. Δηλαδή, από την ωμή επιβολή της ιδέας ότι οι Έλληνες είναι ανίκανοι ακόμη και για να συγκροτήσουν το πρωθυπουργικό γραφείο! Όθεν και η πληθύς των ξένων συμβούλων οι οποίοι κατέκλυσαν το Μαξίμου και την Αθήνα, παρέα με ποικιλώνυμους σοφούς –από τον Στίγκλιτς μέχρι τον Αθεμπίγιο– και τους δυνάστες επιτηρητές της «τρόικας»... Δεν είναι παράδοξο. Είναι φυσιολογικό για ανθρώπους όπως ο πρωθυπουργός και η ομάδα του, οι οποίοι δεν έχουν καμία χοϊκή συνάφεια με τη νοοτροπία, τα πάθη, τα χαρίσματα και την παράδοση των Ελλήνων... Όλα αυτά βέβαια δεν συγκροτούν κάτι ξεχωριστό, υπέρτερο και περιούσιο. Απλώς παραπέμπουν στην ιδιοσυστασία ενός λαού. Στον τρόπο που βημάτισε μέσα στην Ιστορία. Αν τα αγνοείς, τα παρακάμπτεις και τα περιφρονείς, διαπράττεις ύβριν... Σε επίπεδο συμβολισμού επομένως, η εμμονή του πρωθυπουργού στην αποθέωση «του ξένου» συνιστά προσβολή μεγάλη. Η επιστράτευση της αναγκαίας τεχνογνωσίας θα μπορούσε να εξασφαλιστεί με άλλους τρόπους και όχι με την ονειδιστική περιφρόνηση των Ελλήνων...
Σημείο δεύτερο: Τώρα που ξεκαθάρισαν τα πράγματα, προκύπτει εναργώς ότι η Ελλάδα παραδόθηκε εθελουσίως στο ΔΝΤ και την «τρόικα». Διά χειρός πρωθυπουργού. Και εν γνώσει του –το ομολόγησε άλλωστε– ότι επίκειται υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας. Όσοι μιλούσαν για προσυμφωνημένη επιλογή δικαιώνονται απολύτως. Σήμερα όλο και περισσότεροι –ημέτεροι και ξένοι– σημειώνουν ότι η Ελλάδα θα είχε αποφύγει και το ΔΝΤ και το Μνημόνιο αν ο έλληνας πρωθυπουργός χειριζόταν διαφορετικά το υλικό που είχε στα χέρια του. Αν έλεγε απλά, ωμά και κοφτά στους εταίρους ότι η Ελλάδα δεν έχει άλλον δρόμο από αυτόν που οδηγεί στην αναδιάρθρωση του χρέους (χρονική επιμήκυνση, και όχι απαραιτήτως «κούρεμα») και στον δανεισμό της με λογικά επιτόκια, αν όχι ισοϋψή –δηλαδή χαμηλά–, σαν αυτά με τα οποία δανείζονται οι περισσότερες χώρες. Η καθαρή αυτή εξήγηση, η επιμονή και η πυγμή του έλληνα πρωθυπουργού θα ανάγκαζαν τους Ευρωπαίους να σκεφθούν σοβαρά τι θα σήμαινε τυχόν απόρριψη της ελληνικής πρότασης. Πολύ απλά: Θα έχαναν τα χρήματά τους οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες αν απέρριπταν τον ελληνικό «εκβιασμό» και οδηγούνταν η χώρα σε πτώχευση... Δυστυχώς, ο κ. Παπανδρέου ουδέποτε είχε στο μυαλό του την οδό αυτή. Άλλες ήσαν οι επιλογές και τα σχέδιά του...
Σημείο τρίτο: Οι εξελίξεις έδειξαν ότι τόσο στον τομέα της οικονομίας όσο και στο πεδίο των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών που αφορούν το συμμάζεμα του κράτους, ο πρωθυπουργός επέλεξε έναν άλλον εκβιασμό. Δημιουργικό, κατά τη γνώμη του. Θεώρησε δηλαδή ότι τα δημοσιονομικά και το χρέος θα αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά αν η Ελλάδα υποχρεωθεί έξωθεν, με συγκεκριμένα μέτρα και περιορισμούς, να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα οικονομικής εξυγίανσης. Τραγική αυταπάτη: Ο δρόμος που διάλεξε ο κ. Παπανδρέου οδηγεί σε οικονομική καταβαράθρωση. Ακόμη και αν αποδώσουν τα εξοντωτικά μέτρα, τίποτε άλλο δεν θα επιτευχθεί, εκτός από ένα: Η χειμαζόμενη και λιμοκτονούσα Ελλάδα θα εξυπηρετεί με συνέπεια το χρέος της! Η χώρα θα σβήνει, αλλά οι δανειστές της θα τη χειροκροτούν και θα την εγκωμιάζουν. Όπως έπραξε προσφάτως ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος καθησύχασε τους δανειστές λέγοντας ότι η Ελλάδα θα είναι συνεπής στις δανειακές της υποχρεώσεις. Εκείνο που δεν είπε ο γερμανός υπουργός είναι ότι ακόμη και στην περίπτωση αυτή το χρέος θα έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη. Και η τάλαινα Ελλάς θα βρίσκεται μονίμως σ' ένα σκοτεινό τούνελ, δίχως καμία προοπτική εξόδου... Σε ό,τι αφορά τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και το συμμάζεμα του κράτους:
Αλήθεια, χρειαζόταν η «τρόικα» για να επισυμβούν αυτές; Χρειαζόταν η «τρόικα» για να αντιμετωπιστεί η κολοσσιαία φοροδιαφυγή, να... καταμετρηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, να καταπολεμηθεί το ρουσφέτι, να σταματήσουν οι σπατάλες και οι μίζες; Χρειαζόταν η «τρόικα» για να παύσουν οι ασύστολοι κομματικοί διορισμοί και η αναίσχυντη επιβάρυνση δημοσίων οργανισμών από αχρείαστους υπαλλήλους; Χρειαζόταν η «τρόικα» για να καταργηθεί το καθεστώς των συμβασιούχων, των χαριστικών επιδομάτων και των ψεύτικων συντάξεων; Όχι βέβαια. Όσοι θεωρούν αναγκαία και αναπόφευκτη την παρουσία της (και) στο πεδίο αυτό πάσχουν από σύμπλεγμα κραταιού ραγιαδισμού και επαρχιωτισμού...
Σημείο τέταρτο: Η παράδοση της χώρας στους ξένους συνοδεύεται από έναν δραστικό αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής της. Το σαφές δείγμα των ανατροπών είχε δοθεί επί «εκσυγχρονισμού». Τότε που «εισέβαλαν» οι Τούρκοι στο Αιγαίο με τη «Συμφωνία της Μαδρίτης» και με το εξίσου ολέθριο Ελσίνκι. Σήμερα, οι ανατροπές αυτές αγγίζουν το ιλιγγιώδες, όπως έδειξε η ξαφνική προσέγγιση με το Ισραήλ... Μέχρι στιγμής, βέβαια, δεν επισημαίνονται οδυνηρές επιπτώσεις στα εκκρεμή εθνικά θέματα, πέραν της απειλητικής χοάνης που άνοιξε ο θορυβώδης έρωτας με το Ισραήλ. Ίσως η πρωτοφανής οικονομική κρίση να έχει λειτουργήσει αποτρεπτικά στη λήψη αποφάσεων: Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να δημιουργηθεί εκρηκτικό κλίμα αν παράλληλα με τα εξοντωτικά μέτρα η ελληνική κοινωνία υφίστατο και απώλειες στα εθνικά θέματα. Κι έτσι προτίμησε να συντηρήσει τις εκκρεμότητες παρά να προχωρήσει στην υλοποίηση κάποιων αποφάσεων.
Επιμύθιον: Η Ελλάδα που οραματίστηκε ο μεγάλος αντιφατικός, ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν υπάρχει πια. Η οικονομικά εύρωστη Ελλάδα διαλύθηκε (και με ευθύνη του ιδίου του αείμνηστου ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ). Η Ελλάδα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας είναι λείψανο. Ένα πεδίο βολής στο οποίο ασκούνται «ξένοι φαντάροι», δυνάστες και επιτηρητές... Η Ελλάδα των μεγάλων οριζόντων και δυνατοτήτων έχει καταντήσει ένα χλωμό κρατίδιο περιορισμένης κυριαρχίας, πειραματόζωο ξένων κέντρων και οίκων, θλιβερό δείγμα υποταγμένης χώρας, περίγελως του κόσμου... Όσο για το ΠΑΣΟΚ, ίσως να είχε δίκιο κάποτε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όταν έλεγε ότι πρέπει να αλλάξει όνομα και σύμβολα. Όχι για τους λόγους που είχε στο μυαλό του ο υπουργός της Τάξεως. Αλλά για λόγους στοιχειώδους ευθιξίας που αφορούν και τις τρεις συστατικές λέξεις του. Διότι σήμερα ούτε Πανελλήνιο είναι ούτε Σοσιαλιστικό ούτε Κίνημα...
paron
Τι θλιβερή αντιστροφή! Ποιος το περίμενε ότι η αναπτερωμένη Ελλάδα του '81, που είχε βάλει στα εικονίσματα το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου («Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»), θα βρισκόταν σήμερα κάτω από την μπότα των ξένων;
Δύστηνος μοίρα: Ξένοι εντέλλονται, ξένοι επιτηρούν, ξένοι συμβουλεύουν, ξένοι καλούνται να μας οργανώσουν, να μας συντονίσουν και να μας δείξουν τον δρόμο της αναμόρφωσης...
Σημείο πρώτο λοιπόν: Μεγαλύτερη προσβολή για έναν λαό δεν θα μπορούσε να υπάρξει από αυτήν που επιφύλαξε στην ελληνική κοινωνία ο Γ. Παπανδρέου. Δηλαδή, από την ωμή επιβολή της ιδέας ότι οι Έλληνες είναι ανίκανοι ακόμη και για να συγκροτήσουν το πρωθυπουργικό γραφείο! Όθεν και η πληθύς των ξένων συμβούλων οι οποίοι κατέκλυσαν το Μαξίμου και την Αθήνα, παρέα με ποικιλώνυμους σοφούς –από τον Στίγκλιτς μέχρι τον Αθεμπίγιο– και τους δυνάστες επιτηρητές της «τρόικας»... Δεν είναι παράδοξο. Είναι φυσιολογικό για ανθρώπους όπως ο πρωθυπουργός και η ομάδα του, οι οποίοι δεν έχουν καμία χοϊκή συνάφεια με τη νοοτροπία, τα πάθη, τα χαρίσματα και την παράδοση των Ελλήνων... Όλα αυτά βέβαια δεν συγκροτούν κάτι ξεχωριστό, υπέρτερο και περιούσιο. Απλώς παραπέμπουν στην ιδιοσυστασία ενός λαού. Στον τρόπο που βημάτισε μέσα στην Ιστορία. Αν τα αγνοείς, τα παρακάμπτεις και τα περιφρονείς, διαπράττεις ύβριν... Σε επίπεδο συμβολισμού επομένως, η εμμονή του πρωθυπουργού στην αποθέωση «του ξένου» συνιστά προσβολή μεγάλη. Η επιστράτευση της αναγκαίας τεχνογνωσίας θα μπορούσε να εξασφαλιστεί με άλλους τρόπους και όχι με την ονειδιστική περιφρόνηση των Ελλήνων...
Σημείο δεύτερο: Τώρα που ξεκαθάρισαν τα πράγματα, προκύπτει εναργώς ότι η Ελλάδα παραδόθηκε εθελουσίως στο ΔΝΤ και την «τρόικα». Διά χειρός πρωθυπουργού. Και εν γνώσει του –το ομολόγησε άλλωστε– ότι επίκειται υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας. Όσοι μιλούσαν για προσυμφωνημένη επιλογή δικαιώνονται απολύτως. Σήμερα όλο και περισσότεροι –ημέτεροι και ξένοι– σημειώνουν ότι η Ελλάδα θα είχε αποφύγει και το ΔΝΤ και το Μνημόνιο αν ο έλληνας πρωθυπουργός χειριζόταν διαφορετικά το υλικό που είχε στα χέρια του. Αν έλεγε απλά, ωμά και κοφτά στους εταίρους ότι η Ελλάδα δεν έχει άλλον δρόμο από αυτόν που οδηγεί στην αναδιάρθρωση του χρέους (χρονική επιμήκυνση, και όχι απαραιτήτως «κούρεμα») και στον δανεισμό της με λογικά επιτόκια, αν όχι ισοϋψή –δηλαδή χαμηλά–, σαν αυτά με τα οποία δανείζονται οι περισσότερες χώρες. Η καθαρή αυτή εξήγηση, η επιμονή και η πυγμή του έλληνα πρωθυπουργού θα ανάγκαζαν τους Ευρωπαίους να σκεφθούν σοβαρά τι θα σήμαινε τυχόν απόρριψη της ελληνικής πρότασης. Πολύ απλά: Θα έχαναν τα χρήματά τους οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες αν απέρριπταν τον ελληνικό «εκβιασμό» και οδηγούνταν η χώρα σε πτώχευση... Δυστυχώς, ο κ. Παπανδρέου ουδέποτε είχε στο μυαλό του την οδό αυτή. Άλλες ήσαν οι επιλογές και τα σχέδιά του...
Σημείο τρίτο: Οι εξελίξεις έδειξαν ότι τόσο στον τομέα της οικονομίας όσο και στο πεδίο των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών που αφορούν το συμμάζεμα του κράτους, ο πρωθυπουργός επέλεξε έναν άλλον εκβιασμό. Δημιουργικό, κατά τη γνώμη του. Θεώρησε δηλαδή ότι τα δημοσιονομικά και το χρέος θα αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά αν η Ελλάδα υποχρεωθεί έξωθεν, με συγκεκριμένα μέτρα και περιορισμούς, να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα οικονομικής εξυγίανσης. Τραγική αυταπάτη: Ο δρόμος που διάλεξε ο κ. Παπανδρέου οδηγεί σε οικονομική καταβαράθρωση. Ακόμη και αν αποδώσουν τα εξοντωτικά μέτρα, τίποτε άλλο δεν θα επιτευχθεί, εκτός από ένα: Η χειμαζόμενη και λιμοκτονούσα Ελλάδα θα εξυπηρετεί με συνέπεια το χρέος της! Η χώρα θα σβήνει, αλλά οι δανειστές της θα τη χειροκροτούν και θα την εγκωμιάζουν. Όπως έπραξε προσφάτως ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος καθησύχασε τους δανειστές λέγοντας ότι η Ελλάδα θα είναι συνεπής στις δανειακές της υποχρεώσεις. Εκείνο που δεν είπε ο γερμανός υπουργός είναι ότι ακόμη και στην περίπτωση αυτή το χρέος θα έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη. Και η τάλαινα Ελλάς θα βρίσκεται μονίμως σ' ένα σκοτεινό τούνελ, δίχως καμία προοπτική εξόδου... Σε ό,τι αφορά τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και το συμμάζεμα του κράτους:
Αλήθεια, χρειαζόταν η «τρόικα» για να επισυμβούν αυτές; Χρειαζόταν η «τρόικα» για να αντιμετωπιστεί η κολοσσιαία φοροδιαφυγή, να... καταμετρηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, να καταπολεμηθεί το ρουσφέτι, να σταματήσουν οι σπατάλες και οι μίζες; Χρειαζόταν η «τρόικα» για να παύσουν οι ασύστολοι κομματικοί διορισμοί και η αναίσχυντη επιβάρυνση δημοσίων οργανισμών από αχρείαστους υπαλλήλους; Χρειαζόταν η «τρόικα» για να καταργηθεί το καθεστώς των συμβασιούχων, των χαριστικών επιδομάτων και των ψεύτικων συντάξεων; Όχι βέβαια. Όσοι θεωρούν αναγκαία και αναπόφευκτη την παρουσία της (και) στο πεδίο αυτό πάσχουν από σύμπλεγμα κραταιού ραγιαδισμού και επαρχιωτισμού...
Σημείο τέταρτο: Η παράδοση της χώρας στους ξένους συνοδεύεται από έναν δραστικό αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής της. Το σαφές δείγμα των ανατροπών είχε δοθεί επί «εκσυγχρονισμού». Τότε που «εισέβαλαν» οι Τούρκοι στο Αιγαίο με τη «Συμφωνία της Μαδρίτης» και με το εξίσου ολέθριο Ελσίνκι. Σήμερα, οι ανατροπές αυτές αγγίζουν το ιλιγγιώδες, όπως έδειξε η ξαφνική προσέγγιση με το Ισραήλ... Μέχρι στιγμής, βέβαια, δεν επισημαίνονται οδυνηρές επιπτώσεις στα εκκρεμή εθνικά θέματα, πέραν της απειλητικής χοάνης που άνοιξε ο θορυβώδης έρωτας με το Ισραήλ. Ίσως η πρωτοφανής οικονομική κρίση να έχει λειτουργήσει αποτρεπτικά στη λήψη αποφάσεων: Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να δημιουργηθεί εκρηκτικό κλίμα αν παράλληλα με τα εξοντωτικά μέτρα η ελληνική κοινωνία υφίστατο και απώλειες στα εθνικά θέματα. Κι έτσι προτίμησε να συντηρήσει τις εκκρεμότητες παρά να προχωρήσει στην υλοποίηση κάποιων αποφάσεων.
Επιμύθιον: Η Ελλάδα που οραματίστηκε ο μεγάλος αντιφατικός, ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν υπάρχει πια. Η οικονομικά εύρωστη Ελλάδα διαλύθηκε (και με ευθύνη του ιδίου του αείμνηστου ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ). Η Ελλάδα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας είναι λείψανο. Ένα πεδίο βολής στο οποίο ασκούνται «ξένοι φαντάροι», δυνάστες και επιτηρητές... Η Ελλάδα των μεγάλων οριζόντων και δυνατοτήτων έχει καταντήσει ένα χλωμό κρατίδιο περιορισμένης κυριαρχίας, πειραματόζωο ξένων κέντρων και οίκων, θλιβερό δείγμα υποταγμένης χώρας, περίγελως του κόσμου... Όσο για το ΠΑΣΟΚ, ίσως να είχε δίκιο κάποτε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όταν έλεγε ότι πρέπει να αλλάξει όνομα και σύμβολα. Όχι για τους λόγους που είχε στο μυαλό του ο υπουργός της Τάξεως. Αλλά για λόγους στοιχειώδους ευθιξίας που αφορούν και τις τρεις συστατικές λέξεις του. Διότι σήμερα ούτε Πανελλήνιο είναι ούτε Σοσιαλιστικό ούτε Κίνημα...
paron
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
