Η δύναμη της συνήθειας
Αυτός που τρώει τα νύχια του, είναι το ίδιο εξαρτημένος με αυτόν που καπνίζει. Ο ένας δεν είναι εξαρτώμενος άμεσα από κάποια ουσία, ο δεύτερος βέβαια έχει και μια παραπάνω εξάρτηση λόγω νικοτίνης, όμως το αποτέλεσμα είναι ότι και οι δύο είναι δέσμιοι ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου. Η συνήθεια λοιπόν και η επανάληψη είναι μια δύναμη που ασκεί μαγνητική έλξη στις δραστηριότητές μας ίσως και στις σκέψεις μας.
Ας το πάμε λίγο πιο μακριά..
Όταν η εκπαίδευσή μας, ήταν μια κακοσχεδιασμένη και προβληματική σε πολλά σημεία περίοδος της ζωής μας, που διήρκεσε πολλά χρόνια, τι εξαρτήσεις μπόρεσε να μας δημιούργησε που ίσως ακόμα δεν έχουμε απεξαρτηθεί από αυτές; Η καθημερινή μάχη για μια θέση σε ένα πανεπιστήμιο και η μάχη εξασφάλισης μόνο υψηλότερου βαθμού και όχι κριτικής σκέψης, τι εξαρτήσεις μας έχει κληροδοτήσει που οφείλονται στη δύναμη της συνήθειας; Η πρώτη που μπορώ να διακρίνω, είναι η ανάγκη να γινόμαστε πάντα καλύτεροι επιφανειακά στην κοινωνία (καλή δουλειά, καλό αυτοκίνητο, επώνυμα ρούχα), όχι όμως να προσπαθούμε να βάλουμε στη ζωή μας νέα γνώση, διαφορετικά βιβλία, να ψάξουμε κάτι άλλο, διαφορετικό από αυτό που μας παρέχεται πρωτίστως και μας στερεί την ανάπτυξή μας ως άτομα. Κυνηγώντας το καλύτερο βαθμό και όχι τη βαθύτερη γνώση, συνηθίσαμε να είμαστε της ποσότητας και όχι της ποιότητας.
Άλλο ένα πεδίο στη ζωή μας γεμάτο δεσμούς με τις συνήθειες, είναι η προκαταλήψεις. Επαναλαμβανόμενες ιστορίες και επαναλαμβανόμενοι χαρακτηρισμοί διατηρούν την έννοια της προκατάληψης και γινόμαστε δέσμιοι πολλών μόνο και μόνο από συνήθεια και όχι από προσωπική σκέψη ή επιλογή.
Συνήθεια είναι το ξύπνημά μας, ο τρόπος που δένουμε τα παπούτσια μας, οι δρόμοι που επιλέγουμε να περπατάμε, συνήθεια και η δουλειά μας, η κίνηση στο δρόμο συνήθεια. Συνήθεια είναι η μοναξιά μας, συνήθεια και ο τρόπος που διασκεδάζουμε. Συνήθεια και η ανία μας..
Συνήθεια είναι και η μουσική που ακούμε. Κάποιος που δεν ακούει κλασική μουσική, σίγουρα θα τη βρει ανιαρή αν του βάλεις να ακούσει και γρήγορα θα αναζητήσει το γνώριμο στα αυτιά του ήχο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ξέρει να εκτιμάει το καλό, αλλά ο λόγος είναι ότι δεν έχει δώσει χρόνο να δοκιμάσει τον εαυτό του σε κάτι διαφορετικό με αποτέλεσμα να μένει στην άγνοια ίσως χωρίς τη θέληση του, δέσμιος της συνήθειας.(κλασική είναι ένα παράδειγμα, όπου κλασική πάει οτιδήποτε)
Συνήθεια είναι ο τρόπος που ψηφίζουμε.. Μάθαμε 5 κόμματα και μας είπαν πας ψηφίζεις ένα από αυτά και τέλος. Αυτά συνηθίσαμε να ακούμε και να βλέπουμε. Συνηθίσαμε να γυρνάνε όλες οι συζητήσεις γύρω από αυτά. Άρα έγιναν μια αναγκαστική πραγματικότητα με δυναμική που στηρίζεται στη πλύση εγκεφάλου και τη συνήθεια.
Συνηθίσαμε να πιστεύουμε στον θεό που μας μάθανε. Πόσο χρόνο αλήθεια αφιερώσαμε να ψάξουμε τη δική μας αλήθεια; Η θρησκεία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της συνήθειας και δεν είναι προϊόν επιλογής αλλά εξαναγκασμού ανάλογα με τον τόπο που κάποιος μεγαλώνει. Βέβαια στην πορεία της ζωής του ο καθένας μπορεί να βρει το σθένος να κάνει τις επιλογές του και να αναζητήσει τον θεό με τα δικά του δεδομένα. Είναι όμως η θρησκεία μια δύναμη συνήθειας που βαθιά μέσα μας πολλές φορές μας εμποδίζει να αναπτυχθούμε και να προοδεύσουμε ως κοινωνίες.
Παρόλα αυτά πίσω από κάθε συνήθεια κρύβεται η ευκαιρία της απεξάρτησης. Έχουμε τη δύναμη να βάλουμε νέες σκέψεις στη ζωή μας, νέες δραστηριότητες που θα φέρουν δεσμούς συνήθειας πιο εποικοδομητικούς. Μπορούμε να προσθέσουμε νέα συστατικά που θα έχουν ως αποτέλεσμα συνταγές της επιλογής μας και πιο κοντά στις προτιμήσεις μας.
Πρώτα από όλα οφείλουμε να παραδεχτούμε και να συνειδητοποιήσουμε ποιες συνήθειες έχουν γίνει αυτοματοποιημένες διαδικασίες στη καθημερινότητά μας και μετά μπορούμε να βρούμε τον τρόπο να τους δώσουμε το χρώμα που μας ταιριάζει..
Όταν η εκπαίδευσή μας, ήταν μια κακοσχεδιασμένη και προβληματική σε πολλά σημεία περίοδος της ζωής μας, που διήρκεσε πολλά χρόνια, τι εξαρτήσεις μπόρεσε να μας δημιούργησε που ίσως ακόμα δεν έχουμε απεξαρτηθεί από αυτές; Η καθημερινή μάχη για μια θέση σε ένα πανεπιστήμιο και η μάχη εξασφάλισης μόνο υψηλότερου βαθμού και όχι κριτικής σκέψης, τι εξαρτήσεις μας έχει κληροδοτήσει που οφείλονται στη δύναμη της συνήθειας; Η πρώτη που μπορώ να διακρίνω, είναι η ανάγκη να γινόμαστε πάντα καλύτεροι επιφανειακά στην κοινωνία (καλή δουλειά, καλό αυτοκίνητο, επώνυμα ρούχα), όχι όμως να προσπαθούμε να βάλουμε στη ζωή μας νέα γνώση, διαφορετικά βιβλία, να ψάξουμε κάτι άλλο, διαφορετικό από αυτό που μας παρέχεται πρωτίστως και μας στερεί την ανάπτυξή μας ως άτομα. Κυνηγώντας το καλύτερο βαθμό και όχι τη βαθύτερη γνώση, συνηθίσαμε να είμαστε της ποσότητας και όχι της ποιότητας.
Άλλο ένα πεδίο στη ζωή μας γεμάτο δεσμούς με τις συνήθειες, είναι η προκαταλήψεις. Επαναλαμβανόμενες ιστορίες και επαναλαμβανόμενοι χαρακτηρισμοί διατηρούν την έννοια της προκατάληψης και γινόμαστε δέσμιοι πολλών μόνο και μόνο από συνήθεια και όχι από προσωπική σκέψη ή επιλογή.
Συνήθεια είναι το ξύπνημά μας, ο τρόπος που δένουμε τα παπούτσια μας, οι δρόμοι που επιλέγουμε να περπατάμε, συνήθεια και η δουλειά μας, η κίνηση στο δρόμο συνήθεια. Συνήθεια είναι η μοναξιά μας, συνήθεια και ο τρόπος που διασκεδάζουμε. Συνήθεια και η ανία μας..
Συνήθεια είναι και η μουσική που ακούμε. Κάποιος που δεν ακούει κλασική μουσική, σίγουρα θα τη βρει ανιαρή αν του βάλεις να ακούσει και γρήγορα θα αναζητήσει το γνώριμο στα αυτιά του ήχο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ξέρει να εκτιμάει το καλό, αλλά ο λόγος είναι ότι δεν έχει δώσει χρόνο να δοκιμάσει τον εαυτό του σε κάτι διαφορετικό με αποτέλεσμα να μένει στην άγνοια ίσως χωρίς τη θέληση του, δέσμιος της συνήθειας.(κλασική είναι ένα παράδειγμα, όπου κλασική πάει οτιδήποτε)
Συνήθεια είναι ο τρόπος που ψηφίζουμε.. Μάθαμε 5 κόμματα και μας είπαν πας ψηφίζεις ένα από αυτά και τέλος. Αυτά συνηθίσαμε να ακούμε και να βλέπουμε. Συνηθίσαμε να γυρνάνε όλες οι συζητήσεις γύρω από αυτά. Άρα έγιναν μια αναγκαστική πραγματικότητα με δυναμική που στηρίζεται στη πλύση εγκεφάλου και τη συνήθεια.
Συνηθίσαμε να πιστεύουμε στον θεό που μας μάθανε. Πόσο χρόνο αλήθεια αφιερώσαμε να ψάξουμε τη δική μας αλήθεια; Η θρησκεία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της συνήθειας και δεν είναι προϊόν επιλογής αλλά εξαναγκασμού ανάλογα με τον τόπο που κάποιος μεγαλώνει. Βέβαια στην πορεία της ζωής του ο καθένας μπορεί να βρει το σθένος να κάνει τις επιλογές του και να αναζητήσει τον θεό με τα δικά του δεδομένα. Είναι όμως η θρησκεία μια δύναμη συνήθειας που βαθιά μέσα μας πολλές φορές μας εμποδίζει να αναπτυχθούμε και να προοδεύσουμε ως κοινωνίες.
Παρόλα αυτά πίσω από κάθε συνήθεια κρύβεται η ευκαιρία της απεξάρτησης. Έχουμε τη δύναμη να βάλουμε νέες σκέψεις στη ζωή μας, νέες δραστηριότητες που θα φέρουν δεσμούς συνήθειας πιο εποικοδομητικούς. Μπορούμε να προσθέσουμε νέα συστατικά που θα έχουν ως αποτέλεσμα συνταγές της επιλογής μας και πιο κοντά στις προτιμήσεις μας.
Πρώτα από όλα οφείλουμε να παραδεχτούμε και να συνειδητοποιήσουμε ποιες συνήθειες έχουν γίνει αυτοματοποιημένες διαδικασίες στη καθημερινότητά μας και μετά μπορούμε να βρούμε τον τρόπο να τους δώσουμε το χρώμα που μας ταιριάζει..
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
