Τα ελληνικά μήντια ξεκίνησαν τον πόλεμο κατά των δικών τους εργαζομένων
Γράφει ο Τάσος Αναστασιάδης
Είστε εργαζόμενος και μια μέρα ξυπνάτε και πάτε στη δουλειά. Εκεί ξαφνικά, σας τηλεφωνάει η γυναίκα σας αλαφιασμένη και ίσως και ντροπιασμένη από τους γειτόνους που είδαν θυροκολλημένο ότι απολυθήκατε. Το στιγμιότυπο αυτό δεν είναι ένα ανατριχιαστικό ρεπορτάζ από αυτά που συνηθίσαμε να διαβάζουμε για τους γιάνκηδες. Είναι από το «λίκνο του πολιτισμού», την Αθήνα, τη Δευτέρα που μας πέρασε, για εργαζομένους του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.
Ο τελευταίος, στην πρωτοπορία της βαρβαρότητας ξεκίνησε γερά από τον περασμένο μήνα, με τις θυγατρικές του. Κλείνοντας τα Ελληνικά Γράμματα, πέταξε στο δρόμο 95 ανθρώπους και συνέχισε, πριν κλείσει ο Σεπτέμβρης, με άλλους 15 από τα κεντρικά του (Βήμα, Νέα, in.gr, περιοδικά, κλπ.). Τη Δευτέρα όμως μπήκε νέος μήνας και με την άδεια του παπανδρεϊκού μνημονίου μπορούσε αυθαίρετα να πετάξει στο δρόμο άλλους 30 (το 4% των εργαζομένων του), το οποίο και έκανε, με τους παραπάνω πολιτισμένους τρόπους, ενώ την Τετάρτη, ο οικονομικός διευθυντής του οργανισμού δήλωσε στα δικαστήρια, όπου δικάζονταν τα ασφαλιστικά μέτρα κατά των αντιδράσεων των εργαζομένων, ότι αυτό προφανώς θα συνεχίσει και τον άλλο μήνα και πάει λέγοντας. Γιατί η εταιρεία θα είχε ζημιές και κάπως πρέπει να εξασφαλιστεί π.χ. η «μισθοδοσία» για τα καημένα τα golden boys της εταιρείας, καμιά 40-ριά το σύνολο που μερικά παίρνουν μόνο από 10.000 ευρώ το μήνα (κατά τη δήλωση του οικονομικού διευθυντή), χωρίς να μιλήσουμε για τα μερίσματα των μετόχων (όπως είχε πει παλαιότερα το πραγματικό αφεντικό του ΔΟΛ).
Μνημονιακoς Τυπος
Στην πραγματικότητα το πρόγραμμα σφαγής στα μίντια είναι γενικό και ο ΔΟΛ βρίσκεται απλώς στην πρωτοπορία του. Με την εντυπωσιακή «δεοντολογία» της «μοναδιαίας άποψης», οι διευθυντές του Βήματος ανήγγειλαν από τις σελίδες του ότι ο τύπος έχει «κρίση» και οι εργαζόμενοι οφείλουν να θυσιαστούν. Χωρίς να αμφισβητηθούν οι δικοί τους πόροι, χωρίς να αμφισβητηθούν τα κέρδη της προηγούμενης 20-ετίας και βάλε και, κυρίως, χωρίς να αμφισβητηθεί το μονοπώλιο της ενημέρωσης που ελέγχουν και της «δεοντολογίας» της σιωπής που επιβάλλουν. Οι διάφοροι Παπανδρέου, Μέρκελ, Στρος-Καν ασφαλώς και θα εκτιμήσουν (φαντάζομαι και οικονομικά) τη συμβολή αυτή των εργοδοτών του τύπου στο δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης, καθώς και την ειδική τους συμβολή, ως εργοδότες, στο πρόγραμμα εκτίναξης της ανεργίας που έχουν συνυπογράψει μνημονιακά.
Ο πρώτος γύρος σφαγής μοιάζει να κερδήθηκε από τους εργοδότες, έστω και με δισταγμούς. Η Ελευθεροτυπία, π.χ., έκανε πίσω την περασμένη εβδομάδα. Όμως ο Πήγασος (Έθνος, Ημερησία, κλπ.), ξεκίνησε τη σφαγή του Σεπτέμβρη μαζί με τον ΔΟΛ, όπως φαίνεται να είχαν συμφωνήσει, αν και δεν ακολούθησε προς το παρόν το quota του Οκτώβρη, αφήνοντας μόνο του και έκθετο τον ΔΟΛ. Όσο για το συγκρότημα της Καθημερινής, Sky, κλπ., οι απολύσεις εκεί έχουν ξεκινήσει από το καλοκαίρι «διακριτικά», δηλαδή χωρίς να εξαντλούν ακόμα το 4%. Και οι άλλοι ακολουθούν, όπως η Απογευματινή που δεν πληρώνει, με το έτσι θέλω, γραμμή που φαίνεται να θέλει να ακολουθήσει και το (κρατικό!) Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, που εξαγγέλλει ότι «δουλέψτε εσείς» αλλά λεφτά εμείς «δεν έχουμε να σας πληρώσουμε»!!!
Δηλωσεις μετανοιας
Οι κρατικοί υπάλληλοι της εργοδοσίας, όπως η υπουργός εργασίας, έχουν εξαγγείλει για μέσα Οκτώβρη τη νομοθεσία για την κατάργηση στην πράξη των συλλογικών συμβάσεων (βαφτισμένης με διάφορη σάλτσα για «επιχειρησιακές συμβάσεις» και «εξυγιάνσεις»). Ωστόσο, οι εργοδότες στον τύπο, και ιδιαίτερα ο πρωτοπόρος τους ΔΟΛ, πάει πολύς καιρός που το προετοιμάζουν έμπρακτα, καταπατώντας τις σημερινές συμβάσεις και νομοθεσίες και, κυρίως, συντρίβοντας ηθικά το πλέον αδύναμο -και πάλι ηθικά- κομμάτι των εργαζομένων που είναι οι δημοσιογράφοι. Έτσι, παραδειγματικά, ο ΔΟΛ, υιοθετώντας την ασφαλίτικη πρακτική μετά τον εμφύλιο, οργάνωσε ήδη από πέρυσι το Δεκέμβρη δηλώσεις μετανοίας, ζητώντας από τους δημοσιογράφους να διαχωριστούν από το σωματείο τους (τότε ήταν μια γενική απεργία στον τύπο και πέτυχε ατομικές υπογραφές που κατέκριναν το σωματείο τους –την ΕΣΗΕΑ- γιατί απεργούσε μαζί με άλλους και όχι στοχευμένα). Όπως αποδείχτηκε φέτος, δεν έχει σημασία το περιεχόμενο σε μια δήλωση μετανοίας -μόνο η πράξη υποταγής είναι που μετράει. Έτσι, την περασμένη εβδομάδα, οργανώθηκε από κοινού σε Πήγασο και ΔΟΛ το ίδιο σκηνικό. Απέναντι σε μια απεργία συμπαράστασης που είχε κηρύξει η ΕΣΗΕΑ προς τους απολυόμενους «διοικητικούς» στα δύο αυτά μαγαζιά την περασμένη εβδομάδα, απαιτήθηκε νέα δήλωση μετανοίας, με έτοιμες κάλπες και λίστες, (με αντίστροφο από πέρυσι περιεχόμενο, δηλαδή πάλι αποδοκιμασίας του σωματείου, αλλά γιατί -αυτή τη φορά- θα κήρυττε στοχευμένες και όχι γενικές απεργίες).
Οι συγκεκριμένες μορφές που πήρε η εργοδοτική αυτή απαίτηση ποικίλουν ανάλογα με το χώρο. Ωστόσο, για το Βήμα που το έζησα προσωπικά, χρειάστηκε να βγει το βαρύ πυροβολικό –δεν άρκεσε η συνήθης και κατανοητή δυσαρέσκεια απέναντι σε μια ΕΣΗΕΑ που έχει αφήσει εδώ και δεκαετίες να εκφυλιστεί το επάγγελμα του δημοσιογράφου. Χρειάστηκε ο εκπρόσωπος της ιδιοκτησίας να βγει προσωπικά και δημοσίως να βρίζει τους συντάκες (στο πρόσωπο του εκπροσώπου) ως «αρχίδια» και «καραγκιόζηδες» και οι διευθυντές να σεκοντάρουν για τον «σταλινισμό» των συνδικάτων και να απαιτούν «άμεση δημοκρατία». Αλλά καθώς ούτε αυτά δεν φαίνονταν ικανά να κάμψουν τους συντάκτες του Βήματος, τουλάχιστον πλειοψηφικά, επιστρατεύτηκε ο χειρότερος εκβιασμός: «αν δεν καταγγείλετε το σωματείο σας, τότε εγώ κλείνω το Βήμα» -υπονοώντας ότι σας πετάω στο δρόμο. Σε μια μασκαράτα «δημοκρατικής ψηφοφορίας» που οργάνωσε ο διευθυντής εξασφαλίζοντας «ένα τελευταίο μισάωρο για να πείσω το εκδότη», ο εργοδότης πέτυχε μια συμβολική «νίκη», άξια ασφαλώς του πολιτιστικού επιπέδου του «μαγαζιού». Έτσι, θεώρησε ότι είχε το ΟΚ των συντακτών του για να προχωρήσει την Δευτέρα στη σφαγή 30 διοικητικών.
Ενιαια -μη- αντιδραση
Οι τελευταίοι, αξιοπρεπείς άνθρωποι, οργάνωσαν την αντίστασή τους όλη την εβδομάδα, περιμένοντας την υποστήριξη των συναδέλφων τους. Όμως, δυστυχώς, και πάλι οι δημοσιογράφοι – επισήμως- βάλθηκαν να επιβεβαιώσουν ότι είναι «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» όπως τους καταγγέλλει συχνά η κοινωνία. Το σωματείο τους, η ΕΣΗΕΑ, αποφάσισε να μην αποφασίσει τίποτα, καμία πρακτική αλληλεγγύη, καμία συμπαράσταση, κανέναν αγώνα. Στο διασωματειακό του τύπου την Πέμπτη, όλα τα σωματεία σύσσωμα ή περίπου είπαν στους εκπροσώπους της ΕΣΗΕΑ ότι, αν έχει νόημα η ενότητα είναι τώρα που σφάζονται οι διοικητικοί στον ΔΟΛ να αντιδράσουμε ενιαία, και η ΕΣΗΕΑ πάτησε βέτο λέγοντας όχι.
Με την τελευταία πράξη της ΕΣΗΕΑ, οι εργοδότες των μήντια μοιάζουν να κέρδισαν τον πρώτο γύρο. Τα χαμόγελα επιτυχίας τους δεν κρύβονται. Όμως επίσης δεν κρύβεται και μια μικρή αγωνία στην άκρη του χειλιού. Γιατί οι διοικητικοί στον ΔΟΛ ηττήθηκαν ίσως προς το παρόν, αλλά απέδειξαν ότι υπάρχει ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ότι όλοι στα μίντια δεν είναι αλήτες και ρουφιάνοι, ούτε πουλημένοι. Και ότι θα συνεχίσουν να αγωνίζονται.
Όσο για εμάς, για εμένα, μπορεί να ντρέπομαι, ως δημοσιογράφος, όταν τους συναντώ στο κατώφλι του ΔΟΛ, αλλά όλοι τους με το χαμόγελο μοιάζουν να μου λένε περήφανα ότι, έστω και αν εγώ ξεπουλήθηκα, αυτοί θα είναι μαζί μου όταν εγώ τους χρειαστώ για συμπαράσταση. Γιατί αυτοί ξέρουν κάτι που εγώ δεν θέλω να βλέπω, πως δηλαδή είμαστε όλοι μας εργαζόμενοι και ότι η ανθρωπιά μας πρέπει να είναι πάνω από τα κέρδη τους.
sxoliastesxwrissynora
Ο τελευταίος, στην πρωτοπορία της βαρβαρότητας ξεκίνησε γερά από τον περασμένο μήνα, με τις θυγατρικές του. Κλείνοντας τα Ελληνικά Γράμματα, πέταξε στο δρόμο 95 ανθρώπους και συνέχισε, πριν κλείσει ο Σεπτέμβρης, με άλλους 15 από τα κεντρικά του (Βήμα, Νέα, in.gr, περιοδικά, κλπ.). Τη Δευτέρα όμως μπήκε νέος μήνας και με την άδεια του παπανδρεϊκού μνημονίου μπορούσε αυθαίρετα να πετάξει στο δρόμο άλλους 30 (το 4% των εργαζομένων του), το οποίο και έκανε, με τους παραπάνω πολιτισμένους τρόπους, ενώ την Τετάρτη, ο οικονομικός διευθυντής του οργανισμού δήλωσε στα δικαστήρια, όπου δικάζονταν τα ασφαλιστικά μέτρα κατά των αντιδράσεων των εργαζομένων, ότι αυτό προφανώς θα συνεχίσει και τον άλλο μήνα και πάει λέγοντας. Γιατί η εταιρεία θα είχε ζημιές και κάπως πρέπει να εξασφαλιστεί π.χ. η «μισθοδοσία» για τα καημένα τα golden boys της εταιρείας, καμιά 40-ριά το σύνολο που μερικά παίρνουν μόνο από 10.000 ευρώ το μήνα (κατά τη δήλωση του οικονομικού διευθυντή), χωρίς να μιλήσουμε για τα μερίσματα των μετόχων (όπως είχε πει παλαιότερα το πραγματικό αφεντικό του ΔΟΛ).
Μνημονιακoς Τυπος
Στην πραγματικότητα το πρόγραμμα σφαγής στα μίντια είναι γενικό και ο ΔΟΛ βρίσκεται απλώς στην πρωτοπορία του. Με την εντυπωσιακή «δεοντολογία» της «μοναδιαίας άποψης», οι διευθυντές του Βήματος ανήγγειλαν από τις σελίδες του ότι ο τύπος έχει «κρίση» και οι εργαζόμενοι οφείλουν να θυσιαστούν. Χωρίς να αμφισβητηθούν οι δικοί τους πόροι, χωρίς να αμφισβητηθούν τα κέρδη της προηγούμενης 20-ετίας και βάλε και, κυρίως, χωρίς να αμφισβητηθεί το μονοπώλιο της ενημέρωσης που ελέγχουν και της «δεοντολογίας» της σιωπής που επιβάλλουν. Οι διάφοροι Παπανδρέου, Μέρκελ, Στρος-Καν ασφαλώς και θα εκτιμήσουν (φαντάζομαι και οικονομικά) τη συμβολή αυτή των εργοδοτών του τύπου στο δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης, καθώς και την ειδική τους συμβολή, ως εργοδότες, στο πρόγραμμα εκτίναξης της ανεργίας που έχουν συνυπογράψει μνημονιακά.
Ο πρώτος γύρος σφαγής μοιάζει να κερδήθηκε από τους εργοδότες, έστω και με δισταγμούς. Η Ελευθεροτυπία, π.χ., έκανε πίσω την περασμένη εβδομάδα. Όμως ο Πήγασος (Έθνος, Ημερησία, κλπ.), ξεκίνησε τη σφαγή του Σεπτέμβρη μαζί με τον ΔΟΛ, όπως φαίνεται να είχαν συμφωνήσει, αν και δεν ακολούθησε προς το παρόν το quota του Οκτώβρη, αφήνοντας μόνο του και έκθετο τον ΔΟΛ. Όσο για το συγκρότημα της Καθημερινής, Sky, κλπ., οι απολύσεις εκεί έχουν ξεκινήσει από το καλοκαίρι «διακριτικά», δηλαδή χωρίς να εξαντλούν ακόμα το 4%. Και οι άλλοι ακολουθούν, όπως η Απογευματινή που δεν πληρώνει, με το έτσι θέλω, γραμμή που φαίνεται να θέλει να ακολουθήσει και το (κρατικό!) Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, που εξαγγέλλει ότι «δουλέψτε εσείς» αλλά λεφτά εμείς «δεν έχουμε να σας πληρώσουμε»!!!
Δηλωσεις μετανοιας
Οι κρατικοί υπάλληλοι της εργοδοσίας, όπως η υπουργός εργασίας, έχουν εξαγγείλει για μέσα Οκτώβρη τη νομοθεσία για την κατάργηση στην πράξη των συλλογικών συμβάσεων (βαφτισμένης με διάφορη σάλτσα για «επιχειρησιακές συμβάσεις» και «εξυγιάνσεις»). Ωστόσο, οι εργοδότες στον τύπο, και ιδιαίτερα ο πρωτοπόρος τους ΔΟΛ, πάει πολύς καιρός που το προετοιμάζουν έμπρακτα, καταπατώντας τις σημερινές συμβάσεις και νομοθεσίες και, κυρίως, συντρίβοντας ηθικά το πλέον αδύναμο -και πάλι ηθικά- κομμάτι των εργαζομένων που είναι οι δημοσιογράφοι. Έτσι, παραδειγματικά, ο ΔΟΛ, υιοθετώντας την ασφαλίτικη πρακτική μετά τον εμφύλιο, οργάνωσε ήδη από πέρυσι το Δεκέμβρη δηλώσεις μετανοίας, ζητώντας από τους δημοσιογράφους να διαχωριστούν από το σωματείο τους (τότε ήταν μια γενική απεργία στον τύπο και πέτυχε ατομικές υπογραφές που κατέκριναν το σωματείο τους –την ΕΣΗΕΑ- γιατί απεργούσε μαζί με άλλους και όχι στοχευμένα). Όπως αποδείχτηκε φέτος, δεν έχει σημασία το περιεχόμενο σε μια δήλωση μετανοίας -μόνο η πράξη υποταγής είναι που μετράει. Έτσι, την περασμένη εβδομάδα, οργανώθηκε από κοινού σε Πήγασο και ΔΟΛ το ίδιο σκηνικό. Απέναντι σε μια απεργία συμπαράστασης που είχε κηρύξει η ΕΣΗΕΑ προς τους απολυόμενους «διοικητικούς» στα δύο αυτά μαγαζιά την περασμένη εβδομάδα, απαιτήθηκε νέα δήλωση μετανοίας, με έτοιμες κάλπες και λίστες, (με αντίστροφο από πέρυσι περιεχόμενο, δηλαδή πάλι αποδοκιμασίας του σωματείου, αλλά γιατί -αυτή τη φορά- θα κήρυττε στοχευμένες και όχι γενικές απεργίες).
Οι συγκεκριμένες μορφές που πήρε η εργοδοτική αυτή απαίτηση ποικίλουν ανάλογα με το χώρο. Ωστόσο, για το Βήμα που το έζησα προσωπικά, χρειάστηκε να βγει το βαρύ πυροβολικό –δεν άρκεσε η συνήθης και κατανοητή δυσαρέσκεια απέναντι σε μια ΕΣΗΕΑ που έχει αφήσει εδώ και δεκαετίες να εκφυλιστεί το επάγγελμα του δημοσιογράφου. Χρειάστηκε ο εκπρόσωπος της ιδιοκτησίας να βγει προσωπικά και δημοσίως να βρίζει τους συντάκες (στο πρόσωπο του εκπροσώπου) ως «αρχίδια» και «καραγκιόζηδες» και οι διευθυντές να σεκοντάρουν για τον «σταλινισμό» των συνδικάτων και να απαιτούν «άμεση δημοκρατία». Αλλά καθώς ούτε αυτά δεν φαίνονταν ικανά να κάμψουν τους συντάκτες του Βήματος, τουλάχιστον πλειοψηφικά, επιστρατεύτηκε ο χειρότερος εκβιασμός: «αν δεν καταγγείλετε το σωματείο σας, τότε εγώ κλείνω το Βήμα» -υπονοώντας ότι σας πετάω στο δρόμο. Σε μια μασκαράτα «δημοκρατικής ψηφοφορίας» που οργάνωσε ο διευθυντής εξασφαλίζοντας «ένα τελευταίο μισάωρο για να πείσω το εκδότη», ο εργοδότης πέτυχε μια συμβολική «νίκη», άξια ασφαλώς του πολιτιστικού επιπέδου του «μαγαζιού». Έτσι, θεώρησε ότι είχε το ΟΚ των συντακτών του για να προχωρήσει την Δευτέρα στη σφαγή 30 διοικητικών.
Ενιαια -μη- αντιδραση
Οι τελευταίοι, αξιοπρεπείς άνθρωποι, οργάνωσαν την αντίστασή τους όλη την εβδομάδα, περιμένοντας την υποστήριξη των συναδέλφων τους. Όμως, δυστυχώς, και πάλι οι δημοσιογράφοι – επισήμως- βάλθηκαν να επιβεβαιώσουν ότι είναι «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» όπως τους καταγγέλλει συχνά η κοινωνία. Το σωματείο τους, η ΕΣΗΕΑ, αποφάσισε να μην αποφασίσει τίποτα, καμία πρακτική αλληλεγγύη, καμία συμπαράσταση, κανέναν αγώνα. Στο διασωματειακό του τύπου την Πέμπτη, όλα τα σωματεία σύσσωμα ή περίπου είπαν στους εκπροσώπους της ΕΣΗΕΑ ότι, αν έχει νόημα η ενότητα είναι τώρα που σφάζονται οι διοικητικοί στον ΔΟΛ να αντιδράσουμε ενιαία, και η ΕΣΗΕΑ πάτησε βέτο λέγοντας όχι.
Με την τελευταία πράξη της ΕΣΗΕΑ, οι εργοδότες των μήντια μοιάζουν να κέρδισαν τον πρώτο γύρο. Τα χαμόγελα επιτυχίας τους δεν κρύβονται. Όμως επίσης δεν κρύβεται και μια μικρή αγωνία στην άκρη του χειλιού. Γιατί οι διοικητικοί στον ΔΟΛ ηττήθηκαν ίσως προς το παρόν, αλλά απέδειξαν ότι υπάρχει ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ότι όλοι στα μίντια δεν είναι αλήτες και ρουφιάνοι, ούτε πουλημένοι. Και ότι θα συνεχίσουν να αγωνίζονται.
Όσο για εμάς, για εμένα, μπορεί να ντρέπομαι, ως δημοσιογράφος, όταν τους συναντώ στο κατώφλι του ΔΟΛ, αλλά όλοι τους με το χαμόγελο μοιάζουν να μου λένε περήφανα ότι, έστω και αν εγώ ξεπουλήθηκα, αυτοί θα είναι μαζί μου όταν εγώ τους χρειαστώ για συμπαράσταση. Γιατί αυτοί ξέρουν κάτι που εγώ δεν θέλω να βλέπω, πως δηλαδή είμαστε όλοι μας εργαζόμενοι και ότι η ανθρωπιά μας πρέπει να είναι πάνω από τα κέρδη τους.
sxoliastesxwrissynora
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
.jpg)
