Για ένα γραμμάριο...
Σκέψου ότι σήμερα είναι η τελευταία ημέρα σου στον πλανήτη. Τέλος στα δεδομένα και στο αύριο. Σκέψου ότι, ό,τι άγγιξες και κοίταξες θα παρασυρθεί σαν την άμμο στα ξερά ακρογιάλια των καλοκαιριών σου.
Ένα κλικ τελευταίο ενός φωτογράφου που σε ακολουθεί από την πρώτη στιγμή της συλλήψεως σου στην κοιλιά της μάνας σου. Το τελευταίο πλάνο και τώρα πρέπει εσύ να αποφασίσεις αν η φωτογραφία αυτή θα είναι ασπρόμαυρη ή έγχρωμη. Αν θα έχει φόντο και αν θα γελάς. Θα κοιτάς ευθεία ή τον ορίζοντα. Τι είναι πιο σημαντικό για να απλώσεις το βλέμμα σου;
Αν αύριο έδινες την τελευταία μάχη στην ζωή σου τί θα έπαιρνες μαζί σου; Μπορείς να αντέξεις τις αναμνήσεις σου στους κουρασμένους ώμους του μυαλού σου; Μπορείς να μπεις στην αυριανή σου μάχη χωρίς το κουράγιο να νικήσεις;
Αν το χθες ήταν το Βασίλειο που με τόσους πολέμους κέρδισες και τώρα πρέπει να το αποχωριστείς, ποια θα ήταν η πιο επίπονη απώλεια σου; Τα σύνορα που έβαλες με τα Βασίλεια των άλλων, τα φιλντισένια μπαούλα που φύλαγες τα λάφυρα των παλαιότερων μαχών σου ή ο θρόνος που σκάλιζες επίμονα για χρόνια ολόκληρα; Θα σου έλειπαν οι κήποι που φύτευες τους σπόρους των ερώτων και των απωλειών σου ή ο τοίχος με τα κορνιζαρισμένα βραβεία που σου απέδωσε η συνείδησή σου μετά από κάθε σου μεγάλο Όχι;
Ακόμα «και αν δεν είσαι έτοιμος από καιρό» για αυτό που θα αντιμετωπίσεις αύριο, δεν είναι κακό να φοβηθείς αλλά ούτε και να κλάψεις. Η γενναιότητα ίσως είναι ένας μύθος που πλάθουμε για να εκφοβίσουμε τον εχθρό, που ποτέ δεν γνωρίσαμε και δεν θα μάθουμε αν τελικά υπήρξε ποτέ. Κουβάλα λοιπόν στην τελευταία σου μάχη το έκπληκτο βλέμμα που είχες όταν για πρώτη φορά είδες, ένα καλοκαιρινό βράδυ, ένα πεφταστέρι.
Κουβάλα το πετάρισμα της καρδιάς σου όταν το σπουργίτι που έπεσε από την φωλιά του, και εσύ παιδί το φρόντισες, κατάφερε να πετάξει. Κουβάλα την πρώτη ανατριχίλα του πρώτου σου φιλιού που σε έκανε να νομίζεις ότι αιωρήθηκες 20 εκατοστά από το χώμα. Κουβάλα τον πρώτο αποχωρισμό που σ’ έκανε να μάθεις τι είναι θάνατος ζωντανός και αιώνιος. Κουβάλα στα βλέφαρά σου την στάλα από την θάλασσα που βγαίνει από τις πιο μικρές σπηλιές της φύσης κρυμμένες στα μάτια σου. Και να εύχεσαι η τελευταία σου μάχη να είναι συναρπαστική για να προσθέσεις ένα γραμμάριο ακόμα στα ήδη 21 της ψυχής σου.
simple man
Αν αύριο έδινες την τελευταία μάχη στην ζωή σου τί θα έπαιρνες μαζί σου; Μπορείς να αντέξεις τις αναμνήσεις σου στους κουρασμένους ώμους του μυαλού σου; Μπορείς να μπεις στην αυριανή σου μάχη χωρίς το κουράγιο να νικήσεις;
Αν το χθες ήταν το Βασίλειο που με τόσους πολέμους κέρδισες και τώρα πρέπει να το αποχωριστείς, ποια θα ήταν η πιο επίπονη απώλεια σου; Τα σύνορα που έβαλες με τα Βασίλεια των άλλων, τα φιλντισένια μπαούλα που φύλαγες τα λάφυρα των παλαιότερων μαχών σου ή ο θρόνος που σκάλιζες επίμονα για χρόνια ολόκληρα; Θα σου έλειπαν οι κήποι που φύτευες τους σπόρους των ερώτων και των απωλειών σου ή ο τοίχος με τα κορνιζαρισμένα βραβεία που σου απέδωσε η συνείδησή σου μετά από κάθε σου μεγάλο Όχι;
Ακόμα «και αν δεν είσαι έτοιμος από καιρό» για αυτό που θα αντιμετωπίσεις αύριο, δεν είναι κακό να φοβηθείς αλλά ούτε και να κλάψεις. Η γενναιότητα ίσως είναι ένας μύθος που πλάθουμε για να εκφοβίσουμε τον εχθρό, που ποτέ δεν γνωρίσαμε και δεν θα μάθουμε αν τελικά υπήρξε ποτέ. Κουβάλα λοιπόν στην τελευταία σου μάχη το έκπληκτο βλέμμα που είχες όταν για πρώτη φορά είδες, ένα καλοκαιρινό βράδυ, ένα πεφταστέρι.
Κουβάλα το πετάρισμα της καρδιάς σου όταν το σπουργίτι που έπεσε από την φωλιά του, και εσύ παιδί το φρόντισες, κατάφερε να πετάξει. Κουβάλα την πρώτη ανατριχίλα του πρώτου σου φιλιού που σε έκανε να νομίζεις ότι αιωρήθηκες 20 εκατοστά από το χώμα. Κουβάλα τον πρώτο αποχωρισμό που σ’ έκανε να μάθεις τι είναι θάνατος ζωντανός και αιώνιος. Κουβάλα στα βλέφαρά σου την στάλα από την θάλασσα που βγαίνει από τις πιο μικρές σπηλιές της φύσης κρυμμένες στα μάτια σου. Και να εύχεσαι η τελευταία σου μάχη να είναι συναρπαστική για να προσθέσεις ένα γραμμάριο ακόμα στα ήδη 21 της ψυχής σου.
simple man
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
