Η εικόνα ενός πελιδνού Παπανδρέου να μιλά σε ακροατήριο χρηματιστών και λοιπών καπιταλιστών στη Νέα Υόρκη και να κάνει αναφορά αποτίμησης στην ακίνητη περιουσία του ελληνικού κράτους τα λέει όλα. Ουδέποτε πρωθυπουργός τυπικά ανεξάρτητης χώρας προχώρησε σε αποτίμηση της ακίνητης περιουσίας της, για τον απλούστατο λόγο ότι οι αποτιμήσεις είναι σχετικές και τα αποτελέσματα τους αυξομειώνονται ανάλογα με την οικονομική συγκυρία.

Λίγες μέρες μετά τον Παπανδρέου, τη σκυτάλη πήρε ο γενικός γραμματέας Αποκρατικοποιήσεων Γ. Χριστοδουλάκης, με συνέντευξη του στη Wall Street Journal, με την οποία έβαλε ένα τεράστιο «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» και ανέλαβε να διαφημίσει την πραμάτεια. Αναφέρεται στα πάντα, αλλά ιδιαίτερο βάρος δίνει στα φιλέτα της ακίνητης περιουσίας του κράτους: «Υπάρχουν πολλές και μεγάλες δημόσιες εκτάσεις που είναι ενδιαφέρουσες για εμπορική αξιοποίηση και πιστεύουμε να τις πουλήσουμε ή να συνάψουμε πολυετείς συμβάσεις παραχώρησης. Εργαζόμαστε πολύ σκληρά για να παρουσιάσουμε ένα συνεκτικό και ελκυστικό επενδυτικό σχέδιο στις διεθνείς αγορές», τονίζει.

Κατόπιν αυτού, η προσθήκη ότι η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να δεχθεί πωλήσεις σε τιμή ευκαιρίας, μόνο γέλια προκαλεί. Πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεσαι ότι δεν θα πουλήσεις σε τιμή ευκαιρίας, όταν βρίσκεσαι υπό την απειλή της πτώχευσης και έχεις αναλάβει έναντι των επιτηρητών την υποχρέωση να μαζέψεις από τις ιδιωτικοποιήσεις έσοδα 3 δισ. ευρώ μέχρι το 2013; Οι «επενδυτές», βέβαια, κάτι τέτοια τα προσπερνούν, αντιλαμβανόμενοι ότι λέγονται μόνο για εσωτερική κατανάλωση.

Ο τρόπος με τον οποίο κινείται η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν αποκαλύπτει μόνο νοοτροπία ιθαγενούς που υποτάσσεται στον αποικιοκράτη, αλλά και νοοτροπία ιθαγενούς φυλάρχου που φροντίζει παράλληλα για την πάρτη του. Τα πάντα γίνονται εν κρύπτω, από μια στενή ομάδα έμπιστων στον Παπανδρέου ανθρώπων, μεταξύ των οποίων ηγετικό ρόλο φαίνεται να διαδραματίζει ο αδερφός του Νίκος, ενώ τη θεσμική ομπρέλα αποτελεί ο έμπειρος Παμπούκης.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ν. Παπανδρέου πήγε με τον Παμπούκη στο Αμπού Ντάμπι, για να κλείσει τη συμφωνία ξεπουλήματος των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, ούτε πως στη μπίζνα που ετοιμάζουν οι Καταριανοί στον Αστακό εξέχοντα ρόλο παίζει ο γνωστός Γ. Σεφερτζής, κολλητός του Νίκου και πρώην σύμβουλος επικοινωνίας του σημερινού πρωθυπουργού.
Ούτε είναι τυχαίο πως τώρα που κατάλαβαν πως τον Αστακό οι Καταριανοί τον θέλουν για νεκροταφείο των πετρελαϊκών αποβλήτων τους (θα καίει LPG, που δεν είναι υγροποιημένο φυσικό αέριο, αλλά υγροποιημένο πετρελαϊκό αέριο, δηλαδή απόβλητο της επεξεργασίας του πετρελαίoυ), ξεσηκώθηκαν ακόμα και οι Πασόκοι τοπικοί άρχοντες της περιοχής, που έως πρότινος νόμιζαν ότι η περιοχή τους θα γίνει πρότυπο ανάπτυξης κι αυτοί θα τρώνε με χρυσά κουτάλια. Ολα αυτά έχουν έντονη τη μπόχα του σκανδάλου, αλλά κανείς δεν μιλάει, όπως δεν μιλούσαν και τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή.

Ομως, πέρα από τη μυστική οικονομική διπλωματία με διάφορους χρυσοκάνθαρους του Κόλπου, ο Γ. Παπανδρέου εμφανίστηκε στη Νέα Υόρκη διαφημίζοντας το σάρωμα του εργασιακού τοπίου ως χρυσή ευκαιρία για επίδοξους επενδυτές. Είπε χαρακτηριστικά σε συνέντευξη του στο δίκτυο CNBC: «Δεν είμαστε ανταγωνιστικοί. Αυτό αποτελεί ένα από τα προβλήματα μας. Και για το λόγο αυτό, προχωρούμε σε κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές, στις αγορές εργασίας, στα επαγγέλματα, ανοίγοντας κάποια επαγγέλματα, και στο φορολογικό σύστημα, μέτρα που θα μας κάνουν περισσότερο ανταγωνιστικούς».
Και μετά προσέθεσε: «Εχουμε κάνει μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, Για παράδειγμα, αναδιαρθρώσαμε όλο το συνταξιοδοτικό σύστημα. Εγινε ένα απόλυτα βιώσιμο σύστημα, το οποίο εγγυάται σύνταξη στις επόμενες γενιές. Αυτό σήμαινε βεβαία μειώσεις στις συντάξεις και αυξήσεις των ορίων ηλικίας - πολύ δύσκολες πολιτικές αποφάσεις, προφανώς. Αποδείξαμε όμως ότι έχουμε δεσμευθεί για την υλοποίηση αυτών των αλλαγών».


Ακόμη και ειδικό φορολογικό καθεστώς έταξε στους «επενδυτές». Οταν ρωτήθηκε στην Αθήνα ο Πεταλωτής, αν μ' αυτό ο πρωθυπουργός εννοούσε φορολογία κερδών και κάτω από το 20%, απάντησε χαρακτηριστικότατα: «Δεν μπορώ να σας πω λεπτομέρειες. Είναι μία σκέψη. Είναι όμως δεδομένο ότι θα πρέπει να δώσουμε κίνητρα σε επενδυτές οι οποίοι θα έρθουν να επενδύσουν στη χώρα μας».
Το πιάσαμε το... υπονοούμενο. Δεν φωνάζουν τζάμπα τόσο καιρό εκείνοι που λένε ότι πρέπει να μειωθεί κι άλλο η φορολογία, γιατί διαφορετικά οι «επενδυτές» θα πηγαίνουν στη Βουλγαρία ή την Κύπρο.

Κομπραδόρικη από γεννησιμιού της η ελληνική αστική τάξη περιμένει την έλευση νέων αρπακτικών, για να συνεργαστεί μαζί τους -πουλώντας εργαζόμενους και φυσικό πλούτο της χώρας- προσδοκώντας στα δικά της κέρδη. Αυτό εννοούν όσοι λένε ότι «η κρίση είναι ταυτόχρονα και ευκαιρία».

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...