Του Μενέλαου Τασιόπουλου






Την ίδια ώρα που το Παρίσι βρίσκεται στους δρόμους, ο Ν. Σαρκοζί υπογράφει με τη Μέρκελ τη νέα Λισαβόνα,προδίδοντας ταυτόχρονα την πατρίδα του και τον ευρωπαϊκό Νότο. Μια νέα κυβέρνηση του Βισύ στο προσκήνιο


Ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Ούτε και η συγκυρία κατά την οποία βρίσκεται στα Ηλύσια Πεδία είναι μια αδιάφορη στιγμή της Ιστορίας. Ο Νικολά Σαρκοζί, από τότε που ήταν δήμαρχος ακόμη, πολύ περισσότερο αργότερα ως υπουργός Εσωτερικών, θέλησε να εκφράσει μια νέα ευρωπαϊκή Δεξιά. Μίλησε για τάξη, εθνικό μεγαλείο, Ευρώπη που γυρίζει στις παλιές εποχές της και ανοίγεται στον κόσμο. Οταν βρέθηκε στην προεδρία της χώρας του, ανέλαβε πρωτοβουλίες για Ευρωμεσογειακή Κοινότητα, για μια νέα Μεσόγειο. Επισκέφθηκε πολλές χώρες της Ευρωζώνης και θέλησε με κάθε τρόπο να επαναφέρει τους Λαούς και τα Εθνη της Ευρώπης σε μια άλλη πραγματικότητα. Πιο κοντά στη δομή τους, την ιστορία τους, τα χαρακτηριστικά τους. Φυσικά, παράλληλα προώθησε και εμπέδωσε τον γαλλογερμανικό άξονα με παρτενέρ τη Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ. Ενέταξε και πάλι τη Γαλλία στο ΝΑΤΟ. Πραγματοποίησε ουσιαστικά ανοίγματα στη Μόσχα. Επέστρεψε στη Βόρειο Αφρική και τους γαλλόφωνους πληθυσμούς της. Ζήτησε και επέτυχε την ανασυγκρότηση των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών. Διαπραγματεύθηκε και αμύνθηκε υπέρ μιας ελεύθερης Ευρώπης, απέναντι στη γερμανοκρατία του δημοσιονομικού εθνικιστικού μερκαντιλισμού. Παντρεύτηκε την Κάρλα Μπρούνι. Ο Σαρκοζί έμοιαζε με τον ισχυρό ηγέτη, με το αστραφτερό προφίλ, σε μια Ευρώπη χωρίς ηγεσίες, όραμα και έμπνευση, ασφυκτιούσας στα στενά σύνορα της εσωτερικής αγοράς και του Μάαστριχτ.

Η Γαλλία είναι μια περίεργη χώρα. Ενωσιακή στο όραμα. Εθνική στις λογικές και τη νοοτροπία της. Κάποιοι που δεν την αγαπούν ιδιαίτερα τη χαρακτηρίζουν σοβινιστική. Η Γαλλία αρνήθηκε ως Λαός, με δημοψήφισμα, το Σύνταγμα των ενωμένων χωρών της Ευρώπης. Εστειλε το μήνυμα προς όλους τους εταίρους της, ο καθένας σπίτι του και όλοι μαζί στην πλατεία. Η Γαλλία δεν είναι ξεκάθαρο πού τοποθετείται. Στον ευρωπαϊκό Βορρά ή στον ευρωπαϊκό Νότο. Η γαλλική ελίτ τοποθετείται στον Νότο, αφού ποτέ δεν απώλεσε τον χαρακτήρα της Μεσογείου. Ο Σαρκοζί στο σχήμα αυτό έδειχνε απόλυτα προσαρμοσμένος. Εδειχνε ικανός να υπερασπιστεί τον Λαό του και να προασπίσει ταυτόχρονα και τα συμφέροντα μιας Ευρώπης που δεν θα είχε πρωτεύουσα το Βερολίνο.

Με το πέρασμα του καιρού ο Σαρκοζί έχασε το έργο. Οι διεθνείς πρωτοβουλίες του κατέληξαν να είναι αποσπασματικές, το life style μοντέλο ζωής του και η αδυναμία του να εκφράσει μια σοβαρή και συγκροτημένη άποψη για τη Γαλλία, την Ευρώπη και την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού τον οδήγησαν σε έναν θλιβερό ρόλο. Αυτόν του πειθαρχημένου μπάτλερ στην υπηρεσία της καγκελαρίου. Αυτό φάνηκε με τον πλέον ευδιάκριτο τρόπο την τελευταία εβδομάδα.

Ο Σαρκοζί συμφώνησε με τη Μέρκελ για μια νέα Λισαβόνα. Σε αυτή θα προβλέπεται ότι όσες χώρες έχουν ελλείμματα και χρέος ανώτερο του προβλεπόμενου θα χάνουν την ψήφο τους, θα τίθενται υπό Επιτροπεία, θα ελέγχονται η συγκρότηση και η εκτέλεση του προϋπολογισμού τους από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, θα πληρώνουν πρόστιμα και ποινές μαζί με τα τοκοχρεολύσια. Ουσιαστικά δηλαδή ο Σαρκοζί λειτούργησε εναντίον της Γαλλίας και του Νότου. Γιατί το αστείο του πράγματος είναι ότι η ίδια η Γαλλία είναι πρωταθλήτρια τόσο στο έλλειμμα όσο και στο χρέος, ενώ για παράδειγμα η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης έχει δημιουργήσει αντιδράσεις πρωτόγνωρες στην Ευρώπη των συμβιβασμένων και των «γκρίζων» κοστουμιών, στους δρόμους του Παρισιού.

Ο Νικολά Σαρκοζί είναι ένας προδότης για την Ελεύθερη Ευρώπη και από νεο-γκωλικός κατέληξε εκφραστής μιας νέας κυβέρνησης του Βισύ. Το χειρότερο είναι ότι η Γαλλία για μια ακόμη φορά δείχνει ιστορικά αδύναμη να προστατεύσει την Ευρώπη από τον παγγερμανισμό και η ηγεσία της μοιάζει με μια νέα γραμμή Μαζινό για τους Λαούς και τα Εθνη. Μάλιστα στη συνέχεια η καγκελάριος πήρε τον «Γάλλο μπάτλερ» της ως συνοδεία στη συνάντηση με τον Ρώσο πρόεδρο, προκειμένου να συμφωνηθεί ο άξονας του ευρωπαϊκού Βορρά, μεταξύ Βερολίνου και Μόσχας. Η σχέση που θα προσφέρει τα ενεργειακά αποθέματα που χρειάζεται η βιομηχανία του Ρήνου για να λειτουργεί και να εξυπηρετεί τη νεοαποικιακή «εσωτερική αγορά» της Ευρώπης.



Αυτό που δεν σκέφθηκε ο Σαρκοζί το σκέφθηκαν όμως εκατομμύρια Γάλλοι, από μαθητές μέχρι συνταξιούχοι, που ξεχύθηκαν στους δρόμους και αντιστέκονται στην ισοπέδωση και τις ντιρεκτίβες της «Σχολής της Φρανκφούρτης». Η Γαλλία υπό την κοινωνική αυτή έννοια της «ανυπακοής» παίζει τον ρόλο της. Αφυπνίζει συνειδήσεις, θυμίζει δικαιώματα, αναδεικνύει πρακτικές. Ο πολιτικός υπηρέτης της οικογένειας Ρότσιλντ, μιας εκ των κυρίαρχων της Παγκοσμιοποίησης, χαρακτηρίζει τα εκατομμύρια των «ελεύθερων ανθρώπων» στους δρόμους ως ταραχοποιούς. Το κρίμα είναι γι’ αυτόν που κατόρθωσε μέσα σε τόσο λίγο χρόνο να προδώσει τόσους πολλούς και τόσα πολλά. Το κέρδος είναι για όλους εμάς που έχουμε μπροστά μας ένα μοντέλο ενεργούς συμμετοχής πολιτών, στην αναστροφή των εξελίξεων, που δομούνται ύστερα από το «πλιάτσικο» του δημόσιου πλούτου μας και την κωδικοποίηση κανόνων επιστροφής στα δεδομένα του πρώιμου καπιταλισμού, αντί για τον υστεροκαπιταλισμό που οφείλουν οι εταιρείες, οι τράπεζες και οι κερδοσκόποι στους πολίτες-εργαζόμενους την εποχή του Διαδικτύου.

Καταλήγουμε στο ότι ο Διακυβερνητισμός στην Ευρώπη παράγει θλιβερά αποτελέσματα για την κοινωνική συγκρότηση, ακόμη και στη Γερμανία με το 3,7 % πλεόνασμα. Αρα η Ευρώπη θα ξεσηκωθεί και θα δημιουργήσει ένα νέο status quo στις σχέσεις εξουσίας. Γιατί τα πολιτικά συστήματα δημιουργούνται για να πετυχαίνουν μια αρμονία μεταξύ των αλληλοσυγκρουόμενων ατομικών και κορπορατικών συμφερόντων. Στην παρούσα φάση η ευημερία διώκεται. Αρα μια νέα Δεξιά και μια νέα Αριστερά θα αφανίσουν τους «μπάτλερ» του υπό δημιουργία υπερ-κράτους, με τις τρεις πρωτεύουσες, στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνεται το Παρίσι.


(δημοσιεύεται στην ΑΞΙΑ)


antinews

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...