Με τους ήχους και τα φώτα της γιορτής
Από Γιάννης Κων. Κρούσος
Η "επανάσταση του αυτονόητου"
«Κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι…»
Σαββατόβραδο. Μόλις τέλειωσε το πάρτυ. Η αλήθεια είναι πως συνεχίζεται λίγο πιο έξω. Αγόρια και κορίτσια της εφηβείας και της χαράς. Τι ζωή τους δίνουμε; Είτε καταφέραμε να αποφύγουν είτε όχι τη λαίλαπα, ξέρουμε τι αφήνουμε πίσω μας; Η φωτιά έχει πολλούς τρόπους για να καίει ψυχές.
Η γιορτή τους συνεχίζεται λίγο πιο κει και βρήκα χρόνο να γράψω, ακούγοντας τις φωνές της γιορτής.
Το παρόν πόνημα πρέπει (έπρεπε) να είναι ένα βαθύτατα πολιτικό κείμενο. Καθόλου προσωπικό. Δεν γίνεται έτσι. Το προσωπικό είναι πολιτικό και αντίστροφα.
Προχτές, έλαβα εξώδικο . Εγγυήθηκα σε σύμβαση δανείου και καλούμαι να πληρώσω.
«Σαρακηνοί και βενετσιάνοι πιάνουν και δένουν στο κατάρτι…» Όχι εμένα πάντως. «Το παλικάρι, τον αντάρτη» έδεσαν. «Κι εκεί στου μακελειού τη λάμψη…»
Δεν έχω να πληρώσω. Ένα σπίτι έχω και το θέλουν. Τράπεζες είναι. Έτσι θέλουν.
Δεν χρωστάω τίποτα. Ούτε ο οφειλέτης χρωστάει. Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να δανείζουν; Ποιος τους έδωσε το χρήμα, ιδιοκτησία τους;
Ποιον ρώτησαν οι κύριοι της πολιτικής, όταν μετέτρεπαν το χρήμα, από δημόσιο εργαλείο συναλλαγών σε εμπόρευμα; Νύχτα έγινε. Ο Παπαδόπουλος- για το δικτάτορα μιλώ- χάριζε τα δάνεια των αγροτών κι έδινε εντολή να τυπώσει χρήμα ο Χολαργός. Σ’ όλο τον κόσμο έτσι γινόταν. Δεν ήταν κάποια «χουντική» πατέντα. Τότε, μπορούσαν τα κράτη να τυπώσουν χρήμα. Ούτε μια τσακιστή δεκάρα, δεν μπορούν να τυπώσουν οι πολιτικοί μας, πια. Δανείζονται και το τελευταίο τάλιρο. Για τη σύνταξη, για την περίθαλψη, για ένα έργο, για όλα. Στην πραγματικότητα, δανείζονται, για να τα μοιραστούν μεταξύ τους.
Ως τη μέρα που ο «μονεταριστής» Φρίντμαν «υιοθετήθηκε» από τους Ροκφέλερ, Μπρεζίνσκι και λοιπούς πατέρες της παγκοσμιοποίησης και « πήρε» Νόμπελ, υπήρχε συμφωνία κυρίων να τυπώνει ο καθένας , σύμφωνα με τις ανάγκες του. Οι πολιτικοί για το κράτος και οι τράπεζες για να δανείσουν. Κι ας ήταν η Κεντρικές Τράπεζες, τα τυπογραφεία του χρήματος, ιδιοκτησία των τραπεζιτών. Είναι παράξενος ο τρόπος που μοιράζονται τα Νόμπελ. Έρχονται, πάντα, στην κατάλληλη στιγμή. Βραβεύτηκε, επειδή επέμενε να λέει πως το χρήμα είναι «αγαθό». Δηλ. εμπόρευμα. Αυτό που δεν είπε, -δεν έγραψε- και απέκρυψαν ΟΛΟΙ όσοι υιοθέτησαν τις λογικές του, ήταν «τίνος είναι το χρήμα»;
Επί 30 χρόνια, σε όλο τον κόσμο, μάζευαν ομήρους, μέσω της καθήλωσης μισθών και εισοδημάτων και των μεγάλων ψευδαισθήσεων και προσδοκιών, που καλλιεργούσαν συστηματικά. Παρότρυναν σε δανεισμό τους ιδιώτες και υπερχρέωναν τα κράτη, έχοντας πουλήσει την ψυχή τους στον Μαμωνά.
Μάζευαν ομήρους και σήμερα απαιτούν τα λύτρα και μαζεύουν τα λάφυρα. Αυτοί, οι νέοι αυτοκράτορες.
Σήμερα, ξέρουμε. Έπρεπε να περάσουν χρόνια αφέλειας και άγνοιας, χρόνια μεγάλων προσδοκιών και υπερχρέωσης, έπρεπε να επέλθει μια παγκόσμια καταστροφή για να μάθουμε, από το διαδίκτυο, πώς παίζεται το παιχνίδι και πόσο υπόδουλοι είμαστε σε μια χούφτα ολιγαρχών.
Δεν χρωστάμε σε κανέναν.
Μετά από μια καταστροφή, συνηθίζεται να χαρίζονται τα χρέη των αδύναμων να πληρώσουν. Και όταν η καταστροφή έγινε με υπαιτιότητα των τραπεζιτών, για ποιο λόγο να πληρώσουν οι άλλοι συμβαλλόμενοι; Οι δανειολήπτες, που παγιδεύτηκαν, μέσα σ’ ένα κενό χρήματος και κάποιοι «εγγυητές», σαν εμένα; Ποιος δημιούργησε την αδυναμία πληρωμών και την αδυναμία εξυπηρέτησης των χρεών;
Ποιος αφαίρεσε το χρήμα από την αγορά; Ποιος το μετέτρεψε στο πιο σπάνιο εμπόρευμα του κόσμου;
Ποιος δίνει στους τραπεζίτες, επειδή είναι πολύ μεγάλοι για να πτωχεύσουν και αρνιέται τη ζωή, το παρόν και το μέλλον, ακόμα και στις επερχόμενες γενιές; Σε όλους εκείνους που λέγονται άνθρωποι, κάθε ηλικίας και τάξης;
Το πολιτικοτραπεζικό συγκρότημα, που επιβάλλει κατοχή και απαιτεί την παράδοση ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας χρειάζεται απάντηση.
Συντονισμένη, δυνατή, τεκμηριωμένη και απίστευτα δημοκρατική:
Είμαστε πάρα πολλοί για να πτωχεύσουμε.
Θα σας περιμένω κύριοι, που μου στείλατε το εξώδικο. Δεν σας χρωστώ. Μας κλέψατε. Δεν είναι δικοί μας οι νόμοι, που σας δίνουν εξουσία πάνω στη ζωή και την περιουσία μας. Πάνω στη ζωή, την εργασία και το μέλλον των παιδιών μας.
Είστε στρατός κατοχής, κ.κ. τραπεζίτες.
Ο αγώνας μας είναι «υπέρ βωμών και εστιών». Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
«Μολών λαβέ», κύριοι. Δεν είμαι, ούτε παίζω τον ήρωα. Έχετε άλλη πρόταση; Η ελπίδα πέθανε. Σιγά, μη φοβηθούμε την απώλεια των αλυσίδων που σφυρηλατείτε, δίχως ήχο. Παίξατε, πολιτικοί και τραπεζίτες, με την αφέλεια και την άγνοια μας. Παίξατε, εν ου παικτοίς. Παίξατε με ζωές σκορπώντας θάνατο, απελπισία και συμφορά. Σας περιμένω και ελπίζω να μην είμαι μόνος. Θα είμαι και εκεί, που κάποιος θα με καλέσει σε βοήθεια. Θα είμαι εκεί κι ελπίζω να μην είμαι μόνος , σε κάθε γωνία δημόσιας γης, που κάποιος ξεπουλημένος πολιτικός θα προσπαθήσει να εκχωρήσει υποθηκευμένη δημόσια γη σε απατεώνες τραπεζίτες.
Κι αν δεν υπάρχουν νόμοι, που να «νομιμοποιούν» το δικαίωμα των ανθρώπων στην αντίσταση και στον αγώνα για απελευθέρωση, θα ρωτήσουμε, αν υπάρχουν δικαστές, που δεν φοβούνται τους ξένους νόμους. Νόμους, για λευτεριά και αξιοπρέπεια. Για το τόσο λίγο, που είναι πολύ. Παραδώστε, κύριοι, το χρήμα στη δημοκρατία, στο πολίτευμα, που τόσο μας λείπει.
Κι αν ούτε ο δικαστής βρεθεί μαζί μας, τότε τι τη χρειαζόμαστε τη δικαιοσύνη, έτσι όπως έχει καταντήσει;
Έχουμε κατοχή και κάθε μέσο είναι νόμιμο. Ηθικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και κυρίως, σύμφωνο με αυτό που είναι και πρέπει να είναι ο άνθρωπος. Οι θεσμοί και οι νόμοι σας στηρίχτηκαν στην απάτη, την απόκρυψη και την άγνοια. Θέλουμε τη λευτεριά, μέσα από τους δρόμους της γνώσης και της αλήθειας.
Επί χρόνια, ελέω άχρηστων πολιτικών, ο νόμος σας απαιτούσε ο κάθε δανειζόμενος να βρίσκει έναν εγγυητή, για να είστε σίγουροι, πως θα πάρετε αυτό που θέλετε και αυτό που ουδέποτε ανήκε σε σας. Χρησιμοποιώντας το «τραπεζικό κλασματικό απόθεμα», δανείζατε ποσά πολλαπλάσια από αυτά που είχατε. Αν το παγκόσμιο χρέος, σήμερα, είναι 70 τρις δολάρια, το χρήμα που κυκλοφορεί δεν υπερβαίνει τα δέκα. ΌΛΟ το χρήμα του κόσμου να μαζέψουμε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να σας ξοφλήσουμε. Και τα πράγματα διαρκώς χειροτερεύουν. Ζούμε την εποχή του μνημονίου, της τρόικας, του υπάλληλου, που λέγεται Παπανδρέου και που μας υπόσχονται, περισσότερο χρέος, αν μείνουμε υπάκουοι.
Υπέγραψα, γιατί ήταν φίλος μου. Γιατί είχε υπογράψει για μένα. Φτιάξατε το νόμο των «εγγυητών» και μπήκατε βίαια στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ποιος σας είπε, πως μπορούσα να αρνηθώ μια υπογραφή στο φίλο μου ή στον αδελφό μου; Ποιος σας είπε πως ήμουν σε θέση εγώ -και χιλιάδες άλλοι-, να πω όχι σε κάτι που ήταν γνήσια ανθρώπινη σχέση;
Και γιατί να μην υπογράψω κάτι, που κι εσείς, κ.κ. της τράπεζας, είσαστε βέβαιοι, πως ο δανειολήπτης μπορεί να εξοφλήσει. Αλλιώς, δεν θα το δίνατε. Είχε αντισυμβαλλόμενους το δάνειο, και όλοι συμφωνούσαν στο ίδιο πράγμα: Υπό τις συνθήκες εκείνες και με βάση τις προοπτικές, που ξανοίγονταν μπροστά μας, το δάνειο μπορούσε να ξοφληθεί. Σήμερα, δεν μπορεί, γιατί έχετε αφαιρέσει όλο το χρήμα από την αγορά.
Ο δανειολήπτης πλήρωνε επί χρόνια και κανονικά όλες τους τις υποχρεώσεις. Ως την ώρα που μπήκε στη ζωή μας η πτώση της LehmannBrothers και οι πολιτικοί που υλοποιούν ξεδιάντροπα, τις εντολές σας. Κι εγώ υπέγραφα, γιατί μπορούσα να εγγυηθώ και να πληρώσω. Τώρα, δεν μπορούμε. Με πήρε κι εμένα από κάτω το αλόγιστο, άπληστο και ασύδοτο αισχρά κερδοσκοπικό παιχνίδι των τραπεζιτών. Τώρα, ξέρουμε. Τότε, δεν ξέραμε. Υπογράφαμε, χωρίς να ξέρουμε πως υπήρχε σε όλο αυτό το παιχνίδι διακίνησης του χρήματος, μια «μικρή» απάτη: Φτιάχνετε χρήμα από το χρέος, με την άδεια και τους νόμους των δήθεν εκπροσώπων μας.
Η οικονομία, η κοινωνία και οι ζωές μας είναι στημένες πάνω σε μιαν απάτη. Γίναμε όμηροι του χρέους, ιδιωτικού και δημόσιου, χωρίς να το ξέρουμε. Χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση. Ποιος έδωσε ψήφο στον κ. Σημίτη να υπογράψει την παράδοση του ευρώ στους τραπεζίτες; Σε ποια χώρα της Ευρώπης θέσατε, εσείς οι πολιτικοί υπάλληλοι των τραπεζιτών, σε διαδικασία δημοψηφίσματος, το θέμα του χρήματος; Ποιος πολιτικός ή ποιο κόμμα, μέχρι σήμερα, έχει βάλει σε προτεραιότητα την αμφισβήτηση του δικαιώματος των τραπεζών να διαχειρίζονται το χρήμα; ΚΑΝΕΙΣ και ΚΑΝΕΝΑ. Γιατί;
Η γενέθλια γιορτή συνεχίζεται.
"Δε ξέρω πόσο σ’ αγαπώ…»
Είναι, πράγματι, η ώρα της επανάστασης των αυτονόητων:
-Δεν χρωστάμε σε κανέναν.
-Θέλουμε το χρήμα πίσω. Τυπώστε το.
-Θέλουμε τη δημοκρατία, το κράτος, τις αγορές, την πολιτική.
-Θέλουμε τη ζωή μας, τώρα.
- Κάθε άλλη "λύση" είναι απάτη.
Τέτοια είναι τα αυτονόητα. Ή κάπως έτσι .
Αυτονόητα, όσο κι ο έρωτας, η γιορτή, ο άνθρωπος και το δικαίωμα στο παιχνίδι.
Το πάρτυ δεν θα τελειώσει. Η γιορτή αρχίζει. Πάντα.
Ζητούνται συμμέτοχοι και συνένοχοι. Για μια γιορτή, που θα τελειώσει, όταν πέσει η δικτατορία των "αγορών" και των εξαγορασμένων.
Νυν υπέρ πάντων …γιορτές. Ως το τέλος τους. Ως τη νίκη των ερώτων μας.
Να μη ξεχάσω, να με φοβάμαι…
Στις 7 Νοέμβρη, θα είμαστε εκδρομείς των εκλογών. Πώς λέμε οι «εκδρομείς του τριημέρου»;
Άσχετο ΥΓ: Σκόρπιοι στίχοι, σκόρπιες μουσικές, σκόρπια όνειρα. Τα μαζεύουμε;
ithacanet listonplace
Η "επανάσταση του αυτονόητου"
«Κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι…»
Σαββατόβραδο. Μόλις τέλειωσε το πάρτυ. Η αλήθεια είναι πως συνεχίζεται λίγο πιο έξω. Αγόρια και κορίτσια της εφηβείας και της χαράς. Τι ζωή τους δίνουμε; Είτε καταφέραμε να αποφύγουν είτε όχι τη λαίλαπα, ξέρουμε τι αφήνουμε πίσω μας; Η φωτιά έχει πολλούς τρόπους για να καίει ψυχές.
Η γιορτή τους συνεχίζεται λίγο πιο κει και βρήκα χρόνο να γράψω, ακούγοντας τις φωνές της γιορτής.
Το παρόν πόνημα πρέπει (έπρεπε) να είναι ένα βαθύτατα πολιτικό κείμενο. Καθόλου προσωπικό. Δεν γίνεται έτσι. Το προσωπικό είναι πολιτικό και αντίστροφα.
Προχτές, έλαβα εξώδικο . Εγγυήθηκα σε σύμβαση δανείου και καλούμαι να πληρώσω.
«Σαρακηνοί και βενετσιάνοι πιάνουν και δένουν στο κατάρτι…» Όχι εμένα πάντως. «Το παλικάρι, τον αντάρτη» έδεσαν. «Κι εκεί στου μακελειού τη λάμψη…»
Δεν έχω να πληρώσω. Ένα σπίτι έχω και το θέλουν. Τράπεζες είναι. Έτσι θέλουν.
Δεν χρωστάω τίποτα. Ούτε ο οφειλέτης χρωστάει. Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να δανείζουν; Ποιος τους έδωσε το χρήμα, ιδιοκτησία τους;
Ποιον ρώτησαν οι κύριοι της πολιτικής, όταν μετέτρεπαν το χρήμα, από δημόσιο εργαλείο συναλλαγών σε εμπόρευμα; Νύχτα έγινε. Ο Παπαδόπουλος- για το δικτάτορα μιλώ- χάριζε τα δάνεια των αγροτών κι έδινε εντολή να τυπώσει χρήμα ο Χολαργός. Σ’ όλο τον κόσμο έτσι γινόταν. Δεν ήταν κάποια «χουντική» πατέντα. Τότε, μπορούσαν τα κράτη να τυπώσουν χρήμα. Ούτε μια τσακιστή δεκάρα, δεν μπορούν να τυπώσουν οι πολιτικοί μας, πια. Δανείζονται και το τελευταίο τάλιρο. Για τη σύνταξη, για την περίθαλψη, για ένα έργο, για όλα. Στην πραγματικότητα, δανείζονται, για να τα μοιραστούν μεταξύ τους.
Ως τη μέρα που ο «μονεταριστής» Φρίντμαν «υιοθετήθηκε» από τους Ροκφέλερ, Μπρεζίνσκι και λοιπούς πατέρες της παγκοσμιοποίησης και « πήρε» Νόμπελ, υπήρχε συμφωνία κυρίων να τυπώνει ο καθένας , σύμφωνα με τις ανάγκες του. Οι πολιτικοί για το κράτος και οι τράπεζες για να δανείσουν. Κι ας ήταν η Κεντρικές Τράπεζες, τα τυπογραφεία του χρήματος, ιδιοκτησία των τραπεζιτών. Είναι παράξενος ο τρόπος που μοιράζονται τα Νόμπελ. Έρχονται, πάντα, στην κατάλληλη στιγμή. Βραβεύτηκε, επειδή επέμενε να λέει πως το χρήμα είναι «αγαθό». Δηλ. εμπόρευμα. Αυτό που δεν είπε, -δεν έγραψε- και απέκρυψαν ΟΛΟΙ όσοι υιοθέτησαν τις λογικές του, ήταν «τίνος είναι το χρήμα»;
Επί 30 χρόνια, σε όλο τον κόσμο, μάζευαν ομήρους, μέσω της καθήλωσης μισθών και εισοδημάτων και των μεγάλων ψευδαισθήσεων και προσδοκιών, που καλλιεργούσαν συστηματικά. Παρότρυναν σε δανεισμό τους ιδιώτες και υπερχρέωναν τα κράτη, έχοντας πουλήσει την ψυχή τους στον Μαμωνά.
Μάζευαν ομήρους και σήμερα απαιτούν τα λύτρα και μαζεύουν τα λάφυρα. Αυτοί, οι νέοι αυτοκράτορες.
Σήμερα, ξέρουμε. Έπρεπε να περάσουν χρόνια αφέλειας και άγνοιας, χρόνια μεγάλων προσδοκιών και υπερχρέωσης, έπρεπε να επέλθει μια παγκόσμια καταστροφή για να μάθουμε, από το διαδίκτυο, πώς παίζεται το παιχνίδι και πόσο υπόδουλοι είμαστε σε μια χούφτα ολιγαρχών.
Δεν χρωστάμε σε κανέναν.
Μετά από μια καταστροφή, συνηθίζεται να χαρίζονται τα χρέη των αδύναμων να πληρώσουν. Και όταν η καταστροφή έγινε με υπαιτιότητα των τραπεζιτών, για ποιο λόγο να πληρώσουν οι άλλοι συμβαλλόμενοι; Οι δανειολήπτες, που παγιδεύτηκαν, μέσα σ’ ένα κενό χρήματος και κάποιοι «εγγυητές», σαν εμένα; Ποιος δημιούργησε την αδυναμία πληρωμών και την αδυναμία εξυπηρέτησης των χρεών;
Ποιος αφαίρεσε το χρήμα από την αγορά; Ποιος το μετέτρεψε στο πιο σπάνιο εμπόρευμα του κόσμου;
Ποιος δίνει στους τραπεζίτες, επειδή είναι πολύ μεγάλοι για να πτωχεύσουν και αρνιέται τη ζωή, το παρόν και το μέλλον, ακόμα και στις επερχόμενες γενιές; Σε όλους εκείνους που λέγονται άνθρωποι, κάθε ηλικίας και τάξης;
Το πολιτικοτραπεζικό συγκρότημα, που επιβάλλει κατοχή και απαιτεί την παράδοση ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας χρειάζεται απάντηση.
Συντονισμένη, δυνατή, τεκμηριωμένη και απίστευτα δημοκρατική:
Είμαστε πάρα πολλοί για να πτωχεύσουμε.
Θα σας περιμένω κύριοι, που μου στείλατε το εξώδικο. Δεν σας χρωστώ. Μας κλέψατε. Δεν είναι δικοί μας οι νόμοι, που σας δίνουν εξουσία πάνω στη ζωή και την περιουσία μας. Πάνω στη ζωή, την εργασία και το μέλλον των παιδιών μας.
Είστε στρατός κατοχής, κ.κ. τραπεζίτες.
Ο αγώνας μας είναι «υπέρ βωμών και εστιών». Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
«Μολών λαβέ», κύριοι. Δεν είμαι, ούτε παίζω τον ήρωα. Έχετε άλλη πρόταση; Η ελπίδα πέθανε. Σιγά, μη φοβηθούμε την απώλεια των αλυσίδων που σφυρηλατείτε, δίχως ήχο. Παίξατε, πολιτικοί και τραπεζίτες, με την αφέλεια και την άγνοια μας. Παίξατε, εν ου παικτοίς. Παίξατε με ζωές σκορπώντας θάνατο, απελπισία και συμφορά. Σας περιμένω και ελπίζω να μην είμαι μόνος. Θα είμαι και εκεί, που κάποιος θα με καλέσει σε βοήθεια. Θα είμαι εκεί κι ελπίζω να μην είμαι μόνος , σε κάθε γωνία δημόσιας γης, που κάποιος ξεπουλημένος πολιτικός θα προσπαθήσει να εκχωρήσει υποθηκευμένη δημόσια γη σε απατεώνες τραπεζίτες.
Κι αν δεν υπάρχουν νόμοι, που να «νομιμοποιούν» το δικαίωμα των ανθρώπων στην αντίσταση και στον αγώνα για απελευθέρωση, θα ρωτήσουμε, αν υπάρχουν δικαστές, που δεν φοβούνται τους ξένους νόμους. Νόμους, για λευτεριά και αξιοπρέπεια. Για το τόσο λίγο, που είναι πολύ. Παραδώστε, κύριοι, το χρήμα στη δημοκρατία, στο πολίτευμα, που τόσο μας λείπει.
Κι αν ούτε ο δικαστής βρεθεί μαζί μας, τότε τι τη χρειαζόμαστε τη δικαιοσύνη, έτσι όπως έχει καταντήσει;
Έχουμε κατοχή και κάθε μέσο είναι νόμιμο. Ηθικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και κυρίως, σύμφωνο με αυτό που είναι και πρέπει να είναι ο άνθρωπος. Οι θεσμοί και οι νόμοι σας στηρίχτηκαν στην απάτη, την απόκρυψη και την άγνοια. Θέλουμε τη λευτεριά, μέσα από τους δρόμους της γνώσης και της αλήθειας.
Επί χρόνια, ελέω άχρηστων πολιτικών, ο νόμος σας απαιτούσε ο κάθε δανειζόμενος να βρίσκει έναν εγγυητή, για να είστε σίγουροι, πως θα πάρετε αυτό που θέλετε και αυτό που ουδέποτε ανήκε σε σας. Χρησιμοποιώντας το «τραπεζικό κλασματικό απόθεμα», δανείζατε ποσά πολλαπλάσια από αυτά που είχατε. Αν το παγκόσμιο χρέος, σήμερα, είναι 70 τρις δολάρια, το χρήμα που κυκλοφορεί δεν υπερβαίνει τα δέκα. ΌΛΟ το χρήμα του κόσμου να μαζέψουμε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να σας ξοφλήσουμε. Και τα πράγματα διαρκώς χειροτερεύουν. Ζούμε την εποχή του μνημονίου, της τρόικας, του υπάλληλου, που λέγεται Παπανδρέου και που μας υπόσχονται, περισσότερο χρέος, αν μείνουμε υπάκουοι.
Υπέγραψα, γιατί ήταν φίλος μου. Γιατί είχε υπογράψει για μένα. Φτιάξατε το νόμο των «εγγυητών» και μπήκατε βίαια στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ποιος σας είπε, πως μπορούσα να αρνηθώ μια υπογραφή στο φίλο μου ή στον αδελφό μου; Ποιος σας είπε πως ήμουν σε θέση εγώ -και χιλιάδες άλλοι-, να πω όχι σε κάτι που ήταν γνήσια ανθρώπινη σχέση;
Και γιατί να μην υπογράψω κάτι, που κι εσείς, κ.κ. της τράπεζας, είσαστε βέβαιοι, πως ο δανειολήπτης μπορεί να εξοφλήσει. Αλλιώς, δεν θα το δίνατε. Είχε αντισυμβαλλόμενους το δάνειο, και όλοι συμφωνούσαν στο ίδιο πράγμα: Υπό τις συνθήκες εκείνες και με βάση τις προοπτικές, που ξανοίγονταν μπροστά μας, το δάνειο μπορούσε να ξοφληθεί. Σήμερα, δεν μπορεί, γιατί έχετε αφαιρέσει όλο το χρήμα από την αγορά.
Ο δανειολήπτης πλήρωνε επί χρόνια και κανονικά όλες τους τις υποχρεώσεις. Ως την ώρα που μπήκε στη ζωή μας η πτώση της LehmannBrothers και οι πολιτικοί που υλοποιούν ξεδιάντροπα, τις εντολές σας. Κι εγώ υπέγραφα, γιατί μπορούσα να εγγυηθώ και να πληρώσω. Τώρα, δεν μπορούμε. Με πήρε κι εμένα από κάτω το αλόγιστο, άπληστο και ασύδοτο αισχρά κερδοσκοπικό παιχνίδι των τραπεζιτών. Τώρα, ξέρουμε. Τότε, δεν ξέραμε. Υπογράφαμε, χωρίς να ξέρουμε πως υπήρχε σε όλο αυτό το παιχνίδι διακίνησης του χρήματος, μια «μικρή» απάτη: Φτιάχνετε χρήμα από το χρέος, με την άδεια και τους νόμους των δήθεν εκπροσώπων μας.
Η οικονομία, η κοινωνία και οι ζωές μας είναι στημένες πάνω σε μιαν απάτη. Γίναμε όμηροι του χρέους, ιδιωτικού και δημόσιου, χωρίς να το ξέρουμε. Χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση. Ποιος έδωσε ψήφο στον κ. Σημίτη να υπογράψει την παράδοση του ευρώ στους τραπεζίτες; Σε ποια χώρα της Ευρώπης θέσατε, εσείς οι πολιτικοί υπάλληλοι των τραπεζιτών, σε διαδικασία δημοψηφίσματος, το θέμα του χρήματος; Ποιος πολιτικός ή ποιο κόμμα, μέχρι σήμερα, έχει βάλει σε προτεραιότητα την αμφισβήτηση του δικαιώματος των τραπεζών να διαχειρίζονται το χρήμα; ΚΑΝΕΙΣ και ΚΑΝΕΝΑ. Γιατί;
Η γενέθλια γιορτή συνεχίζεται.
"Δε ξέρω πόσο σ’ αγαπώ…»
Είναι, πράγματι, η ώρα της επανάστασης των αυτονόητων:
-Δεν χρωστάμε σε κανέναν.
-Θέλουμε το χρήμα πίσω. Τυπώστε το.
-Θέλουμε τη δημοκρατία, το κράτος, τις αγορές, την πολιτική.
-Θέλουμε τη ζωή μας, τώρα.
- Κάθε άλλη "λύση" είναι απάτη.
Τέτοια είναι τα αυτονόητα. Ή κάπως έτσι .
Αυτονόητα, όσο κι ο έρωτας, η γιορτή, ο άνθρωπος και το δικαίωμα στο παιχνίδι.
Το πάρτυ δεν θα τελειώσει. Η γιορτή αρχίζει. Πάντα.
Ζητούνται συμμέτοχοι και συνένοχοι. Για μια γιορτή, που θα τελειώσει, όταν πέσει η δικτατορία των "αγορών" και των εξαγορασμένων.
Νυν υπέρ πάντων …γιορτές. Ως το τέλος τους. Ως τη νίκη των ερώτων μας.
Να μη ξεχάσω, να με φοβάμαι…
Στις 7 Νοέμβρη, θα είμαστε εκδρομείς των εκλογών. Πώς λέμε οι «εκδρομείς του τριημέρου»;
Άσχετο ΥΓ: Σκόρπιοι στίχοι, σκόρπιες μουσικές, σκόρπια όνειρα. Τα μαζεύουμε;
ithacanet listonplace
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
.jpg)
