Η δήθεν «απειλή» πρόωρων εκλογών
του Γιωργου Δελαστικ
Ακρως αμφίβολης πολιτικής και κυρίως εκλογικής αποτελεσματικότητας θα αποδειχθεί πιθανότατα η κίνηση της κυβέρνησης να θέσει σε κυκλοφορία μέσω των μηχανισμών της την υποτιθέμενη "απειλή" προκήρυξης πρόωρων βουλευτικών εκλογών, αν συντριβεί στις περιφερειακές εκλογές το ΠΑΣΟΚ στις 7 και 14 Νοεμβρίου. Δύο είναι οι εξόφθαλμοι στόχοι της κυβέρνησης.
Πρώτον, να φοβίσει τους ψηφοφόρους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ στις 4 Οκτωβρίου 2009 ότι αν δεν ψηφίσουν και τώρα ΠΑΣΟΚ, παρά την οργή τους για το Μνημόνιο, ο Γ. Παπανδρέου θα οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές αμέσως, με σαφή τον κίνδυνο το κόμμα αυτών των ψηφοφόρων, το ΠΑΣΟΚ, να βρεθεί εκτός εξουσίας. Δεύτερον, να θορυβήσει τον επιχειρηματικό κόσμο με την απειλή ακυβερνησίας και χάους σε περίπτωση πρόωρων βουλευτικών εκλογών.
Δεν γνωρίζουμε ποιος υπήρξε ο "εγκέφαλος" αυτής της μεθοδευμένης φημολογίας, αλλά σίγουρα πάσχει από παιδαριώδη πολιτική αφέλεια. Θα ήταν σαφώς αυτοκτονικό πολιτικά εκ μέρους του Γ. Παπανδρέου να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές μέσα σε τέτοιο κλίμα αγανάκτησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού κατά της κυβερνητικής πολιτικής - ιδίως μάλιστα αν αυτή η οργή των πολιτών έχει αποτυπωθεί και εκλογικά στις περιφερειακές εκλογές.
Θα κινδυνεύσει να πάθει κάτι ανάλογο με αυτό που έπαθε και ο τέως πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, όταν προκήρυξε τις περυσινές εκλογές, όπου έχοντας την αυταπάτη ότι θα τη γλίτωνε με μια διαχειρίσιμη ήττα με λογική διαφορά, υπέστη τη μεγαλύτερη σε έκταση εκλογική συντριβή της Δεξιάς από την κοσμογονία του 1981 και κατέστησε παντοδύναμο τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε αντιμετωπίσει σοβαρή εσωκομματική αμφισβήτηση.
Οποιος προκηρύξει βουλευτικές εκλογές για να... "τιμωρήσει" τους ψηφοφόρους που δεν τον ψήφισαν στις περιφερειακές και τον οδήγησαν σε ήττα, είναι μαθητικά βέβαιο ότι θα ηττηθεί και στις βουλευτικές εκλογές.
Ελάχιστη σημασία έχει το γεγονός ότι οι πάντες γνωρίζουν πως αυτήν τη στιγμή η ΝΔ υστερεί του ΠΑΣΟΚ. Αν προκηρυχθούν βουλευτικές εκλογές και η εξουσία τεθεί προς διεκδίκηση, τα πολιτικά δεδομένα αλλάζουν άρδην.
Πόσω μάλλον που αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση δεν έχει κοινωνικούς συμμάχους. Περί εργαζομένων, μεσαίων στρωμάτων, συνταξιούχων, νέων κ.λπ. δεν γίνεται φυσικά λόγος. Τεράστια τμήματά τους είναι έξαλλα κατά της κυβέρνησης.
Προβληματικές είναι όμως οι σχέσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου και με τον επιχειρηματικό κόσμο. Σαφώς και οι επιχειρηματίες απεχθάνονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την ακυβερνησία. Βεβαίως και είναι πανευτυχείς με τη δυνατότητα που τους δίνει η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου να μειώνουν τους μισθούς, να καταργούν τις συμβάσεις εργασίας, να απολύουν όσους εργαζόμενους θέλουν με πολύ μικρότερες αποζημιώσεις κ.λπ. Καμία κυβέρνηση ποτέ δεν τους έδωσε τόσα προνόμια.
Oλα αυτά, όμως, είναι υπέροχα με μια θεμελιώδη προϋπόθεση: η κυβερνητική πολιτική να διασφαλίζει οικονομική δραστηριότητα που θα οδηγεί σε κερδοφορία του κεφαλαίου, οπότε η αξιοποίηση όλου αυτού του κυβερνητικού αντεργατικού θεσμικού πλαισίου θα πολλαπλασιάζει τα κέρδη των επιχειρήσεων εις βάρος των εργαζομένων.
Το πρόβλημα έγκειται όμως στο ότι το Μνημόνιο που υπέγραψε ο Γ. Παπανδρέου με το ΔΝΤ και την ΕΕ στραγγαλίζει την οικονομία της χώρας, μαζί και τις ελληνικές επιχειρήσεις!
Οι επιχειρηματίες θέλουν να απολύουν τζάμπα τους εργαζόμενους και να τους μειώνουν τους μισθούς για να αυξάνουν τα κέρδη τους, όχι να απολύουν τους εργαζόμενους επειδή οδεύουν προς κλείσιμο και οι ίδιες εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής του Μνημονίου! Αυτό το ζήτημα είναι κεφαλαιώδες για το κεφάλαιο!
Εν πάση περιπτώσει, ο Γιώργος Παπανδρέου είναι αυτός που θα αποφασίσει -μετά το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, εννοείται- αν θα αποτολμήσει να ξαναθέσει τον εαυτό του στην κρίση των Ελλήνων μέσω βουλευτικών εκλογών, για να τον κρίνουν πλέον βάσει της πραγματικής πολιτικής που πρεσβεύει, αυτής του Μνημονίου, ή αν θα συνεχίσει να κυβερνά εφαρμόζοντας πολιτική αντιδιαμετρικά αντίθετη από αυτή που είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Οι πολίτες θα εκφράσουν τη γνώμη τους και στις δύο περιπτώσεις.
ethnos
Δεν γνωρίζουμε ποιος υπήρξε ο "εγκέφαλος" αυτής της μεθοδευμένης φημολογίας, αλλά σίγουρα πάσχει από παιδαριώδη πολιτική αφέλεια. Θα ήταν σαφώς αυτοκτονικό πολιτικά εκ μέρους του Γ. Παπανδρέου να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές μέσα σε τέτοιο κλίμα αγανάκτησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού κατά της κυβερνητικής πολιτικής - ιδίως μάλιστα αν αυτή η οργή των πολιτών έχει αποτυπωθεί και εκλογικά στις περιφερειακές εκλογές.
Θα κινδυνεύσει να πάθει κάτι ανάλογο με αυτό που έπαθε και ο τέως πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, όταν προκήρυξε τις περυσινές εκλογές, όπου έχοντας την αυταπάτη ότι θα τη γλίτωνε με μια διαχειρίσιμη ήττα με λογική διαφορά, υπέστη τη μεγαλύτερη σε έκταση εκλογική συντριβή της Δεξιάς από την κοσμογονία του 1981 και κατέστησε παντοδύναμο τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε αντιμετωπίσει σοβαρή εσωκομματική αμφισβήτηση.
Οποιος προκηρύξει βουλευτικές εκλογές για να... "τιμωρήσει" τους ψηφοφόρους που δεν τον ψήφισαν στις περιφερειακές και τον οδήγησαν σε ήττα, είναι μαθητικά βέβαιο ότι θα ηττηθεί και στις βουλευτικές εκλογές.
Ελάχιστη σημασία έχει το γεγονός ότι οι πάντες γνωρίζουν πως αυτήν τη στιγμή η ΝΔ υστερεί του ΠΑΣΟΚ. Αν προκηρυχθούν βουλευτικές εκλογές και η εξουσία τεθεί προς διεκδίκηση, τα πολιτικά δεδομένα αλλάζουν άρδην.
Πόσω μάλλον που αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση δεν έχει κοινωνικούς συμμάχους. Περί εργαζομένων, μεσαίων στρωμάτων, συνταξιούχων, νέων κ.λπ. δεν γίνεται φυσικά λόγος. Τεράστια τμήματά τους είναι έξαλλα κατά της κυβέρνησης.
Προβληματικές είναι όμως οι σχέσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου και με τον επιχειρηματικό κόσμο. Σαφώς και οι επιχειρηματίες απεχθάνονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την ακυβερνησία. Βεβαίως και είναι πανευτυχείς με τη δυνατότητα που τους δίνει η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου να μειώνουν τους μισθούς, να καταργούν τις συμβάσεις εργασίας, να απολύουν όσους εργαζόμενους θέλουν με πολύ μικρότερες αποζημιώσεις κ.λπ. Καμία κυβέρνηση ποτέ δεν τους έδωσε τόσα προνόμια.
Oλα αυτά, όμως, είναι υπέροχα με μια θεμελιώδη προϋπόθεση: η κυβερνητική πολιτική να διασφαλίζει οικονομική δραστηριότητα που θα οδηγεί σε κερδοφορία του κεφαλαίου, οπότε η αξιοποίηση όλου αυτού του κυβερνητικού αντεργατικού θεσμικού πλαισίου θα πολλαπλασιάζει τα κέρδη των επιχειρήσεων εις βάρος των εργαζομένων.
Το πρόβλημα έγκειται όμως στο ότι το Μνημόνιο που υπέγραψε ο Γ. Παπανδρέου με το ΔΝΤ και την ΕΕ στραγγαλίζει την οικονομία της χώρας, μαζί και τις ελληνικές επιχειρήσεις!
Οι επιχειρηματίες θέλουν να απολύουν τζάμπα τους εργαζόμενους και να τους μειώνουν τους μισθούς για να αυξάνουν τα κέρδη τους, όχι να απολύουν τους εργαζόμενους επειδή οδεύουν προς κλείσιμο και οι ίδιες εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής του Μνημονίου! Αυτό το ζήτημα είναι κεφαλαιώδες για το κεφάλαιο!
Εν πάση περιπτώσει, ο Γιώργος Παπανδρέου είναι αυτός που θα αποφασίσει -μετά το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, εννοείται- αν θα αποτολμήσει να ξαναθέσει τον εαυτό του στην κρίση των Ελλήνων μέσω βουλευτικών εκλογών, για να τον κρίνουν πλέον βάσει της πραγματικής πολιτικής που πρεσβεύει, αυτής του Μνημονίου, ή αν θα συνεχίσει να κυβερνά εφαρμόζοντας πολιτική αντιδιαμετρικά αντίθετη από αυτή που είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Οι πολίτες θα εκφράσουν τη γνώμη τους και στις δύο περιπτώσεις.
ethnos
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
