Του Γιάννη Τριάντη






Εκείνους τους ήξερες. Πολιτικοί παλιάς κοπής, που θεωρούσαν το ρουσφέτι προσφορά και την υποταγή στους ισχυρούς καθεστωτικό καθήκον. Εταζαν, διόριζαν κι έβγαιναν άνετοι στα προεκλογικά μπαλκόνια μοιράζοντας φυλλάδια μιας ειδυλλιακής ζωής...
Ελάχιστοι απ' τους παλιούς λοξοδρομούσαν, ψάχνοντας οξυγόνο στα δάση της πραγματικής πολιτικής, που δεν είναι συμβατή με τα καθεστωτικά πάρε-δώσε, την αρρώστια της ασύστολης ψηφοθηρίας, τη διαπλοκή και τα απροκάλυπτα ψεύδη. Τους περισσότερους από αυτούς τους έφαγε το σκοτάδι...

Εκείνους τους έβλεπες, τους άκουγες, τους βαρέθηκες, τους απέρριψες.
Ωσπου ήρθε η «νέα γενιά». Του Σημίτη και του Καραμανλή, του Γ. Παπανδρέου και του Σαμαρά, της Ντόρας και του Καρατζαφέρη...
Ολόιδιοι, αδερφέ μου!

Ξεσήκωσαν όλα τα αμαρτήματα και τα παθογενή των παλαιών, τα έκρυψαν πίσω από κομψές εκφράσεις και νεωτερισμούς, και βγήκαν στην αγορά ευαγγελιζόμενοι το «νέον». Τον εκσυγχρονισμό, τη μεταρρύθμιση και την υπέρβαση• αναθεματίζοντας το παρελθόν, πότε ευθέως και πότε πονηρά, γιατί χρειάζονταν την αύρα και τους μύθους του...

Τους βλέπεις σήμερα και λες, σε τι διαφέρουν οι θλιβεροί κομματάρχες του παρελθόντος από τον Γ. Παπανδρέου που τάζει προεκλογικά ανάσες στους μελλοθάνατους και δήθεν σηκώνει μπαϊράκι στους εντολείς και επιτηρητές του;

Σε τι διαφέρει ο Σαμαράς από τον Αβέρωφ και η Ντόρα από τον πατέρα της;

Το τραγικό είναι πως ολόιδια παραμένει και η Αριστερά. Και η «δογματική» και η «ανανεωμένη».

Ευκολίες, ανελαστικότητα, ευχολόγια, αγκυλώσεις και, εσωτερικώς, ίντριγκες, διαγκωνισμοί και ανθρωποφαγία. Γνήσια καθεστωτικά χαρακτηριστικά, κρυμμένα σε μεταξωτά μαντήλια...

Οσο πλησιάζουν οι εκλογές της αυτοδιοικητικής (αυτ)απάτης τόσο ακούγεται πια καθαρά εκείνος ο οργισμένος στίχος του Βολφ Μπίρμαν και στις δύο εκδοχές του... Που δεν αφορούσε αποκλειστικά τους πολιτικούς.


ελευθεροτυπια

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...