[ ]
Πρόσφατες Αναρτήσεις
Προετοιμάζεται η Αυτόνομη Δημοκρατία της Ροδόπης;
By STEVENIKO | Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010 | Posted in | With 0 comments
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ






Η κάθοδος αυτόνομων μουσουλμανικών συνδυασμών στην Κομοτηνή και την Ξάνθη και η εκλογή περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης σύμφωνα με την κατευθυνόμενη από το τουρκικό προξενείο ψήφο των μειονοτικών, αποτέλεσαν ένα ακόμα βήμα στη στρατηγική του νεοοθωμανισμού.

Και δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από το μικρό ποσοστό των τουρκικών ψηφοδελτίων σε Κομοτηνή και Ξάνθη.

Αυτό αποτελούσε ηθελημένη στρατηγική του προξενείου για να μην τρομάξει η ελληνική κοινή γνώμη και να συνεχίσουν να επηρεάζουν τα ελληνικά κόμματα στην περιοχή.

Το πρόβλημα στη Θράκη τείνει να γίνει εκρηκτικό και η μειονότητα να μεταβληθεί σε στρατηγική μειονότητα, δεδομένου ότι συγκεντρώνονται οι ακόλουθες προϋποθέσεις:

Α. Γειτνίαση με μια αναθεωρητική και επεκτατική χώρα.

Β. Αποδυνάμωση της χώρας στην οποία ζει η μειονότητα και αντίστοιχη ενδυνάμωση της γειτονικής αναθεωρητικής δύναμης, που προετοιμάζει ψυχολογικά τη μειονότητα για κινήσεις αποσχιστικού χαρακτήρα ή, στην καλύτερη περίπτωση, την απομακρύνει συναισθηματικά από την παρούσα πατρίδα της.

Γ. Ύπαρξη μιας μειονότητας με παρόμοια ταυτότητα σε μια γειτονική χώρα.

Στην περίπτωση των μουσουλμανικών μειονοτήτων στην Ελλάδα, η Τουρκία θα προσπαθήσει να προωθήσει ως ενδιάμεσο στάδιο μια λογική αυτονομίας των μουσουλμάνων της Θράκης, ενεργοποιώντας ένα μέχρι σήμερα «κρυφό χαρτί» της, την άμεση γειτνίαση των ελλήνων μουσουλμάνων με τις μουσουλμανικές μειονότητες της Βουλγαρίας.

Το μειονοτικό ζήτημα στην περίπτωση της Βουλγαρίας είναι πολύ πιο σημαντικό από ό,τι στην Ελλάδα. Τα μεγέθη είναι άλλης κλίμακας -μάλλον γύρω στο 10% του πληθυσμού- με παρόμοια σύνθεση με την Ελλάδα, δηλαδή ένα σημαντικό ποσοστό Πομάκων υπό διαδικασία τουρκοποίησης, τουρκογενείς, τσιγγάνοι κ.λπ. Η μειονότητα στη Βουλγαρία χρησιμοποιείται ως στρατηγική μειονότητα με διαφορετικό ρόλο, ανάλογα με την περίπτωση και τη συγκυρία: Επί Ζίβκοφ η κύρια κατεύθυνση ήταν η προσπάθεια χρησιμοποίησής της για να αποσταθεροποιηθεί το βουλγαρικό καθεστώς.

Στη σημερινή συγκυρία κυρίαρχη είναι η προσπάθεια ελέγχου από την Τουρκία της Βουλγαρίας, μέσω του μειονοτικού και της απειλής που αντιπροσωπεύει, ούτως ώστε να διαλυθεί ό,τι απέμεινε από τους άξονες Σόφιας – Μόσχας και Αθήνας – Σόφιας. Και για την ώρα φαίνεται αυτή η στρατηγική να αποδίδει. Τα προβλήματα επιδεινώνονται με την ένταξη της Βουλγαρίας στην ΕΕ και τη δημιουργία των κάθετων αξόνων της Εγνατίας που θα διασυνδέουν Βουλγαρία και Ελλάδα, που θα φέρουν σε άμεση επαφή τις δύο μειονότητες για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά συνέπεια θα υπάρχει η πιθανότητα σχετικής ομογενοποίησης των μουσουλμανικών μειονοτήτων σε Βουλγαρία και Ελλάδα.

Αν λοιπόν ευοδωθούν τα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας -σε συνεργασία με τους υπερασπιστές των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» Γερμανούς και Αμερικανούς και με την αμέριστη στήριξη διαφόρων εγχώριων υπερασπιστών τους- τότε θα εμφανιστεί η δυνατότητα για τη διεκδίκηση μιας αυτόνομης περιοχής της Ροδόπης ή, στην καλύτερη για την Τουρκία περίπτωση, της Δημοκρατίας της Ροδόπης, που θα περιλαμβάνει πληθυσμούς από τις δύο πλευρές των συνόρων…

Το ζήτημα πλέον δεν είναι καθόλου μακρινό και αν κρίνουμε τον τρόπο που το ελληνικό κράτος χειρίστηκε το θέμα των μειονοτήτων, όπως και εκείνο της ανάπτυξης και του πληθυσμού της Θράκης, θα πρέπει να φοβηθούμε τα χειρότερα. (Χαρακτηριστικό είναι πως σύμφωνα με την απογραφή του 1940 η Θράκη είχε 370.000 πληθυσμό ενώ μόνο με τη φυσική ανάπτυξη του πληθυσμού θα έπρεπε να έχει 540.000 κατοίκους το 2001. Αντ’ αυτού είχε μόνο 362.000, όσο δηλαδή οι δήμοι Περιστερίου και Καλλιθέας μαζί!) Ή μήπως δεν θα πρέπει να μας φρονηματίζει το προηγούμενο της Κύπρου και ο ρόλος των Τουρκοκυπρίων;

Για να αντιμετωπιστεί αυτό το ζήτημα, πέρα από τις υπόλοιπες παραμέτρους -δηλαδή ανάπτυξη της αυτόνομης ταυτότητας των Πομάκων και των Ρομά, αποκλεισμός των παρεμβάσεων του τουρκικού προξενείου και κατάργησή του στον βαθμό που δεν συμμορφώνεται, εκπαιδευτική πολιτική που να ευνοεί την ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία-, θα πρέπει να ακολουθηθεί μια συγκεκριμένη αναπτυξιακή στρατηγική με ενίσχυση του ελληνικού πληθυσμού.

Η ανάπτυξη της Ξάνθης και της Κομοτηνής πρέπει να είναι κατ’ εξοχήν ενδοστρεφής μια και υπάρχουν τεράστια περιθώρια για μια τέτοια ανάπτυξη, και η εξωστρεφής ανάπτυξη με κατεύθυνση την Βουλγαρία και τον Εύξεινο να επικεντρωθεί στον Νομό Έβρου, που εξάλλου διαθέτει και τα γεωγραφικά και τα μορφολογικά πλεονεκτήματα για κάτι τέτοιο. Το Πανεπιστήμιο της Θράκης πρέπει να γίνει το μεγαλύτερο ελληνικό πανεπιστήμιο και να συνδεθεί με την οικονομία της περιοχής, ενώ στη Θράκη πρέπει να εγκατασταθούν βιομηχανίες εξυπηρέτησης και των αναγκών των ένοπλων δυνάμεων.

Για να μην ξυπνήσουμε αύριο με ένα νέο κυπριακό πρόβλημα στο εσωτερικό της ίδιας της Ελλάδας, πρέπει πριν απ’ όλα να αφυπνιστεί ο ελληνικός λαός για τον άμεσο κίνδυνο που συνιστά ο νεοοθωμανισμός στη Θράκη.

paron
Ποιος θυμάται τη Χανσεατική Ενωση;...
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης











Δημιουργήθηκε τον 13ο αιώνα από εμπόρους γερμανικών πόλεων της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας με κύριο σκοπό τη διασφάλιση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας και του εμπορίου στο χώρο της Βόρειας Θάλασσας. Στη συνέχεια, βλέποντας τα πλεονεκτήματα από την κατάργηση των δασμών και την ελεύθερη μετακίνηση αγαθών και ανθρώπων, έγιναν μέλη διάφορες πόλεις, όπως το Λονδίνο, η Μπρύζ , το Μπέργκεν της Νορβηγίας και η ρωσική πόλη Νόβγκοροντ. Η Τευτονική Χάνσα ή Χανσεατική Ένωση, ήταν η πρώτη επιτυχής απόπειρα εμπορικής ένωσης στον ευρωπαϊκό χώρο.

Για πάνω από τρεις αιώνες, οι χανσεατικές πόλεις κέρδισαν πλούτο, δύναμη και μοναδική ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, διότι δεν...
αντάλλασσαν μόνο αγαθά αλλά επίσης ιδέες και πολιτισμό με αμοιβαίο όφελος. Οσο οι σχέσεις ήταν ισότιμες, ήταν δίκαιες και οι συναλλαγές, οι οποίες είχαν ως κανόνα το αμοιβαίο συμφέρον.

Αυτή η ισοτιμία στις σχέσεις ήταν ο βασικός δεσμός που διασφάλισε την μακροβιότητα της Ενωσης. Με τη δημιουργία των εθνικών κρατών και την προσπάθεια κάποιων από αυτά να χειραγωγήσουν την Ενωση προς ίδιον όφελος εις βάρος των άλλων, έσβησε και η Χανσεατική Ενωση. Το 1669 έμειναν μόνο τρεις γερμανικές πόλεις ( Αμβούργο, Βρέμη και Λύμπεκ).

Σε αντίθεση με την ΕΕ, η Χανσεατική Ενωση δεν δημιουργήθηκε σαν ιδέα στα μυαλά κάποιων πολιτικών ηγετών που μετά επιβλήθηκε πάνω στις κοινωνίες των λαών τους, αλλά ήταν αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε από ιδιώτες, εκφράζοντας τις ανάγκες των εμπόρων και των κοινωνιών των συγκεκριμένων πόλεων.

Αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας της. Σήμερα, πριν καλά-καλά αρχίσει να στεριώνει η ΕΕ, βιώνουμε ήδη τους τριγμούς και τα προβλήματα, που είχε η Χανσεατική Ενωση λίγο πριν την κατάρρευσή της. Η ιδέα που ξεκίνησε από κάποιους αξιωματούχους σαν Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΚΑΧ, ΕΟΚ, ΕΥΡΑΤΟΜ) το 1951 και το 1957 για να ολοκληρωθεί το 1992 στο Μάαστριχ σαν ΕΕ, πνέει ήδη τα λοίσθια πριν συμπληρώσει καν έναν αιώνα ζωής. Αφού για πάνω από δυο δεκαετίες οι χώρες του Νότου τροφοδότησαν τον πλούτο των χωρών του Βορρά και κυρίως της Γερμανίας, σήμερα κινδυνεύουν να γίνουν χώρες-δουλοπάροικων του πλούσιου Βορρά.

Η ΕΕ έγινε μια χρυσή αγελάδα για τη Γερμανία και μια παγίδα για τις φτωχές χώρες του Νότου. Ηδη στη Γερμανία ακούγονται φωνές που ζητούν την έξοδο κάποιων χωρών του Νότου από την Ευρωζώνη ή ακόμα και την επιστροφή στο γερμανικό μάρκο. Όλα δείχνουν, πως, αν συνεχιστεί αυτή η εξέλιξη, ή θα συμβιβαστούν οι χώρες του Νότου με την ιδέα πως στο μέλλον θα υποχρεωθούν να ζουν σε μια ΕΕ δυο ταχυτήτων, χάνοντας την ανεξαρτησία τους, ή η ΕΕ θα διαλυθεί πριν καλά-καλά συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής. Η σύγκριση με τις ΗΠΑ και τα αρχικά προβλήματα που είχαν στην αρχή της δημιουργίας τους, είναι αφελής και άκαιρη. Οι ΗΠΑ δημιουργήθηκαν μέσα από έναν κοινό αγώνα ανεξαρτησίας των ίδιων των λαών τους και δεν ήταν αποτέλεσμα πειραματισμών στα γραφεία κάποιων αξιωματούχων.

Η ΕΕ τείνει να μοιάσει την Αθηναϊκή Συμμαχία, όπου ίσχυε για τους Αθηναίους το σλόγκαν, ότι συμφέρει την Αθήνα συμφέρει και τη Συμμαχία. Στην ΕΕ, ακόμα και το αρχικό διευθυντήριο των ισχυρών κρατών τείνει να περιοριστεί σε τρία, σε δύο ή ακόμα και σε ένα μέλος, την λεγόμενη ατμομηχανή της, τη Γερμανία. Στη σημερινή ΕΕ δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει Ενωση ισοδύναμων και ισότιμων μελών.

press-gr
Το μετέωρο βήμα της δημοκρατίας
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Άρης Σείριος







Ο 20ος αιώνας ήταν -κατά κοινή ομολογία- μια πολύ σπουδαία περίοδος όσον αφορά στην πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας. Μολονότι σημαδεύτηκε από δυο καταστροφικούς πολέμους, και πολλούς άλλους τοπικούς, ωστόσο υπήρξε η πλέον ουμανιστική περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας, όχι μόνον εξ΄ αιτίας των τεχνολογικών και επιστημονικών επιτευγμάτων που ώθησαν τον άνθρωπο στην βελτίωση του βιοτικού και πνευματικού του επιπέδου, αλλά συνάμα, εξαιτίας της απίστευτης προόδου που συντελέστηκε στο πεδίο της κατάκτησης και κατοχύρωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών που έως τότε θεωρούνταν αδιανόητα. Η κατάκτηση της ατομικής ελευθερίας, ασφαλώς δεν έγινε αναίμακτα, αλλά αντιθέτως χρειάστηκαν επίπονοι και αιματηροί αγώνες και αδιάκοπη λαϊκή πάλη αφού οι εξουσιαστές δεν είχαν καμιά διάθεση να παραχωρήσουν οποιοδήποτε δικαίωμα θα έθετε υπό αμφισβήτηση την απόλυτη εξουσία τους.


Στην αυγή, λοιπόν, του 21ου αιώνα υπήρξαν ιδιαίτερα αυξημένες οι προσδοκίες των λαών για ακόμη μεγαλύτερη πρόοδο και ελευθερία. Οι κατακτήσεις της επιστήμης ιδιαίτερα στον τομέα της Ιατρικής (που είχε ως κύρια συνέπεια την αύξηση του προσδοκώμενου ορίου ζωής), τα επιτεύγματα της τεχνολογίας που υπόσχονταν μεγαλύτερο πλούτο με λιγότερο μόχθο, η ανεμπόδιστη για πρώτη ίσως φορά στην ανθρώπινη ιστορία πρόσβαση κάθε ανθρώπου στη γνώση και στην πληροφόρηση με νέο όχημα το διαδίκτυο, έδιναν ελπίδες για έναν πραγματικά χρυσό αιώνα, κατά τον οποίον θα μπορούσε η ανθρωπότητα να ξεπεράσει τα εκ φύσεως ελαττώματα της, να αποκηρύξει τους πολέμους και τις συγκρούσεις, να εξελίξει σε υπέρτατο βαθμό τη δημοκρατία, να εργαστεί για την βελτίωση του φυσικού περιβάλλοντος και να κινηθεί ανεμπόδιστα προς την εξερεύνηση του κοσμικού μυστηρίου.


Ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με το προσδόκιμο και επιθυμητό, αλλά εκτροχιάστηκαν σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Από την αρχή σχεδόν του νέου αιώνα που προδιαγραφόταν ως ο πιο ανθρωπιστικός στην ιστορία, σημειώθηκε η λυσσώδης αντεπίθεση των δυνάμεων της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης με κύριο στόχο την αναίρεση των λαϊκών κατακτήσεων και την επιστροφή των κοινωνιών σε δουλοκτητικά πρότυπα.

Για τον σκοπό αυτό η σκοταδιστική άρχουσα τάξη χρησιμοποίησε πλείστα όσα μέσα, ποικιλότροπα και ανατριχιαστικά στη σύλληψη και την εκτέλεση.


Άναυδοι παρακολουθήσαμε την πρωτοφανή σε θράσος και εξόχως ύποπτη σε σχεδιασμό τρομοκρατική ενέργεια της 11ης Σεπτεμβρίου το 2001, που στοίχισε τις ζωές χιλιάδων συνανθρώπων μας και την αποψίλωση των ελευθεριών εκατομμυρίων άλλων. Η τρομοκρατία ήταν το πρώτο ισχυρό άλλοθι της άρχουσα τάξης για να καταστείλει τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών. Αρχικώς ο δυτικός κόσμος παραπλανήθηκε, θεωρώντας πως οι περιορισμοί θα στραφούν αποκλειστικά κατά των μουσουλμανικής θρησκείας ή αραβικής καταγωγής συνανθρώπων μας. Αυτό εφησύχασε τις -όχι και τόσο αλτρουιστικές- συνειδήσεις των Ευρωπαίων και Βορειο-αμερικανών πολιτών. Το πρώτο ταρακούνημα της αλλοτριωμένης τους συνείδησης συνέβη όταν άρχισαν να αποκαλύπτονται οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων στο Γκουαντάναμο.


Η αμερικανική στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο, μετετράπη σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και σύντομα αναβαθμίστηκε σε κολαστήριο ψυχών και σωμάτων. Ήταν η πρώτη φορά μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που ο δυτικός πολιτισμός έπεσε τόσο χαμηλά ώστε επισήμως να επιτρέπει τις απαγωγές ‘υπόπτων’, τους εγκλεισμούς χωρίς την ύπαρξη έστω και των ελάχιστων ενδείξεων ενοχής, τα βασανιστήρια όχι για την απόσπαση ομολογίας, αλλά απλά και μόνο για την ανώμαλη διασκέδαση των δεσμοφυλάκων. Ήταν η πρώτη φορά που το δικαιϊκό σύστημα του δυτικού κόσμου εξευτελίστηκε τόσο βάναυσα ώστε το θέσφατο ‘ουδείς ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου’ να φαντάζει τόσο κενό νοήματος.


Ασφαλώς το Γκουαντάναμο, δεν ήταν η μόνη περίπτωση τέτοιας φυλακής-κολαστηρίου. Απλά υπήρξε το πρότυπο για τη δημιουργία σε διάφορα μέρη του κόσμου παρόμοιων απαράδεκτων στρατοπέδων, όμοια των οποίων θα μπορούσε κανείς να βρει μόνο στην περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας. Κι όμως ο πολιτισμένος δυτικός πολίτης καθηύδε, εθελότυφλος και τραγικά παραιτημένος και παραδομένος στην αποχαυνωτική του ευμάρεια, βαυκαλιζόμενος ότι όλα αυτά αποτελούν -δυσάρεστα μεν, αλλά- αναγκαία μέτρα για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Μόνο αρκετά αργότερα, όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η απειλή της τρομοκρατίας δεν ήταν παρά το πρόσχημα (και κατά τη γνώμη πολλών, μεταξύ των οποίων και του γράφοντος, το τέχνασμα) για τη γενικότερη περιστολή της ατομικής ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άρχισε να αφυπνίζεται και να ανησυχεί για την πορεία των πραγμάτων.


Όμως το ολιγοκρατικό παγκόσμιο σύστημα βρήκε και άλλους τρόπους για να λυγίσει την αφυπνιζόμενη συνείδηση των λαών. Διέδωσε φήμες για τρομερές ασθένειες, γρίπες πτηνών, αγελάδων και χοίρων, ανεξέλεγκτες επιδημίες που απειλούσαν δήθεν αυτή καθαυτή την επιβίωση του ανθρώπινου είδους, αόρατες μάστιγες που παρά την επικινδυνότητα και την αμεσότητα του κινδύνου παρέμεναν και παραμένουν πάντα αόρατες ως μη εκδηλούμενες.


Η επιχείρηση του κατεστημένου να τρομοκρατήσει τον κόσμο βρήκε έτσι κι ένα δεύτερο όχημα, μετά την τρομοκρατική απειλή, και εφάρμοσε βοηθεία των απανταχού, απολύτως ελεγχόμενων ΜΜΕ, την υπνωτιστική του μέθοδο παροτρύνοντας τους πολίτες να μείνουν στα σπίτια τους, βυθισμένοι στο μόνο ασφαλές μέρος της γης, τον αναπαυτικό τους καναπέ, απέναντι από την οθόνη της τηλεόρασής τους. Με διαφορά λίγων χρόνων το σκηνικό ξαναστήνεται. Ο πανικός που προκαλούσαν τα πουλερικά επανέρχεται με μορφή χοίρων. Ο βομβαρδισμός των πολιτών με σκηνές τρόμου ξαναπαίρνει τα πρωτεία. Όμως, δεν είναι πρώτη φορά που η γρίπη των χοίρων επισκέπτεται την αμερικανική ήπειρο, όπου η σχέση πολιτικής και φαρμάκων είναι πολύ στενή. Οι πολιτικοί -και από κοντά οι δημοσιογράφοι- ξαναντύνονται με τη λευκή στολή και τη μάσκα του επιδημιολόγου για να μας ξαναμιλήσουν για την απειλή της πανδημίας γρίπης.’ (Πηγή: iospress – Το κόλπο των χοίρων)


Η μόνη επιτρεπτή διαδρομή, για όποιον δεν θα ήθελε να υποστεί τις συνέπειες των φοβερών ασθενειών, είναι αυτή μεταξύ της εργασίας και του καναπέ του. Κάθε άλλη εκδήλωση, συμμετοχή, ανησυχία απαγορεύτηκε για λόγους δημόσιας υγείας.


Επόμενος στόχος των απανταχού εξουσιαστών υπήρξε ο έλεγχος της πληροφόρησης δηλαδή της επικοινωνίας. Η επιχείρηση ελέγχου του διαδικτύου δεν είναι φυσικά καινούργια υπόθεση. Ωστόσο με πρωτοφανή ένταση τα τελευταία χρόνια επιχειρείται μια ολοκληρωτικής νοοτροπίας πολιτική ελέγχου στη ροή της πληροφορίας. Σε όλο τον κόσμο λοιπόν ίσχυσαν μια σειρά νομοθετικών μέτρων προσπαθώντας να περιορίσουν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.


Οι επιμέρους περιορισμοί στο Διαδίκτυο δεν ικανοποιούν πια. Επιδίωξη είναι ο πλήρης έλεγχος, αλλά και η χρήση του ως οχήματος για την εισβολή ενός ηλεκτρονικού χαφιέ σε κάθε σπίτι που διαθέτει ηλεκτρονικό υπολογιστή συνδεδεμένο στο Διαδίκτυο. Πολιορκητικός κριός για την απεμπόληση από τους λαούς και τους «πολίτες» ακόμα και αυτών των αστικών δημοκρατικών δικαιωμάτων είναι – όπως έχει φανεί από την αρχή του αιώνα – το θέμα της ασφάλειας σε όλες του τις εκδοχές: εξασφάλιση από τις λεγόμενες «τρομοκρατικές απειλές», εξασφάλιση της ομαλής διεξαγωγής των οικονομικών πράξεων της καπιταλιστικής αγοράς, που είναι πια βαθύτατα συνδεδεμένη τεχνικά με τη λειτουργία του Διαδικτύου και των υπολογιστικών συστημάτων, εξασφάλιση των παιδιών από τους «δράκους» – παιδεραστές και πάει λέγοντας. Είναι προφανές ότι ακριβώς λόγω του αυξημένου ρόλου του Διαδικτύου στη λειτουργία του συστήματος, η εξασφάλιση του πλήρους ελέγχου του Internet θα δώσει στρατηγικό πλεονέκτημα στον ιμπεριαλιστή που θα την πετύχει.’ (πηγή: Ριζοσπάστης Κυριακή 25/01/2009)


Στο στόχαστρο των εξουσιαστών μπήκαν όχι μόνον ανεξάρτητα ΜΜΕ, αλλά και τα blogs και οι ισότοποι που δεν συμμορφώνονται προς τις γενικές οδηγίες για την αποδεκτή από το κατεστημένο εκδοχή της δημοκρατίας.


Σύμφωνα με την γνωμοδότηση τα μπλογκ δεν καταλαμβάνονται από το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης και επικοινωνίας, που προβλέπει το άρθρο 19 του Συντάγματος.


Ειδικότερα. Στην γνωμοδότησή του ο Σανιδάς καταλήγει:


1)Το απόρρητο των επικοινωνιών δεν καλύπτει α) την επικοινωνία μέσω του διαδικτύου (Internet) και β) τα εξωτερικά στοιχεία της επικοινωνίας (ονοματεπώνυμα και λοιπά στοιχεία συνδρομητών, αριθμοί τηλεφώνων, χρόνος και τόπος κλήσεως, διάρκεια συνδιάλεξης κ.λ.π.)’ (Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 24-06-2009)


Παράλληλα με δικούς τους εγκάθετους στο διαδίκτυο επεχείρησαν να το δυσφημίσουν ως τόπο όπου ανθεί η ερωτική ανωμαλία, η παιδοφιλία, η οικονομική και συναισθηματική απάτη, η διακίνηση ναρκωτικών, η αρνητική ψυχολογική επιρροή που οδηγεί σε αυτοκτονίες εφήβων, διάπραξη ειδεχθών εγκλημάτων, δημιουργία ανθρώπων-τεράτων και serial killers ή στρατολόγηση τρομοκρατών:


Πληροφορίες που διέρρευσαν πρόσφατα, από το Κογκρέσο, έκαναν γνωστό ότι οι ΗΠΑ ξεκινούν την ανάπτυξη ενός σχεδίου που έχει ως στόχο τον εντοπισμό τρομοκρατών στον εικονικό κόσμο. Το σχέδιο βαφτίστηκε Ρέιναρντ (Reynard) και οι δημιουργοί του ελπίζουν ότι, όταν ολοκληρωθεί, θα «αναγνωρίζει» όσους «δεν επιδεικνύουν φυσιολογική συμπεριφορά στο διαδίκτυο» – ότι κι αν αυτό σημαίνει- και θα βοηθά στην κατασκευή των σωστών «εργαλείων» και παγίδων για τη σύλληψη τρομοκρατών.’ (Πηγή: http://www.athina984.gr 6/3/2008)


Οι φροντίδες του σκοταδισμού για την επιτυχία των απάνθρωπων σκοπών τους επεκτάθηκαν σιγά – σιγά σε κάθε τομέα της ιδιωτικής ζωής των ανθρώπων. Κάμερες άρχισαν να φυτρώνουν σα μανιτάρια, αρχικά για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας κι εν συνεχεία για την διατήρηση της δημόσιας τάξης που απειλείται είτε από την εγχώρια εγκληματικότητα είτε από το κύμα λαθρομεταναστών (που οι ίδιοι φρόντισαν να δημιουργήσουν). Η δημόσια τάξη έγινε θέμα ταμπού σε όλο τον δυτικό κόσμο. Ειδικές συνθήκες (Σέγκεν) υπογράφηκαν με σκανδαλώδη προθυμία και βιασύνη, όταν αποφάσεις για άλλα θέματα, πολύ σπουδαιότερου ενδιαφέροντος(π.χ. η υπερθέρμανση του πλανήτη), χρονοτριβούν παραπαίοντα σε επιτροπές και αέναες συζητήσεις.


Τελευταίας τεχνολογίας δορυφόροι στήνουν αυτί σε κάθε δημόσια και ιδιωτική συζήτηση, και επιχειρούν να εντοπίσουν υπόπτους, δήθεν για τρομοκρατικές ενέργειες, στην πραγματικότητα υπόπτους για ελεύθερη σκέψη, ώστε να προλάβουν την έκρηξη της λαϊκής οργής. Τα κινητά τηλέφωνα κατασκοπεύονται, οι κινήσεις στο Internet παρακολουθούνται, η ιδιωτική μας ζωή έχει μπει στο ακοίμητο μάτι ενός κτηνώδους big brother, ος τα πανθ’ ορά, και τα πάντα ελέγχει.


Οι σκοταδιστές εξουσιαστές, αφού δημιούργησαν ένα μάτριξ, ένα αποστειρωμένο περιβάλλον διαχείρισης της ανθρώπινης ζωής με σύμμαχο-ναρκωτικό την οικονομική ευμάρεια που παρείχαν στους λαούς, αποφάσισαν κάποια στιγμή ότι ήρθε η ώρα να αφαιρέσουν και αυτή την οικονομική άνεση που εξυπηρέτησε πρόσκαιρα τα σχέδια τους, τους κόστιζε όμως αρκετά δολάρια. Εφηύραν λοιπόν, μια οικονομική κρίση. Τεχνηέντως απέσυραν το χρήμα που έως τότε έρεε άφθονο καλύπτοντας την παράλογη υπερκαταναλωτική μανία των πολιτών του δυτικού κόσμου. Η καταναλωτική πίστη που στηρίζονταν για μισό περίπου αιώνα από τις τράπεζες ξαφνικά στέρεψε.

Οι οφειλέτες κλήθηκαν να επιστρέψουν όσα είχαν με τόση αφροσύνη δανειστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το παραμύθι περί παγκόσμιας ύφεσης στηρίχθηκε αποτελεσματικά από τα ΜΜΕ του καπιταλιστικού κατεστημένου. Με μια υπέρτατης σύλληψης συνδυασμένη επιχείρηση, εγκάθετοι οικονομικοί αναλυτές, πολιτικοί παράγοντες και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα τρομοκράτησαν τον κόσμο, τον έσυραν στο άλλο άκρο της υπερβολικής μείωσης ακόμη και των στοιχειωδών καταναλωτικών αγαθών, επιτυγχάνοντας αριστοτεχνικά καθίζηση της αγοράς, κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων -που φυσικά δεν διέθεταν τα κεφάλαια των πολυεθνικών ώστε να αντεπεξέλθουν στην κάθετη πτώση της καταναλωτικής ζήτησης- και κατά συνέπεια οδήγησαν στην ανεργία χιλιάδες ανθρώπους.


Παράλληλα οι εξωνημένες στους πανίσχυρους οικονομικούς παράγοντες κυβερνήσεις, φορολογώντας εντελώς άδικα τα ίδια τα θύματα της κρίσης, επεχείρησαν κι επέτυχαν να στηρίξουν τις μεγάλες επιχειρήσεις με την πρόφαση ότι δήθεν ήταν ο μόνος τρόπος ώστε το χρήμα να διοχετευτεί και πάλι στην αγορά. Το αποτέλεσμα ήταν μια ακόμη βίαιη αναδιανομή του πλούτου και πάλι προς όφελος των εχόντων:


Η οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει χρηματιστήρια, επενδυτικές Τράπεζες και οργανισμούς παροχής στεγαστικών δανείων στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη έχει ορισμένα περίεργα χαρακτηριστικά. Ενώ εκ πρώτης όψεως οι πάντες πανικοβάλλονται και οι απλοί καταθέτες αισθάνονται από νευρικότητα μέχρι και απόλυτη ανασφάλεια κάποια στοιχεία της κρίσης κάνουν ανθρώπους έμπειρους και διορατικούς να σηκώνουν τα φρύδια. Πως μπορούμε να μιλάμε για μεγάλη οικονομική κρίση που οδηγεί το τραπεζικό σύστημα σε κατάρρευση, και την ίδια ώρα τράπεζες να συγκρούονται για το δικαίωμα εξαγοράς χρεοκοπημένων πιστωτικών ιδρυμάτων;’ (Πηγή : Α. Ανδριανόπουλος από το e-rooster 10-10-2008)


Το παγκόσμιο οικονομικό διευθυντήριο προκλητικά ολιγοπωλιακό, ακραία αντιλαϊκό και βαθύτατα αντιδημοκρατικό, επιδίδεται άπληστα στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου αποκρύπτοντας για ακόμη μια φορά το δομικό πρόβλημα του καπιταλισμού που δεν είναι άλλο από την ίδια του την ιδεολογία περί αέναης -και συνήθως εκτός ορίων- κερδοφορίας.


Το σημαντικότερο όμως επίτευγμα της κατασκευασμένης οικονομικής κρίσης ήταν η δημιουργία μιας τάξης νεόπτωχων, όχι απόλυτα εξαθλιωμένων, αλλά απόλυτα εξαρτημένων, υποτελών, έτοιμων να δουλέψουν (κυριολεκτικά) για οποιοδήποτε αφέντη, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, με τις ελάχιστες απολαβές (που μετά βίας εξασφαλίζουν την επιβίωση).


Η τάξη αυτή, που συνεχώς διευρύνεται, στην πραγματικότητα εκπαιδεύεται στη σιωπή και το σκύψιμο του αυχένα. Ο στόχος των εξουσιαστών δεν είναι η πρόσκαιρη οικονομική της ανέχεια. Αυτό είναι το μέσον. Απώτερος στόχος είναι η εξάλειψη κάθε κοινωνικής συνείδησης. Κάθε προσπάθειας διαμαρτυρίας, διεκδίκησης, απαίτησης. Υπό την απειλή της απόλυσης και κατά συνέπεια της πλήρους οικονομικής εξαθλίωσης, οι νέοι δούλοι του συστήματος, που μόνον κατ’ επίφαση και καταχρηστικά αποκαλείται δημοκρατικό, υποχρεώνονται στην σιωπή και την δουλοφροσύνη. Έτσι εξυπηρετείται άριστα η αρχική επιδίωξη των αρχόντων του μάτριξ που δεν είναι άλλη από την απονέκρωση της νεωτεριστικής αμφισβήτησης, τη συντριβή της ελεύθερης σκέψης, εν τέλει, την εθελούσια λοβοτομή του ανθρώπινου πνεύματος.


Είναι πλέον αναμφισβήτητο γεγονός, ότι μέσα σε μια δεκαετία, απωλέσθησαν δικαιώματα που αποκτήθηκαν με ιδρώτα και αίμα, και με υπεράνθρωπη πάλη δια μέσου όλων των προηγούμενων αιώνων. Είναι επίσης ολοφάνερο ότι έχει επιτευχθεί μια ανησυχητικών διαστάσεων και διαρκής μετακίνηση της παγκόσμιας κοινωνίας προς όλο και συντηρητικότερες θέσεις, οφειλόμενη ασφαλώς στην αγωνία των μελών της να διασφαλίσουν όσα θεωρούν εκ των ουκ άνευ για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή. Και η συντηρητικοποίηση αυτή εκδηλώνεται παντού, στην πολιτική, στην ιδιωτική ζωή, στην τέχνη και τον πολιτισμό κι εν τέλει σ’ αυτές καθαυτές τις ανθρωπιστικές αξίες, που φαίνονται να υποχωρούν δραματικά προς όφελος του φιλοτομαρισμού και του νέο-βαρβαρισμού που προκαλεί ο ατομικισμός.


Η επιχείρηση του σκοταδισμού συνεχίζεται. Ο τελικός στόχος προσώρας δεν επετεύχθη. Ακόμη υπάρχει καιρός και εκείνοι το γνωρίζουν. Με νύχια και με δόντια προσπαθούν να μας κρατήσουν υπνωτισμένους. Άπρακτους. Το μόνιμο επιχείρημά τους είναι η αναγκαιότητα της ‘λελογισμένης’ περιστολής των ατομικών δικαιωμάτων μας χάριν -δήθεν- της δικής μας ασφάλειας.


Ας τους απαντήσουμε με τη ρήση ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που έτυχε να αναδειχθεί στην πολιτική ελισσόμενος ανάμεσα στα σκοταδιστικά γρανάζια τους. Του Thomas Jefferson:»Ο λαός που θυσιάζει την ελευθερία του για την ασφάλειά του, δεν αξίζει ούτε την μία ούτε την άλλη και τελικά χάνει και τις δύο…»

antidogma
Η ύφεση κατατρώγει τη δηµοκρατική νοµιµότητα
By STEVENIKO | Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010 | Posted in | With 0 comments
Η προφητεία...


... για την εξαφάνιση της πολιτικής εξουσίας είχε διατυπωθεί από νωρίς. Οχι σαν απώλεια του ρόλου της, αλλά σαν εκούσια παραίτηση από αυτόν. «Πολιτικές και οικονοµικές συµµαχίες θα µετατοπιστούν, νοµίσµατα θα καταρρεύσουν, κυβερνήσεις θα πέσουν», προέβλεπε ο καθηγητής των Οικονοµικών Μάικλ Χάντσον µετά την εκδήλωση της οικονοµικής κρίσης γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν.

Η οικονοµική...


... κρίση συνεπάγεται αναπόφευκτα την πολιτική κρίση του συστήµατος, την καταστροφή της


πολιτικής εξουσίας που εδώ και δύο αιώνες το εξυπηρέτησε αδίστακτα και γενναιόδωρα. Οχι πως λυπούµαστε γι’ αυτό.

Απλώς το παρατηρούµε. Οι ελίτ έχουν χάσει πια το δικαίωµά τους να κυβερνούν. «Κάθε χώρα έχει τις δικές της ελίτ», έλεγε ο αυστριακός οικονοµολόγος Γιόζεφ Σούµπετερ. «Το σηµαντικό είναι να τις αλλάζει κάπου - κάπου». Αυτό συνέβαινε στις δυτικές δηµοκρατίες όταν ακόµη ευηµερούσαν.

Οχι πια. Για αυτό σήµερα η δυσαρέσκεια είναι τόσο µεγάλη. Μπροστά στην οικονοµική κατάρρευση, οι κυβερνώντες κρύβουν τα προβλήµατα κάτω από το χαλί και διατηρούν το στάτους κβο προκειµένου να µην ξεφύγει ο έλεγχος από την κυρίαρχη ελίτ. Δεν έχουµε δηλαδή να κάνουµε µε τυφλές οικονοµικές διαδικασίες, αλλά µε εξαιρετικά οργανωµένες στρατηγικές παρεµβάσεις κρατών και χρηµατοπιστωτικών θεσµών που έχουν σκοπό να «λύσουν» την κρίση µε τους δικούς τους όρους. Γι’ αυτό σήµερα οι πολιτικές ηγεσίες είναι τόσο λίγο δηµοφιλείς.

Στην εποχή...


... του Διαφωτισµού, η εγκαθίδρυση της δηµοκρατίας ήταν µια διαδικασία επαναστατική που αποκτούσε νοµιµοποίηση από τη συµµετοχή του λαού. Η νοµιµοποίηση των σύγχρονων δηµοκρατιών έχει γίνει σήµερα µια διαδικασία αντιδραστική. Δεν πείθει τον λαό να συµµετάσχει σε αυτήν. Λέξη µαγική, που έχει αντικαταστήσει τον Θεό, η «Δηµοκρατία» θεωρείται από µόνη της αρκετή, µολονότι επιτρέπει κάθε λογής πολιτικές χειραγωγήσεις. Και φέρνει µαζί της µία κρίση νοµιµότητας των ηγετών.




Το καταφύγιο στο οποίο το πολιτικό σύστηµα έχει εναποθέσει τις τελευταίες του ελπίδες είναι οι έκτακτες καταστάσεις. Συνταγµατικές εγγυήσεις που ύστερα από τις µεγάλες επαναστάσεις των τριών τελευταίων αιώνων θεωρούσαµε δεδοµένες, σήµερα καταπίπτουν, καθώς οι κυβερνήσεις επικαλούνται συνεχώς καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για να αποδεσµευτούν από τις υποχρεώσεις τους έναντι των πολιτών τους. «Πρόκειται για µια πρωτοφανή µορφή επιβολής, στην οποία οι δηµοκρατικοί θεσµοί παίζουν κεντρικό ρόλο, παρά τη διακηρυγµένη ουδετερότητά τους», λέει ο κοινωνιολόγος Λικ Μπολτανσκί. Και η έκφραση της λαϊκής βούλησης, που µόνο αυτή δίνει εγκυρότητα σε µια δηµοκρατία, έχει πάψει πια να είναι δεσµευτική για τους πολιτικούς.

Η αποτυχία...


... του Οµπάµα, η προβλεπόµενη πτώση της κυβέρνησης Μέρκελ µετά τις εκλογές της Βάδης-Βυρτεµβέργης τον Μάρτιο, η κυβερνητική αστάθεια στην Πορτογαλία, η γενικευµένη εξέγερση κατά του Σαρκοζί, δεν είναι παρά η επιβεβαίωση πως το πολιτικό προσωπικό του συστήµατος έχει πια εξαντληθεί: τόσο, που αναγκάζεται να αναθέτει τη διαχείριση της κρίσης του σε πτωµατικές κυβερνήσεις. Η ύφεση κατατρώγει τη δηµοκρατική νοµιµότητα, καθώς οι χώρες περνούν ταχύτατα από τον νόµο των ανθρώπων στον νόµο της ζούγκλας.


tanea
Παγκόσμια κυριαρχία
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Υπάρχει μία παγκόσμια ελιτ που θέλει να κυβερνήσει τον κόσμο. Στην ελιτ αυτή ανήκουν πρόσωπα που προέρχονται παγκοσμίως από τον χρηματοπιστωτικό, κυρίως, τον εμπορικό-βιομηχανικό και τον στρατιωτικό τομέα. Η ελιτ αυτή είναι που διοικεί τον πλανήτη. Και βαρύνεται με πολλαπλά εγκλήματα. Πολέμους. Οικονομικές κρίσεις όπως η παρούσα. Και τον ανθρώπινο πόνο που πληροφορούμαστε καθημερινά.

Η ελιτ αυτή επινόησε τον κοινοβουλευτισμό (στην Αγγλία γύρω στον 14ο αιώνα) διότι ευνοεί τον έλεγχο των πολιτικών προσώπων και των πολιτικών οργανώσεων. Πρότεινε τον κοινοβουλευτισμό ως δημοκρατία ώστε να γίνει εύκολα δεκτός από τους λαούς του κόσμου.

Η ελιτ αυτή χρησιμοποίησε τις γνώσεις που απέκτησε στην πορεία για το χρήμα και την “μη-εμπράγματη” οικονομία ώστε να κυριαρχήσει πάνω στην παγκόσμια οικονομική διαδικασία. Επίσης φρόντισε να ελέγχει τα πολύτιμα ορυκτά και εν γένει οτιδήποτε θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του χρήματος, καθώς και την ενέργεια και τις πηγές της. Ολες οι τράπεζες παγκοσμίως είναι κάτω από τον δικό της έλεγχο. Και κυρίως η έκδοση του χρήματος.

Η παγκόσμια ελίτ, δεν φαίνεται να θέλει να καταστρέψει τον πλανήτη με πυρηνικά. Τουλάχιστον ένα τμήμα της. Διότι η ελίτ αυτή δεν είναι ενιαία. Εξ ου και ο τελευταίος της εμφύλιος, γνωστός και ως 2ος παγκόσμιος πόλεμος.

Ο τελικός στόχος πάντως είναι η παγκόσμια κυριαρχία. Ενας παλαιός πόθος που αναδύεται από τις σελίδες της ιστορίας ξανά και ξανά.

Το μεγαλύτερο τμήμα της ελίτ φαίνεται να έβγαλε το συμπέρασμα, όπως εξάλλου και οποιοσδήποτε άλλος διαβάσει λίγο προσεκτικά ιστορία, οτι η παγκόσμια κυριαρχία δεν μπορει να έλθει με στρατιωτικά μέσα. Οποιος το επιχείρησε απέτυχε. Η παγκόσμια κυριαρχία θα έλθει μόνον όταν δημιουργηθεί ένας ενιαίος πολιτισμός, μία κουλτούρα δηλαδή. Ο οποίος ενιαίος παγκόσμιος πολιτισμός θα γίνει ο φορέας και το πλαίσιο της ενιαίας παγκόσμιας κυριαρχίας.

Η κιβωτός των παραδόσεων και της κουλτούρας είναι τοπικά το έθνος. Γι’ αυτό το εθνικό κράτος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής και εμπορο-βιομηχανο-στρατιωτικής ελιτ. Το εθνικό κράτος πρέπει να συντριβεί.

Ετσι προωθείται μια ενιαία και παγκόσμια ελαφρο-λαϊκή κουλτούρα μέσω της τηλεόρασης κυρίως αλλά και των λοιπών μεσων. Τελικός στόχος είναι οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι, από τους Ινουιτ του Αρκτικού κύκλου μέχρι τους Μασάϊ στην Αφρική, να αναπτύξουν την επιθυμία να φορούν τα ίδια τζην, να κρατούν το ίδιο iPhone, να σιτίζονται στο ίδιο McDonalds, να θέλουν να εμφανιστούν στα ίδια reality shows, και τα παρόμοια που προβάλλει το life style ως αξίες.

Ετσι το εθνικό κράτος εντάσσεται σε μεγαλύτερους οργανισμούς, ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ, οι οποίοι προωθούν την πολιτική, στρατιωτική και οικονομική του απορρόφηση.

Μόνο αν τα έθνη καταφέρουν να διατηρήσουν την κουλτούρα τους, δηλαδή την συνέχειά τους στον χρόνο, και μόνο αν τα έθνη παλινορθώσουν την δημοκρατία, θα μπορούμε να ελπίζουμε.

Δυστυχώς, στην παρούσα φάση έχουμε ηττηθεί. Οι πολιτικοί μας, στο σύνολό τους, είναι υπηρετες αυτής της παγκόσμιας ελιτ. Κι όσοι λίγοι δεν είναι, δεν έχουν το θάρρος και την τόλμη να τα βάλουν μαζί της.

Ούτε καν να την καταγγείλουν δεν τολμούν.


Θραξ Αναρμόδιος
Η παγκόσμια οικονομική ελίτ ελέγχει ασφυκτικά τον πλανήτη
By STEVENIKO | | Posted in , | With 0 comments
Οι πιο πλούσιες οικογένειες της Αμερικής και του πλανήτη, ελέγχουν πλήρως τις ΗΠΑ με ένα τρόπο που παραμένει κρυφός. Η οικονομική ελίτ ελέγχει τα ΜΜΕ, τις τράπεζες, την άμυνα, και τη πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας. Στο βιβλίο του με τίτλο «Who’s Who of the Elite», ο Robert Gaylon Ross Sr γράφει: «Κατά τη γνώμη μου, είναι κύριοι των ενόπλων δυνάμεων, του ΝΑΤΟ, των μυστικών υπηρεσιών, της CIA, του Ανώτατου Δικαστηρίου, και γενικά των δικαστηρίων. Φαίνεται να ελέγχουν, άμεσα ή έμμεσα, το μεγαλύτερο μέρος της κρατικής και τοπικής αστυνομίας…».

Η ελίτ μπορεί να έχει διαφορές τακτικής, όμως είναι ενωμένη σε ένα σκοπό, θέλει να κυριαρχήσει στο πλανήτη χρησιμοποιώντας ως μέσο τις ικανότητες των Αμερικανών πολιτών. Η εν λόγω ελίτ ελέγχει μεγάλο αριθμό από «δεξαμενές σκέψης», που με τη σειρά τους προωθούν τον ασφυκτικό έλεγχο της υφηλίου. Αυτά τα think tanks εκδίδουν περιοδικά όπως το Foreign Affairs, μέσα από τα οποία οι ιμπεριαλιστικές και αντί-ανθρωπιστικές ιδέες βαφτίζονται ως έγκυρες δημοσιεύσεις, και στη συνέχεια, αν χρειάζεται, επεκτείνονται μέσα από βιβλία τα οποία τυγχάνουν τεράστιας προβολής. Ο Brzezinski και ο Kissinger, όπως και πολλοί άλλοι, χρωστάνε τη θέση τους και τη καλή ζωή που ζουν στην ελίτ που τους στηρίζει.

Στο μεγαλειωδώς αλαζονικό του βιβλίο The Grand Chessboard το 1997, ο Brzezinski ανέλυσε τη φιλοσοφία πίσω από τη τρέχουσα αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή. Ισχυρίστηκε πως για πρώτη φορά στην ιστορία μια μη ευρασιατική δύναμη, η Αμερική, έχει έρθει στο προσκήνιο, και θα πρέπει να ελέγχει την περιοχή της Ευρασίας αν θέλει να παραμείνει παγκόσμια υπερδύναμη. «Για την Αμερική, το μεγάλο γεωπολιτικό βραβείο είναι η Ευρασία…Περίπου το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού κατοικεί εκεί… η περιοχή παράγει το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ και ελέγχει τα ¾ των γνωστών ενεργειακών αποθεμάτων». Αυτός ο πλούτος, τόσο σε επιχειρήσεις όσο και στο υπέδαφος, είναι που κάνει την αδίστακτη οικονομική ελίτ να θέλει απεγνωσμένα να ελέγξει την Ευρασία. Η «τρομοκρατία» είναι μια καλά σχεδιασμένη και προαποφασισμένη στρατηγική, ένα ψέμα και μια παραπλάνηση, έτσι ώστε να δικαιολογείται η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη κεντρική Ευρασία αλλά και αλλού.

Η περισσότερη βία στη περιοχή αυτή, αλλά και στο Πακιστάν, έχει προβλεφτεί σε δυο βιβλία του Brzezinski (The Global Zone of Percolating Violence, και The Eurasian Balkans), όπου το Πακιστάν και η ευρύτερη περιοχή είναι περικυκλωμένα στους χάρτες. Η σημερινή βία ξεκίνησε από «ενεργούμενα» μέρη και «όργανα» των ΗΠΑ. Αν αναλογιστούμε πως αυτοί οι χάρτες δημοσιεύτηκαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια πριν το πρώτο αεροσκάφος χτυπήσει τους δίδυμους πύργους, τότε… Αυτό σημαίνει πως η αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή μετά την 9/11, καθώς και η ίδια η 9/11 δεν ήταν παρά μια καλοσχεδιασμένη στρατηγική για παγκόσμια κυριαρχία μέσα από την οποία κατακτήθηκε και αυτός ο ίδιος ο αμερικανικός λαός με όπλο την απολυταρχική και ολοκληρωτική νομοθεσία που εφαρμόσθηκε μετά το 2001 και σαν συνέπεια της επίθεσης στους δίδυμους πύργους.

Όπως έχει πει και ο ίδιος ο Brzezinski: «Η Αμερική είναι πολύ δημοκρατική εσωτερικά και πολύ αυταρχική στο εξωτερικό… Η επιδίωξη όμως της επικράτησης δεν είναι κάτι το δημοφιλές, εκτός από περιπτώσεις άμεσης απειλής ή πρόκλησης σε αυτό που ο λαός θεωρεί εσωτερική ευμάρεια… Η δημοκρατία δεν συνάδει με τη παγκόσμια ιμπεριαλιστική κινητοποίηση». Για αυτό και ο Bush χαρακτήρισε την 9/11 ως «σπουδαία ευκαιρία» ενώ ο Rumsfeld την θεώρησε ανάλογη ευκαιρία με αυτή του Β`ΠΠ ώστε να επανασχεδιασθεί ο κόσμος.

Για να πετύχει τους σκοπούς της η Αμερική, προκάλεσε αλλαγές καθεστώτων στη Κεντρική Ασία, κατέστρεψε τη Γιουγκοσλαβία, και ενώ η Ρωσία απλά παρακολουθούσε αμέτοχη και ανήμπορη να επέμβει, οι ΗΠΑ έστησαν στρατιωτικές βάσεις στην Ανατολική Ευρώπη και στην Κεντρική Ασία, και έκαναν προκλητικές στρατιωτικές ασκήσεις δοκιμάζοντας την αποφασιστικότητα της Μόσχας και του Πεκίνου. Η Αμερική εγκατέστησε μεγάλη βάση στο Kyrgyzstan που έχει 1000 περίπου χιλιόμετρα κοινά σύνορα με τη Κίνα. Όταν οι Κινέζοι διαμαρτυρήθηκαν πρόσφατα πως οι ναυτικές ασκήσεις με τη Νότια Κορέα ήταν πολύ κοντά σε δικές τους περιοχές, ο Αμερικανός εκπρόσωπος δήλωσε πως «Οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται από εμάς και μόνον εμάς… Το που θα κάνουμε και το πότε θα κάνουμε στρατιωτικές ασκήσεις, με ποιον θα τις κάνουμε και πως θα τις κάνουμε, είναι αποφάσεις που παίρνονται από το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας, το αμερικανικό ναυτικό, και από τη κυβέρνηση των ΗΠΑ». Αυτού του είδους η συγκρουσιακή, αλαζονική, και «χυδαία» γλώσσα, έγινε ξεκάθαρη αντιληπτή από το Πεκίνο.

Οι ΗΠΑ πέτυχαν στρατιωτική παρουσία με βάσεις τους στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Πολωνία, και τη Τσεχία, ενώ διαθέτουν τη μεγαλύτερη βάση όλων, το στρατόπεδο Bondsteel στο Κόσσοβο. Στη Πολωνία εγκαθιστούν πυραύλους μόλις 50 χιλιόμετρα από τα ρωσικά σύνορα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι Αμερικάνοι προχωρούν σε διμερείς στρατιωτικές συμφωνίες με τα κράτη της ρωσικής «πίσω αυλής» Azerbaijan, Kazakhstan, Uzbekistan, και Turkmenistan. Ο απώτερος σκοπός τους είναι η Κεντρική Ασία, από το Αφγανιστάν έως τη Μέση Ανατολή, έναν διάδρομο από τον οποίο θα ρέει ο ενεργειακός και ορυκτός πλούτος αυτής της περιοχής προς τα «σεντούκια» της αμερικανικής ελίτ, εις βάρος πάντα των τοπικών πληθυσμών.

Ένας μεγάλος πόλεμος που θα εμπλέξει τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, είναι πλέον όχι μόνο πιθανός αλλά και σίγουρος. Σχεδιασμένος από την αμερικανική ελίτ, είναι απλά θέμα χρόνου για το πότε θα ξεσπάσει. Πολλές φορές στο παρελθόν η εν λόγω ελίτ έχει ρίξει τον αμερικανικό λαό σε πολέμους που οφείλονται σε ποδεδειγμένες και επί τούτου σχεδιασμένες παραπλανήσεις, όπως η βύθιση του Lusitania στον Α`ΠΠ, το Pearl Harbour στον Β`ΠΠ, κ.ο.κ. Η ελίτ θεωρεί τους λαούς ως «ανθρώπινα σκουπίδια», έναν όρο που πρωτοχρησιμοποίησαν οι Γάλλοι στην Ινδοκίνα.

Μια πρόσφατη αναφορά της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρει πως το 2005, 28 εκατομμύρια Αμερικανοί αισθάνονταν ανασφαλείς, το 2007 ο αριθμός αυτός ανέβηκε στα 46 εκατομμύρια! Ο ένας στους πέντε Αμερικανούς αντιμετωπίζει το φάντασμα της εξαθλίωσης, ενώ 38 εκατομμύρια ήδη ζουν με κουπόνια τροφίμων.

Ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που δομήθηκε επάνω σε απάνθρωπες και θηρευτικές αξίες, στο οποίο ελάχιστοι ελέγχουν περισσότερο πλούτο από όσο δισεκατομμύρια πεινασμένων, ένα τέτοιο σύστημα αναγκαστικά θα τελειώσει. Το τέλος του όμως προβλέπεται οδυνηρό και αιματηρό. Όπως είχε πει και ο Einstein: «Δεν ξέρω με τι όπλα θα γίνει ο Γ`ΠΠ, αλλά ο Δ`ΠΠ θα γίνει με πέτρες…».

Υπάρχει μια αισιόδοξη νότα σε όλα αυτά: Τι θα τον κάνει η ελίτ τον πλούτο της όταν η ανθρωπότητα πάψει να υπάρχει;


S.A. -The Nation

antinews
Wikileaks : Ο έξυπνος αποδομητικός μηχανισμός της παγκόσμιας κυβέρνησης
By STEVENIKO | Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010 | Posted in | With 0 comments
"αποδόμηση δεν είναι το να αποσυναρμολογήσεις τη δομή ενός κειμένου, αλλά μία υπόδειξη ότι το ίδιο το κείμενο έχει αποσυναρμολογήσει τον εαυτό του. Αυτό που φαίνεται ως η συμπαγής του βάση δεν είναι βράχος, αλλά αέρας"
J. Hillis Miller

Ξαφνικά και σχεδόν απο το πουθενά ένας μυστήριος Αυστραλός κατασκευάζει μια ιστοσελίδα και βγάζει στην δημοσιότητα 700.000 απόρρητα έγγραφα των ΗΠΑ που αφορούσαν τον πόλεμο στο Ιράκ.

Σήμερα λίγους μήνες μετά προαναγγέλλεται ένας δεύτερος σεισμός οκτώ μάλιστα φορές ισχυρότερος απο τον πρώτο.Όπως έγραψε
χαρακτηριστικά το φιλοκυβερνητικό " Έθνος" :

"Κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής, ανέμεναν με αγωνία την αποκάλυψη εκατοντάδων χιλιάδων άκρως απόρρητων εγγράφων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τα οποία είχαν κλαπεί και είχαν αποσταλεί στην ιστοσελίδα Wikileaks, η οποία με τη σειρά της τα μοιράστηκε με τις εφημερίδες New York Times και Guardian και το περιοδικό Der Spiegel.

Το Wikileaks ιδρύθηκε από τον Αυστραλό Τζούλιαν Ασάντζ, τον οποίο οι Αμερικανοί χαρακτηρίζουν «επικίνδυνο χάκερ».Το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών έδωσε εντολή στους πρέσβεις στις χώρες οι οποίες θα επηρεαστούν να ενημερώσουν τις κυβερνήσεις τους.

Αρμόδιοι στην Ουάσιγκτον και την Αθήνα επιβεβαίωσαν σε συνομιλίες τους με το «Εθνος της Κυριακής» ότι αξιωματούχος της αμερικανικής πρεσβείας επισκέφθηκε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και ενημέρωσε για το θέμα τον πρέσβη Χρήστο Παναγόπουλο, που θεωρείται ο πιο στενός συνεργάτης του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα.Σύμφωνα με πληροφορίες, τα έγγραφα που εκλάπησαν είναι της περιόδου 2006-2009.

Αφορούν τηλεγραφήματα που εστάλησαν από όλες τις πρεσβείες του εξωτερικού προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τις απαντήσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και καλύπτουν όλα τα διεθνή προβλήματα."

Με δυό λόγια το Wikileaks , για λόγους που θα εξετάσουμε πιο κάτω , άνοιξε το καπάκι του βόθρου και η μπόχα της μυστικής και υπόγειας διπλωματίας θα ξεχυθεί παντού.

Ήδη απο την πρώτη φορά , η έκπληξη του κόσμου δεν προήλθε τόσο απο το περιεχόμενο των δημοσιευμένων "απορρήτων" εγγράφων, αφού σχεδόν οι πάντες έχουν αντιληφθεί την "ηθική" και τους τρόπους εφαρμογής της "Νέας Τάξης Πραγμάτων " δια της "Pax Americana", όσο απο αυτό καθ΄αυτό το γεγονός της "διαρροής" τόσο πολλών και σημαντικών, για την ...εικόνα της Αμερικής, "μυστικών".

Μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι ένας μυστηριώσης "ακτιβιστής" απέκτησε ξαφνικά τέτοια ισχύ ώστε να γκρεμίσει όλο το σύστημα ασφαλείας των ΗΠΑ και να προσπεράσει την πολυεπίπεδη και πολύμορφη δραστηριότητα των αμερικανικών μυστικών αλλά και "φανερών" υπηρεσιών.

Είναι προφανές ότι στην περίπτωση της αποκαλυπτικής δράσης της wikileaks ισχύει αυτό που λέει ο Ελληνικός λαός ότι δηλαδή "κάποιο λάκκο έχει η φάβα".

Για να μπορέσουμε να κατέβουμε στον "λάκκο της φάβας" και να δούμε τι βρίσκεται στον πυθμένα της , αναγκαστικά θα πρέπει να δούμε ορισμένα δεδομένα.

1ο Δεδομένο:

Το πλήγμα που δέχτηκαν οι ΗΠΑ με το πρώτο κύμα αποκαλύψεων απο την wikileaks ήταν αναμφισβήτητα μεγάλο και σίγουρα απείρως μικρότερο απο αυτό που έρχεται.

Το state derartment έχει ομολογήσει ότι οι συνέπειες των επερχόμενων αποκαλύψεων θα συνταράξουν τα θεμέλια της Αμερικανικής διπλωματίας (μυστικής και φανερής) , η οποία ως γνωστό είναι ο ένας απο τους δύο πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται η πλανηταρχική ισχύς της Αμερικής.

Ο πρώτος πυλώνας, δηλαδή η στρατιωτική ισχύς και παρουσία της Pax Americana στα "απελευθερωθέντα" κράτη του Ιράκ και του Αφγανιστάν, που εν πολλοίς σηματοδοτούσε και τον ρόλο των ΗΠΑ σε διεθνείς ή "ημιδιεθνείς" οργανισμούς και συμμαχίες , όπως ο ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ, με το πρώτο κύμα των αποκαλύψεων του Wikileaks απέκτησε ακόμα μεγαλύτερες ρωγμές απο εκείνες που είχε προκαλέσει η δημοσιοποίηση δεκάδων videos με τα αισχρά και απάνθρωπα βασανιστήρια που υπέστησαν οι φυλακισμένοι του Γκουαντανάμο ή με την απάνθρωπη δράση τόσο του Αμερικανικού στρατού όσο και της ιδιωτικής εταιρείας "ασφαλείας" Blackwaters στο Ιρακ.

2ο Δεδομένο:

Είναι πλέον γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν ήδη μπεί στον δεύτερο και χειρότερο κύκλο της οικονομικής κρίσης που σκηνοθέτησαν και πυροδότησαν οι Lechman Brothers, η Goldman Sachs και οι υπόλοιποι τραπεζοπιστωτικοί δορυφόροι του παγκόσμιου κεφαλαίου.Το ότι οι σχεδόν όλοι οι "πυροκροτητές" της έκρηξης αυτής της παγκόσμιας οικονομικής τρομοκρατίας εναντίον των λαών, διότι περί αυτού πρόκειται και όχι περί απλής κρίσης οικονομικού χαρακτήρα,είναι Εβραϊκών συμφερόντων μπορεί να έχει κάποια σημειολογική αξία , όμως αυτό που είναι σημαντικώτερο επι του παρόντος είναι το τι παρήγαγε σε πολιτικό επίπεδο αυτή η οικονομική τρομοκρατία.

Η ψευδαίσθηση της κοινωνικής ομαλότητας και της πλανηταρχικής αυτάρκειας που είχε καλλιεργηθεί στον Αμερικανικό λαό ήδη απο την εποχή του "New Deal" και η οποία γιγαντώθηκε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, γκρεμίστηκε σαν χαρτινος πύργος με την οικονομική κρίση.Τα εκατομμύρια των ανέργων και νεοπτώχων της Αμερικανικής κοινωνίας δεν εμπιστεύονται πλέον το παραδοσιακό διπολικό πολιτικό τους σύστημα και είναι έτοιμα να εμπιστευθούν οποιονδήποτε "φακίρη" τους υποσχεθεί ασφάλεια και ένα "New - new deal".

3ο Δεδομένο:

Μετά το δεύτερο πλήγμα αποκαλύψεων το οποίο όπως είπαμε θα "πληγώσει" σοβαρά τον δεύτερο πυλώνα της αμερικανικής πλανηταρχίας , η Αμερική κινδυνεύει σοβαρά να απωλέσει τον ρόλο του διαχειριστή της "Παγκόσμιας Νέας Τάξης Πραγμάτων".Με απλά λόγια , η απαξίωση της ισχύος των ΗΠΑ που άρχισε με την εκρηξη της αμερικανικής τραπεζοπιστωτικής φούσκας, επεκτείνεται σήμερα με την σκηνοθετημένη ρηγμάτωση των δύο βασικών πυλώνων της Pax Americana, δηλαδή της στρατιωτικής ισχύος και της διεθνούς πολιτικής επιρροής που πραγματοποιείται μέσω της μυστικής και φανερής διπλωματίας.

Στο άμεσο μέλλον οι ΗΠΑ θα βρεθούν μόνες, χωρίς στρατιωτικούς συμμάχους αφού κανείς ς δεν θα θέλει να είναι δίπλα σε ένα ψωριασμένο λιοντάρι και δίχως τους "εθνικούς εταίρους" οι οποίοι θα προσπαθούν να σκεπάσουν τα αίσχη της μυστικής διπλωματίας που ήταν και ο συνεκτικός δεσμός τους με την "μαμά- Αμερική".

Συμπερασμα

Αν λοιπόν οι ρηγματώσεις των δύο πυλώνων που αναφέραμε μεγαλώσουν, πράγμα που κατα τα φαινόμενα θα συμβεί στο άμεσο μέλλον, τότε το κενό αυτής της "πλανητικής εξουσίας" κατά πάσα βεβαιότητα θα καλυφθεί απο μια "παγκόσμια κυβέρνηση" , για την οποία εξ΄άλλου μιλούν διαρκώς τον τελευταίο καιρό, όλοι σχεδόν οι μέχρι σήμερα "εταιροι" της καταρρέουσας υπερδύναμης ,προεξάρχοντος βεβαίως του δικού μας αμερικανοθρεμένου πρωθυπουργού.

Αύριο όλοι αυτοί που μέχρι τώρα λιβανίζουν τον "προκαθήμενο" στο Αμερικανικό καπιτώλιο, θα του γυρίσουν την πλάτη και θα καταγγέλλουν με την γνωστή σε όλους μας υποκρισία, την ανηθικότητα της μυστικής διπλωματίας στην οποία φυσικά μέχρι χθές συμμετείχαν ως "σημαντικοί εταίροι".

Οι χρεοκοπίες αρχικά των κρατών του Ευρωπαϊκού νότου καθώς επίσης και η αποδυνάμωση του ήδη αμφιλεγόμενου ατλαντικού προστατευτισμού θα είναι η αρχή μιας αλυσιδωτής αντίδρασης η οποία θα κατακερματίσει το πολιτικό σύστημα και θα δημιουργήσει την πλαστή ανάγκη της ανάδειξης μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.

Ο νέος ολοκληρωτισμός βρίσκεται ante portas και οι λαοί παιδαγωγημένοι στα νανουριστικά δόγματα της "Νέας Εποχής" δεν θα έχουν αναπτύξει εκείνες τις αντιστάσεις που θα ανέκοπταν αυτή την ζοφερή προοπτική.

Υπό τις παρούσες συνθήκες , το wikileaks δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας χρήσιμος και έξυπνος αποδομητικός μηχανισμός του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος , ο οποίος στερούμενος πολιτικών κατευθύνσεων και ιδεολογίας εξυπηρετεί τα συμφέροντα του αναδυόμενου νέου ολοκληρωτισμού που θα εφαρμοστεί άριστα με μία "παγκόσμια κυβέρνηση".

Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός έτσι κι αλλιώς θα εμφάνιζε τέτοιου είδους "αυτοάνοσες" ασθένειες και έτσι πιο "ευάλλωτος¨ θα είναι εύκολο να χτυπηθεί απο τα "αριστερά".Με αυτή την θεωρία θα συμφωνούσαμε αν ο περιγραφόμενος υπο αυτών "αριστερός αντίπαλος" υπήρχε σαν αυτόνομη και αποστειρωμένη απο τις "καπιταλιστικές ασθένειες" και άν το σημερινό σύστημα έπνεε τα λοίσθια.Δυστυχώς όμως ούτε ο καπιταλισμός είναι ετοιμοθάνατος , απλώς μεταλλάσσει την μορφή του σε μια ακόμη χειρότερη, ούτε φυσικά η "αριστερά" έμεινε απρόσβλητη τόσο απο τις δικές της "παιδικές ασθένειες" όσο και πο τις μεταλλάξεις που τις προκάλεσε η ενεργός συμμετοχή της στο καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτό που μένει τελικά στους λαούς είναι να αντισταθούν κατ΄αρχάς πνευματικά στην αποδοχή της νεοεποχήτικης κοσμοαντίληψης και να υπερασπισθούν τα Θεόσδοτα δώρα της ελευθερίας και του αυτεξούσιου που είναι και ο κύριος στόχος της "Νέας -νέας Τάξης Πραγμάτων".

Άλλος ένας τρόπος αντίστασης σε αυτήν την επερχόμενη παγκόσμια λαίλαπα, είναι η καλλιέργεια του πατριωτισμού και η δημιουργία πατριωτικών κινημάτων τα οποία θα ανακόψουν την σχεδιασμένη αποεθνικοποίηση των κρατών και κατ΄επέκταση την ανάδυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, η οποία δεν θα βασίζεται ασφαλώς σε κάποιου είδους διεθνισμό, αλλά στην επιβολή μίας παγκόσμιας δικτατορίας. Μιας δικτατορίας η οποία θα "συγκολήσει" δια της βίας όλους τους λαούς μιας και θα τους έχει δέσει πισθάγκωνα μέσω της οικονομικής εξαθλίωσης και της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.

Αυτό που άλλοι το θεωρούν ως προοπτική μιας παγκόσμιας ειρήνης και ευημερίας , θα είναι στην πραγματικότητα η ειρήνη και η ευημερία μιας παγκόσμιας φυλακής οι κρατούμενοι της οποίας αναγκαστικά θα κάθονται ήσυχοι και θα είναι ευχαριστημένοι με το "συσσίτιο" που θα τους προσφέρουν.


klassikoperiptosi
Η Ιρλανδία διασώζει προσωρινά το δικό μας καθεστώς.
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Εκεί που το ελληνικό καθεστώς ήταν στριμωγμένο για τα ανομήματά του, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να φτάσουμε στο σημερινό χάλι και εκεί που τα παγκόσμια φώτα της δημοσιότητας ήταν στραμμένα στη χώρα μας, μελετώντας το φαινόμενο, της πρωτόγνωρης ανοχής του ελληνικού λαού, στο μαρτύριο που του επιβάλλεται, προέκυψε το πρόβλημα της Ιρλανδίας. Και ενδεχομένως σύντομα της Πορτογαλίας και ίσως και της Ισπανίας.


Αυτές οι εξελίξεις χαροποίησαν το ελληνικό κατεστημένο και του έδωσαν ανάσα για να εξακολουθεί να παραμένει στην ηγεσία της κοινωνίας και να αποθρασύνεται, επιβάλλοντας όλο και πιο σκληρά μέτρα παίζοντας με....
την τεχνική της προπαγάνδας.

Οι εξελίξεις στην Ιρλανδία έδωσαν ανάσα στο ελληνικό κατεστημένο, γιατί μπορεί να ισχυρίζεται, ότι η κρίση είναι γενικότερη και όχι μόνο ελληνική και έτσι μπορεί να επιτυγχάνει ακόμα μεγαλύτερη από την ήδη δεδομένη ανοχή της ελληνικής κοινωνίας, απογοητεύοντας και αδρανοποιώντας ακόμα και εκείνες τις ανήσυχες κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες ενδεχομένως να προσπαθούσαν μια σύγκρουση με το καθεστώς.

Όμως το ελληνικό πολιτικοοικονομικό καθεστώς, διατρέχει δύο σοβαρούς κινδύνους:
Α) Είναι ανά πάσα στιγμή υπαρκτός ο κίνδυνος, να υπάρξουν ανατρεπτικές πολιτικές εξελίξεις στην Ιρλανδία, αλλά και στα υπόλοιπα κράτη που εισέρχονται σε κρίση, κάτι το οποίο θα μεταφερθεί μέσω του παραδείγματος και εδώ. Έπειτα υπάρχει το ενδεχόμενο κοινωνικών εντάσεων και εξεγέρσεων, κάτι το οποίο θα μεταλαμπαδευτεί και εδώ.
Είδαμε εξάλλου όλοι την συμπεριφορά των Ιρλανδών δημοσιογράφων προς τους Ιρλανδούς κυβερνητικούς αξιωματούχους, κάτι το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο από την Ελληνική κοινωνία.


Β) Εδώ υπάρχει ένα πολύ σοβαρότερο πρόβλημα σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη που αντιμετωπίζουν κρίση. Εδώ ολόκληρο το πολιτικοοικονομικό καθεστώς είναι κρατικοδίαιτο. Είμαστε η τελευταία «σοβιετία», μαζί με την Κούβα και τη Βόρεια Κορέα. Πολιτική ελίτ, οικονομική ελίτ, πνευματική ελίτ, αλλά και μεγάλο μέρος Ελλήνων εργαζομένων, σιτίζονται από το δημόσιο χρήμα και επειδή δεν υπάρχει περίσσια οικονομικής ανάπτυξης, σιτίζονται από τους πενιχρούς φόρους και κυρίως τα κολοσσιαία εξωτερικά δάνεια. Ακόμα και όσοι δεν σιτίζονται άμεσα από το Δημόσιο, ασχολούνται σε κλειστά και προστατευμένα από το ίδιο το κράτος επαγγέλματα, που στην πράξη δημιουργεί μια οιονεί δημοσιοϋπαλληλική κατάσταση.


Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού κατεστημένου. Προκειμένου να διασωθεί ο πυρήνας του καθεστώτος, δηλαδή οι οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές και δημοσιογραφικές ελίτ, το καθεστώς θα προσπαθήσει να θυσιάσει το υπόλοιπο κρατικοδίαιτο κοινωνικό σώμα, ρίχνοντάς το στην πυρά.

Όμως εδώ ελλοχεύει και ο κίνδυνος ανατροπής.
Δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε σε βίαιη κοινωνική κατάρρευση και βίαιες κοινωνικές ανακατατάξεις, με τον στενό πυρήνα του καθεστώτος να παραμένει αλώβητος.
Θα είναι πρωτοφανές στα ιστορικά χρονικά.


hassapis-peter
Το Ελληνικό βαθύ κράτος
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
του Στέλιου Αρσενίου





Το είδαμε, τ΄ ακούσαμε κι αυτό.
Τις επόμενες ημέρες, τους επόμενους μήνες θα συγκρουστούμε με τις ΔΕΚΟ που είναι τα σπλάχνα μας.

Τάδε έφη, αυτά είπε ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Ελλάδας σε στιγμές που η χώρα μας, η πατρίδα, όπως αγαπάει να λέει ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου πνέει τα λοίσθια.
“Αγγελοβλέπει” λένε οι γιαγιάδες.
Ξόφλησε, λένε οι παράγοντες της αγοράς.
Αλλά τα σπλάχνα, σπλάχνα…

Όταν άκουγα αυτή τη λέξη, δηλαδή σπλάχνα, το μυαλό μου πήγαινε σε ό,τι δημιουργικό, σε ό,τι ιερό και όσιο είχε και έχει να επιδείξει ο καθένας από μας.
Τώρα μπερδεύτηκα. Όχι ότι δεν γνώριζα δηλαδή.

Έβλεπα ότι η χαρά των συνδικαλιστών της ΔΕΗ, ήταν να απολαμβάνουν να λιώνουν τα παγωτά του γειτονικού γαλακτοπωλείου, όταν κατακαλόκαιρο κατέβαζαν τους διακόπτες, χωρίς κανένας πρωθυπουργός να τολμά να βγάλει άχνα.

Έβλεπα ότι η χαρά άλλων εργατοπατέρων, ήταν να κλείνουν δρόμους, λιμάνια και να έρχεται όπως πέρυσι τέτοιο καιρό ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας κ. Μπορίσοφ να προσφέρει τις «καλές του υπηρεσίες» όπως λένε στη γλώσσα της διπλωματίας, για να ανοίξουν οι δρόμοι.

Γνώριζα ότι οι ΔΕΚΟ, ελέω πατέρα κ. Γιώργου Παπανδρέου, ήταν πανίσχυρες ενώσεις που «έκοβαν» και «έραβαν». ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ στην ουσία, με άβατο μπροστά στο οποίο ωχριά το «άβατο» του Αγίου Όρους.
Σπλάχνα όμως, όπως τις αποκάλεσε ο κ. πρωθυπουργός δεν μπορούσα να τις διανοηθώ.

Σπλάχνα άσπλαχνα, σπλάχνα που δεκαετίες κάθονται στο σβέρκο του κοσμάκη υιοθετημένα από σοσιαλιστές, ζαλίζουν, μπερδεύουν τον κόσμο.
Ζαλίστηκα κι εγώ.
Τί σπλάχνα να ήταν αυτά, πιά;

Αυτά τα τυραννικά σπλάχνα, που λυμαίνονται την χώρα, θεοποίησε το κυβερνών κόμμα.
Βέβαια για την Ελληνική Δημοκρατία όλα αυτά.
Και τώρα, άντε αυτά τα σπλάχνα να τα πείσεις ότι ήταν δυνάστες. Κάτι σαν τον Βεληγκέκα του Ευγένιου Σπαθάρη.

Όχι ότι οι ίδιοι δεν το ξέρουν. Το απολαμβάνουν κιόλας.
Είναι όμως αυτοκράτορες.
Έχουν μάθει να «κόβουν» και να «ράβουν». Να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις.
Είναι το ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ.

Και αυτό το ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ, των συνδικαλιστών, θα συγκρουστεί -τρομάρα μας- με το ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ των Κεμαλιστών και της Τουρκίας -και πάλι τρομάρα μας-.
Αυτό το ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ θα το κατεβάσει λέει από το σβέρκο του ελληνικού λαού ο πρωθυπουργός. Και πάλι τρομάρα μας.

Αν, λέω αν κρίνουμε από τα σπλάχνα, φανταζόμαστε τι είναι η οντότητα, ο οργανισμός, από τον οποίο προέρχονται τα σπλάχνα.
ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΗ τρόπος του λέγειν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αυτή η δική μας δηλαδή.
Που έφτασε τους συνταξιούχους να μην μπορούν να πλησιάσουν τα φάρμακα που χρειάζονται. Χώρια όλα τα άλλα «ευεργετήματα» για όλους εμάς τους άλλους.
Τι έχουμε να δούμε!!! Ούτε ο Χίτσκοκ δεν το φαντάστηκε…
Εμείς δε χρειάζεται να το φανταστούμε, γιατί θα το νοιώσουμε στο πετσί μας.
Καλή δύναμη σε όλους.

kostasxan
Το τελευταίο στοίχημα για την Ιρλανδία
By STEVENIKO | | Posted in , | With 0 comments
Τhe Guardian



O μεγαλύτερος χρηματοπιστωτικός όμιλος της Ιρλανδίας με κριτήριο τη χρηματιστηριακή του αξία είναι τα τελευταία δύο 24ωρα ο Paddy Power. O όμιλος στοιχημάτων της Ιρλανδίας ξεπέρασε σε κεφαλαιοποίηση τις τράπεζες της χώρας, σε μία κίνηση πολύ παραπάνω από συμβολική. Οι ιρλανδικές τράπεζες και οι εταιρείες στοιχημάτων δραστηριοποιούνται στο ίδιο πεδίο των τυχερών παιχνιδιών, απλώς οι εταιρείες στοιχημάτων αποδεικνύονται πιο αποτελεσματικές στην εκτίμηση του κινδύνου.

Στο Δουβλίνο, μία ταπεινωμένη και απελπισμένη κυβέρνηση εισηγήθηκε το επονομαζόμενο Eθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης 2011-2014. Ο τίτλος αποπνέει αισιοδοξία, το περιεχόμενό του όμως είναι αποκαλυπτικό. Η Ιρλανδία βρίσκεται αντιμέτωπη με την προοπτική αυξημένης φορολογίας 5 δισεκατομμυρίων ευρώ και περικοπών στις δαπάνες της κατά 10 δισεκατομμύρια ευρώ, πέραν των όσων είχαν ανακοινωθεί, ύψους 15 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ο ΦΠΑ θα εκτιναχθεί στο 24% έως το 2014. Οι μισθοί θα μειωθούν.


Το ίδιο θα συμβεί με το επίπεδο των -ευρισκόμενων σε κακή κατάσταση- παρεχόμενων δημοσίων υπηρεσιών. Αντίστοιχα θα περισταλούν και οι προοπτικές της οποιασδήποτε ισχυρής επιστροφής στην ανάπτυξη, στην αναγκαία κλίμακα, ώστε να μπορέσει η χώρα να αποπληρώσει τα χρέη της. Η Ιρλανδία, η οποία εισήλθε στη χρηματοπιστωτική κρίση με τη χαμηλότερη αναλογία χρέους προς ΑΕΠ, υποβιβάστηκε σε επαίτη εξαιτίας της ανηθικότητας των τραπεζών της και της αποφασιστικότητας των κυβερνώντων να επωμιστούν το άχθος της στήριξης του αλόγιστου δανεισμού τους. Ο,τι ξεκίνησε ως μία κρίση του ιδιωτικού τραπεζικού κλάδου, τώρα απειλεί την ίδια την υπόσταση του κράτους.

Μαστιγώνοντας τον εαυτό της, η Ιρλανδία εξασφάλισε τη βοήθεια των χωρών της Ευρωζώνης και του βρετανικού υπουργείου Οικονομικών. Στην ουσία αυτές επέβαλαν την παρουσία τους πριν ακόμα υπάρξει πραγματική ανάγκη της Ιρλανδίας να δανειστεί περισσότερα χρήματα, ελπίζοντας ότι οι αγορές ομολόγων θα κατευναστούν και δεν θα επέλθει φαινόμενο ντόμινο σε μία σειρά χρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης, με τη μία κρίση να προξενεί την επόμενη.


Το πρόβλημα έγκειται στο ότι οι αγορές αντιλήφθηκαν το τέχνασμα. Η διεθνής εταιρεία αξιολόγησης Standard & Poor’s υποβάθμισε τη δανειοληπτική ικανότητα της Iρλανδίας. Το επόμενο θύμα θεωρείται πως είναι η Πορτογαλία και μετά, ακόμα χειρότερα, έπονται Ισπανία και Ιταλία.

Σε κάθε περίπτωση τα προβλήματα είναι διαφορετικά, αλλά οι συνέπειες κοινές. Το ευρώ, το οποίο θεωρητικά θα προέτρεπε τις ευρωπαϊκές οικονομίες να αναπτυχθούν μαζί, δέχεται απειλές και εξασθενεί λόγω της όξυνσης των διαφορών. Στην πράξη ήδη υπάρχουν δύο ευρωζώνες. Η μία είναι η βόρεια με τη Γερμανία, την Αυστρία και τη Φινλανδία και η δεύτερη, η ασθενέστερη, με τις χώρες της περιφέρειας όπως η Ελλάδα. Το μονό κοινό τους σημείο είναι το νόμισμα, και αυτό όχι για πάντα.

Μέχρι σήμερα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με πρωτοπόρο τη Γερμανία προπορεύονται των αγορών, διασώζοντας Ιρλανδία και Ελλάδα. Ωστόσο, πίσω από αυτή την προσπάθεια λείπει ο ουσιαστικότερος συντονισμός. Η ευρωπαϊκή οικονομία είχε εξαρτηθεί από την ικανότητα της Γερμανίας να έχει πλεονάσματα και να εξάγει κεφάλαια στις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, τα οποία διοχετεύονταν στα ακίνητα. Το σύστημα θρυμματίστηκε, ουδείς γνωρίζει τι θα το αντικαταστήσει και, στο μεταξύ, όλοι φοβούνται.

Απόπειρα απάντησης στο αίνιγμα της ανάγνωσης
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Αμαλία Κ. Ηλιάδη







Πριν αρκετά χρόνια πήρα εντελώς αναπάντεχα για τους κοντινούς μου τη μεγάλη απόφαση να τα “αλλάξω” όλα, γύρω μου και μέσα μου. Έτσι απότομα, σχεδόν μέσα σε μια νύχτα, τους ξάφνιασα, δηλώνοντας έμπρακτα πως από δω και πέρα πλέον θα ακολουθήσω τους εσωτερικούς μου ρυθμούς και τη φωνή της σιωπής μου. Όμως συνήθως όλες οι μεγάλες αποφάσεις έτσι παίρνονται, δουλεύει από καιρό η σκέψη στα εντός σου τριβελίζοντας νου και καρδιά, μέχρι που ξαφνικά τελεσιδικεί. Βίαια και απότομα μοιάζει στους ανύποπτους που δεν αντιλαμβάνονται τι συντελείται μέσα στην ψυχή σου, από ποιους σκοτεινούς λαβυρίνθους προσπαθείς να βγεις σε ξέφωτο . Μια πτώση από τα σύννεφα, μια απογοήτευση, μια απώλεια, ελπίδα ίσως για ένα νέο ξεκίνημα, πολλοί και διάφοροι οι λόγοι αυτής της απόφασης νοερής «φυγής».


Αβέβαιη στην αρχή, δεν ήξερα αν πήρα τη σωστή απόφαση. Ήξερα μόνο γιατί «φεύγω», όχι που ακριβώς πάω. Είχα λόγους να απομακρυνθώ από όσα με πλήγωναν, αλλά ψυχανεμιζόμουν πως δεν θα ήταν και παράδεισος η νέα μου ζωή. Ατέλειωτες ώρες βούλιαζα στους μαιάνδρους του μυαλού μου… Κάποια φορά συναντηθήκαμε, εγώ και η φωνή της σιωπής μου. Κουβαλούσαμε την αμηχανία αυτών που έχουν πολλά να πουν και δεν βρίσκουν λόγια να τα εκφράσουν. Πιο πολλές ήταν οι σιωπές και αυτά που δεν κατάφεραν να ειπωθούν αλλά κάπου βρέθηκε το νήμα, η χρυσή κλωστή της αφήγησης που συνδέει τη φαντασία με την πραγματικότητα. Ιστορίες, συγγραφείς, αναγνώστες…

Αρκεί ένα βιβλίο, λοιπόν, και γαντζώνεσαι; Αποφεύγεις την πραγματικότητα και πλάθεις μια άλλη; Είναι η δίψα για το άγνωστο που κρύβεται μπροστά σου και σε προκαλεί; Ανήκεις σε αυτούς που αναζητούν την επιβεβαίωση των πιστεύω τους σε ένα βιβλίο; Είναι όλα αυτά που γυρνάνε σα σβούρα, αξεδιάλυτα μέσα σου και αδυνατείς να εκφράσεις; Είναι απρόσιτες καταστάσεις που θα ήθελες να ζήσεις; Ένας τρόπος να κρυφτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό; Είναι μια δίψα να μάθεις; Μήπως απλά γεμίζεις τον άδειο σου χρόνο, «σκοτώνεις» την ώρα σου; Είναι κάτι που σε εξυψώνει και σε πλουτίζει εσωτερικά; Το κάνεις για να ξεχαστείς, να λησμονήσεις τα «άγρια» της ζωής σου; Γιατί αγνοείς επιδεικτικά το ολόγιομο φεγγάρι, τον ήλιο που βασιλεύει στον ορίζοντα, χαρίζοντάς σου αξέχαστα δειλινά, ή το αφάνταστα αχνογάλαζο ξημέρωμα; Γιατί αποκλείεις τόσες φορές τη ζωή που κυλάει γύρω σου με όλους τους σπαρταριστούς χυμούς της, για να απομονωθείς με ένα βιβλίο;

Πόσες απαντήσεις υπάρχουν σε αυτές τις ερωτήσεις; Δεκάδες, ίσως πολύ περισσότερες και ίσως διαφορετικές μεταξύ τους. Νομίζω ότι πρέπει όλοι οι συστηματικοί αναγνώστες να αναρωτηθούμε το πώς και το γιατί βάλαμε στη ζωή μας τη συνήθεια του διαβάσματος για να αποκωδικοποιήσουμε αποτελεσματικότερα το αίνιγμα της ψυχής μας, για να φωτίσουμε περισσότερο τα άδυτα της εσωτερικής μας ζωής και να προσεγγίσουμε, πολύπλευρα και βαθύτερα, το γνώθι σαυτόν. Απόλαυση, μανία, βάλσαμο, ταξίδι, όπως θέλετε το ονοματίζετε. Τι ήταν αυτό που μας οδήγησε, ή, τι είναι αυτό που προκαλεί τη διέγερση των αισθήσεων, των συναισθημάτων, του νου μέσα από το γραπτό λόγο.

Ίσως θα μπορούσε ο διάλογος με τον εαυτό μας και με τους άλλους να μας βοηθήσει να καταλήξουμε σε κάποιες απαντήσεις. Έχει σίγουρα τρομερό ενδιαφέρον να εντοπίσουμε πως βιώνει κάθε διαφορετικός χαρακτήρας μια ενέργεια σαν το διάβασμα, μια πράξη απομόνωσης μέσω της οποίας έρχεσαι σε επαφή με τις ιδέες, τις θεωρίες ή τα παραμύθια, με τις επιστήμες, τη γνώση, την κουλτούρα λαών, πολιτισμών, ανθρώπων-ατόμων και, λύνοντας το αίνιγμα της ανάγνωσης, αποκτάμε όλο και περισσότερες δυνατότητες, και ταυτόχρονα πιθανότητες, να λύσουμε το αίνιγμα του ψυχισμού μας.


e-telescope.gr
Μαζικές διαδηλώσεις στο Δουβλίνο...
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Χιλιάδες Ιρλανδοί ξεκίνησαν να διαδηλώνουν σήμερα το μεσημέρι στο κέντρο του Δουβλίνου κατά του προγράμματος σκληρής λιτότητας της κυβέρνησης, παράλληλα με την ένταξη της χώρας στο μηχανισμό στήριξης ΕΕ- ΔΝΤ.

Σύμφωνα με την αστυνομία, 50.000 άτομα συμμετείχαν στην διαδήλωση, ενώ σύμφωνα με την ICTU, την πρώτη συνομοσπονδία Συνδικάτων στη χώρα, οι συμμετέχοντες έφτασαν τους 150.000. Παρά το κρύο, η κινητοποίηση ήταν....
σημαντική και η διαδήλωση ολοκληρώθηκε σε ειρηνικό κλίμα.

«Οι περικοπές του προϋπολογισμού δεν είναι απαραίτητες. Σώζουμε τις τράπεζες, όχι την Ιρλανδία. Οι τράπεζες είναι που πρέπει να υποφέρουν» δήλωσε η Μάριαν Χάμιλτον, μία 57χρονη Ιρλανδή, που φοβάται την μείωση του επιδόματος που λαμβάνει ως άτομο με ειδικές ανάγκες.

«Πρέπει να στείλουμε ένα σαφές μήνυμα προς την κυβέρνηση. Το εισόδημά μου έχει μειωθεί κατά αρκετές χιλιάδες ευρώ μέσα σε δύο χρόνια, δεν μπορώ άλλο» διαμαρτυρήθηκε ένας άλλος διαδηλωτής.

«Συγκεντρώσαμε δύο φορές το περασμένο έτος 250.000 άτομα. Σε σύγκριση με χώρες όπως η Γαλλία και η Βρετανία, αυτό μεταφράζεται σε εκατομμύρια» δήλωσε η εκπρόσωπος της ICTU.


hassapis-peter
Προετοιμάζουν απαγόρευση καλλιεργειών σε ιδιωτικούς κήπους
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Ετοιμάζονται να απαγορεύσουν την καλλιέργεια οπωρολαχανικών στους ιδιωτικούς κήπους!!!

Δείτε με τα ίδια σας τα μάτια για ποιους δουλεύει ο Γιώργος Παπανδρέου. Θα καταλάβετε γιατί η γεωργία οδηγείται σκόπιμα στην καταστροφή. Θα καταλάβετε για ποιον λόγο πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα ώστε να μετατραπεί η κοινωνία σε μία ζούγκλα όπου θα νικάει ο ισχυρότερος δηλαδή ΟΧΙ ο πολίτης.

Δείτε πως ετοιμάζουν να απαγορεύσουν την αποθήκευση σπόρων και την κατ' οίκον καλλιέργεια λαχανικών σε ιδιωτικούς κήπους.

Με πρόσχημα την "προστασία" των καταναλωτών θα φροντίσουν κάθε μπουκιά που καταλήγει στο στόμα μας να έχει την έγκριση και τη σφραγίδα "ευαγών" πολυεθνικών όπως η Monsanto της οποίας υπάλληλοι ήδη κατέχουν υψηλόβαθμες θέσεις στην Αμερικανική κυβέρνηση. Το παρακάτω video θα σας εξοργίσει τουλάχιστον. Όλος ο πλανήτης, πελάτης στην ίδια εταιρία.





Σε συνδυασμό με το γνωστό codex alimentarius... η θηλιά γύρω από τον λαιμό της ανθρωπότητας σφίγγει επικίνδυνα. Αρρωστημένοι εγκέφαλοι, που αισθάνονται "παιδιά του θεού" και ανώτερη φυλή έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους τον πλούτο του πλανήτη και ετοιμάζονται για την πραγματοποίηση τόσο αρρωστημένων σχεδίων που ούτε ο κινηματογράφος επιστημονικής φανατσίας δεν πρόλαβε να σκεφτεί ως σενάριο.

Τι περιέχουν, λοιπόν, τα υβρίδια που σκοπεύουν να επιβάλουν στις καλλιέργειες;
Τι "συστατικά" κρύβουν μέσα τους, τα οποία θεωρούνται άκρως επιβεβλημένα προς κατανάλωση με μορφή τροφής από τους πολίτες;

Ποιοί είναι αυτοί που θέλουν να μας επιβάλουν ακόμη και τα είδη τροφής που θα καταναλώνουμε;


kostasxan
Η λιτότητα θα φέρει οργή
By STEVENIKO | Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010 | Posted in | With 0 comments
Εδώ και πολύ καιρό ακούμε συνέχεια για μέτρα λιτότητας. Τα μέτρα λιτότητας είναι κοινή γραμμή σε κάθε χώρα η οποία έχει οικονομικές δυσκολίες. Φυσικά και τη λιτότητα καλείται να τη λουστεί πάντα η μεσαία και χαμηλή τάξη και από τα λίγα να μείνει με λιγότερα και βουτηγμένη μέσα στην ανασφάλεια για το αύριο.

Κάθε μέτρο που βάζει το χέρι στη τσέπη των εργατικών και χαμηλών στρωμάτων είναι και ένας λόγος οργής και δυσαρέσκειας. Οι κυβερνήσεις έχουν την τακτική να σου παίρνουν πολλά πράγματα αλλά λίγα λίγα, γιατί φυσικά τις ενδιαφέρει να συγκρατήσουν την οργή και την αγανάκτηση σώζοντας την ύπαρξή τους και το πολιτικό σύστημα το οποίο τις αναδεικνύει.

Τα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα έχουν ακόμα μέλλον και όσο η κυβέρνηση δεν αφουγκράζεται τα μηνύματα της εποχής τόσο η οργή της αδικίας θα διογκώνεται και θα διαποτίζει πολύ κόσμο που πλέον δεν θα έχει τίποτα να χάσει και άρα πολλά να κερδίσει με την εκδήλωση της οργής του.

Η αδικία των μέτρων είναι γενικά παραδεκτή και αυτοί που περνάνε δυσκολότερα είναι αυτοί που περνάγανε πριν δύσκολα. Όταν κάποιος βάζει χέρι στις συντάξεις αυτό ονομάζεται "κλοπή". Όταν κάποιος σε φορολογεί με 23% με τα καύσιμα στο 1,50 ευρώ και το εισόδημά σου να συρρικνώνεται, φυσικά δεν τον απασχολεί η κοινωνική ευημερία, αλλά η κοινωνική υποδούλωση και η στέρηση οράματος για τους νέους που τα μέτρα τους πλήττουν στον υπερθετικό βαθμό. Και τα μέτρα αυτά δεν είναι φυσικά μονόδρομος, είναι απλά ο τρόπος που τα παίρνει το τωρινό πολιτικό σύστημα.

Όταν οι εργασιακές κατακτήσεις είναι μόνο θεωρία και ο εργαζόμενος εξευτελίζεται και αναγκάζεται να ταπεινώνεται χωρίς να μπορεί να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, τότε η ηθική του υπαγορεύει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει σε αυτό το μοτίβο εκμετάλλευσης για μια ζωή.

Η κοινωνία στην Ελλάδα βιώνει μια κακή ψυχολογική περίοδο, με έντονη ανασφάλεια, αβεβαιότητα και φυσικά μηδενική προοπτική για έναν λογικό αντικειμενικό παρατηρητή.

Όλα αυτά είναι αφορμές οργής. Όσο ακούγεται η φράση λιτότητα, τόσο μια μεγάλη κοινωνική ομάδα φουντώνει και ετοιμάζεται να εκραγεί. Η ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι μια ψυχρή μηχανή δούλος του ευρώ και του εκάστοτε νομίσματος. Δεν είναι μια μηχανή που ικανοποιείται να δουλεύει και να τη δουλεύουν. Το χρήμα είναι ένα ψέμα που σου δίνεται λίγο για να μη διεκδικείς όλα όσα δικαιούσαι ως άνθρωπος. Μια νέα εποχή συνειδητότητας έρχεται και οι κοινωνίες αποκαθηλώνοντας όλους όσους την καταδυναστεύουν, θα ζητήσουν μια νέα ζωή με νέα δεδομένα, νέους κανόνες και νέα αντιμετώπιση.


Αν δεν αφήσεις το λίγο χρήμα που σου πετάνε να εξουσιάσει το μυαλό σου, τότε θα γίνεις ο κυρίαρχος των αληθινών σου επιθυμιών ως άνθρωπος. Η οργή θα φέρει αφορμές για αλλαγή.


http://dinatomirmigi.blogspot.com/
Η κλεπτοκρατία ζει και βασιλεύει
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Του Σταύρου Λυγερού












Η «θεραπεία-σοκ» κλιμακώνεται, αλλά ο «ασθενής» χειροτερεύει. Ουσιαστικά βιώνουμε την κατάρρευση ενός ολόκληρου μοντέλου πλασματικής ανάπτυξης. Οργανικά στοιχεία αυτού του μοντέλου δεν ήταν μόνο ο αναμφισβήτητος λαϊκισμός, οι υπαρκτές συντεχνιακές αγκυλώσεις, η διάχυτη σπατάλη και ο εξίσου διάχυτος ανορθολογισμός, όπως ιδιοτελώς επιχειρούν να μας πείσουν γνωστοί προπαγανδιστές. Το νόμισμα έχει κι άλλη όψη. Αυτή είναι το άτυπο καθεστώς της κλεπτοκρατίας, που τροφοδότησε τον παρασιτισμό και επίσης παρεμπόδισε τις παραγωγικές δραστηριότητες.

Κλεπτοκρατία δεν είναι μόνο η διαφθορά δημοσίων υπαλλήλων. Είναι επίσης και το πολυπλόκαμο σύστημα της διαπλοκής, από την οποία επωφελούνται κυρίως τα «μεγάλα ψάρια». Η λεηλασία του δημοσίου χρήματος είναι συστημικό φαινόμενο όχι μόνο στη βάση, αλλά και στην κορυφή της πυραμίδας. Το γεγονός ότι οι νοσηρές αυτές νοοτροπίες έχουν διαποτίσει την κοινωνία τις κατέστησε ανθεκτικές, αλλά όχι λιγότερο αντικοινωνικές. Η κρίση, όμως, ξεχείλισε το ποτήρι. Με τον λογαριασμό τώρα στο τραπέζι, έχει αρχίσει η μάχη για το ποιοι θα τον πληρώσουν.

Ενα άτυπο μέτωπο πολιτικών, επιχειρηματικών κύκλων, ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων, με σημαία το Μνημόνιο, ευλογεί τα μέτρα, που ευθέως ή εμμέσως πλήττουν τα μικρομεσαία εισοδήματα. Για εισπρακτικούς λόγους, η κυβέρνηση Παπανδρέου πλήττει και τις παραγωγικές επιχειρήσεις. Προς το παρόν, όμως, δεν έχει βάλει ουσιαστικό χέρι στους ποικίλους κλεπτοκράτες, παρότι το ζητούμενο είναι η αναγκαία δημοσιονομική εξυγίανση αφενός να γίνει με κοινωνικά δίκαιους όρους και αφετέρου να μην προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στο παραγωγικό δυναμικό.

Μια πολιτική στοχευμένων δραστικών παρεμβάσεων μπορεί να εξοικονομήσει τεράστιους πόρους και να συρρικνώσει το έλλειμμα, λόγω της γιγαντιαίας λεηλασίας και σπατάλης του δημοσίου χρήματος. Η κριτική ότι αυτά είναι μη ρεαλιστικά υποκρύπτει ιδιοτέλεια ή ανοησία. Είναι αλήθεια ότι η κοινή γνώμη έχει βαρεθεί να ακούει για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, για πάταξη της διαφθοράς, για λειτουργικό εκσυγχρονισμό του κράτους κ.λπ., επειδή αυτές οι επαγγελίες έμειναν για δεκαετίες συνθήματα. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει το γεγονός ότι το ριζικό νοικοκύρεμα αποτελεί ζωτική ανάγκη. Το ίδιο και η ανάπτυξη. Αποτελεσματικοί τρόποι έχουν υποδειχθεί και για τα δύο. Το έλλειμμα ήταν πάντα στην πολιτική βούληση.


kathimerini
Νίκη...η εθνική ντροπή;
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Ολοκληρος ο Ιρλανδικος λαος μαζι με τα μεσα ενημερωσης χαρακτηρισαν σαν "εθνικη ντροπη" την προσφυγη της χωρας τους στο συμφωνο σταθεροτητας.
Τα σχολια στις εφημεριδες και την τηλεοραση ειχαν τον πρωτο λογο, ολοι οσοι μιλησαν ανεφεραν οτι ειναι ντροπη για τους πολιτικους που κυβερνανε την χωρα αυτο το αποτελεσμα.

Δηλαδη βρε παιδια γιατι εδω σε εμας ολα αυτα και χειροτερα εχουν χαρακτηρισθει απο τους πολιτικους μας και τους κολλητους τους δημοσιογραφους σαν νικη;
Ποια ειναι η επιτυχια στο να συρεις την χωρα σου δεσμια στους τοκογλυφους της Ευρωπαικης ενωσης και της Αμερικης;

Μια, μια οι φτωχοτερες χωρες δεν θα μπορεσουν να αποφυγουν και αυτες να μπουν κατω απο αυτο το παραπετασμα, σειρα εχει η Ισπανια και η Πορτογαλια, μια ευρωπαικη ενωση πτωχευμενων χωρων που...
οι βορειες χωρες θα κανουν κουμαντο και οι υπολοιπες θα ειναι δουλοι τους για το υπολοιπο του 21ου αιωνα.

Αυτη ειναι η ενωση που μας υποσχεθηκαν, και κανεις δεν θα πληρωσει απο ολους αυτους, ουτε οι δικοι μας απατεωνες ουτε οι κλεφτες της ευρωπαικης ενωσης που παραδεχθηκαν οτι ηξεραν αλλα εκαναν τα στραβα ματια για να υπερασπισουν τους κομματικους τους φιλους.

Η καραμελα δεν θα παρουμε νεα μετρα εχει ηδη ξεφτισει, τα μετρα ειναι ηδη εδω και θα τα παρουν και θα ειναι χειροτερα απο οσο εμεις φανταζομαστε.
Αυτο που τους νοιαζει ειναι να πληρωνονται αυτοι, για τον υπολοιπο λαο καρφι δεν τους καιγεται,δεν σας απασχολει πως θα ζησει τοσος κοσμος με τετοιες μειωσεις μισθων οταν οι τιμες πετανε στα υψη;

Η νεα κατοχη ειναι προ των πυλων της χωρας, μια ιδιοτυπη δικτατορια που αδιαφορει για τον ανθρωπο και ενδιαφερεται μονο για τις τραπεζες και τους τοκογλυφους.
Υπεγραψε ο διαχειριστης μας την παραδοση της χωρας,ευκολα και γρηγορα το εκανε,μπηκε τουλαχιστον στον κοπο να διαβασει τι εχει υπογραψει?

Δεν νομιζω, και ετσι δεν θα εχει την δικαιολογια να μας λεει οτι δεν το ηξερε....που το ηξερε,οπως τοτε που ελεγε "λεφτα υπαρχουν".
Οι Ιρλανδοι λενε ντροπη για τους πολιτικους τους, εμεις τους χειροκροταμε και περιμενουμε να δουμε μεχρι που θα φτασουν.
Υπομονη λοιπον.



Κοινότητα να πεις την πατρίδα σου την Ν. Κορέα κ. Ban Ki-moon
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Εγραψε μια έκθεση ιδεών ο κ. Ban Ki-moon, ΓΓ του ΟΗΕ, για το Κυπριακό και την παρέδωσε στις δύο “πλευρές”. Και επ’ ευκαιρία είπε και το λογάκι του: «Η μοίρα της Κύπρου είναι σε μεγάλο βαθμό στα χέρια των ηγετών των δύο κοινοτήτων».

Κοινότητα να πας να πεις την πατρίδα σου την Νότια Κορέα, αν θέλεις να την πεις έτσι, κύριε Ban Ki-moon. Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο και αυτόνομο κράτος.
Και έχει χυθεί πολύ αίμα για να γίνει ανεξάρτητη και ελεύθερη. Πολύ αίμα. Αθώων και ηρώων. Ενα νησί γεμάτο τάφους, τύμβους, κενοτάφια, μνημεία και πόνο. Για την ελευθερία. Αν έχεις ακούσει.

Κι αν έχεις χρόνο, να πας. Να πας στην Κύπρο. Να πάρεις το αεροπλάνο και να πας. Θα σε ξεναγήσουν οι Κύπριοι. Θα σε πάνε σε όλους τους τόπους του μαρτυρίου, όπου μαρτύρησαν οι ήρωές τους για να γίνει κράτος ελεύθερο η Κύπρος. Οχι κοινότητα. Κράτος. Θα σε γυρίσουν στους τάφους και στους τύμβους των ηρώων τους. Θα σου πουν ιστορίες και ιστορίες. Θα σου δείξουν τις μανάδες που χάσαν τους γιους τους. Τις γυναίκες που χάσαν τους άντρες τους. Τα παιδιά τους πατέρες τους.

Θα σε ξεναγήσουν γιατί είναι φιλόξενοι. Θα σε φιλέψουν κιόλας, αν έχεις ακούσει. Εχω πάει και το ξέρω. Ημουν εκεί το 1996 καβάλα σε μια μοτοσυκλέτα, μαζί με δεκάδες έλληνες και “ξένους” από όλη την Ευρώπη, εκεί λίγο πριν από την πράσινη ζώνη. Εκεί που σκότωσαν τον Ισαάκ. Εκεί που σκότωσαν τον Σολωμό.

Και ήμουν εκεί, ήμασταν εκεί, για να μην μπορεί κανένας να λέει την Κύπρο κοινότητα. Ούτε καν εσύ κύριε Γενικέ Γραμματέα.

Ούτε καν εσύ!

Θραξ Αναρμόδιος
Η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική
By STEVENIKO | Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010 | Posted in | With 0 comments
Tου Νικου Γ. Ξυδακη






Η κρίση δανεισμού στις χώρες της Ευρωζώνης ξεκίνησε από την Ελλάδα και σαν επιδημία απλώνεται σε όλη την περιφέρεια: σήμερα Ιρλανδία, αύριο Πορτογαλία, μεθαύριο Ισπανία, αργότερα κανείς δεν ξέρει – ήδη πιέζονται τα ομόλογα του Βελγίου, ενώ άγνωστη στο ευρύ κοινό παραμένει η κατάσταση του χρέους της ευρισκομένης σε σφοδρή κυβερνητική κρίση Ιταλίας. Πόσο θα αντέξουν ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης, τα αποθέματα, το σκληρό ευρώ;

Ενα πρώτο συμπέρασμα είναι άρα, ότι η κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και ότι τα αίτια της κρίσης και του χρεοστασίου δεν προκύπτουν μόνο από ελληνικές ιδιομορφίες και παθογένειες. Η κρίση πλήττει κράτη με μεγάλες ή μικρές οικονομίες, που ακολουθούν κάθε λογής μοντέλο ανάπτυξης, και σίγουρα στη Ζώνη του Ευρώ τα ελλείμματα του Νότου είναι πλεονάσματα του Βορρά. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, το ελληνικό πρόβλημα αποδεικνύεται ότι, εν πολλοίς, είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα.

Στην αρχή της κρίσης πολλοί ισχυρίζονταν, εντός και εκτός Ελλάδος, ότι η κύρια αιτία ήταν η κακή κατάσταση των δημόσιων οικονομικών, η υπερτροφία και η ενδημική διαφθορά του δημόσιου τομέα· αργότερα προστέθηκαν η χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η δύσκαμπτη εργατική νομοθεσία, τα κλειστά επαγγέλματα και τα λοιπά – μπορούμε να συνεχίσουμε επί πολύ.

Οι ίδιοι αναλυτές επικαλέστηκαν σποράδην ακόμη και το κακό γονίδιο του Ελληνα: την ανυπακοή, την απειθαρχία, την ανομία, την εγγενή ροπή τάση για ανταρσία και βία... Σταδιακά, ομάδες του πληθυσμού εστρέφοντο εναντίον άλλων ομάδων, θεωρώντας τες υπαίτιες του κακού: ανά διαστήματα, κακοί ήσαν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι φορτηγατζήδες, οι φαρμακοποιοί, οι συμβολαιογράφοι, οι ΔΕΗτζήδες, οι γιατροί κ.ο.κ.

Μεγεθυσμένες αυτές οι αιτιάσεις από την πλειονότητα του πολιτικού συστήματος, από «ουδέτερους» τεχνοκράτες και από μέγα μέρος των μίντια, εσωτερικεύθηκαν από τους πολίτες, με διπλή ζημιά: αφενός, έχασαν την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή τους, μειώθηκε η ενεργητικότητα η τόσο αναγκαία για υπέρβαση της κρίσης· αφετέρου, όλοι εστράφησαν εναντίον όλων.

Πολύ περισσότερο, οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν με το αίμα τους μια κρίση που δεν είναι δική τους, ή τουλάχιστον μόνο δική τους, χωρίς να βλέπουν εν εξελίξει ούτε δίκαιη κατανομή βαρών ούτε πειστικό σχέδιο ανάκαμψης. Αντ’ αυτών βλέπουν να επελαύνουν η ύφεση και η ανεργία, παγώνοντας αγορά, νοικοκυριά και ψυχές.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση προωθεί περαίωση και ατιμωρησία, ο αντιπρόεδρος κραυγάζει «μαζί τα φάγαμε», ο πρωθυπουργός βγάζει πιστόλια και απειλεί «με την πατρίδα του Μνημονίου ή εναντίον της», κόμματα ιδρύονται, πολιτευτές μετεγγράφονται σαν ποδοσφαιριστές, εξεταστικές διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς κανένα αποτέλεσμα, το πολιτικό σύστημα άδει, ενώ η χώρα βουλιάζει.

Είναι προφανές ότι τέτοια αντιμετώπιση του κοινωνικού σώματος, με τρικ εξαπάτησης, επικοινωνιακούς εκβιασμούς και προπαγάνδα, δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ. Το πολύ, έως την τέταρτη δόση... Αλλωστε, είπαμε: η κρίση δεν είναι ελληνική. Ούτε η πολιτική - κοινωνική.


kathimerini
Νέο δώρο -πρόκληση 25 δις της κυβέρνησης στούς τραπεζίτες!
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Όταν η φτώχεια απλώνεται με απίστευτη βαρβαρότητα στη χώρα,οι άνεργοι καθημερινά πολλαπλασιάζονται και χιλιάδες μικρομεσαίοι βάζουν λουκέτα αβοήθητοι, η κυβέρνηση χρηματοδοτεί με τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών τις τράπεζες-ληστές.Ως πότε θα μένουμε θεατές;
Αναδημοσιευουμε σημερινό αποκαλυπτικό άρθρο της banksnews.gr


«Λευκή επιταγή» 25 δις. στους τραπεζίτες!

Σε «λευκή επιταγή» μετατρέπει, σύμφωνα με πληροφορίες, το υπουργείο Οικονομικών το «πακέτο» κρατικών εγγυήσεων 25 δις. ευρώ, που θα υποχρεωθούν να αντλήσουν τους επόμενους μήνες οι ελληνικές τράπεζες για να αποκρούσουν τις ισχυρές πιέσεις που δημιουργεί στη ρευστότητά τους η κλιμακούμενη αναταραχή στις αγορές ομολόγων της περιφέρειας της Ευρωζώνης και οι νέες «τάσεις εξόδου» καταθετών από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, που επανεμφανίσθηκαν με αρκετή ένταση τον Νοέμβριο.

Οι νέες πιέσεις στη ρευστότητα επαναφέρουν εκόντες άκοντες τους Έλληνες τραπεζίτες στη..θερμοκοιτίδα της ΕΚΤ, καθώς ανατρέπονται μέχρι νεοτέρας τα φιλόδοξα σχέδια επανόδου στη διατραπεζική αγορά. Όμως, καθώς τα αποδεκτά καλύμματα δανεισμού από την ΕΚΤ εξαντλούνται και τα «κουρέματα» από την ΕΚΤ μειώνουν όλο και περισσότερο τη ρευστότητα που λαμβάνουν οι τράπεζες, ενεχυριάζοντας όλο και περισσότερα καλύμματα (σχετικά ρεπορτάζ έχει φιλοξενήσει το τελευταίο δίμηνο το «Β»), οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να εκπέμψουν και πάλι SOS στο υπουργείο Οικονομικών, ζητώντας κρατικές εγγυήσεις δανεισμού.

Το υπουργείο Οικονομικών, προχωρώντας σε μια διευκόλυνση που μεταθέτει ακόμη πιο μακριά στο μέλλον την αναγκαία -αν και επώδυνη για τις τράπεζες- εξυγίανση αποφάσισε, ύστερα από ισχυρές πιέσεις των τραπεζών, που σε αυτό το θέμα είχαν σθεναρή υποστήριξη από την Τράπεζα της Ελλάδος, να αποδεσμεύσει τις εγγυήσεις χωρίς να εφαρμόσει το δρακόντειο εποπτικό πλαίσιο που το ίδιο καθιέρωσε (κατόπιν πιέσεων της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού) μόλις τον περασμένο Ιούλιο!

Ουσιαστικά, προς χάρη της διατήρησης μιας επιφανειακά «σταθερής» εικόνας του τραπεζικού συστήματος, το υπουργείο αποδεσμεύει τεράστια ποσά στις τράπεζες, που θεωρητικά το Δημόσιο μπορεί να δει αργότερα να προστίθενται στο ογκώδες δημόσιο χρέος της χώρας, χωρίς να ενεργοποιεί τις ασφαλιστικές δικλίδες που το ίδιο έχει θέσει, ώστε να διασφαλίζεται ότι θα είναι βιώσιμες μακροπρόθεσμα οι τράπεζες που θα τις λάβουν και δεν θα καταπέσουν οι εγγυήσεις εις βάρος των φορολογούμενων πολιτών.

Με την απόφαση με αριθμό 29850 Β 1465, που είχε δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 19 Ιουλίου του 2010 και είχε θέμα την «Παράταση του Προγράμματος ενίσχυσης της ρευστότητας και της κεφαλαιακής επάρκειας σύμφωνα με το Ν. 3723/2008», το υπουργείο Οικονομικών είχε ορίσει, κατ’ απαίτηση της Κομισιόν, αυστηρούς όρους για περαιτέρω χορηγήσεις εγγυήσεων δανεισμού στις τράπεζες.

Εκτός από την αύξηση των προμηθειών που θα πρέπει να καταβάλλονται για τις εγγυήσεις κατά 20-40 μονάδες βάσης, η απόφαση προέβλεπε ότι στο εξής θα ελέγχονται αυστηρά τα συνολικά ποσά εγγυήσεων που θα χορηγούνται, ώστε να μην καταλήξουμε σε ένα τραπεζικό σύστημα «ζόμπι», το οποίο θα επιβιώνει μόνο χάρη σε κρατικές εγγυήσεις, τις οποίες θα είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να επιστρέψει.

Έτσι, με την απόφαση αυτή προβλέφθηκε, ότι από 1ης Ιουλίου 2010, για κάθε πιστωτικό ίδρυμα που λαμβάνει κατά τα ανωτέρω εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου για νέο ή ανανεούμενο χρέος, εφόσον κατά το χρόνο παροχής της εγγύησης το σύνολο των

εγγυημένων υποχρεώσεών του (συμπεριλαμβανομένων των εγγυήσεων που έχουν χορηγηθεί πριν την 1η Ιουλίου 2010) υπερβαίνει, σωρευτικά, το 5% των συνολικών υποχρεώσεών του και το ποσό των 500 εκατομμυρίων ευρώ, θα υποβάλλεται, εντός τριμήνου από την παροχή της εγγύησης, έκθεση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα καταδεικνύει τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά του χωρίς εξάρτηση από κρατική στήριξη.

Επιπλέον, η Τράπεζα της Ελλάδος ανέλαβε την υποχρέωση να «συντάξει, μέχρι την 15η Οκτωβρίου 2010 το αργότερο, συνοπτική ενδιάμεση έκθεση για τη λειτουργία του καθεστώτος παροχής εγγυήσεων. Η έκθεση αυτή θα υποβληθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στο Συμβούλιο Εποπτείας».

Ουσιαστικά, δηλαδή, με την απόφαση αυτή το «πανηγύρι» των εγγυήσεων προοριζόταν να τελειώσει. Στο εξής, όποια τράπεζα έχει στο παθητικό της εγγυήσεις που υπερβαίνουν το 5% των συνολικών υποχρεώσεων κανονικά πρέπει να υποβάλει έκθεση βιωσιμότητας στην Κομισιόν. Δεδομένου ότι αρκετές τράπεζες έχουν προ πολλού υπερβεί αυτό το όριο και σίγουρα όλες θα το ξεπεράσουν, όταν αρχίσουν να λαμβάνουν εγγυήσεις από το νέο «πακέτο» των 25 δις. ευρώ, η διαδικασία αυτή θα έπρεπε κανονικά να οδηγήσει σε μια επώδυνη διαδικασία αναδιάρθρωσης, υπό την εποπτεία της Κομισιόν και με την όχι ιδιαίτερα ευχάριστη για τους τραπεζίτες συνδρομή του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Όμως, οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν, ότι το υπουργείο Οικονομικών, πιθανόν σε συνεννόηση και με την Κομισιόν, η οποία θα πρέπει να κάνει..«στραβά μάτια», αποφάσισε να χορηγήσει τα 25 δις. ευρώ των νέων εγγυήσεων χωρίς να εφαρμόσει τους αυστηρούς όρους της ίδιας της απόφασης που υπέγραψε το καλοκαίρι ο υπουργός Οικονομικών. Ελπίζει, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ότι κάποια στιγμή μέσα στο 2011 θα ανοίξει και πάλι η διατραπεζική για τις ελληνικές τράπεζες, ώστε να αρχίσουν να επιστρέφουν τις εγγυήσεις και το πρόβλημα σιωπηλά να λυθεί.

Κάθε τέτοιος υπολογισμός όλα δείχνουν ότι είναι μάλλον υπεραισιόδοξες, όσο και η πρόβλεψη του μνημονίου για επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές το αργότερο το 2012. Έτσι, αργά ή γρήγορα και πάντως μέσα στο 2011 όσες ελληνικές τράπεζες έχουν πάρει εγγυήσεις που ξεπερνούν το όριο του 5% και μπορούν να δανεισθούν από τη διατραπεζική, έστω και με δυσβάστακτο κόστος, θα υποχρεωθούν να ακολουθήσουν αυτή την οδό χρηματοδότησης, με ό,τι μπορεί να σημαίνει για τα οικονομικά τους αποτελέσματα. Όσες παραμείνουν αποκλεισμένες, θα πρέπει να υποβληθούν στη δυσάρεστη διαδικασία αναδιάρθρωσης, που πιθανότατα οδηγεί στην κρατικοποίησή τους, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Άλλωστε, η Κομισιόν αντιλαμβάνεται, ότι όσο παραμένουν χωρίς σοβαρή εποπτεία τα προβλήματα ρευστότητας του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, με τεστ αντοχής που αξιολογούν χωρίς ιδιαίτερη αυστηρότητα μόνο την κεφαλαιακή επάρκεια, τόσο θα υπάρχουν στο μέλλον κίνδυνοι επανάληψης του ιρλανδικού φαινομένου,οι δύο μεγαλύτερες ιρλανδικές τράπεζες είχαν «βγει λάδι» από τα τεστ του καλοκαιριού, αλλά το φθινόπωρο έφεραν το Δουβλίνο στο χείλος της χρεοκοπίας και στην υποχρεωτική στήριξη από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό.

Έτσι, η Κομισιόν έχει ανεβάσει το..θερμόμετρο των πιέσεων στις εποπτικές αρχές, σύμφωνα με αποκαλυπτικό χθεσινό δημοσίευμα του Bloomberg, ζητώντας στα τεστ αντοχής που θα διεξαχθούν το 2011 να αξιολογηθούν και τα θέματα ρευστότητας που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες. Το πιθανότερο είναι, ότι σε αυτή την περίπτωση οι ελληνικές τράπεζες, που θα παραμένουν εξαρτημένες από τις χρηματοδοτήσεις της ΕΚΤ με κρατικές εγγυήσεις, θα δυσκολευθούν πολύ να περάσουν τον πήχη τον έλεγχων, όσο και αν θελήσει να τις διευκολύνει η Τράπεζα της Ελλάδος.

Αν αυτό συμβεί, οι σημερινές «χάρες» του υπουργείο Οικονομικών προς τους τραπεζίτες θα αποδειχθεί ότι απλώς ανέβαλαν το αναπόφευκτο, με ρίσκο για τους φορολογούμενους πολίτες: δηλαδή, μια επώδυνη αναδιάρθρωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, από την οποία ίσως έχουν αρκετά να χάσουν τα κορυφαία στελέχη των τραπεζών και οι μέτοχοί τους, αλλά όσο πιο γρήγορα προωθηθεί, τόσο περισσότερο κερδισμένη θα εξέλθει η οικονομία.


stopcartel
Η τρόικα που μας κυβερνά
By STEVENIKO | Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010 | Posted in | With 0 comments
του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ




Δεν τους έχει εκλέξει κανείς. Κυρίως δεν τους έχουμε εκλέξει εμείς ως κυβερνήτες μας. Κι όμως είναι αυτοί που λαμβάνουν τις πιο καθοριστικές αποφάσεις για τη ζωή και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Αν αποτύχουν, κανείς δεν θα μπορέσει να τους ζητήσει λογαριασμό. Γιατί είναι ανεξέλεγκτοι και κατ’ επέκταση ανεύθυνοι. Είναι οι τοποτηρητές της τρόικας, οι προκουράτορες, όπως έλεγαν τους κυβερνήτες των κατακτημένων χωρών την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Είναι οι Her Omnes(οι κύριοι όλος ο κόσμος του Κάφκα), αυτοί που ζουν χωρίς να συλλογίζονται την τραγωδία του απλού ανθρώπου. Είναι οι κοστουμαρισμένες μηχανές που αδυνατούν να βγουν για μια στιγμή έξω από το Εγώ τους, ώστε να δουν από απόσταση το δράμα που προκαλούν σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Γι’ αυτούς έλεγε το 1958 η Χάνα Άρεντ πως «Αν αποδεικνυόταν αλήθεια πώς η γνώση και η σκέψη έχουν χωρίσει οριστικά, τότε θα γινόμαστε πράγματι ανίσχυροι δούλοι...». Ε, λοιπόν, αν οι εργαζόμενοι έχουν καταστεί περιττοί για τους τεχνοκράτες της τρόικας, οι τελευταίοι έχουν καταστεί υποτακτικοί της γνώσης και του χρήματος, έτσι άσκεφτα κι απάνθρωπα όντα που έχουν καταντήσει.

Γι’ αυτούς όλοι κι όλα είναι data, πληροφορίες, αριθμοί. Κι ο κόσμος ένα συνονθύλευμα από τεχνικά γεγονότα, από ασήμαντα τεχνικά στοιχεία. Η κουλτούρα της αγοράς είναι σ’ αυτούς ολοκληρωτική, τους εμποτίζει τελείως. Και φαίνεται να επιβεβαιώνονται όσοι μιλούν για τους νέους ολοκληρωτισμούς, όπου οι άνθρωποι δεν θα είναι «άχρηστοι», όπως στους παλιούς ολοκληρωτισμούς, αλλά εντελώς «περιττοί».

Παραδόξως, στον 21ο αιώνα μια νέα μορφή αποικιοκρατίας εμφανίζεται, όχι κατά το ανάλογο αυτής του 20ου αιώνα, αλλά της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι εγχώριοι κυβερνήτες απλώς κάνουν πως κυβερνούν, στηριζόμενοι στους επαγγελματίες ιδεοπράχτες της επικοινωνίας. Αλλά ποιοι είναι οι αυτοκράτορες; Κάποιοι μιλούν για τη χρηματοπιστωτική δικτατορία της Γουόλ Στριτ. Η προσπάθεια του Μπάρακ Ομπάμα να θέσει κανόνες και να ελέγξει τις τράπεζες απέτυχε, όπως κατέστη έκδηλο στις εκλογές του Νοεμβρίου για το Κογκρέσο.

Γιατί, όμως, οι ηγέτες της ΕΕ δεν αντιδρούν; Γιατί μόνο ο Νότος (στη γνωστή σύγκρουση Βορρά-Νότου) πληρώνει τα «σπασμένα». Αλλά θα έρθει και η ώρα τους. Γιατί εν προκειμένω έχουμε ένα παιγνίδι, όχι μόνο οικονομικό, αλλά υψηλής στρατηγικής με θύμα για την ώρα το νότο της ΕΕ και στη συνέχεια ολόκληρη την ΕΕ. Συνεπώς, βρισκόμαστε στην αρχή της κρίσης και της σύγκρουσης δολαρίου-ευρώ. Η μεγάλη αντιπαράθεση θα είναι η επόμενη, αυτή μεταξύ δολαρίου και γουάν.


http://gpapaso.blogspot.com/