του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ






Υπάρχει ελπίδα; Ελπίδα να βγούμε από την οικονομική κρίση, την ηθική κρίση, την πολιτειακή κρίση, την θεσμική κρίση, την υπαρξιακή κρίση την, την, την; Υπάρχει, αν πρώτα απαντήσουμε γιατί βρεθήκαμε σε κρίση. Εδώ αρχίζουν τα (πολύ) δύσκολα.

Αν κάτι συνταρακτικά απουσιάζει από την Ελληνική κοινωνία (στην δημόσια αλλά και στην ιδιωτική της έκφανση) είναι η αυτοκριτική, η δημιουργική συνομιλία με τον Άλλο, τον «αντίπαλο», τον «ανταγωνιστή», τον «απέναντι».

Παρακολουθώντας τις προεκλογικές εκστρατείες (βγάλτε συμπέρασμα και μόνο από τη λέξη: εκστρατεία) των υποψηφίων στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, έμεινα για άλλη μια φορά κατάπληκτος από την μικρονοϊκή κατάχρηση επιχειρημάτων που θα προκαλούσαν θυμηδία σε παιδιά πρώτων τάξεων του Γυμνασίου (για να μην πω του Δημοτικού).

Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς - την δαιμονοποίηση του αντίπαλου, την αοριστία των εξαγγελιών, τον αφόρητο λαϊκισμό, την ισοπέδωση κάθε κριτικής διαδικασίας, την παπαγαλία τσιτάτων υπαγορευμένων από «επικοινωνιολόγους» (άλλο φρούτο των εκλογών αυτοί). Πλήξη, απογοήτευση, εκνευρισμός, θυμός - αυτή είναι η κλιμάκωση των αντιδράσεων ενός στοιχειωδώς λογικού πολίτη απέναντι σ' αυτό το παρωχημένο τσίρκο.

Αλλά μήπως και στην κεντρική πολιτική σκηνή το επίπεδο είναι καλύτερο; Όλοι οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων συναγωνίζονται σε καταγέλαστες δηλώσεις (με εξυπνακισμούς και «αστειάκια» πολλές φορές) που πάντοτε βγάζουν λάδι την παράταξη τους (η οποία κατέχει το ...αλάθητο του Πάπα) κι ένοχους όλους τους πολιτικούς αντιπάλους.

Και στη δημοσιογραφία των media τα ίδια χάλια - έπαρση, υποθετική παγγνωσία των δημοσιογράφων, ιδεολογικές ακροβασίες, απροσχημάτιστη πολλές φορές εύνοια μιας συγκεκριμμένης οπτικής γωνίας (ιδεολογίας, κόμματος, πολιτειακής επιλογής) με κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας αντικειμενικότητας. Όλοι αυτοί οι χαοτικοί μονόλογοι κυριαρχούν στο δημόσιο διάλογο τόσο καθοριστικά που δυστυχώς επηρεάζουν οριζόντια και κάθετα την κοινωνική διαστρωμάτωση: Δείτε πώς κοκκορομαχούν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι, οι πρόεδροι σωματείων και επαγγελματικών ομάδων, θαυμάστε τους δακρύβρεχτους αφορισμούς, τις υπερβολές, την αυτοαθώωση.

Ακόμα χειρότερα, η νοοτροπία αυτή αντανακλά στην ιδιωτικότητα των Ελλήνων αλλοιώνοντας το χαρακτήρα και δημιουργώντας ένα «πολιτισμό» ατομικότητας και εγωϊσμών που δεν επιτρέπει στην κοινωνία να συνομιλήσει, να αλληλοκατανοηθεί ώστε να αλληλοβοηθηθεί, να ξεπεράσει στερεότυπα και αγκυλώσεις, να συμπεριφερθεί ως όλον.

Πώς λοιπόν να υπάρξει Ελπίδα όταν δεν ευνοείται ο στοιχειώδης δημόσιος (κι ιδιωτικός) διάλογος - που με ειλικρινή αυτοκριτική όλων των μερών θα οδηγήσει πρώτα σε διαπίστωση των (πολλών και δραματικών) αστοχιών και σφαλμάτων - κι ύστερα στη θεραπεία τους; Χρειάζεται όμως κάτι ακόμα: Φιλοπατρία, συναίνεση δηλαδή στην αντίληψη πως το δημόσιο αγαθό προηγείται της ιδιωτικής, ατομοκεντρικής ευμάρειας. Εξετάστε τις συμπεριφορές των δημοσίων προσώπων της χώρας με κριτήριο αυτή ακριβώς την οπτική (της ανιδιοτελούς φιλοπατρίας) - θα βγάλετε (είμαι σίγουρος) πολλά χρήσιμα και εξαιρετικά οδυνηρά συμπεράσματα.


http://www.os3.gr/

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...