Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης








Ανδρείκελον (κατά το λεξικό του Δημητράκου): «ο άνευ πρωτοβουλίας ενεργών κατά ξένας υποδείξεις».

Μεθαύριο, πάμε να ψηφίσουμε.

Το σκηνικό ήταν στημένο για εκλογή «Τοπικών Αρχόντων», αλλά ένας εκ των σκηνοθετών, με «διακαναλικό διάγγελμά» του το άλλαξε και το έργο που θα παιχθεί είναι «εκλογές κομματικές».

Κατέστησε έτσι, ανδρείκελα, όλους τους χιλιάδες κομπάρσους των κομματικών μηχανισμών που, ως υποψήφιοι Τοπικοί Άρχοντες, ίδρωναν να πείσουν ότι οι εκλογές αυτές είναι ανεξάρτητες από την κομματική αντιπαράθεση και ότι οι ίδιοι είναι ανεξάρτητοι από τα κόμματα από τα οποία εξαρτιόταν η έγκριση της υποψηφιότητάς τους.

Πριν ένα χρόνο, το σκηνικό ήταν στημένο για εκλογή Κυβέρνησης.

Σαν πολίτες ελεύθερης χώρας, πήγαμε και ψηφίσαμε για να εκλέξουμε τους κυβερνήτες μας.

Αυτοί, τους οποίους εκλέξαμε, εκχώρησαν (ταυτόχρονα με την πολιτική ψυχή τους, τον Σοσιαλισμό) την κυβέρνηση της Οικονομίας μας, δηλαδή την Ανεξαρτησία της χώρας μας, σε τρίτους, αλλοεθνείς, καθιστώντας τούς εαυτούς τους ανδρείκελα των πιστωτών μας, καθισμένα βολικά σε πλούσιους υπουργικούς θώκους και άνετα βουλευτικά έδρανα .



Η αξιωματική αντιπολίτευση, (μαζί με δεξιά απόφυσή της, που προσυπέγραψε το βλεδυρό έγγραφο τής παράδοσης αυτού τού πρώτιστου Εθνικού στρατηγικού χώρου, της Οικονομίας, υπογράφοντας το «Μνημόνιο»), χαμένη μέσα στις ενοχές της για τα μαύρα χάλια τής οικονομίας που διαχειρίστηκε επί πέντε χρόνια και στη ντροπή από την αποκαλυφθείσα ψευτιά με την οποία κάλυπτε αυτά τα χάλια,

συνηγορώντας σε αυτή την Εθνική απώλεια, έδειξε με τη στάση της, κατά τον πλέον αναμφισβήτητο τρόπο, ότι και αυτή αποτελεί ένα κόμμα «κυβερνητισμού», με πρώτο μέλημά του την απόκτηση ή διατήρηση της κυβερνητικής Εξουσίας, με χρήση του πατριωτισμού «προς άγραν ψήφων» , όπως ακριβώς του Σοσιαλισμού από το Πα.Σο.Κ.


Τόσο ο Σοσιαλισμός, όσο και ο Πατριωτισμός, με το πρώτο δυνατό φύσημα, έγιναν στροβιλίζοντα στον άνεμο κουρελόπανα. Η μόνη σταθερά που έμεινε ακλόνητη στη θέση της, ήταν και παραμένει, ο «κυβερνητισμός».


Το ΚΚΕ, αντιμετωπίζει την πτώχευση της κοινωνίας σαν ευκαιρία να ψαρέψει οπαδούς του προτεινόμενου, από αυτό, αδιέξοδου , αντί να κάνει χαρακίρι, μετά από μία δημόσια ομολογία τής ανικανότητάς του να προβλέψει τον κίνδυνο και να καταγγείλει τους εκάστοτε εγκληματούντες κυβερνητικούς, πριν προλάβουν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο.


Η λοιπή «Αριστερά», χαμένη στον λαβύρινθο μεταξύ των συνιστωσών και των συνισταμένων δυνάμεών της, αποδείχτηκε και αυτή πολύ κατώτερη των περιστάσεων, άξια μόνο να συντηρεί μισθολογικά το πολιτικό προσωπικό αυτού του λαβύρινθου.


Οι περισσότεροι πολίτες, υπό την επήρεια μίας πολύ καλά οργανωμένης προπαγάνδας, (που αρχίζει από το σχολείο και ολοκληρώνεται στον τηλεοπτικό καναπέ), έχουν καταστεί κατευθυνόμενες μαριονέτες όλων των παραπάνω κομμάτων, νευρόσπαστα με προκαθορισμένη, κατευθυνόμενη και γνωστή συμπεριφορά, σύμφωνα με τα πολιτικά ταμπού και στερεότυπα που έχει στήσει η διακομματική προπαγάνδα επί σειρά ετών.



Ζούμε λοιπόν, σε μία κοινωνία όπου κουρντισμένα νευρόσπαστα εκλέγουν ανδρείκελα για να τους κυβερνούν.



Και αυτό, το λέμε Δημοκρατία.

Και το χειρότερο, το πιστεύουμε ότι είναι Δημοκρατία.

Εδώ, ταιριάζει η ρήση του μεγάλου Γκαίτε (Johann Wolfrang von Goethe): «Κανείς δεν είναι πιο απελπιστικά σκλαβωμένος, από αυτόν που νομίζει ότι είναι ελεύθερος».



Η μόνη ελπίδα, βρίσκεται στο γεγονός ότι είμαστε Έλληνες, δηλαδή λαός απρόβλεπτης συμπεριφοράς.

Έχω την εντύπωση ότι αυτή η απρόβλεπτη συμπεριφορά, θα ξεσπάσει προς τη σωστή κατεύθυνση, όταν γίνει αντιληπτό ότι το δίχτυ που έχει απλωθεί γύρω και επάνω μας, απειλεί και αφαιμάζει όλο και περισσότερο την «τσέπη» μας, όσο περισσότερο μειώνεται η Ελευθερία μας και η ουσία της Δημοκρατίας μας.

Με άλλα λόγια, η απρόβλεπτη Ελληνική συμπεριφορά, θα ξεσπάσει όταν γίνει αντιληπτή η απλή πραγματικότητα ότι, η Ελευθερία και η Δημοκρατία, είναι ο μόνος δρόμος που εγγυάται την οικονομική ευρωστία και ευμάρεια της κοινωνίας ολόκληρης. (Αυτός είναι, εξ άλλου, και ο λόγος που εφευρέθηκε η Δημοκρατία, σαν κοινωνική πρακτική).



Αυτό, δεν είναι θεωρία. Αυτό που (εμείς οι απλοί πολίτες) ζούμε σήμερα, είναι η χειροπιαστή διαπίστωση πως, η διολίσθηση της Δημοκρατίας μας στη λειτουργία μίας οικογενειοκρατούμενης ολιγαρχίας, πολιτικής και οικονομικής, οδήγησε στον σημερινό οικονομικό στραγγαλισμό μας.


Αν η Δημοκρατία μας δεν είχε καταντήσει τραβεστί*, (από το πολύ μακιγιάρισμα που της έκαναν οι ευνούχοι των ανακτόρων της), δεν θα είχε επιτρέψει την λάθρα (και υπό τον μανδύα της) γέννηση και θέριεμα της ύπουλης αυτής ολιγαρχίας, που μόνο μέλημά της είναι, η δική της πολιτική και οικονομική γιγάντωση, πράγμα το οποίο, ως σήμερα, πέτυχε, με αντίτιμο την πτώχευση όλης της υπόλοιπης Ελληνικής κοινωνίας.


Η ώρα της απαλλαγής μας από αυτό το μίασμα, έχει φτάσει.

Η Αλήθεια, (αυτή που αποτυπώνεται παραπάνω) είναι πλέον εμφανής και ορατή. Απομένει να πέσουν οι παρωπίδες που εμποδίζουν σε πολλούς συμπολίτες μας να τη δούν.

Ήδη, πολλοί από αυτούς, τις έχουν πετάξει και αυτό θα φανεί μεθαύριο, στις κάλπες.

Το καθεστώς πολιτικό σύστημα άρχισε να τρέμει από το φόβο του, γι αυτό θέλει να προλάβει την οριστική εξαφάνισή του στον Καιάδα της ιστορίας, παίζοντας το τελευταίο του χαρτί. Αυτό, θα είναι η συγκρότηση μίας «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας» που σχεδιάζεται να προκύψει μετά τις επαπειλούμενες πρόωρες Γενικές Εκλογές που απείλησε ο ΓΑΠ.

Στην πραγματικότητα, θα είναι «Κυβέρνηση Σωτηρίας» του καθεστώτος πολιτικού συστήματος και όχι της Ελληνικής κοινωνίας.



Η Ελληνική κοινωνία, θα μιλήσει στη γλώσσα της Δημοκρατίας, τότε μόνον, όταν:

•Όταν οι φορτηγατζήδες δεν θα κλείσουν τους δρόμους γιατί χάνουν την περιουσία τους, αλλά γιατί έχασαν την Ελευθερία τους να αποφασίζουν αυτοί για το βιός τους, μέσα από μία πραγματική Δημοκρατία.

•Όταν τα συνδικάτα των εργαζομένων, (απαλλαγμένα από τις αποτυχημένες κομματογενείς και κομματοτρεφόμενες ηγεσίες τους που οδήγησαν τους εργαζόμενους στη σημερινή εξαθλίωση της ανεργίας και της υποβάθμισης της αξίας τους), δεν θα παραλύουν τη χώρα με απεργίες για το μισθό, τις υπερωρίες και τις αργίες τους, αλλά για την Ελευθερία να ορίζουν αυτοί, μέσα από Δημοκρατικές διαδικασίες που εγγυώνται την κοινωνική δικαιοσύνη, τις συνθήκες της δουλειάς τους, την αμοιβή τους, τη σχόλη τους.

•Όταν οι αγρότες δεν θα κατεβάσουν τα τρακτέρ στις Εθνικές Οδούς για να ζητήσουν λεφτά, αλλά για να ζητήσουν Ελευθερία να αποφασίζουν αυτοί, μέσα από μία πραγματική Δημοκρατία, για το μέλλον τους που σήμερα, δεν ξέρουν ούτε αυτοί οι ίδιοι, ποιος το διαπραγματεύεται, πού και πώς.

•Όταν οι φοιτητές δεν θα σπάζουν το πανεπιστήμιο για τη διατήρηση ενός ψευδεπίγραφου «ασύλου», αλλά για την ασυλία της Ελευθερίας μίας πραγματικά Δημοκρατικής Παιδείας, που δεν υπάρχει.

•Όταν οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, η «σπονδυλική στήλη» της Οικονομίας μίας μικρομεσαίας (σε πληθυσμό) χώρας, δεν θα μεμψιμοιρούν για τη μείωση του τζίρου και τη ροή της Τραπεζικής χρηματοδότησής τους, αλλά θα συμπράξουν στην αποκατάσταση της λειτουργίας μίας πραγματικά Δημοκρατικής κοινωνίας, σαν τη μόνη που μπορεί να εγγυηθεί τη σωτηρία τους από υπερεθνικούς κολοσσούς.


Μία πρώτη γεύση της αλλαγής πορείας της κοινωνίας, ένα πρώτο βήμα της, περιμένουμε να δούμε το βράδυ της μεθαυριανής Κυριακής.



Ραντεβού, εκεί.


activistis

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...