Σήμερα έχω όρεξη να μας χαϊδολογήσω. Να μας καλοπιάσω. Δεν ξέρω αν η Τετάρτη είναι η μέρα της εθνικής περηφάνειας αλλά έχω ξυπνήσει στραβά και θέλω να το παίξω ελληνίδα. Δηλαδή οπως βγει το κείμενο, κι όπου φτάσει.
Έλληνας ο ανεπανάληπτος.
Ο μόνιμος κάτοικος του μέλλοντος - ΘΑ
Ο λάτρης των παραμυθιών - ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ
Ο φωτεινός παντογνώστης - ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΑ?
Ο μικρός λαός που βαράει με τη σφεντόνα τους γίγαντες
Ο τραγικός απόγονος ενός ένδοξου παρελθόντος που βαριέται να μελετήσει αλλά το θεωρεί κληρονομικό δικαίωμα.
Και πάνω από όλα ο άνθρωπος που ξέρει όπως κανείς άλλος να μεταφράζει τη πραγματικότητα στα μέτρα του.
Βοηθάει και η γλώσσα. Οποία εικόνα μας έρχεται στο μυαλό μπορούμε να τη φτιάξουμε λέξη, να της φυσήξουμε ζωή μέσα, και να της δώσουμε ύπαρξη.
Ελληνας η συνεχής παρουσία ανά τους αιώνες. Σ΄όποιο μέρος και να πας στο κόσμο υπάρχουν δυο πράγματα. Ένας έλληνας και μια ραπτομηχανή Singer
Ο λαός που ξέρει να αυτοσαρκάζεται όσο κανένας άλλος.
Θυμάμαι μια σκηνή χρόνια πριν, σε ένα πολυτελείας κατάστημα μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Μια οικογένεια ελλήνων τουριστών που ζήτησε ένα ζευγάρι παπούτσι μιας πανάκριβης μάρκας. Ο κύριος τα δοκίμασε του κάνανε και λέει ΟΚ. Και τότε η κυρά του γυρίζει και του λέει «Γιώργο, δε παίρνεις κι ένα δεύτερο ζευγάρι καβάτζα για κάθε περίπτωση?»
Ίσως εκείνη τη μέρα άρχισα να μελετάω με απίστευτο κέφι τον ελληνικό σουρεαλισμό.
Ο ελληνικός λαός δεν είναι δραματικός, κωμικός, τρομακτικός ή οτιδήποτε άλλο. Είναι απλά cult.
Στο τρόπο που σκέφτεται, στο τρόπο που αντιλαμβάνεται, στο τρόπο που λειτουργεί. Στους παράλογους συνειρμούς που μπορεί να βυθίζεται για κάτι που σε άλλους θα πέρναγε σχεδόν απαρατήρητο και στην άνεση να προσπερνάει κάτι που για άλλους θα ήταν σκοπός ύπαρξης.
Στην οργιώδη φαντασία που κάνει το κάθε κάτοικο αυτής της γης από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο επώνυμο να πλάθει ιστορίες, καταστάσεις, εικόνες συνέχεια στο μυαλό σαν μια γέννα που ποτέ δεν μπορεί να ολοκληρωθεί και είναι συνέχεια με τις οδύνες να βαράνε και το δημιούργημα να στενάζει να βγει...
Μερικές φορές πιστεύω πως υπάρχουμε υπηρετώντας ένα και μοναδικό σκοπό. Να γκαστρώνουμε το σύμπαν. Δεν μας νοιάζει αν γίνει κάτι αληθινό στο τέλος, δεν μας νοιάζει αν βγει όπως το είχαμε δει, μας νοιάζει να το σχεδιάσουμε, να το φυτέψουμε στο μυαλό μας νοιάζει , να μας βασανίζει η υποψία του μέλλοντος και να καψουρευόμαστε την ασχημάτιστη εικόνα.
Έλληνες χωρίς κανόνες. Θέλουμε να κάνουμε λάθη για να έχουμε λόγο να θυμώσουμε. Θέλουμε να γίνει καταστροφή για να νοιώσουμε το αίμα να βράζει . Θέλουμε να ζούμε ανάμεσα σε μέρες ταλαιπωρημένες για να απολαύσουμε τη μία που θα ξημερώσει και θα είναι αλλιώτικη.
Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ τι κουβαλάμε μέσα στο μυαλό μας αυτή τη στιγμή.
Είναι πολύ εύκολο να απαντήσουμε κάτι γνωστό προβλέψιμο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο συνολάκι. Κανείς δεν μπορεί να στοιχηματίσει για το τι κουβαλάμε.
Κι είναι η ο φόβος μου και η ελπίδα μου και η ευκαιρία και η χαρά μου να κάνω διάφορα σενάρια στο μυαλό μου, σαν γνήσια ελληνίδα. Δεν ξέρω αν κάποιο από αυτά θα γίνει πραγματικότητα αλλά είναι τόσο ωραίο να φτιάχνω ιστορίες και να σκέφτομαι πως πρωταγωνιστώ. Στη φαντασία μου μπορώ να επιτρέψω να είμαι τα πάντα. Χωρίς όρια. Χωρίς να υπάρχει κανένα λογικό δεδομένο για να είμαι αυτό που ονειρεύομαι.
Έλληνες οι πρωταγωνιστές ενός θιάσου που εδώ είναι πάντα, εδώ και κάποιες χιλιάδες χρόνια. Πέρασαν όλες οι φυλές και παρακολούθησαν τη παράσταση. Είμαι σίγουρη πως ελάχιστοι κατάλαβαν το έργο με τα νοήματα όπως τα είχε συλλάβει ο δημιουργός. Γιατί αυτός ο θίασος έχει μια αίσθηση ελευθερίας που φτάνει στα όρια της ασυδοσίας. Μια δίψα τέτοια που καταντάει απληστία. Ένα τόσο υπέρμετρο εγώ που εύκολα καταντάει φιλοτομαρισμός. Αλλά η ουσία είναι πως το αρχικό σενάριο παραμένει αναλλοίωτο . Ελληνες.
Μια παρανοϊκή αίσθηση του χιούμορ που αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.
Μήτσο, πιάσε κι ένα δεύτερο σενάριο για τις μέρες που έρχονται. Έτσι για να έχουμε μια καβάτζα...
Ενα μίγμα κυνισμού , σουρεαλισμού και αχαλίνωτης φαντασίας που από μόνο του είναι ένα έπος.
Βασανιζόμαστε τόσο καιρό εδώ μέσα γράφοντας στα μπλογκ, ψάχνοντας μια απάντηση , γιατί δεν θέλουμε να αλλάξουμε σαν νοοτροπία, γιατί δεν θέλουμε να βγούμε από τη μιζέρια μας, γιατί δεν θέλουμε να κάνουμε ένα βήμα αλλιώτικο,
Και την απάντηση τη δίνει έτσι απλά μια σκηνή που είδα προχτές τυχαία μπροστά μου.
Ήταν έξω από ένα ινστιτούτο ομορφιάς ένας νεαρός και προσπαθούσε να πείσει τις περαστικές γυναίκες να πάρουν ένα δωράκι που πρόσφερε (ξέρετε το γνωστό κόλπο) και να περάσουν επάνω στο μαγαζί για μια συμβουλή αισθητικής
Πλησίασε και μια γυναίκα που ερχόταν φουριόζα νταρντάνα με τα παραπανίσια της κιλάκια, τα μαλλιά πιασμένα μ΄ενα μανταλάκι, τα χρονάκια της που άρχιζαν να δείχνουν στη μούρη και της λέει
Είμαι από τον όμιλο ....τάδε... και έχω ένα δωράκι γι εσάς. Μπορείτε να το παραλάβετε τώρα και μετά να ανεβείτε επάνω....
Η κυρία τον διακόπτει τον κοιτάει και του λέει με χαμόγελο σταρ,
«Γιατί αγόρι μου, βλέπεις τίποτα επάνω μου που να χρειάζεται να αλλάξει δηλαδή?»
Απλά τα πράγματα. Δεν θέλουμε ν’αλλάξουμε γιατί κατά βάθος ο καθένας μας δεν βλέπει τίποτα που να μην είναι όπως πρέπει επάνω του. Ρωτήστε τον δίπλα.
http://vasiliskos2.blogspot.com/
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
