Του Γκαζµέντ Καπλάνι








Στέκονταν στην ταράτσα, απέναντι απότο µπαλκόνι µου, µαύρα, κατάµαυρα, ισορροπούσαν πάνω σε µια κεραία, τσιµπολογούσαν εναλλάξ από µια σακούλα δεµένη γύρω από ένα σκουριασµένο σίδερο. Πρώτη φορά βλέπω κοράκια σε πυκνοκατοικηµένη περιοχή της Δυτικής Αθήνας.

Ισως να τους έφερε εδώ η µυρωδιά των σκουπιδιών που «κοσµούν» ακόµα τους δρόµους της γειτονιάς µου, σαν σαρκαστικά εορταστικά στολίδια. Τα κοράκια τρέφονται µε τα απορρίµµατά µας. Η παρουσία τους συµβολίζει κάτι το ζοφερό. Στη δυτική κουλτούρα θεωρούνται σύµβολα του θανάτου, της αρπαγής, της εκδίκησης.

Προσωπικά, κάθε φορά που τα βλέπω θυµάµαι την περιγραφή του Primo Levi: το πώς τα κοράκια τρέφονταν µε τα πτώµατα στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στην ανατολική κουλτούρα όµως, στην Κίνα και στην Ιαπωνία φερ’ ειπείν, τα κοράκια θεωρούνται πουλιά που φέρνουν τύχη και ευηµερία, σύµβολα της αρετής, απεσταλµένα του ηλίου και του φωτός.

Βλέπω αυτά τα δυο κοράκια στην ταράτσα απέναντι από το µπαλκόνι µου, σε µια συνοικία της Δυτικής Αθήναςκαι αναρωτιέµαι αν πρέπει ναερµηνεύσω την παρουσία τους εδώ σύµφωνα µε τις κινεζικές ή τις δυτικές δοξασίες; Ή µήπως µε καµία από τις δυο; Στο Τόκιο πάντως τα κοράκια, όσο και αν συµβολίζουν την τύχη και την ευηµερία, έχουν αρχίσει να τα διώχνουν.

Επειδή έγιναν τόσο πολλά που άρχισαννα επιτίθενται στους κατοίκους, όπως στις ταινίες του Χίτσκοκ. Μπροστά στην ανάγκη για ασφάλεια, οι Ιάπωνες παραµέρισαν τις δοξασίες τους για τα κοράκια και τα έδιωξαν από την πόλη.Και από τα κοράκια και τους Ιάπωνες το µυαλό µου πάει στον Χαρούκι Μουρακάµι. Σε εκείνο το παιδί που το λένε «Κοράκι», το alter ego του Κάφκα στο βιβλίο του Μουρακάµι «Ο Κάφκα στηνπαραλία» (Κάφκα στα τσέχικα σηµαίνει «κοράκι»).

Πλησιάζω τότε στη βιβλιοθήκη µου, ψάχνω το βιβλίο, το βρίσκω, ανοίγω µια σελίδα στην τύχη, πέφτω σε αυτό το απόσπασµα: «καµιά φορά η µοίρα µοιάζει µε µια θύελλα άµµου που αλλάζεισυνεχώς κατεύθυνση. Για να τον αποφύγεις εσύ αλλάζεις πορεία. Και τότε η θύελλα αλλάζει και αυτή πορεία, για να σε ακολουθήσει καλύτερα.

Εσύ αλλάζεις ξανά πορεία και η θύελλα το ίδιο.

Αυτό επαναλαµβάνεται αµέτρητεςφορές, σαν ένας ολέθριος χορός µετον θεό του θανάτου πριν την αυγή.Γιατί αυτός οάνεµος δεν είναι κάτι που έφθασε από µακριά, ανεξάρτητα από σένα. Είναι κάτι µέσασου. Αυτός ο άνεµοςείσαι εσύ. Είναι κάτι που κουβαλάς µέσασου. Γι’ αυτό, το µοναδικό πράγµαπου µπορείς να κάνεις, είναι να ριχτείς µέσαστον άνεµο, να περπατάς ευθεία, κλείνοντας δυνατά τα µάτια για να µην αφήσεις την άµµο να µπει µέσα». Αφήνω το βιβλίο. Βγαίνω ξανά στο µπαλκόνι. Βλέπω τα σκουπίδια κάτω. Εγώ τα βλέπω µε λύπη. Τα κοράκια τα βλέπουν µε χαρά καιλαιµαργία.

Αφήνω τότε τα κοράκια, ντύνοµαι, πάω να προλάβω τους Atenistas που καθαρίζουν σήµερα ταΠατήσια. Εάν τους µιµηθούµε, σκέφτοµαι, τότε την παρουσία των κορακιών την ερµηνεύουµε σύµφωνα µε τη φιλοσοφία των Ινδιάνων. Εκείνοι πίστευαν ότι τα κοράκια είναι σύµβολα της ίασης, ότι φέρνουν καλές αλλαγές στηνψυχή των ανθρώπων ώστε να σταµατήσουν την εξάπλωση της θανατηφόρας αρρώστιας...

tanea

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...