Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας το τελευταίο κυρίως χρόνο είναι λιγότερο για γέλια και πολύ περισσότερο για κλάματα.Θα μπορούσε κάλλιστα να παραλληριστεί με το σύνδρομο της Στοκχόλμης.Οι περισσότεροι ίσως γνωρίζετε την ιστορία που είχε διαδραματιστεί σε τράπεζα της Στοκχόλμης στη Σουηδία το 1973,όπου πρώην κατάδικοι είχαν κρατήσει ομήρους για πέντε περίπου ημέρες,τέσσερα άτομα.

Το περίεργο της ιστορίας εκείνης ήταν το γεγονός της ταύτισης των ομήρων με τους εγκληματιες καθώς επίσης και την άρνησή τους στους αστυνομικούς να τους απελευθερώσουν.Το σύνδρομο αυτό με πολύ λίγα λόγια είναι μια ψυχολογική αντίδραση των απαχθέντων,όπου αναπτύσσονται συναισθήματα πιστής υπακοής,ταύτισης και θαυμασμού προς τους απαγωγείς.

Κάπως έτσι λειτουργούμε και σήμερα.Μπορεί να μην έχουν απαχθεί τα σώματά μας ,έχει απαχθεί όμως.. η συνείδησή μας.Υπό τον φόβο της οικονομικής κατάρευσης έχουμε γατζωθεί ψυχολογικά στο μνημόνιο και αρχίζουμε να αισθανόμαστε ασφάλεια και σιγουριά για αυτά που μας ''προσφέρει'' το ''ευλογημένο'' μνημόνιο.

Μπορεί να γνωρίζουμε ότι μεσοπρόθεσμα τα οικονομικά μας κι όχι μόνο θα βρίσκονται σε τραγική κατάσταση,παρόλα αυτά υποστηρίζουμε κάτι που ουδιαστικά διαλύει την μεσαία τάξη και τον εργαζόμενο,αφαιρώντας τους την οικονομική τους ανεξαρτησία.Έχουμε απωθήσει στο υποσεινήδητό μας οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια για απαγκίστρωση από αυτούς που θα μας αρπάξουν τα πάντα στο όνομα της ''δήθεν'' βοήθειας και τρέφουμε αισθήματα συμπάθειας για αυτούς που μας ''αφαιρούν'' ακόμη και την ελπίδα.
Είναι άξιο απορίας πώς ένας τόσο περήφανος λαός ,έχει χειραγωγηθεί και καθοδηγηθεί από τους μελλοντικούς μας ''σωτήρες''.
Τ
ελικά όσο δύσκολα ήταν τότε να πειστούν οι όμηροι της τράπεζας στην Στοκχόλμη να τους απελευθερώσουν,άλλο τόσο δύσκολο είναι σήμερα να πειστεί ένας ολόκληρος λαός να δει την αλήθεια και να απελευθερωθεί από την κατάσταση αυτή που προσωπικά και υποκειμενικά θεωρώ ότι είναι κατάσταση ομηρίας

anemo-milos

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...