Tης Χριστινας Κοψινη






Πόσες παρανομίες και πόση υποκρισία μπορεί να συμπυκνώνει ένας θάνατος; Ας δούμε μερικές. Ο 32χρονος Αιγύπτιος που έπεσε στο κενό επιχειρώντας να καθαρίσει, στον τρίτο όροφο, τα τζάμια γραφείων του υπουργείου Εργασίας δούλευε παράνομα σε υπηρεσία που υποτίθεται ότι καταπολεμάει -με κοινοτικά κονδύλια- την παρανομία στην αγορά εργασίας. Δούλευε χωρίς σύμβαση εργασίας στο κτίριο του υπουργείου που υποτίθεται θα νομοθετήσει σύντομα κατά της αδήλωτης εργασίας.

Δούλευε Κυριακή, σε συνεργείο καθαριότητας ενός υπουργείου το οποίο υποτίθεται ότι ελέγχει την τήρηση της κυριακάτικης αργίας. Δούλευε με πλασματική σχέση εργασίας, ως υπεργολάβος, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένας υπό ευρεία εκμετάλλευση μισθωτός. Eχασε τη ζωή του, την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου, αλλά το υπουργείο Εργασίας απέκρυψε το συμβάν, προσποιούμενο ότι δεν συνέβη ποτέ, αφού ό, τι δεν παίρνει δημοσιότητα είναι σαν να μην υπάρχει.

Η είδηση του θανάτου του μετανάστη, πατέρα 4 παιδιών, την ώρα που καθάριζε τα γραφεία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου στην Αθήνα (αρμοδιότητας του Εργασίας) έγινε γνωστή από επερώτηση βουλευτή και όχι από αυτόν που ανέθεσε την εργασία.

Τι αξιοπιστία μπορεί να έχει οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία αυτού του υπουργείου, όταν δεν μπορεί να αντιληφθεί ποιος και υπό ποιες συνθήκες δουλεύει στους χώρους του και πώς καταλήγει εξαιτίας αυτών των συνθηκών να χάσει τη ζωή του; Αλλά και τα συνδικάτα, η ΓΣΕΕ και το ΕΚΑ, μήπως πήραν είδηση ότι ακριβώς τις ίδιες ημερομηνίες που πριν από δύο χρόνια κινδύνεψε η ζωή της Κούνεβα, ένας άλλος αλλοδαπός, πάλι από εταιρεία καθαρισμού, έχασε τη ζωή του; Eντάξει, μικρό το κακό, θα σκεφτούν κάποιοι, «όταν οι Eλληνες κινδυνεύουν από την κρίση, δεν περισσεύει θλίψη γι' αυτούς που μπαίνουν παράνομα». Aλλωστε και τα συνδικάτα κουράστηκαν από το πολύ κίνημα και η υπεράσπιση της ασφάλειας των αλλοδαπών δεν είναι αυτήν την ώρα στην ατζέντα τους. Προέχουν άλλα.

Oμως κι αυτή η κυνική αντίληψη που δικαιολογεί την απουσία μέτρων ασφαλείας για την εργασία αλλοδαπών δεν είναι παρά η εικόνα που φτάνει από το μέλλον. Διότι αυτό το ελάχιστο δίχτυ ασφαλείας που στέρησε τη ζωή του Ασίζ Εμάντ είναι το δίχτυ ασφαλείας που αφαιρείται γενικώς από την εργασία.

Σιγά σιγά, θα αντιλαμβανόμαστε όλο και πιο συχνά ότι ο ανθρωπισμός και των πολιτικών δεν κρίνεται από το εάν υπερασπίζονται τους θεσμούς γενικά -όπως π. χ. τον θεσμό των συμβάσεων στη διαπραγμάτευση με την τρόικα- αλλά και την ίδια την εφαρμογή των θεσμών εκεί όπου διακυβεύεται η ανθρώπινη ύπαρξη. Ναι, εκεί επιστρέφουμε, στις πρώτες και αυτονόητες αρχές. Δυστυχώς, εργασιακά, είμαστε όλοι εκτεθειμένοι στο κενό κι αυτό που σήμερα περιορίζεται μόνο στον χώρο των αλλοδαπών ίσως αύριο να αφορά τους πάντες. Oταν συμβαίνει στα γραφεία του υπουργείου Εργασίας, πολλά μπορούν να συμβούν.

kathimerini

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...