Ένα καθεστώς διατηρείται όσο μπορεί και ελέγχει την πολιτική εξουσία. Όσο μπορεί να αναγεννά, να διορίζει και να ελέγχει το πολιτικό προσωπικό και κυρίως τους πολιτικούς ηγέτες. Με δεδομένο τον κάθετο τρόπο οργάνωσης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, από την πολιτικές ηγεσίες μέχρι τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τις ηγεσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα πάντα κατευθύνονται από πάνω δηλαδή από τις πολιτικές ηγεσίες. Όποιος λοιπόν ελέγχει....
τις πολιτικές ηγεσίες ελέγχει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Επειδή όμως τα καθεστωτικά συμφέροντα που στηρίζουν το πολιτικό προσωπικό και γενικότερα το θεσμικό πολιτικό σύστημα, σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν αλλαγή της κατάστασης, αυτή η αλλαγή και ως εκ τούτου η κατάρρευση του παλιού καθεστώτος θα επέλθει μόνο όταν υπάρξει πολιτικός ηγέτης που δεν θα ελέγχεται από το καθεστώς.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι το κατεστημένο έχει έτσι δομημένες τις διαδικασίες ελέγχου της κοινωνίας και της πολιτικής, ώστε να μην επιτρέπει να αναρριχώνται στα ηγετικά πολιτικά αξιώματα άτομα που δεν είναι ελέγξιμα και συνεργάσιμα. Επομένως ανεξάρτητοι ηγέτες αναγκαστικά γεννιούνται σε περιόδους κρίσης, όπου ανοίγονται τρύπες στις διαδικασίες κοινωνικού ελέγχου.

Μπορεί λοιπόν η κρίση να αποτελέσει ευκαιρία για τους μαυραγορίτες του καθεστώτος, όμως θα αποτελέσει και ευκαιρία για την άνοδο των δυνάμεων ανατροπής του.

hassapis-peter

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...