Είχαμε μάθει από τους προγόνους μας ότι «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει». Γιατί λοιπόν σήμερα φθάσαμε σε σημείο όπου του Έλληνος ο τράχηλος τα πάντα υπομένει;
Φίλοι μας πρέπει να αντιδράσουμε.
Είναι φυσικό να νοιώθουμε ενοχές και τύψεις όλοι μας για το σημερινό κατάντημα. Όμως δεν είμαστε λαμόγια εμείς οι πολίτες. Ο καθένας από εμάς βρέθηκε σε στιγμές ανάγκης αλλά και αδυναμίας. Κάποιοι από εμάς....
θέλησαν να διοριστούν κάπου. Κάποιοι από εμάς αγόρασαν πανάκριβα έναν παράνομο ημιϋπαίθριο χώρο. Κάποιοι έδωσαν φακελάκι προκειμένου να εγχειριστεί ένα αγαπημένο τους πρόσωπο. Μας είχαν όλους μπλεγμένους στα γραφειοκρατικά γρανάζια ενός πελατειακού κράτους, που ζητούσε υπέρογκους φόρους, υπέρογκα ασφάλιστρα και έβαζε πολεοδομικά προβλήματα στις στεγαστικές μας ανάγκες. Ένα κράτος που δεν μας προσέφερε τίποτα εκτός από βόλεμα των ημετέρων. Ένα γραφειοκρατικό τέρας το οποίο απαιτούσε σε κάθε βήμα μας την προστασία του «νταβατζή» πολιτικού . Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι ήμασταν τα θύματα. Άλλοι είναι υπεύθυνοι για τους κανόνες που έβαζαν, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα παραβιαστούν και θα σπεύσουν μετά οι ίδιοι ως προστάτες.
Σήμερα πρέπει να γκρεμίσουμε αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο καθεστώς. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους μαυραγορίτες των ελπίδων μας και των περιουσιών μας να μας οδηγήσουν μέσα στην κρίση. Δεν θα είναι για το δικό μας καλό αυτό.
Είναι βέβαια γεγονός ότι σήμερα θα έπρεπε να ηγούνται της προστασίας μας και του ξεσηκωμού μας οι καλοταϊσμένες συνδικαλιστικές μας ηγεσίες. Όμως δυστυχώς οι ηγεσίες αυτές μας πρόδωσαν. Έβαλαν τις ουρές τους στα σκέλια τους και κάθονται πειθήνια στα πόδια των κομματικών ηγεσιών, φοβούμενες μην χάσουν τα ξεροκόμματα εξουσίας που απολαμβάνουν. Έπρεπε να το περιμένουμε, Βλέπαμε τόσα χρόνια τι είδους συνδικαλισμό είχαμε, αλλά δυστυχώς το πολιτικό σύστημα μας είχε εγκλωβισμένους στα κομματικά του μαντριά.
Τώρα πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να σκεφτούμε τουλάχιστον λύσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως ένα γεγονός θα πρέπει να είναι «εκ των ών ουκ άνευ». Και αυτό δεν είναι άλλο από την κατάρρευση του απόλυτα υπεύθυνου πολιτικού συστήματος.
Πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να καταρρεύσει μέσα μας, στη σκέψη μας, στη συνείδησή μας. Η οικονομική μας χρεοκοπία είναι πρώτα και κύρια χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος, το οποίο με τη σειρά του οδήγησε σε χρεοκοπία του κοινωνικού συστήματος, με μοιραία κατάληξη την οικονομική μας χρεοκοπία.
Δεν πρέπει να αφήσουμε τους μαυραγορίτες των κόπων μας να χρησιμοποιήσουν αυτό το πολιτικό σύστημα ως γέφυρα για να περάσουν χωρίς να βραχούν οι ίδιοι, ρίχνοντας εμάς στα ορμητικά νερά.
hassapis-peter
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
