Ένα ερώτημα που τίθεται τελευταία είναι αν η ΕΕ μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί, αν διευρυνθεί και πέραν των γεωγραφικών συνόρων της Ευρώπης, η αν επιτραπεί να εισέλθουν σε αυτήν ακόμη μεγαλύτεροι αριθμοί μη Ευρωπαίων κατοίκων. Σε κάποιο σημείο, τα κράτη πιάνουν ένα κρίσιμο όριο, πέραν του οποίου παύει να υπάρχει ενσωμάτωση, τα σχολεία δεν μπορούν να προσφέρουν στην αφομοίωση των ξένων, και ολόκληρα τμήματα των πόλεων γίνονται στην ουσία μη ευρωπαϊκά γκέτο.

Έτσι, η μετανάστευση δεν δημιουργεί Ευρωπαίους, αλλά προσθέτει πληθυσμούς οι οποίοι διατηρούν τη ιδιαίτερη κουλτούρα τους, η οποία όμως πολλές φορές αντιτίθεται στην ευρωπαϊκή. Όσο για τη διεύρυνση της Ευρώπης, είναι ήδη ξεκάθαρο ότι η ΕΕ συμπεριλαμβάνει όλους τους πολιτισμικά πραγματικούς ευρωπαϊκούς λαούς (με την εξαίρεση κάποιων βαλκανικών πληθυσμών). Οποιαδήποτε επέκταση των συνόρων της ΕΕ, το μόνο που θα καταφέρει, είναι να δημιουργήσει κοινωνίες οι οποίες όμως δεν θα μοιράζονται κοινά πολιτισμικά στοιχεία με την Ευρώπη.

Παρόλα αυτά, οι Ευρωκράτες μοιάζουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν προς αυτή τη κατεύθυνση, και εδώ είναι που η διάσταση μεταξύ αυτών και της κοινής γνώμης γίνεται εμφανής. Μάλιστα, αυτή η «τυφλότητά» τους επιδεινώνεται ακόμη πιο πολύ, εξαιτίας της τάσης τους να συναγελάζονται μόνο μεταξύ τους, επιβεβαιώνοντας και επηρεάζοντας ο ένας τον άλλον όσον αφορά στην ορθότητα της «πολιτικά ορθής» ιδεολογίας τους, που όμως πηγάζει κυρίως από τα επιφανειακά ΜΜΕ. Μια εξήγηση για την πολιτική τους αυτή, μπορεί και να είναι η δυσανάλογη και αντιδημοκρατική πίεση και επιρροή που ασκούν κάποιες πολιτικές και οικονομικές ομάδες στις Βρυξέλλες (για παράδειγμα τα βιομηχανικά συμφέροντα, που απλά επιθυμούν πρόσβαση σε φτηνά εργατικά χέρια, και διατήρηση των χαμηλών ημερομισθίων).

Η τεχνοκρατική τρέλα της ΕΕ απειλεί όχι μόνο τους ευρωπαϊκούς πολιτικούς θεσμούς, αλλά και την ίδια της τη ψυχή. Την ανθρωπιστική και τη φιλοσοφική της σκέψη, την επιστημοσύνη της, τις τέχνες της, την αρχιτεκτονική και πολεοδομική της κληρονομιά, την πλούσια κοινή ιστορία της, και την Ιουδαιο-Χριστιανική της θρησκεία.

Αυτή η κληρονομιά δεν είναι μόνο του παρελθόντος αλλά και της πρόσφατης ιστορίας που προέκυψε από μια ενωμένη Ευρώπη. Στη πραγματικότητα, αυτή η ενοποίηση είναι που έθεσε τέρμα στους πολέμους, και ελευθέρωσε τα κράτη της Ευρώπης από το να στήνουν τείχους μεταξύ τους. Μόλις πριν ελάχιστα χρόνια, το ένστικτο της επιβίωσης ανάγκαζε τους Ευρωπαίους να φοβούνται τις αρετές των γειτόνων τους, πολύ περισσότερο από τα ελαττώματά τους. Τώρα που ο φόβος του πολέμου δεν υπάρχει πια, τα κράτη είναι επιτέλους ελεύθερα να ανακαλύπτουν το ένα το άλλο, και να αλληλοεκτιμούνται, χωρίς καχυποψία.

Όσο πιο πολύ ταξιδεύω στην Ευρώπη, τόσο περισσότερα πράγματα θαυμάζω σε κάθε χώρα. Λατρεύω τη γερμανική μουσική, την ιταλική ζωγραφική και αρχιτεκτονική, το αγγλικό χιούμορ, τα κάστρα της Πράγας, και όλα τα ωραία της Αυστρίας, της Ιρλανδίας, των κάτω χωρών, της Σκανδιναβίας, της Ουγγαρίας, και τα πάντα από τη Κροατία έως τη Πορτογαλία. Βρίσκω αρετές σε όλους τους Ευρωπαίους που συναντώ. Και μου είναι εύκολο και ευχάριστο να αναλογιστώ, πόσα πράγματα μπορούμε να πετύχουμε από κοινού στο μέλλον.

Την ίδια όμως ώρα που οι κοινωνίες αρχίζουν να δένουν, οι ελίτ στις Βρυξέλλες μας λένε πως πρέπει να τις διευρύνουμε έως τον Καύκασο και τη Σαχάρα, ή να τις υπονομεύσουμε εκ των έσω, στο όνομα της πολυπολιτισμικότητας. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας θα είναι μια κοινωνία, με διαρρηγμένο τον κοινωνικό της ιστό, στην οποία η καχυποψία θα αποτρέπει την συνεργασία, και όπου η ζωή θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Μετά από αιώνες πολέμων, από τότε που διαλύθηκαν οι αυτοκρατορίες και ξεπήδησαν τα έθνη – κράτη, προσπαθούσαμε να βάλουμε τέρμα στις αντιπαλότητες και τις συγκρούσεις και να δημιουργήσουμε μια ελεύθερη συναινετική Ενωμένη Ευρώπη. Είναι δυνατόν να την αφήσουμε να εξαφανισθεί, ύστερα από μόλις μερικές δεκαετίες ύπαρξης;

Απόσπασμα από άρθρο του καθηγητή φιλοσοφίας και πολιτικών επιστημών:

Philippe Nemo

S.A.-City-Journal

antinews

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...