Περι ανοχής, αντοχής και κοινωνικής συνοχής
Οι δείκτες μίλησαν. «Νεόπτωχοι» το 20% των Ελλήνων. Σχεδόν έξι φορές μεγαλύτερο το εισόδημα των πλουσιότερων έναντι των φτωχότερων, διαβάζουμε στην Ελευθεροτυπία. Τα χειρότερα, έρχονται κι αυτά.Πριν από λίγο καιρό, όλο αυτό φάνταζε ως απομεινάρι ενός αριστερίστικου δογματικού τσιτάτου με σαφή κομματικό προσανατολισμό. Τώρα είναι η ίδια μας η ζωή. Ένας βροντερός καθημερινός απόηχος μιας αγωνίας βαθιά φωλιασμένης σε σιωπηλές μέχρι σήμερα συνειδήσεις. Το πλήρωμα του χρόνου, έφτασε. Οι πληρωμές έφτασαν κι αυτές. Στο τέλος τους.
Μια χώρα που ακροβατεί μεταξύ κατάρρευσης και υστερίας. Μια κοινωνία που κοιτά στο καθρέπτη της το ομοίωμά της και τρομάζει. Τα δελτία ειδήσεων, ο καθρέπτης μας. Εμείς το είδωλο. Οι τηλε παρουσιαστές, η φωνή μας. Καθημερινά μια νέα μάχη. ¨Εμείς κι εσείς¨. Η φαρέτρα γεμίζει από μισαλλόδοξα βέλη γεμάτα δηλητήριο. ¨Να πληρώσετε κι εσείς¨. Μισθωτοί εναντίον ελευθέρων επαγγελματιών, άνεργοι εναντίον της γενιάς των 700 ευρώ. ΚΚΕ κατά ΣΥΡΙΖΑ. Τσίπρας κατά Κουβέλη. Ανανεωτικοί κατά νέο σταλινικών. Υπάλληλοι ΔΕΚΟ κατά μονίμων του Δημοσίου. Εργατοϋπάλληλοι κατά δημοσίων υπαλλήλων. Έλληνες κατά μεταναστών. Παραλογισμός κατά της λογικής.
Το χαλί σηκώθηκε. Από κάτω του όλο το χάλι που χρόνια κρύβαμε σφυρίζοντας αδιάφορα. Ο βασιλιάς γυμνός, η γύμνια μας βασιλικότερη του βασιλέως. Η στροφή μας όλο και πιο δεξιά. Τα μυαλά μας στα κάγκελα. Η τιμή τους με 23% ΦΠΑ , δεν αγοράζονται πλέον από κανέναν. Τα σπρεντ τους στην ανηφόρα. Το γόητρό μας κατηφορίζει και γίνεται δείκτης φτώχειας. Το ανάθεμα στη Μέρκελ, η δόξα στους προγόνους μας, σε μας τι;
Επισήμως προσμένουμε την δυτική λύπηση. Εκλιπαρούμε για χέρι βοήθειας εξ ανατολών. Το άλλοθι μας, η ξένη επενδυτική κερδοσκοπία. Η ελληνική; Ούτε λόγος. Όλοι εκείνοι που έφαγαν τα πάντα από το δανεικό φαγοπότι , στο απυρόβλητο. Αντιθέτως μας φταίει ο διπλανός που δεν κόβει αποδείξεις γιατί και σε κείνον κάποιοι δεν έκοψαν. Ναι φταίμε. Ομολογία πανικού. Αναγκαστικά θα περάσουμε από το ταμείο. Εκείνοι που έφαγαν για πάντα την ελπίδα μιας ολόκληρης κοινωνίας πότε αλήθεια θα περάσουν από τα δικά μας ταμεία; Πότε θα λογοδοτήσουν σε όλους εμάς για τα εγκλήματά τους;
Οι τράπεζες ως πότε θα στέκουν όρθιες και θα επιχαίρουν για την κερδοφορία τους; Οι πρώην ηγήτορες του πολιτικού σκηνικού ή καλύτερα παρασκηνίου ως πότε θα κοσμούν τις τηλεοράσεις μας σε εθνολυτρωτικές συζητήσεις; Οι μεγαλοεργολάβοι της κοινωνικής μας θανής, ως πότε θα γευματίζουν σε πολυτελείς ¨επαγγελματικές¨ θαλαμηγούς, τελώντας επιμνημόσυνες δεήσεις κι αναμένοντας τη νέα αφάγωτη πίττα με γεύση Παμπούκη; Οι δημοσκοπήσεις στη φόρα κι αυτές. ¨Δεν ξέρω, δεν απαντώ.¨ ¨Δεν συμφωνώ με τα μέτρα αλλά δεν γίνεται αλλιώς¨. Γίνεται, αλήθεια; Γίνεται;
Κάποτε, δεν υπήρχε απάντηση. Υπήρχε στάση και πιο καλά αντίσταση. Οι πολλοί στους δρόμους. Οι λιγότεροι στο βουνό. Περήφανα, ανυπότακτα. Οι μαυραγορίτες και οι δοσίλογοι σε λαικά δικαστήρια. Η ελπίδα στη παρανομία. Η αντίσταση στις καρδιές. Το κεφάλι ψηλά. Πέρασε και άλλοτε ο λαός πεινασμένα. Μα ξεσηκώθηκε. Τώρα όσοι αντιστέκονται , αποκαλούνται αλήτες. Γνωστοί-άγνωστοι. Αναρχικοί. Τα κόμματα της αριστεράς, πιο βουβά και πιο μίζερα από την ίδια την κοινωνία εξαντλούνται σε συζητήσεις. Τα συλλαλητήρια τους δεν πείθουν κανέναν.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πιο μίζερες αυτές, φυλάνε τα νώτα τους από αυτόκλητους τιμητές της μη δράσης τους, στέλνοντας στον Εισαγγελέα όσους ξέπλυναν την σιχαμάρα τους με ένα μπουκάλι νερό. Καμία πρόταση από πουθενά. Καμία ανάσα για τον πνιγμένο, καμία φωνή για τον βουβό. Ακόμη και ο πολιτισμός και τα γράμματα , το πνεύμα δηλαδή, χωρίς πνοή και ικμάδα , μεθοκοπάει μεταξύ Μπουζ και Βιος, εγκαθιστώντας στις σελίδες των free press, την καλλιτεχνική δικτατορία του κοινωνικά άχρηστου. Σκουπίδια γυμνά παντού.
Όλα αυτά με την ανοχή μας. Τώρα όμως κρίνεται η αντοχή μας. Η αντοχή της μέσης λογικής για τα άκρα όρια της κακής μας ζωής. Με σκυμμένο κεφάλι όμως, όσο κι αν αυτό επιβάλλεται από τα χρέη της πιστωτικής μας κάρτας, την άκρη του τούνελ δεν μπορούμε να την δούμε, πόσο μάλλον να την ελπίσουμε.
Από το τούνελ που τριάντα χρόνια πριν μας έβαλε για τα καλά η μεταπολίτευση , έξοδος δεν υπάρχει. Ανατίναξη ναι, έξοδος όχι. Με μαθηματική ακρίβεια , σε λίγο καιρό, θα κληθούμε να ξεπουλήσουμε ο,τι ελάχιστο μας έχει απομείνει. Η κοινωνική συνοχή στον κουβά της κερδοσκοπίας, ξένης και ντόπιας. Εκτός κι ας στον καμβά της μίζερης ζωής μας, αποφασίσουμε να χρωματίσουμε με κόκκινο και μαύρο , μια νεα συνοχή, που δεν θα έχει καμία ανοχή για όλα αυτά και όλους εκείνους που έφεραν σε αυτό το σημειο την αντοχή μας.
dialogoi.enet
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
