Στο γραφικό, χιονισμένο θέρετρο του Νταβός, όπου συγκεντρώνεται στις αρχές κάθε χρόνου η διεθνής πολιτική και οικονομική ελίτ, ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης Άξελ Βέμπερ έριξε στο τραπέζι των συζητήσεων για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους μια νέα ιδέα: να επιμηκυνθεί στα τριάντα χρόνια η διάρκεια των δανείων διάσωσης στην Ελλάδα και την Ιρλανδία!Σύμφωνα με πηγή που επικαλείται το πρακτορείο Reuters, στο περιθώριο των συζητήσεων του Νταβός ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης πρότεινε αυτή την ακραία λύση επιμήκυνσης χρέους, ως ένα μέρος της συνολικής λύσης που θα αποφασισθεί για την έξοδο της ευρωζώνης από την κρίση.
Άλλη πηγή από την ευρωζώνη επιβεβαίωσε στο πρακτορείο, ότι και αυτή η ιδέα έπεσε στο τραπέζι των εντατικών διαβουλεύσεων στο χιονισμένο ελβετικό θέρετρο: «Υπάρχουν ιδέες κάθε λογής. Δεν ξέρω πόσο βάρος έχει η συγκεκριμένη. Αλλά σίγουρα δεν είναι ανήκουστο. Η Βρετανία και αρκετές άλλες χώρες αποπλήρωσαν ομόλογα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μόλις πρόσφατα».
Προς τι, όμως, ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης εμφανίζεται διατεθειμένος να… ξεχειλώσει σε τέτοιο βαθμό η διάρκεια των δανείων διάσωσης; Αναμφίβολα η επιμήκυνση από τα τρία χρόνια στα τριάντα για την Ελλάδα και από τα 7,5 στα τριάντα για την Ιρλανδία θα ελαφρύνει τους λογαριασμούς τοκοχρεολυσίων των δύο χωρών, διευκολύνοντας την ομαλή εξυπηρέτηση του χρέους τους.
Όμως, πίσω από την ευνοϊκή, με οικονομικούς όρους, ρύθμιση κρύβεται και μια τριακονταετής πολιτική «σκλαβιά» των δύο χωρών, που για την Ελλάδα ιδιαίτερα θα είναι εξαιρετικά «βαριά», καθώς οι όροι του ελληνικού μνημονίου είναι σαφώς πιο αυστηροί από αυτούς του ιρλανδικού.
Και τα δύο μνημόνια δανεισμού, στην περίπτωση της Ελλάδας με το ΔΝΤ και τα κράτη της ευρωζώνης και, στην περίπτωση της Ιρλανδίας, με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Οικονομικής Σταθερότητας (EFSF) προβλέπουν αυστηρή επιτήρηση, αν όχι έξωθεν υπαγόρευση, της οικονομικής πολιτικής σε όλη τη διάρκεια του δανείου. Είναι πολύ αμφίβολο αν οι πληθυσμοί των δύο χωρών θα δέχονταν αδιαμαρτύρητα τους ίδιους κανόνες επιτήρησης για τρεις δεκαετίες.
Επιπλέον, όμως, για την Ελλάδα η παράταση του διεθνούς δανείου θα σημαίνει, ότι η χώρα θα βρίσκεται υπό την απειλή κατάσχεσης των στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου για τρεις δεκαετίες. Σχετικός όρος έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό μνημόνιο, σε αντίθεση με το ιρλανδικό, που δεν προβλέπει κάτι αντίστοιχο, στην περίπτωση που η Ιρλανδία δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει το δικό της δάνειο.
Στο άρθρο 14 του μνημονίου, υπό το γενικό τίτλο «Εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία», ορίζεται ότι:
1. Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο (σ.σ.: που είναι, ως γνωστόν, ιδιαίτερα ευνοϊκό για τους πιστωτές).
2. Οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
3. Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.
4. Οι Δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα ή άλλα δικαιώματα κατά του Δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του Δανειολήπτη.
5. Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.
Δηλαδή, αν το Δημόσιο αθετήσει υποχρεώσεις του έναντι των πιστωτών, αυτοί θα μπορούν να εκδώσουν μια διεθνή «διαταγή πληρωμής», προσφεύγοντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στη συνέχεια, με την απόφαση αυτή θα μπορούν να επιβάλλουν στα ελληνικά δικαστήρια την κατάσχεση στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, από δημόσια ακίνητη περιουσία, μέχρι μετοχές σε εταιρείες ή άλλα δικαιώματα. Το Δημόσιο, με τη σύμβαση δανειοδότησης έχει αμετάκλητα παραιτηθεί όλων των δικαιωμάτων του να εμποδίσει αυτές τις διαδικασίες, ασκώντας το δικαίωμα ασυλίας της εθνικής κυριαρχίας.
Υπάρχει, άραγε, ελληνική κυβέρνηση που θα μπορούσε να ανανεώσει για τριάντα χρόνια αυτούς τους επαχθείς όρους; Ακόμη και αν βρεθούν πολιτικοί ηγέτες πρόθυμοι για κάτι τέτοιο, συμμορφούμενοι προς τας υποδείξεις της Bundesbank, είναι πολύ αμφίβολο αν θα μακροημερεύσουν στην εξουσία…
banksnews
online-pressblog
