Θα φτάναμε και στο σημείο αυτό. Αν και μέσα μου πιστεύω πως δεν είμαστε καθόλου έτοιμοι και ώριμοι, παρόλο που τους μήνες που μας πέρασαν η ιστορία πάτησε γκάζι . Ισα που μερικοί από μας αντιλαμβάνονται προς τα που πρέπει να βαδίσουμε και πως να οργανωθούμε. Εχουμε βιασύνη, φόβο και άγνοια. Και αμφιβολίες. Για ένα σωρό πράγματα. Και πολύ εγωϊσμό ως γνήσιοι έλληνες. Ομως αρχίζουν πια οι φωνές και γίνονται επιτακτικώτερες. “Κάτι πρέπει να κάνουμε, κάπως να οργανωθούμε”. Να οργανωθούμε λοιπόν. Και θα πω πως την σκέφτομαι αυτή την περίφημη αυτο-οργάνωσή μας. Για το τώρα μιλάω. Οχι το αύριο. Αύριο θα είναι άλλη μέρα. Και μπορεί να βλέπουμε τα πράγματα με άλλο μάτι.

Οχι κόμμα. Οχι μόνο σαν οργανωτική δομή αλλά ούτε καν τη λέξη. Η θα τον κάνουμε τον καθαρμό ή δεν θα κάνουμε τίποτε. Η δική μου πρόταση είναι να κάνουμε κάτι άλλο. Κάτι εντελώς καινούριο. Και σαν σύλληψη και οργάνωση αλλά και σαν κλίμακα. Θα το ονομάσω Οργάνωση Πολιτών. Οχι αναγκαστικά τοπικού επιπέδου. Μπορεί ένας δυο να είναι από το κέντρο, ένας Τουμπαίος και δυο Καλαμαριώτες. Και θα κάνω μια προσπάθεια να περιγράψω πως το φαντάζομαι, ώστε να πάρει και μπρος η συζήτηση.

Απευθύνομαι πρώτα πρώτα στους ανυπόμονους. Αυτούς που σε πρώτη ευκαιρία πετάνε το “αποστομωτικό”: “αφήστε τα λόγια, έχετε προτάσεις τι να κάνουμε;”. Σε αυτούς τους ανυπόμονους λέω λοιπόν ας γίνουν οι μπροστάρηδες της συγκρότησης μιας τέτοιας πολιτικής ομάδας. Δεν θέλει πολλά πολλά. Ολοι έχουμε 4-5 φίλους με τους οποίους συζητάμε πολιτικά και έχουμε κοντινές απόψεις. Το συζητάμε μαζί τους, το αποφασίζουμε, και το κάνουμε. Και βάζει στόχο ο καθένας να φέρει από άλλους δυο-τρεις, κι εκείνοι άλλους δυο-τρεις και πάει λέγοντας.

Τι κάνουμε δηλαδή; Καταρχήν μαζευόμαστε κάπου και συμφωνάμε ένα μίνιμουμ πολιτικών απόψεων και θέσεων. Τα γενικά. Τις αρχές μας. Δεν μπαίνουμε στις λεπτομέρειες. Δυο σελίδες πράμα. Εννοείται ότι έχουμε κοντά μας μολύβι και χαρτί. Η καλύτερα ένα laptop (θα σας πω γιατί παρακάτω).

Ας πούμε ότι συμφωνούμε στα εξής βασικά:

• Το παρόν πολίτευμα δεν είναι δημοκρατία.
• Δημοκρατία είναι μια συγκεκριμένη διαδικασία λήψης, εφαρμογής και επιτήρησης αποφάσεων και απονομής δικαιοσύνης, με συμμετοχή όλων και άμεσα χωρίς αντιπροσώπους.
• Η κλήρωση και όχι η εκλογή στα αξιώματα είναι θεμελιώδες στοιχείο της δημοκρατίας.
• Οι ασκούντες κάποιο αξίωμα λογοδοτούν πριν και μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους και είναι ανακλητοί ανά πάσα στιγμή.
• Οι ηγεσίες, σε οποιοδήποτε επίπεδο, από την δική μας τοπική οργάνωση ως την κυβέρνηση, πρέπει να εκτελούν αποφάσεις που παίρνει το σύνολο και να μην έχουν την ελευθερία να εκτελέσουν αποφάσεις που παίρνουν ερήμην και χωρίς την έγκριση του συνόλου.
• Κορυφαίος μας στόχος είναι να φέρουμε σε γνώση του έλληνα συμπολίτη μας τι είναι δημοκρατία και να ασκήσουμε πίεση ώστε το πολίτευμά μας να αρχίσει να μοιάζει με δημοκρατία.
• Η πολιτική μας οργάνωση θα βοηθήσει στην δημιουργία και άλλων παρόμοιων τοπικών οργανώσεων με τις οποίες θα συνδεθεί χαλαρά, ώστε όλες οι οργανώσεις πολιτών μαζί να αποτελέσουν ένα δίκτυ προαγωγής και παλινόρθωσης της δημοκρατίας στην πατρίδα μας, διατηρώντας ταυτόχρονα την πολιτική μας αυτονομία ως οργάνωση.
• Και άλλα παρόμοια που δεν έχει νόημα να τα γράψω εγώ, αλλά εκείνοι που θα συστήσουν αυτή την οργάνωση, και θα μας δώσουν και σε μας την χαρά να το μάθουμε και να δημοσιεύσουμε τα κείμενά τους.

Μερικά για το καταστατικό-οργανωτικό μέρος. Κατ’ αρχήν, εκτός από το παραπάνω κείμενο αρχών, θα πρέπει να υπάρχει και γραπτό καταστατικό. Τι θα λέει και πως θα οργανώνει τα εσωτερικά είναι υπόθεση της κάθε μιας ξεχωριστής οργάνωσης. Ηδη το κείμενο αρχών θα δίνει τις γενικές κατευθύνσεις. Το σημαντικό εδώ είναι η κλήρωση, οι κοντές θητείες (γιατί όχι και μια φορά το μήνα αλλαγή ηγεσίας, δείτε το σαν εντατική προπόνηση), η απαγόρευση δύο ή τριών ή όσων νομίζετε θητειών στη σειρά, ανάδειξη κάποιου στα όργανα, η πρόβλεψη για ανακλητότητα, για λογοδοσία, οικονομική κυρίως, και τα παρόμοια. Θα περιμένω με χαρά το πρώτο σχέδιο τέτοιου καταστατικού από την πρώτη οργάνωση που θα δημιουργηθεί.

Πολύ σημαντικό είναι οι συχνές συνελεύσεις. Μία την εβδομάδα. Μία το δεκαπενθήμερο. Αυτά τα αποφασίζει ο καθένας όπως ξέρει καλύτερα. Ιδίως όμως στην αρχή, η συχνότητα παίζει μεγάλο ρόλο. Και μετά βέβαια. Ωστε να μη βρισκόμαστε μια φορά στο εξάμηνο. Δεν θα γίνει τίποτε.

Αν μια τέτοια οργάνωση φτάσει τον αριθμό μελών που προβλέπει ο νόμος για τα σωματεία και θελήσει να αποκτήσει “εγκεκριμένο” καταστατικό και ύπαρξη, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το κάνει.

Επίσης, μπορεί να προχωρήσει παραπέρα και να στεγαστεί κιόλας, αν μεγαλώσει τόσο που να μην χωράει σε ένα σαλόνι κάποιου σπιτιού. Οι γειτονιές μας, οι ρημαγμένες, είναι γεμάτες από ξενοίκιαστα μαγαζάκια. Με 150 ευρώ νομίζω βρίσκεις να νοικιάσεις άνετα. Αν μαζευτούν αρκετοί, κι όχι δυο-τρεις, δεν είναι σοβαρό ποσό στο ρεφενέ. Από κει και μετά όλο και καμμιά καρέκλα πλαστική ή άλλη θα βρεθεί στην αρχή. Ετσι ξεκινάνε αυτά τα πράγματα. Τα λέω για τους μεγάλους που τα ξεχάσανε και για τους νεώτερους που δεν τα γνωρίσανε.

Το πιο σημαντικό: η παρουσία στο internet και το e-mail της οργάνωσης. Κάθε Οργάνωση Πολιτών αποκτά δικό της e-mail και κάνει δικό της blog. Είναι τζάμπα και είναι πανεύκολο να γίνει. Για το μεν e-mail προτιμήστε το gmail της google, για το δε blog το WordPress. To blog θα διευρύνει την παρουσία σας και θα θέσει τις ιδέες σας και το οργανωτικό σας στυλ στην δημόσια κριτική. Οτι καλύτερο δηλαδή για να βελτιωθείτε. Και επίσης, το σημαντικώτερο, θα βοηθήσει να σας βρίσκουνε όσοι θέλουν επαφή μαζί σας ή άλλες παρόμοιες οργανώσεις.

Ετσι σε κάποια στιγμή, όταν κάποιος ξαναπετάξει την φοβερή ατάκα “καλά όλα όσα λέτε αλλά τώρα τι κάνουμε;” θα μπορείτε να του πείτε με περηφάνεια: “εμείς πατριώτη το έχουμε κάνει, και κοίτα να βρεις και συ κάνα δυο να βάλετε κι εσείς μπρος και σταμάτα να τα ζητάς όλα από τους άλλους”.

Θραξ Αναρμόδιος

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...