Γράφει ο Gianapo



Κάποτε τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Οι άνθρωποι εργάζονταν όλη την ημέρα και με τα χρήματα από τον μισθό τους αγόραζαν τα απόλυτως απαραίτητα για την επιβίωση τους.
Τα αφεντικά γνωρίζανε τις ανάγκες τους και προσπαθούσαν να τις καλύψουν στο ελάχιστο. Άλλωστε από τα πολύ παλιά χρόνια οι εργάτες (δούλοι) εργάζονταν όσο τους επέτρεπε η αντοχή τους, ( πολλές φορές τους ανάγκαζαν να υπερβούν τα όρια), και έτρωγαν όσο χρειαζότανε για να επιβιώσουνε.
Τότε ήταν που κάποιοι από αυτούς βλέποντας πως η ζωή δεν σταματά στην επιβίωση, αποφάσισαν να διεκδικήσουν περισσότερα και ξεφεύγοντας από την επιβίωση να περάσουν στη ζωή.
Όμως αυτό δεν είναι εύκολο. Η απόδοση του εργάτη πέφτει όταν είναι χορτάτος και η νοημοσύνη του ανεβαίνει.

Και επειδή η πτώση της απόδοσης του εργάτη κάνει ζημιά στα κέρδη των αφεντικών βραχυπρόθεσμα και η άνοδος της νοημοσύνης του επηρεάζει τα κέρδη τους μακροπρόθεσμα, τα αφεντικά επικέντρωσαν την προσοχή τους στην πτώση της απόδοσης.
Βραχυπρόθεσμα κατάφεραν να μειώσουν τις ζημιές τους αλλά το κακό είχε γίνει. Η άνοδος της νοημοσύνης των εργατών, τους οδήγησε σε διεκδίκηση ζωής.

Και όπως γνωρίζουμε, η ζωή δεν είναι επιβίωση και θέλει πολύ περισσότερα πράγματα: Θέλει οργάνωση της κοινωνίας, θέλει ελεύθερο χρόνο, θέλει αξιοποίηση για το καλό όλων του παραγόμενου πλούτου, θέλει ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, θέλει ιατρικές φροντίδες, θέλει αξιοπρέπεια για τους απόμαχους, θέλει...θέλει...
Επειδή όλα αυτά τα αφεντικά δεν πρόκειται να τα χαρίσουν, χρειαζόταν αγώνας.
Έτσι λοιπόν το εργατικό κίνημα, οργανώθηκε, πάλεψε, έχασε και κέρδισε μάχες, αφουγκράστηκε τις ανάγκες των εργατών, δημιούργησε εργατικά σωματεία και έφτασε στο σημείο να ψηφίσει και να εκλέξει σοσιαλιστικές κυβερνήσεις.

Οι κυβερνήσεις αυτές αφού ανέτρεψαν το καπιταλιστικό σύστημα των προηγούμενων κυβερνήσεων και αφού θρονιάστηκαν στην εξουσία έφεραν το δικό τους καπιταλιστικό σύστημα ξεχνώντας τον σοσιαλισμό.
Κυβέρνησαν πιο αμείλικτα από τους προκατόχους τους, αδιαφόρησαν για τα προβλήματα του λαού, γέμισαν τις τσέπες τους αδειάζοντας τα ταμεία του κράτους, δανείστηκαν υποθηκεύοντας το μέλλον μας και των παιδιών μας, διόρισαν όπως οι προκάτοχοί τους, τους δικούς τους ανθρώπους, μοίρασαν τα λάφυρα της εξουσίας και....
Τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Και όπως είναι γνωστό τον λογαριασμό κανένας δεν έχει την διάθεση να τον πληρώσει.

Αποφάσισαν λοιπόν πως υπεύθυνος είναι ο λαός και πως ετούτος πρέπει να πληρώσει.
Κόψανε τα επιδόματα και τα δώρα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, αφαίρεσαν ποσοστό μεροκάματου και μισθού από τον εργαζόμενο, αύξησαν τον ΦΠΑ, τη ΔΕΗ, τα εισητήρια..
Όμως παρόλα αυτά ο πληθωρισμός τρέχει με 5,3% και αυξητικές τάσεις, η ανεργία με 12,7% και αυξητικές τάσεις και οι εργαζόμενοι τρέχουν για να γλυτώσουν.
Και βέβαια όλα αυτά με ενοχλούν, και βέβαια με βγάζουν απ' τα ρούχα μου, και βέβαια διαλύουν τη ζωή μου.

Αλλά εκείνο που με κάνει να χάνω το κουράγιο μου, είναι οι αναίμακτες καθημερινές νίκες των αλαζόνων υπουργών σε βάρος εργατικών ομάδων, η μη αλληλεγγύη των εργατών προς άλλες κοινωνικές ομάδες, η έξαρση του κοινωνικού αυτοματισμού και εν τέλει η μη ύπαρξη καμιάς απολύτως αντίστασης.

saktsak

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...