του Γιάννη Τριάντη
Και ξαφνικά, μια ξεχασμένη λέξη μπήκε στο λεξιλόγιο της παρέας χωρίς...
να «αισθάνεται» εξόριστη και παρίας. Ακόμη και ο «συντηρητικός» της ομήγυρης μιλούσε γι’ αυτήν δίχως να κομπιάζει ή να δυσανασχετεί. Ήταν η λέξη «εξέγερση»...
Βέβαια, το «σκηνικό» βοηθούσε την φυσιολογική ένταξή της στις κουβέντες των φίλων: ανθρώπινες λαμπάδες –αυτοπυρπολημένοι στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Μαυριτανία και την Αλγερία– πιστοποιούσαν την θυσιαστική αποφασιστικότητα των λαών της περιοχής να εξεγερθούν... Στα πρωτοσέλιδα, ο ακατάβλητος Μίκης Θεοδωράκης εξαπέλυε δριμύ «κατηγορώ» κατά της κυβέρνησης και έριχνε την σπίθα της ανυπακοής και της εξέγερσης: «Μας έχουν τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί, γιατί πιστεύουν ότι είμαστε κοπάδι... Έτσι και δεν είμαστε κοπάδι, κι αγριέψουμε, μόνο με τη βία μπορούν να μας επιβληθούν. Ελάτε να αγριέψουμε... Οι ξένες κυβερνήσεις γίνονται αρνάκια, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τη σιδερένια θέληση του λαού»... Οι δημοσκοπήσεις της εβδομάδος έδειχναν την εναντίωση της κοινωνίας στην ασκούμενη πολιτική, την ώρα που η ογκούμενη ανεργία, οι περικοπές, η φτώχεια και η ανέχεια προϊδέαζαν για διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των κυβερνώντων και της πλειονότητος...
«Εντάξει. Αλλά η εξέγερση δεν είναι παίξε - γέλασε», είπε ο μπαρουτοκαπνισμένος της παρέας. «Η φοβισμένη μικροαστική θάλασσα δεν βγαίνει εύκολα στον δρόμο. Ούτε η “σιωπηρά πλειοψηφία”. Δεν έχουν κουλτούρα εξέγερσης. Μπορεί να χειμάζονται και να δυστυχούν, να νιώθουν ανασφάλεια και ανησυχία, αλλά δεν ξεσηκώνονται»... Ο διπλανός του συμφώνησε υπερθεματίζοντας: «Το έδειξαν άλλωστε και οι πρόσφατες εκλογές για την Αυτοδιοίκηση. Ο κόσμος αιφνιδιάστηκε, έπαθε σοκ από το Μνημόνιο και τα μέτρα, αλλά έμεινε ζαρωμένος στη γωνιά του. Πρώτον, γιατί συνήθισε να τιμωρεί τις εκάστοτε κυβερνήσεις στις γενικές εκλογές και, δεύτερον, διότι “κατάπιε” την θηριώδη τρομοκρατική προπαγάνδα περί χρεοκοπίας»...
«Μα δεν έβλεπε εναλλακτική λύση ο κόσμος», παρατήρησε ο ρεαλιστής της παρέας. «Η καθημαγμένη Νέα Δημοκρατία άργησε “να πάρει μπρος” και να πείσει ότι υπήρχε άλλος δρόμος. Η Αριστερά αρκέστηκε στον καταγγελτικό της ρόλο. Η Μπακογιάννη και το ΛΑΟΣ ευθυγραμμίστηκαν με την κυβέρνηση και το Μνημόνιο, και η πλειονότης των μήντια στήριξε πλήρως την κυβερνητική επιλογή. Πώς απαιτείς, λοιπόν, να καταλάβει ο κόσμος, να πειστεί και να ξεσηκωθεί;»
«Υπάρχει και κάτι άλλο», είπε ο «συντηρητικός». «Αν έπαιρνε τέτοια μέτρα η κυβέρνηση της ΝΔ, θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμη και οι πλάκες των πεζοδρομίων από τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ»... Ουδείς διεφώνησε με τον φίλο μας, αλλά ούτε η εξήγηση αυτή ούτε εκείνες που προηγήθηκαν ήσαν ικανές να απαντήσουν πειστικά στο ερώτημα «γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος»...
Τότε πήρε τον λόγο ο «σιωπηλός» της παρέας: «Πράγματι, η εξέγερση δεν είναι παίξε - γέλασε ούτε άσκηση επαναστατικής γυμναστικής. Είναι “τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής”, που λέει κι ο Βάρναλης. Η μικροαστική θάλασσα μπορεί να κάθεται φοβισμένη στον καναπέ της και να συντηρείται ακόμη από κάτι υπολείμματα οικονομιών που είχε στην άκρη, καθώς και από την αλληλεγγύη της οικογένειας, αλλά μόλις φτάσει στο χείλος του γκρεμού θα πάρει φωτιά... Θα σας πω ένα παράδειγμα: Σκεφτείτε έναν μεσαίο που έχει ακόμη τη δουλειά του, αλλά με τον μισθό του δραστικά μειωμένο, την γυναίκα του άνεργη και με δυο παιδιά να σπουδάζουν. Τι θα κάνει μόλις δει ένα ωραίο πρωί τον δικαστικό κλητήρα να τον προειδοποιεί ότι θα κατασχεθεί το σπίτι του, γιατί δεν έχει να πληρώσει το δάνειο, ή ότι απολύεται από τη δουλειά του και μένει στο δρόμο με ελάχιστη αποζημίωση και καμιά προοπτική; Ε, αυτός θα ξεσηκωθεί κι ας είναι ο πιο συντηρητικός του κόσμου. Θα πάρει ό,τι βρει μπροστά του και θα κυνηγήσει τον δικαστικό κλητήρα, θα μπουκάρει στην τράπεζα και θα κατέβει οργισμένος στον δρόμο, αποφασισμένος για όλα... Θα το δείτε: ο Δεκέμβρης των πιτσιρικάδων θα μοιάζει σχολική παράσταση μπροστά σ’ αυτά που θα κάνουν οι απελπισμένοι πατεράδες τους, αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση»...
Ο «σιωπηλός» άναψε τσιγάρο και επέστρεψε στη σιωπή του. Οι άλλοι συμφώνησαν μαζί του, με βλέμματα θερμής συνηγορίας... Εκείνη η ξεχασμένη λέξη, η «εξέγερση», έμοιαζε με κατάφυτο «δέλτα» ποταμού στο οποίο εναποτίθεται συνεχώς πρώτη ύλη από το φουσκωμένο ποτάμι... Κι αν επανήλθε στα χείλη όλων, είναι γιατί δεν τρομάζει πια κανέναν. Ούτε καν τον «παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο» που «επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί»... Και, κυρίως, γιατί είναι «τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής»
epikaira
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
