Του Άγη Βερούτη






Το μοντέλο που ακολουθήσαμε ως κοινωνία για να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα απέτυχε. Δεν απέτυχε σήμερα αλλά δεκαετίες νωρίτερα με την ανά την υφήλιο πτώση των Σοσιαλιστικών συστημάτων διακυβέρνησης. Το βαφτίσαμε όμως “Τρίτο Δρόμο” και συνεχίσαμε.

Επιμείναμε και κρατήσαμε ζωντανές τις αποδεδειγμένα αποτυχημένες αρχές του Σοσιαλιστικού μοντέλου:

- γιγαντώσαμε τις γραφειοκρατικές διαδικασίες λειτουργίας του κράτους,
- στραγγαλίσαμε την ιδιωτική πρωτοβουλία για να ανοίξουμε το δρόμο στην “κρατική επιχειρηματικότητα” (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι η μονοπωλιακή απαγωγή ολόκληρων τομέων της οικονομίας από τον κρατικό μηχανισμό για την άσκηση ψηφοθηρίας),
- βολέψαμε εκατοντάδες χιλιάδες “δικών μας παιδιών”,
- παραδώσαμε το δημόσιο πορτοφόλι σε υπερτιμολογημένες υπηρεσίες και προϊόντα, και
- φιμώσαμε Δικαιοσύνη και Τύπο βυθίζοντας την κοινωνία στην διαφθορά.

Η παροχή κρατικών επιδοτήσεων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, ως “δήθεν” αντιστάθμιση του αφιλόξενου επιχειρηματικού περιβάλλοντος, δημιούργησε πεδίον λαμπρό για τη διαφθορά, το αλισβερίσι, τα στραβά μάτια με ανταλλάγματα, και την τιμωρία δια της οικονομικής καταστροφής όσων με θεμιτά μέσα αποπειράθηκαν να λάβουν μέρος από τα χρήματα που έδινε “τσάμπα” το κράτος και η Ε.Ε., και βρέθηκαν έκθετοι με την εκ των υστέρων απαίτηση τόνων δικαιολογητικών που ήταν αδύνατον να συγκεντρωθούν. Το παιγνίδι ήταν στημένο να χαθεί. Και χάθηκε.

Πολλοί καταστράφηκαν από την αδηφάγο γραφειοκρατία, και συνεχίζουν να καταστρέφονται τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο. Επιχειρήσεις συντηρητικές και μετρημένες οδεύουν προς λουκέτο διότι αδυνατούν να κρατηθούν ζωντανές μη μπορώντας να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους από το κράτος, επειδή δεν έχουν εξοφλήσει τον ΦΠΑ που εκείνο το ίδιο τους χρωστά 4 και 5 χρόνια, και οι επιχειρηματίες κινδυνεύουν πλέον ακόμα και με αυτόφωρο. Ο εξανδραποδισμός της Δημόσιας Παιδείας ολοκλήρωσε την εικόνα του Σοβιετικού κράτους “Πατερούλη” που φτιάξαμε χρόνο-χρόνο, ψήφο-ψήφο, στις σχεδόν τέσσερις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης.

Ενώ εδώ δημιουργήσαμε τη χώρα του “Υπαρκτού Σουρεαλισμού”, στο εξωτερικό παριστάναμε ότι είμαστε δυτικού τύπου οικονομία. Γίναμε ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με πλαστά στοιχεία γίναμε μέλος της Ευρωζώνης. Ανοίξαμε τα σύνορά μας στο εμπόριο χωρίς δασμούς, χωρίς τέλη. Χωρίς κανόνες ισονομίας για την ορθή φορολόγηση, πολυεθνικοί κολοσσοί ήρθαν και πήραν τεράστια μερίδια αγοράς (με ή χωρίς χρηματισμούς) εξάγοντας όμως σχεδόν όλα τα κέρδη τους αφορολόγητα. Στη δήθεν συνέπειά τους στην απόδοση του ΦΠΑ οι γνώστες απαντούν ορθώς, φυσικά, ότι το ΦΠΑ δεν είναι καν δικά τους χρήματα.

Χωρίς ορθολογισμό στη δημόσια διοίκηση οι ελληνικές επιχειρήσεις, προσπάθησαν να επιβιώσουν στο τοξικό, ασφυκτικά ελεγχόμενο, γραφειοκρατικό και εχθρικό περιβάλλον που δημιουργήσαμε, ανταγωνιζόμενες ξένες επιχειρήσεις που λειτουργούν σε σταθερό και φιλικό προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλον. Με άνισους κανόνες, υψηλότερους φόρους, υψηλότερες εισφορές, αντικρουόμενους νόμους μονόπλευρα ενάντια στην επιχειρηματικότητα, δαιμονοποίηση του κέρδους και του κεφαλαιούχου, το παιγνίδι ήταν στημένο για να χαθεί. Και χάθηκε.

Τη σφαγή που ακολούθησε την ονομάσαμε “Αποβιομηχάνηση της Ελληνικής Οικονομίας” και οι κυβερνώντες έριξαν και πάλι το φταίξιμο σε άλλους για αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επιτυχημένες επιχειρήσεις σήμερα είναι εκείνες που έκαναν την ηρωική έξοδο προς άλλες αγορές. Δεν θα έπρεπε όμως. Θα έπρεπε να είναι εφικτό σε μια επιχείρηση να είναι επιτυχημένη ακόμα και όταν δραστηριοποιείται στην ελληνική αγορά μόνον. Ίσως αυτό και να λέει περισσότερα για την ελληνική αγορά, παρά για τις επιχειρήσεις εκείνες που πέτυχαν βγαίνοντας έξω.

Στην Ενωμένη Ευρώπη με το σκληρό νόμισμα, αλλά χωρίς το εργαλείο της υποτίμησης που για δεκαετίες έκρυβε τις εγγενείς αδυναμίες της οικονομίας κάτω από το χαλί, με τις ελάχιστες εναπομείνασες βιοτεχνίες και βιομηχανίες να ασθμαίνουν και να ψυχορραγούν κάτω από τη μπότα του κρατισμού**, η Ελλάδα του “Υπαρκτού Σουρεαλισμού” ήταν καταδικασμένη να χάσει το παιγνίδι. Και το έχασε.

Σπρωγμένοι από ένστικτο επιβίωσης κάποιοι μικρομεσαίοι επέλεξαν να περάσουν στην παρανομία, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγουν το λουκέτο. Η μαύρη εργασία οργίασε, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή κατάντησε να θεωρηθεί μέθοδος μείωσης κόστους. Οι υγιείς επιχειρήσεις πλέον, εκτός από το αφιλόξενο περιβάλλον είχαν να αντιμετωπίσουν τον αθέμιτο ανταγωνισμό όχι μόνο των “αφορολόγητων” πολυεθνικών, αλλά και των παρανόμως λειτουργούντων. Πολλοί “μεγάλοι” με τις διασυνδέσεις τους παρέμειναν επίσης σε λειτουργία ενώ χρωστούν ανενόχλητοι εκατομμύρια, ενώ το ίδιο το κράτος εισφοροδιαφεύγει δισεκατομμύρια ευρώ ανενόχλητα και θεσμοθετημένα (stage κλπ). Άλλο ένα στημένο παιγνίδι που χάνεται καθημερινά από την κοινωνία.

Με αυτά και με άλλα η Ελλάδα μετετράπη σε άμορφη καταναλωτική μάζα καθώς οι εστίες δημιουργίας πρωτογενούς πλούτου, οι επιχειρήσεις, έσβησαν η μια μετά την άλλη από την παγωμένη ανάσα του κρατικού παρεμβατισμού, και τις στρεβλώσεις του αθέμιτου πολυεθνικού και εγχώριου ανταγωνισμού. Τα ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας, αντί να αντιμετωπίζονται με απελευθέρωση της υγιούς επιχειρηματικότητας, καλύφθηκαν με εξωτερικό δανεισμό. Το γεμάτο τρύπες μπαλόνι της οικονομίας μας φούσκωσε προσωρινά με γενναίες ενέσεις δανεικού πλούτου και τακτικές περαιώσεις που το κράτησαν φουσκωμένο για λίγα ακόμη χρόνια. Και τον Μάιο του 2010 ξεφούσκωσε.

Οι εταίροι μας στην Ευρώπη στάθμισαν ότι είναι προτιμότερο να μας διατηρήσουν ζωντανούς με δανεικά και να μας αναγκάσουν να εξορθολογίσουμε την οικονομία μας, παρά να μας αφήσουν να τους συμπαρασύρουμε σε κραχ. Στον δανεικό χρόνο αυτόν δύο μόνο πράγματα καλούμαστε να κάνουμε: να αλλάξουμε, και να επιβιώσουμε των αλλαγών.

Δυστυχώς μια μεγάλη μερίδα συμπατριωτών μας (συμπεριλαμβανομένων των περισσοτέρων πολιτικών) της οποίας προνόμια θίγονται από τον τρόπο που πρέπει να αλλάξουμε για να επιβιώσουμε, φέρεται ως να προτιμούσε την καταστροφή της χώρας από την απώλεια κάποιων προνομίων τους. Λες και θα διατηρήσουν αυτά τα προνόμια αν καταστραφεί η χώρα.

Επιτέλους για πρώτη φορά παίζουμε παιγνίδι που είναι στημένο για να το κερδίσουμε. Ας πάψουν λοιπόν να κάνουν κάποιοι ό,τι περνάει από το χέρι τους για να χαθεί και αυτό.




* Ο κ. Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια.

**Ο Κώστας Καββαθάς έχει γράψει ένα εξαίρετο άρθρο για την Ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία που απαριθμεί πλειάδα αξιόλογων επιχειρηματικών προσπαθειών που εξέπνευσαν κάτω από την μπότα του κρατικού παρεμβατισμού των εκάστοτε “αρμοδίων” στα τελευταία 40 χρόνια.

capital

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...