της Μαρία Κλινάκη






"Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα..."

Αυτό το συναίσθημα της αβεβαιότητας για το μέλλον, για το τι μας επιφυλάσσει η ζωή, είναι ένα συναίσθημα που διακατέχει το σημερινό μέσο πολίτη και ιδιαίτερα του νέους. Ο άνθρωπος νιώθει ότι έχει χάσει τον έλεγχο της ίδιας του της ζωής, αφού έχει γίνει ένα μέσο ή μάλλον ένα παραγωγικό μέσο για την κοινωνία, όπου λειτουργεί άβουλα και μηχανικά για να εξυπηρετήσει οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Η κάθε μορφής προπαγάνδα ποτίζει το μυαλό μας και μας ωθεί στο να πράττουμε με ηθική ασυνειδησία.

Ο άνθρωπος ενεργεί χωρίς να έχει επίγνωση των πράξεών του
ή για ν' ακριβολογούμε, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις των πράξεών του...
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, από τις ρίζες της ζωής μας. Ξεκινώντας, ένα παιδί προσχολικής ηλικίας ξεκινάει να διαμορφώνει την προσωπικότητά του σύμφωνα με τις ηθικές αξίες με τις ηθικές αξίες που του περνάει η οικογένειά του και πλέον τα ΜΜΕ. Έπειτα περνάει στο σχολικό περιβάλλον.

Οι καθηγητές είναι κι αυτοί τα όργανα του κράτους, τα μέσα που θα τους παραδώσουν έτοιμες "γνώσεις", αποκρυσταλλωμένες κι αλλοιωμένες σε σχέση με την πραγματικότητα, γνώσεις που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Για παράδειγμα, ας δούμε την ανάλυση ενός ποιήματος. Ακόμη κι εκεί, οι απαντήσεις πρέπει να συγκεκριμένες... "'Οχι! Άλλο θέλει να πει ο ποιητής..." Φυσικά και κανένας μαθητής δεν είναι ικανός να εκφράσει σωστά το νόημα ενός στίχου...

Όσο κι αν προσπαθώ να πείσω πως η ποίηση όπως και κάθε είδους τέχνη δε μπορεί να έχει μία συγκεκριμένη εξήγηση, καθώς πιστεύω πως η τέχνη είναι τα συναισθήματα που προκαλούνται στο δέκτη σύμφωνα με τα δικά του βιώματα.

Πώς μπορεί λοιπόν κάποιος να νιώθει πως έχει τον έλεγχο του εαυτού του από τη στιγμή που του στερούν τη ελευθερία της έκφρασης; Επιπλέον, όπως είναι διαμορφωμένο το σημερινό σύστημα παιδείας, στερεί από τους νέους ΚΑΙ το δικαίωμα της επιλογής, καθώς λίγοι είναι αυτοί που νιώθουν αρκετά δυνατοί για να παλέψουν και να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν στη ζωή τους και όχι αυτό που τους πείθουν πως θα τους φέρει μια άνετη και εύκολη ζωή. Δυστυχώς αυτό αναζητούν πλέον όλοι.

Μια άνετη και εύκολη ζωή. Μια σχετική ζωή!
Θα ήθελα όμως να θέσω εδώ ένα ερώτημα... Τελικά όλα αυτά που γίνονται για εμάς, γίνονται όντως χωρίς εμάς; Μήπως απλά έχουμε βολευτεί στην αποποίηση των ευθυνών μας; Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ευθυνόφοβος... Μήπως τελικά δεν είμαστε μόνο θύματα αλλά και οι θύτες των συνθηκών; Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε χωρίς να μπαίνουμε ποτέ στη θέση του κατηγορούμενου...

Ο λαός είναι συμβιβασμένος και υπνωτισμένος. Μοιάζουμε με καναρίνια, βαλμένα ομοιόμορφα σε σειρά μέσα στα γκρίζα κλουβιά μας. Κλείνουμε το φως για να μη βλέπουμε την πραγματικότητα... Η λέξη "χειραγωγούμαστε" είναι ακραία. Θα έλεγα πως εθελοτυφλούμε, πως δεχόμαστε παθητικά αυτή την ψευδαίσθηση της καλής ζωής. Είμαστε ευχαριστημένοι ζώντας στην ευμάρεια, έχοντας ξεχάσει ότι πολύ πιο σημαντική για τη ζωή μας είναι η ευημερία.

Οι νέοι νιώθουν κουρασμένοι, χωρίς προοπτικές, χωρίς σωστά πρότυπα και ιδανικά. Τα χρόνια περνούν και μαζί περνούν και διάφοροι "σωτήρες", υποσχόμενοι "καλύτερες μέρες". Αναρωτιέμαι ώρες ώρες κατά πόσο μπορεί να τυφλώνεται ο άνθρωπος από αυτή τη φαινομενική λαμπρότητα, τους σοβαροφανείς πολιτικούς που παρουσιάζονται ως ικανοί να σώσουν την κατάσταση και προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας με τα χάρτινα χαμόγελά τους, τα "θα" και τα όμορφα, ακριβά ρούχα τους. Αναρωτιέμαι από που αντλούν τα ΜΜΕ αυτές τις όμορφες εικόνες που της ιδανικής ζωής που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα του μέσου πολίτη...

Οι ελπίδες των ανθρώπων για καλυτέρευση σβήνουν, τα όνειρα των νέων λιγοστεύουν, ξεχνιούνται. Η αλλαγή δεν έρχεται. Η καλυτέρευση της ποιότητας στη ζωή μας δε φαίνεται στον ορίζοντα. Το μυαλό μας έχει μετατραπεί σε αποθήκη για τυποποιημένες σντιλήψεις και γνώσεις, που οι λαμπροί αυτοί "σωτήρες" μας φροντίζουν να γεμίσουν μέχρι να εξαφανιστεί και η παραμικρή χαραμάδα ελευθερίας στη σκέψη μας.

Ποιός νέος δε φοβάται για το μέλλον του; Ποιός άνθρωπος δε φοβάται για το μέλλον του Αυτή η αίσθηση του ατόμου πως δεν έχει πια τη ζωή του στα χέρια του, φέρνει την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Η αίσθηση του ανθρώπου ότι στέκεται αδρανοποιημένος οικιοθελώς απέναντι στις καταστάσεις, είναι τραγική. Θεατές της ξεφτίλας και του ξεπουλήματος... Είμαστε δέματα που περνούν από τα χέρια άλλων; Μόνο αυτοί καθορίζουν τον προορισμό μας;

Η απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα είναι μία: "Αν δεν ελέγχεις το μυαλό σου, θα το κάνει κάποιος άλλος..." Όλοι έχουμε δύναμη. Όλοι μπορούμε ν' αντισταθούμε στον υπνωτισμό και την αποχαύνωση. Σαφώς και οι καταστάσεις είναι δύσκολες.
Αυτό όμως δε σημαίνει πως είναι δικαιολογημένη η άρνησή μας να προσπαθήσουμε ν' αντισταθούμε.

Η λύση είναι η συνειδητοποίηση και η αφύπνιση του πνεύματος. Η διεύρυνση των οριζόντων του ανθρώπου. Κανείς δε θα είναι ποτέ σίγουρος για το μέλλον του. Μπορούμε όμως τουλάχιστον να καταβάλλουμε τις προσπάθειές μας έτσι ώστε να το πάρουμε στα χέρια μας και να έχουμε τον έλεγχο του εαυτού μας.

ksipnistere

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...