Η Γερμανία επιδιώκει τρεις πρωτοβουλίες: τη δημιουργία ενός μόνιμου μηχανισμού στήριξης (που θα απελευθερώσει τους Γερμανούς από το να χρειαστεί να διασώσουν και άλλες χώρες στο μέλλον). Την αποδοχή σκληρότερων μέτρων επιτήρησης και εφαρμογής δημοσιονομικών κανόνων. Και τη συνεχιζόμενη συμμόρφωση των χωρών της ευρωζώνης με τα σχεδιασμένα από την ίδια αυστηρά μέτρα λιτότητας.

Η γερμανική στάση θα συνεχίσει να δημιουργεί εχθρότητες από πλευράς των μελών της ΟΝΕ. Τα μέλη αυτά αισθάνονται ήδη τις συνέπειες της λιτότητας, όμως αυτοί που επηρεάζονται περισσότερο είναι οι νέοι, οι αλλοδαποί, και ο κατασκευαστικός τομέας. Πρόκειται για τομείς, που παρά την αναπτυσσόμενη βία στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων, γενικά αγνοούνται. Αν δεν συμβεί μια γενική ανατροπή, ή αν δεν παρουσιαστούν κάποιες βιώσιμες πολιτικές και οικονομικές εναλλακτικές λύσεις, οι ευρωπαϊκές χώρες θα συνεχίσουν να ευθυγραμμίζονται με τη Γερμανία και το 2011.

Αν κάποιος ξεφύγει από τη γραμμή λιτότητας, αυτοί θα είναι οι Έλληνες και οι Ιρλανδοί. Στην Ιρλανδία, οι επερχόμενε εκλογές μπορεί να φέρουν στην εξουσία κάποιες αντι-μνημονιακές δυνάμεις που είναι και κατά της λιτότητας. Η Ιρλανδία έχει ήδη πει όχι δυο φορές στο παρελθόν (σε ευρωπαϊκές Συνθήκες), και σίγουρα μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα γερμανικά σχέδια για μια ακόμη φορά.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει για πρώτη φορά τόσο μεγάλη ανεργία (οι Ιρλανδοί και οι Ισπανοί το έχουν ξανασυναντήσει), και θα αντιμετωπίσει μια ακόμη χρονιά ύφεσης, ενώ ο πρωθυπουργός Παπανδρέου θα βλέπει συνεχώς τη πλειοψηφία του να μειώνεται, καθώς όλο και πιο πολλοί βουλευτές του θα εγκαταλείπουν το σκάφος. Όμως, τόσο η Ελλάδα όσο και η Ιρλανδία ήδη βρίσκονται υπό καθεστώς διάσωσης. Κάποιες άλλες χώρες μπορεί να έχουν αλλαγή κυβέρνησης (Ισπανία, Πορτογαλία, και Ιταλία). Όμως αυτή η αλλαγή στην ηγεσία δεν σημαίνει απαραίτητα και μια αλλαγή στη πολιτική τους. Η σοβαρή πρόκληση για τη Γερμανία θα ήταν μόνο αν κάποιο από τα μεγάλα κράτη (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία) αποφάσιζαν να ξεφύγουν από τα μέτρα λιτότητας και τους νέους δημοσιονομικούς κανόνες. Κάτι τέτοιο όμως δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, του 2011.

Η Γερμανία θα αντιμετωπίσει αντίσταση στην Ευρώπη. Αυτό θα εκδηλωθεί ως μια απώλεια της νομιμότητας των ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ, τόσο της κεντροαριστεράς όσο και της κεντροδεξιάς. Το 2011 θα φέρει μεγάλες εκλογικές νίκες (σε τοπικό και εθνικό επίπεδο) σε πολιτικούς σχηματισμούς που είναι εθνικιστικοί και μη παραδοσιακοί. Θα αυξηθούν επίσης οι διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια στους δρόμους, ιδιαίτερα από την νεολαία, που επηρεάζεται το χειρότερο. Οι ελίτ θα προσπαθήσουν να αντιδράσουν, διοχετεύοντας τη προσοχή μακριά από τα οικονομικά ζητήματα και προς τη κατεύθυνση της εγκληματικότητας, της ασφάλειας από τη τρομοκρατία, και την ξενοφοβική ρητορική και πολιτική για το ζήτημα της μετανάστευσης.

(ΣΣ: τι σας θυμίζει αυτό το τελευταίο περί τρομοκρατίας και μεταναστών; Μήπως το τείχος στον Έβρο και τους Πυρήνες τις Φωτιάς

Εκεί που οι ελίτ κινδυνεύουν περισσότερο, είναι η Γερμανία. Το Βερολίνο δεν κατάφερε ακόμη να πείσει τους πολίτες, για τον κεντρικό ρόλο της χώρας τους στην ΕΕ, και για την ανάγκη που προέκυψε να διασώσουν κάποιες άλλες οικονομίες, την ώρα που και η ίδια η Γερμανία αντιμετωπίζει οικονομική στενότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή αν η Γερμανία ανέλυε τα παραπάνω σε εσωτερικό επίπεδο, θα δημιουργούνταν αντιπαλότητες στο εξωτερικό. Η χώρα έχει προγραμματισμένες επτά εκλογές μέσα στο πρώτο εξάμηνο της νέας χρονιάς. Τα πρώτα δείγματα εκλογικής επιτυχίας κάποιων μη παραδοσιακών σχηματισμών, μπορεί να τα δούμε λοιπόν στη Γερμανία. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει ακόμη πιο γρήγορα, αν το Βερολίνο αναγκαστεί να προχωρήσει και σε διάσωση κάποιας άλλης χώρας.

Η Κεντρική Ευρώπη έχει τα δικά της ζητήματα για το 2011. Με την Αμερική να είναι απασχολημένη στη Μ. Ανατολή, τη Ρωσία να κάνει κινήσεις προς τις βαλτικές χώρες και τη περιφέρειά της, το Βερολίνο και τη Μόσχα να έρχονται πιο κοντά, η Κεντρική Ευρώπη θα συνεχίσει να αισθάνεται ανασφαλής όσον αφορά στο ΝΑΤΟ και στην Ευρώπη. Το STRATFOR περιμένει πως οι χώρες της Κ. Ευρώπης θα ψάξουν για εναλλακτικές λύσεις σε θέματα ασφάλειας, είτε με τις νορδικές χώρες όπως είναι η Σουηδία, είτε με τη Βρετανία, είτε μεταξύ τους, οργανώνοντας φόρα όπως είναι το Visegrad Group. Όμως με την Αμερική απασχολημένη αλλού, οι χώρες της Κ. Ευρώπης δεν θα μπορούν να έχουν πολλές επιλογές όσον αφορά στις σχέσεις τους με τη Ρωσία, και επομένως θα συνεχίσουν τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς μαζί της για άλλους 12 μήνες, τουλάχιστον.

S.A.-STRATFOR