«Που είναι η μεταρρύθμιση;» είναι ο τίτλος ανάλυσης στην Süddeutsche Zeitung για την «ευρωπαϊκή σιωπή» έναντι της ελληνικής κρίσης και του ενδεχόμενου να αποτύχει το ευρωπακέτο διάσωσης και η Ελλάδα να μην βγει από τον φαύλο κύκλο των χρεών.

Η εφημερίδα αναφέρεται στην τακτική εθελοτυφλίας που εφάρμοσαν στο παρελθόν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί για να μην πλήξουν πολιτικά τους εταίρους τους με αποτέλεσμα να αναγκαστούν πέρσι να προχωρήσουν στα πακέτα ευρωβοήθειας και υπογραμμίζει:

«Ελλοχεύει ο κίνδυνος και τώρα πάλι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αποκρύψουν από τους πολίτες τους την πραγματική κατάσταση στην Ελλάδα μέχρι που μην είναι πια δυνατόν να το πράξουν. Και κατόπιν να αναγκαστούν να επαναλάβουν το περσινό σενάριο: μια νέα, γρήγορη οικονομική βοήθεια προς τη χώρα.

Έτσι όμως διαμορφώνετ

αι ένα σύστημα μόνιμου δημοσιονομικού συμψηφισμού, μέσω του οποίου οι πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες καλούνται να επιδοτούν κάθε εταίρο που ζει πάνω από τις δυνατότητές του.

Αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί. Γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να δρομολογηθεί από τώρα τι θα γίνει με την Ελλάδα, έστω και αν αυτή τη στιγμή δεν χρειάζεται ρευστό.»

«Η αλήθεια είναι ότι το χρέος της Ελλάδας πρέπει να μειωθεί.

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί οφείλουν να αποδεχθούν αυτή την αλήθεια σήμερα και όχι το 2013, όταν θα λήξει το ευρωπακέτο βοήθειας.

Μονόδρομος είναι και το δεύτερο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή: η ελληνική οικονομία χρειάζεται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, εάν επιθυμεί να αποφύγει μια νέα καταστροφή. ..(…)

Επιπλέον πρέπει να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα σε όλους τους κλάδους της ελληνικής οικονομίας που μέχρι

τώρα προστατεύονταν. Διότι στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται ούτε καν η οδηγία της ΕΕ για το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας, επειδή τα συνδικάτα μπλοκάρουν ό,τι θα κλόνιζε το κρατικό μονοπώλιο ηλεκτρικού ρεύματος.

Όλα αυτά δεν συνιστούν εθνικό καθήκον των Ελλήνων, αλλά ευρωπαϊκό.

Στα πλαίσια της ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης που προτείνει η κ. Μέρκελ πρέπει οι Ευρωπαί

οι εταίροι να μεριμνήσουν τώρα, ώστε η Ελλάδα να γίνει όντως ανταγωνιστική.»

Η μείωση του χρέους και ο ρόλος της ΕΚΤ

Bildunter

schrift: Gro

ßansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Ζαν-Κλοντ Τρισέ - πρόεδρος της ΕΚΤ

Καλυτερη η μείωση του χρέους», τιτλοφορεί σχόλιό της η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung. Εκτιμά ότι η καλύτερη λύση είναι η μείωση του χρέους και καλεί τους

Ευρωπαίους ηγέτες να εφαρμόσουν άμεσα τα σενάρια που είναι ήδη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων:

Οι πολιτικοί που έχουν προσβληθεί από το ‘σύνδρομο του μονόδρομου’ σώζουν τη μια τράπεζα μετά την άλλη και τη μία χώρα μετά την άλλη.

Για τους Ευρωπαίους πολιτικούς που παίζουν αυτό τον ρόλο συνιστά ταμπού το ερώτημα, μήπως η ΕΚΤ κατήντησε ήδη μια γιγαντιαία Bad Bank (= τράπεζα που έχει συγκεντρώσει ‘άχρηστα ή τοξικά πακέτα και ομόλογα’).

Η ΕΚΤ έχει αγοράσει κρατικά ομόλογα αξίας περίπου 80 δισεκατομμυρίων από τις προβληματικές χώρες της ευρωζώνης και επομένως έμμεσα χρηματοδοτεί τους προϋπολογισμούς της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας.

Έτσι ελλοχεύουν όμως πολλοί κίνδυνοι στον ‘παραφουσκωμένο’ ισολογισμό της ΕΚΤ, διότι από 900 δισεκατομμύρια ξεπέρασε κατά τη διάρκεια της κρίσης τα 1900 δισεκατομμύρια ευρώ.

Η ΕΚΤ προχώρησε εξάλλου και σε μια άλλη τακτική διάσωσης, μειώνοντας επικίνδυνα τα στάνταρ ασφαλείας: αντάλλαξε με ρευστό κρατικά ομόλογα που πήρε από τις εθνικές τράπεζες των προβληματικών χωρών της ευρωζώνης.

Προχώρησε μάλιστα τόσο πολύ που εάν μια υπερχρεωμένη χώρα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της, ενδέχεται να προκληθούν σοβαρά προβλήματα στο σύστημα των κεντρικών τραπεζών της Ευρώπης.

Γι’ αυτό η ΕΚΤ έχει πάρει θέση εδώ καιρό: επιδιώκει να αποτρέψει μία αναδιάταξη χρεών, διότι θα αναγκαστεί να αποδεχθεί τις υψηλότερες παραγραφές από τις απαιτήσεις της.

Ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ προπαγανδίζει λοιπόν την επαναγορά των κρατικών ομολόγων από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Φαίνεται ότι εκεί θα ήθελε ευχαρίστως να ξεφορτωθεί τα άχρηστα ομόλογα που έχει συγκεντρώσει.

Σε αυτό αντιτίθεται ο Άξελ Βέμπερ, πρόεδρος ακόμα της Bundesbank, διότι δεν είναι δυνατόν οι πιστωτές των χρεωμένων χωρών να φορτώσουν τα ρίσκα στις χώρες που τις στήριξαν οικονομικά.

Οικονομολόγοι και επιχειρηματίες ζητούν δικαίως την αναδιάταξη των χρεών των προβληματικών χωρών και τη συμμετοχή των ιδιωτών-πιστωτών στις απώλειες πριν είναι πολύ αργά και την πληρώσουν όλοι.»