Ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά καθεστώτα του αραβικού κόσμου είναι και αυτό της Συρίας. Κινδυνεύει άραγε με ανατροπή; Ας εξετάσουμε τη περίπτωσή του.

Έχουν περάσει 11 χρόνια από τότε που ο Σύριος πρόεδρος Bashar al-Assad διαδέχτηκε τον πατέρα του Hafez, έναν πρώην πιλότο της πολεμικής αεροπορίας, που ανέλαβε την εξουσία μέσα από πραξικόπημα, και που το όνομά του παραμένει ισχυρό, αφού η χώρα είναι ακόμη γεμάτη με γιγαντοαφίσες που τον παρουσιάζουν ως τον «αιώνιο ηγέτη».

Ο Bashar ανέλαβε τη προεδρία ως μοναδικός υποψήφιος σε δημοψήφισμα, μετά τον ξαφνικό θάνατο σε ατύχημα του αδελφού του Basil, τον οποίο προετοίμαζε για διάδοχο ο πατέρας του.

Παρά την ήπια εικόνα που μεταδίδει προς τα έξω, ο πρόεδρος είναι ιδιαίτερα σκληρός, και έχει επιβιώσει από ισχυρές αμερικανικές πιέσεις και κατηγορίες, ότι η Συρία αποσταθεροποιεί το Ιράκ και τον Λίβανο, την απομόνωση από τις υπόλοιπες αραβικές χώρες, και μάλιστα παραμένει δημοφιλής σε αρκετούς από τους συμπατριώτες του.

Όπως και στην Αίγυπτο, το κυβερνών κόμμα κρατά εν ισχύ τη κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε από το 1963. Έτσι, παραμένουν σε αναστολή αρκετά από τα προβλεπόμενα στο Σύνταγμα, και διευκολύνεται η δίωξη των διαφωνούντων με κατηγορίες όπως η «υπονόμευση του εθνικού αισθήματος», ή η «αντεπαναστατική δράση».

Οι αρχές ασφαλείας ασκούν συστηματική δίωξη εναντίον της όποιας αντιπολίτευσης, των ακτιβιστών πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και εφαρμόζουν αυστηρή λογοκρισία στο διαδίκτυο, απαγορεύοντας στους διαφωνούντες ακόμη και την έξοδο από τη χώρα.

Το επίπεδο φτώχιας είναι ιδιαίτερα υψηλό, με τον 1 στους 10 κατοίκους να ζει με λιγότερο από $1 την ημέρα. Το καθεστώς κάνει κάποιες χλιαρές προσπάθειες να αναμορφώσει τη σοβιετικού τύπου, κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, αλλά του είναι πολύ δύσκολο.

Πάντως, η οικονομία της Συρίας είναι σε κάπως καλύτερη κατάσταση από την αντίστοιχη της Τυνησίας, και της Αιγύπτου. Τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν μια ανεργία της τάξης του 12%, αν και άλλες ανεπίσημες πηγές μιλάνε για 20%, που και πάλι είναι μικρότερη από αυτήν της Αιγύπτου, όπου και τα ημερομίσθια είναι τα μισά από αυτά της Συρίας.

Σύμφωνα με τους ειδικούς αναλυτές, το καθεστώς δεν φαίνεται να κινδυνεύει ιδιαίτερα από αντιπολιτευτικές διαδηλώσεις, αφού μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στηρίζουν τον πρόεδρο, άσχετα αν δεν συμπαθούν το ίδιο το καθεστώς, και πολλά από τα παλιά μέλη του.

Η μυστική αστυνομία μπορεί και διεισδύει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, και παρακολουθεί στενά τη κάθε αντιπολιτευτική απόπειρα. Σε κάποιες συγκεντρώσεις διαφωνούντων που πραγματοποιήθηκαν πρόσφατα με αφορμή τα γεγονότα της Αιγύπτου, η αστυνομία έδρασε άμεσα και άκρως αποτελεσματικά.

Σε περίπτωση που παρά το γενικό φόβο σημειωθούν αντικαθεστωτικές συγκεντρώσεις, το πιο πιθανό είναι να καταπνιγούν από αντί συγκεντρώσεις των οπαδών του καθεστώτος, που ελέγχει το κίνημα των φοιτητών, όπως έγινε το 2005.

Όπως και ο Μουμπάρακ, έτσι και ο Bashar al-Assad παρουσιάζει τη χώρα του ως μια κοσμική αντίρροπη δύναμη απέναντι στη προσπάθεια των φονταμενταλιστών μουσουλμάνων να αναλάβουν την εξουσία.

Το 1982, η Μουσουλμανική Αδελφότητα είχε οργανώσει εξέγερση εναντίον του Hafez al-Assad, η οποία όμως κατεστάλη βιαίως, ενώ ο στρατός είχε προχωρήσει σε βολές πυροβολικού εναντίον της πόλης Hama, βορείως της Δαμασκού, σκοτώνοντας περίπου 20.000 αμάχους.

Πάντως υπάρχουν αρκετές βαθιά ριζωμένες κοσμικές και εθνοτικές εντάσεις μέσα στη συριακή κοινωνία, τις οποίες το καθεστώς θεωρεί πως ελέγχει, ενώ η αντιπολίτευση πιστεύει πως θα εκραγούν.

Η σπονδυλική στήλη του ηγετικού καθεστώτος αποτελείται από τη θρησκευτική μειονότητα (σέχτα) Allawi, που είναι παρακλάδι του Σιϊτικού Ισλάμ, ενώ τα 2/3 του πληθυσμού της χώρας αποτελούνται από Σουνίτες. Υπάρχει παράλληλα και ένας μεγάλος αριθμός Κούρδων, που όμως παραμένουν περιθωριοποιημένοι, και που επιδιώκουν την απόσχιση της βορειοανατολικής Συρίας, προκειμένου αυτή να ενσωματωθεί στο ημιαυτόνομο Κουρδιστάν του γειτονικού Ιράκ.

S.A.-Global Post

antinews

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...