Γράφει ο Μάκης Αρμένης




Και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Συγνώμη που σας χαλάω το Σαββατοκύριακο επιστρατεύοντας το βαρύ οπλισμό της απογοήτευσης μου, όμως η επικαιρότητα δεν μου δίνει κανένα περιθώριο για αισιοδοξία.

Αύξηση του χρόνου εργασίας, μείωση των μισθών, αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φορολογίας, αύξηση των βασικών προϊόντων διαβίωσης, αύξηση της βενζίνης, αύξηση του πετρελαίου θέρμανσης. Ένα ποτάμι που μας πνίγει και εμείς με σταυρωμένα τα χέρια περιμένουμε. Τι περιμένουμε; Αδιευκρίνιστο.
Έχουμε γερμανική κατοχή, δεν υπάρχει αμφιβολία. Τον τρίτο παγκόσμιο σήμερα τον ζούμε και πάλι με τους γερμανούς

Τις ευκολίες που απαιτήσαμε, θα τις πληρώσουμε ακριβά. Καταφεύγουμε στην ανακύκλωση, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό μας. Δεν αφήνουμε πλέον τα πράγματα να γεράσουν, τα συνθλίβουμε, τα κομποστοποιούμε. Σβήνουμε τα σημάδια της εποχής μας, παραδίδοντας λευκές κόλλες αναφοράς στην ιστορία.

Πράγματι είναι πιο εύκολα όλα, πιο εύπεπτα. Το σύνθημα, όλο και περισσότεροι στην κατανάλωση, όλο και λιγότεροι στην δημιουργία υπερισχύει. Το κακό είναι ότι από τη μια συμμετέχουμε στην κατανάλωση, και από την άλλη θρηνούμε τη φύση.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ο 3ος παγκόσμιος βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν έχει σχέση με τους προηγουμένους που περιγράφει η ιστορία, αυτός θα μας αφανίσει και κανείς δεν θα το μάθει. Δεν έχει ομαδικές εκτελέσεις, κρεματόρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά δειγματοληπτικά, για περιοχές που δεν βλέπουν τηλεόραση.

Έχει εκατομμύρια αυτοκίνητα, προϊόντα μιας χρήσης, δημοσκοπήσεις, διαφημίσεις, μπαζωμένα ρέματα, οικοπεδοποιήσεις, δασικών εκστάσεων, χρηματιστήρια, πιστωτικές κάρτες, δάνεια. Έχει λιωμένους πάγους, φαινόμενα θερμοκηπίου τρύπα του όζοντος. Μην ξεχάσω τα κλιματιστικά και τα κινητά.

«Τώρα που οι παλάμες των ανθρώπων έχουν οθόνη και πληκτρολόγιο, πεθάνανε τα χάδια, τελείωσαν οι αγκαλιές»
Το τέλος του πολέμου θα μας βρει στο καναπέ, απέναντι από την μικρή οθόνη. Ζωντανούς ή πεθαμένους δεν έχει και μεγάλη διάφορα.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...