του Θανάση Μαυρίδη
Έχουμε εκχωρήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Φυσική συνέπεια της οικονομικής αδυναμίας στην οποία βρίσκεται η χώρα. Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν αλλάζει, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας μας για τα αίτια που μας οδήγησαν σε αυτή τη δυσχερή θέση: Είμαστε, πλέον, ξένοι στον τόπο μας...
Το πλέον εξωφρενικό είναι το γεγονός ότι συνεχίζουμε και συμπεριφερόμαστε σαν να μην συνέβη το παραμικρό. Κάνουμε τα ίδια λάθη, επαναλαμβάνουμε τις ίδιες πρακτικές που χρεοκόπησαν τη χώρα. Η πολιτική ηγεσία του τόπου είναι πλήρως αποκομμένη από την καθημερινή σκληρή προσπάθεια επιβίωσης των πολιτών, οι επιχειρηματίες και η επιχειρηματικότητα εξακολουθούν να βρίσκονται υπό καθεστώς διωγμού και οι όποιες υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας είναι απομονωμένες από ένα ισχυρό διακομματικό παρακράτος.
Η χώρα χρειάζεται μία πραγματική και συθέμελη αλλαγή σε όλα τα επίπεδα. Πρέπει να γκρεμιστούν τα πάντα και να ξανακτιστούν από την αρχή. Και το ερώτημα είναι ποιός θα αναλάβει αυτό το έργο. Διότι οι υπάρχουσες δυνάμεις που βρίσκονται σήμερα στο προσκήνιο φαίνονται ανήμπορες να κάνουν κάτι άλλο πέρα από τα όποια διαδικαστικά. Ωστόσο, δεν χρειαζόμαστε διαχειριστές της χρεοκοπίας μας, αλλά στιβαρούς ηγέτες που θα δώσουν όραμα στο λαό, διέξοδο στις ανησυχίες ενός ολόκληρου Έθνους.
Μαζί με τη χώρα έχει χρεοκοπήσει και το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Το ερώτημα είναι αν το έχει αντιληφθεί και είναι διατεθειμένο να μεταλλαχτεί για να γλιτώσει την κατάρρευση ή αν η ίδια η ζωή θα ξεπεράσει τους δεινόσαυρους της σκέψης. Την απάντηση θα την έχουμε σύντομα. Ελπίζουμε με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Εκτός κι αν κάποιοι νομίζουν ότι έχουμε τόσο αλλοτριωθεί ως λαός που έχουμε χάσει πλήρως την εθνική μας ταυτότητα και δεν μας νοιάζει αν θα είμαστε αφέντες ή δούλοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι...
Αν είναι έτσι, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Γι΄ αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις οι μοίρες ορίζουν για τους λαούς την τιμωρία της εξαφάνισης και της λήθης. Αδυνατούμε να πιστέψουμε κάτι τέτοιο. Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε.
Οι ώρες και οι μέρες που ζούμε είναι κρίσιμες και ιστορικές. Αλίμονο μας αν δεν μπορέσουμε να επιλέξουμε το ορθό. Οι επόμενες γενιές δεν θα μας το συγχωρέσουν. Αλίμονο μας αν βολευτούμε και πάλι στη ζεστασιά του καναπέ και παρακολουθούμε άπραγοι την καταστροφή της χώρας και την εξαθλίωση του λαού της...
capital
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
