Η γενιά που σκότωσε τον Θεό!
"Ο Θεός είναι νεκρός! Ο Θεός παραμένει νεκρός! Κι εμείς τον σκοτώσαμε! Πως να παρηγορηθούμε εμείς, οι φονιάδες των φονιάδων; Κάτω απ’ το μαχαίρι μας μάτωσε ότι πιο άγιο και πιο ισχυρό είχε ως τώρα ο κόσμος – ποιος θα μας καθαρίσει απ’ αυτό το αίμα; Ποιο νερό μπορεί να μας πλύνει; Ποιους εξιλασμούς, ποια ιερά παιχνίδια πρέπει να εφεύρουμε; Το μέγεθος αυτής της πράξης δεν είναι πολύ μεγάλο για μας; Δεν πρέπει να γίνουμε κι εμείς οι ίδιοι θεοί απλώς για να φαινόμαστε άξιοι της;"
Αυτά έγραφε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Νίτσε στο βιβλίο του "Η Χαρούμενη Επιστήμη". Πολλές ρηχές επεξηγήσεις της φράσης αυτής μιλάνε για αθεΐα, αλλά δεν τους παρεξηγούμε. Ο καθένας έχει φαίνεται σήμερα το δικαίωμα της παρερμηνείας. Σκοπός δικός μου σήμερα δεν είναι να ερμηνεύσω τον Νίτσε, άλλωστε ούτε το ανάστημα έχω και το κάναν πριν από μένα άνθρωποι με νόηση γίγαντα, όπως ο πολύς Heidegger, ο οποίος ερμηνεύοντας αυτή την φράση του Νίτσε μίλησε για το θάνατο του Μεταφυσικού, για τον θάνατο της ίδιας της Φιλοσοφίας, η οποία έδειχνε εκείνη την εποχή να έχει φτάσει σε ένα κομβικό της σημείο. Στην θεώρηση του Heidegger βλέπω να προσεγγίζεται η αλήθεια σχετικά με την παραπάνω αινιγματική φράση με τουλάχιστον δύο τρόπους. Βλέπω τον άνθρωπο της εποχής του Νίτσε να βυθίζεται στον υλισμό έχοντας βίαια αποκοπεί από τις παραδόσεις του μέσα στους ήχους της βιομηχανικής-τεχνολογικής εξέλιξης της εποχής του. Βλέπω την Φιλοσοφία να επιστρέφει στα πρωταρχικά οντολογικά ερωτήματα μέσα από την σχολή του υπαρξισμού για να μπορέσει να βρει τρόπο να αναπαράγει τον ίδιο της τον εαυτό, να βρει τρόπο να δώσει απαντήσεις για τον προσανατολισμό του ανθρώπινου Όντος σε μία νέα πολύ διαφορετική εποχή. Όμως όπως προείπα δεν είναι σκοπός μου να ερμηνεύσω τον Νίτσε, δεν μπορώ άλλωστε. Σκοπός μου είναι να δώσω μια δική μου έννοια στην παραπάνω φράση, να δώσω μια ερμηνεία σε μια παρόμοια φράση που θα έλεγε κάποιος σαν τον Νίτσε άμα ζούσε σήμερα. Είχε πει ο δικός μας, Λιαντίνης, σε μια ομιλία του:
"Πέθανε ο Θεός γιατί πέθανε ο δάσκαλος, γιατί πέθανε το βιβλίο, γιατί πέθανε ο ποιητής! Όχι δεν είναι ο Θεός που πεθαίνει, πεθαίνει ο άνθρωπος!"
Ηθική
Σκοτώσαμε τον Θεό, δηλαδή κατά μία έννοια σκοτώσαμε την ηθική. Δεν είμαι από αυτούς που στεναχωριούνται όταν σκέφτονται νεκρή την παλαιά ηθική, άλλωστε είχε γεράσει πολύ, δεν ανταποκρινόταν πλέον, ίσως και ποτέ, στην Φύση του Ανθρώπου. Πάει καιρός τώρα που ο άνθρωπος υποκρινόταν την ύπαρξη της, σαν κάποιος που κρατά το κουφάρι του νεκρού συγγενή σπίτι του για να συνεχίσει να εισπράττει την σύνταξη του. Αυτό που πραγματικά με στεναχωρεί είναι ότι ενώ κατά αυτή την έννοια σκοτώσαμε τον Θεό, δεν γίναμε οι ίδιοι θεοί ούτε καν απλώς για να φαινόμαστε άξιοι της πράξης μας. Δεν βάλαμε δηλαδή μια νέα ηθική στην θέση της παλαιάς, μια νέα ηθική που να μας ταιριάζει. Αντί αυτού ενστερνιστήκαμε πλήρως την ωφελιμιστική ηθική που λέει ότι όλα επιτρέπονται αρκεί να αποφέρουν όφελος. Σκοτώσαμε δηλαδή τον Θεό και αφήσαμε τον θρόνο του άδειο, βουλιάξαμε σε μια κοινωνία που δεν έχει τον Υπεράνθρωπο, του οποίου την ύπαρξη επιθυμούσε ο Νίτσε μετά τον θάνατο των Θεών, σε μια κοινωνία άθεη, αφού όλα επιτρέπονται. Μετά από πολλά χρόνια εξέλιξης ο άνθρωπος επέστρεψε στην ζούγκλα, όχι όμως στην φυσική, αλλά στην τσιμεντένια που έχτισε μόνος του. Απομακρυσμένος από την Φύση, απομακρυσμένος από τον ίδιο του τον Εαυτό, χωρίς πυξίδα για να προσανατολιστεί, σε μια θάλασσα από τσιμέντο. Μέσα από την βιομηχανική επανάσταση γεννήθηκε ένας νέος άνθρωπος που επαναστάτησε ενάντια στην παλιά καθοδήγηση, ένας άνθρωπος που όσο περνά ο καιρός και οι εποχές καταλαβαίνει όλο και πιο πολύ πως καθοδήγηση είναι αυτή που του χρειάζεται, μια νέα καθοδήγηση, ένας νέος Θεός, αφού ο ίδιος δεν είναι ώριμος για να γίνει Υπεράνθρωπος.
Φιλοσοφία
Σκοτώσαμε τον Θεό, δηλαδή κατά μια έννοια σκοτώσαμε την Φιλοσοφία. Αρνηθήκαμε την Φύση και προσπαθήσαμε να μεταλαμπαδεύσουμε αξίες και ιδανικά παράταιρα με αυτήν. Θελήσαμε Φιλοσόφους, αλλά εξειδικεύσαμε την Παιδεία για να παράγει εργάτες, συγκεκριμενοποιήσαμε τα ερωτήματα, πειθαρχήσαμε τους Φιλοσόφους. Θελήσαμε Δασκάλους και τους περιορίσαμε στους τέσσερις τοίχους μιας αίθουσας και στην ύλη την εγκεκριμένη περισσότερο από τους ξένους, παρά από εμάς. Θελήσαμε εργάτες, αλλά τους βαπτίσαμε μέσα στην ασυδοσία, τους διδάξαμε την αεργία ως αρετή. Η Φιλοσοφία πέθανε γιατί πέθανε η Παιδεία, γιατί οι ψυχές των παιδιών δεν γέμισαν με όραμα και πρότυπα σωστά, αν όχι ηρωικά. Γεμίσαμε τις καρδιές τους με κενά πρότυπα του εύκολου κέρδους και της ανηθικότητας. Σκοτώσαμε όντως το βιβλίο, αφήνοντας αργυρώνητους δημοσιογράφους να αναλάβουν την διαπαιδαγώγηση και να την μετατρέψουν σε μαζοποίηση και προπαγάνδα. Ευτελίσαμε την γνώση μετατρέποντας την σε διαβατήριο επαγγελματικής αποκατάστασης και αν, μετατρέποντας τους πτυχιούχους σε πλήθος ανέργων, αντί εκλεκτών επιστημόνων. Σκοτώσαμε όντως την ποίηση γιατί πλέον οι πόλεις μας δεν μπορούν να εμπνεύσουν τίποτα όμορφο, ακόμα και αν είχαμε, μέσα στο ρυθμό ζωής της πόλης, τον χρόνο για να το παρατηρήσουμε, συνεπώς σκοτώσαμε και τις Τέχνες μετατρέποντας όλα αυτά σε αστικά κατάλοιπα που αναδίδουν την δυσοσμία των σκοτεινών στενών της Αθήνας. Κλειστήκαμε σε ανθρώπινες κυψέλες με θέληση να φιλοσοφήσουμε, αλλά ξεχάσαμε ότι οι μέλισσες δεν φιλοσοφούν.
Άνθρωπος
Σκοτώσαμε τον Θεό, δηλαδή κατά μια έννοια σκοτώσαμε τον Άνθρωπο, το δημιούργημα του. Βουτηγμένοι στον καταναλωτικό ευδαιμονισμό και τον γρήγορο ρυθμό ζωής, αφήσαμε στην πόρτα της αστυφιλίας τα αισθήματα μας. Τα ευτελίσαμε κάνοντας τον έρωτα πορνοταινίες, την αδερφοσύνη αδιαφορία, την αγάπη στιγμιαίο συναίσθημα και το μίσος βιντεοπαιχνίδια υψηλής περιεκτικότητας σε βία. Ο άνθρωπος της πόλης που έζησε μέσα στην ατελείωτη βοή των μηχανών κατάληξε πιο απομονωμένος από ποτέ και εν τέλει δικτυώθηκε. Μέσα από την δικτύωση προσπάθησε να αφυπνίσει τα αρχέγονα ένστικτα του για κοινωνικοποίηση το μόνο που κατάφερε είναι να βρει υποκατάστατα φτηνά εκείνων που έχασε στην πορεία που εν τέλει καλύτερα να μην τα έχει βρει. Δόθηκε, μέσα στην ανωνυμία του διαδικτύου, η ευκαιρία σε ανυπόστατους απατεώνες να αποκτήσουν υπόσταση νοθεύοντας έτσι και τα αισθήματα και την γνώση. Αυτό που η τηλεόραση πρώτη προσπάθησε να επιτύχει έγινε τελικά πραγματικότητα μέσα από την μαζικότητα και αμεσότητα του διαδικτύου. Πήγαμε ένα βήμα εμπρός την φράση του καθηγητή Λιαντίνη συνεπώς καθώς ο άνθρωπος δεν πεθαίνει πλέον. Ο άνθρωπος πέθανε και ξημέρωσε η εποχή όχι του Υπερανθρώπου, όπως θα έλπιζε ο Νίτσε, αλλά του Υπανθρώπου. Συγχωρέστε μου τον τόνο, δεν είναι ρατσιστικό το σχόλιο μου. Δεν αφορά τις χιλιάδες των Υπανθρώπων που τριγυρνάνε στους δρόμους και τις πλατείες των Αθηνών. Το δικό τους θέμα θα καλυφθεί με απέλαση και κλείσιμο των συνόρων. Το αληθινό θέμα το οποίο και εξαρχής ήθελα να καλύψω αφορά τον γηγενή πληθυσμό, τους απογόνους της Φυλής που δημιούργησε τον λαμπρότερο Πολιτισμό της Ιστορίας, τους Έλληνες, οι οποίοι με τις κοινωνικές τους δομές να αποδομούνται καθημερινώς και με την ψυχή τους να παραμένει ουσιαστικά μονίμως διψασμένη, οδηγούνται μέσα από την υλιστική έρημο προς τον χαμό, όχι μόνο τον δημογραφικό, αλλά κυρίως τον πνευματικό. Στην γη των ζωντανών νεκρών δεν μένει τίποτα άλλο παρά να εκπέμψουμε το σήμα συγκέντρωσης και επανάστασης. Ένα σήμα που να γράφει "Όσοι ζωντανοί"!
listonplace
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
