Γράφει ο Γ.Β.





Οι περισσότεροι συμπολίτες μας δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα ούτε το μέγεθος ούτε το βάθος της κρίσης που διέρχεται η χώρα. Το χειρότερο όμως είναι, πως αυτό δεν έχει γίνει κατανοητό κι από ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η συμπεριφορά του.

Απότοκο της άγνοιας αυτής είναι να ακούει κανείς πολύ συχνά σ'όλα τα στέκια κι από ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας την κοινότοπη πια ερώτηση: Μέχρι πού θα τραβήξει αυτή η κατάσταση; Ακόμα δεν πιάσαμε πάτο;Πότε θα αρχίσουν τα πράγματα να βελτιώνονται;

Η Ελλάδα μπήκε στο 2010 με ένα δημόσιο έλλειμμα 35 δις ευρώ περίπου κι ένα χρέος 340 δις.
Αποκαλύφθηκε δηλαδή πως είναι μια χώρα σε κατάσταση πτώχευσης, που απέφυγε την επίσημη κήρυξη στάσης πληρωμών με την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης που αποφάσισε η Ευρωζώνη. Έγινε ακόμα φανερό πως οι Έλληνες είναι κατά 40% περίπου φτωχότεροι απ'ότι εμφανίζονταν να είναι το βιοτικό τους επίπεδο . Η στρέβλωση αυτή ήταν αποτέλεσμα της αλόγιστης εισροής δανεικών ,που απ'τη μια μεριά υπερχρέωνε τη χώρα και από την άλλη παρουσίαζε μια κοινωνία ευημερούσα, ενώ η κατάσταση ήταν τελείως διαφορετική.

Είναι αυτονόητο ότι όσο υπάρχει έλλειμμα η χώρα πρέπει να δανείζεται για να καλύπτει τις λειτουργικές της ανάγκες . Συνεπώς θα αυξάνει το χρέος της.Για να σταματήσει η αύξηση πρέπει το έλλειμμα να εξαφανιστεί ή να μειωθεί στο ελάχιστο.Όπως είναι γνωστό αυτό απαιτεί δύο πράγματα: Το κράτος να αυξήσει τα έσοδά του από το ένα μέρος και από το άλλο να μειώσει τα έξοδα της λειτουργίας του. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει κι όσοι γνωρίζουν κάτι καλύτερο ας μας το πουν.

Ο λογαριασμός είναι μπακάλικος και καθαρός.Τα έσοδα αυξάνουν με την επιβολή φόρων {άμεσοι και έμμεσοι}, έκτακτες εισφορές και καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Τα έξοδα μειώνονται με περικοπές μισθών και συντάξεων ,εξαφάνιση της σπατάλης, του χρηματισμού και της διαφθοράς, την βελτίωση της λειτουργίας του, την προσαρμογή του κράτους στις ανάγκες των πολιτών και όχι στις πελατειακές ανάγκες του πολιτικού συστήματος.

Εξ αιτίας του τεράστιου μεγέθους του ελλείμματος και μόνο η εξαφάνισή του κατά τρόπο σταθερό και μόνιμο τα επόμενα χρόνια , θα κατεβάσει το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τουλάχιστον κατά 40% περίπου.Θα ήταν βέβαια ευχής έργον τα 35 δις ευρώ του ελλείμματος να τα έπαιρνε η κυβέρνηση από αυτούς που τα έχουν. Και γνωρίζουμε ποιοι τα έχουν .Είναι όλοι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια συγκέντρωσαν τεράστιο πλούτο , καταληστεύοντας τους απλούς πολίτες και χωρίς να πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο.Τέτοια κυβέρνηση δεν υπάρχει κι ούτε θα υπάρξει στο μέλλον .Μια ματιά στην υφιστάμενη πολιτική τάξη πείθει και τον πλέον δύσπιστο.Εκτός και αν γίνει κανένα θαύμα ή κάτι απρόοπτο.....

Ας υποθέσουμε λοιπόν , ότι το έλλειμμα με τις τεράστιες θυσίες του Ελληνικού λαού , μειώνεται στα επίπεδα που απαιτεί η Ευρωζώνη. Πώς θα αντιμετωπιστεί το χρέος των 340 δις που ήδη θα έχει ανεβεί ; Μόνο για το 2011 θα χρειαστούν 16 δις ευρώ για πληρωμή τόκων. Είναι φανερό ότι οι αριθμοί δεν είναι καθόλου ευνοϊκοί για τη χώρα μας., όσα μαγικά και αν κάνει κανείς.

Αυτές τις μέρες συζητείται παρασκηνιακά , αλλά από ότι φαίνεται, μάλλον αληθεύει , για κάποιο σχέδιο αντιμετώπισης του Ελληνικού χρέους που περιλαμβάνει επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με μικρότερο επιτόκιο και σε δεύτερο χρόνο περικοπή του συνολικού ποσού του{κούρεμα}Το ενδεχόμενο αυτό γεννάει κάποιες ελπίδες κατ'αρχήν . Τίποτα παραπάνω. Πρώτον γιατί όλα αυτά είναι ακόμα παρασκηνιακές συζητήσεις και δεν γνωρίζουμε την οριστική τους κατάληξη και δεύτερο γιατί όλα θα κριθούν απ΄το αν θα υπάρξει στη χώρα ανάπτυξη ή όχι.

Η λέξη "ανάπτυξη" είναι γεγονός ότι βρίσκεται στα χείλη όλων.Ο καθένας όμως εννοεί και κάτι διαφορετικό. Το βέβαιο είναι πάντως ,πως ανάπτυξη δεν γίνεται ούτε με λόγια του αέρα ούτε με ευχολόγια.Για να υπάρξει ανάπτυξη πρέπει να γίνουν επενδύσεις.Κάποιοι δηλαδή άνθρωποι να βάλλουν χρήματα ,εκτιμώντας ότι τα ποσά που θα δεσμεύσουν θα αυξηθούν.

Για να γίνει αυτό πρέπει τα αγαθά που θα παράγουν , αν μεν καταναλώνονται στην Ελλάδα να είναι φθηνότερα από αντίστοιχα εισαγόμενα, αν δε εξάγονται να είναι ανταγωνιστικά άλλων χωρών που απευθύνονται στις ίδιες αγορές.
Φτάσαμε λοιπόν στον πυρήνα του προβλήματος Αυτό είναι το κρίσιμο ζητούμενο .

Με μια μέση ανάπτυξη της τάξης του 2,5%-3% θα χρειαστούν 15 περίπου χρόνια για να ανακτήσει η Ελλάδα το χαμένο έδαφος .Υπάρχουν σήμερα οι κατάλληλες συνθήκες για να γίνουν επενδύσεις στη χώρα; Με ποιά δεδομένα; Με ποιά φορολογική πολιτική;Με τι ανθρώπινο δυναμικό; Με τι κόστος ενέργειας; Με τι αμοιβή εργασίας;Με ποiά κοινωνική κουλτούρα που θεωρεί εκ προοιμίου ότι ο ιδιώτης επενδυτής είναι ένας κοινός κλέφτης , που εκμεταλλεύεται ασύστολα τον ανθρώπινο παράγοντα και δεν προσφέρει τίποτα στον παραγόμενο εθνικό πλούτο;

ideopigi

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...