Ο Ρόμπερτ Ζέλικ, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, παραδέχτηκε σε δηλώσεις του [1] ότι οι ακολοθούμενες πολιτικές έχουν επιφέρει αύξηση της φτώχειας, "σπρώχνοντας" 44.000.000 επιπλέον ανθρώπους κάτω από τα όρια της επονομαζόμενης "ακραίας φτώχειας" (δηλαδή κάτω από 1.25 $/μέρα).

Τα πράγματα είναι απλά: Οι άνθρωποι αυτοί, η ολιγαρχία που μας κυβερνά, με πρώτες και καλύτερες τις τράπεζες μας παίρνουν και τα σώβρακα, και δε σταματάνε αν εμείς δεν τους σταματήσουμε.


Άλλωστε, το 1.25 $/μέρα είναι κάτι που οι βιομήχανοι εμπράκτως το στηρίζουν εδώ και χρόνια μεταφέροντας την παραγωγή στην Κίνα, Ινδία ή όπου άλλου μπορούσαν να επιβάλλουν μισθό "ακραίας φτώχειας". Και όλοι οι υπόλοιποι μισθοί, τα 1500, τα 100, ακόμα ακι τα 700 ευρώ τους φαίνονται "πολλά". Δε συμφέρει το βιομήχανο να επενδύσει όταν έχει τόσο "υψηλό" εργατικό κόστος, και γι' αυτό στη δύση ο παραγωγικός ιστός έχει αποσαθρωθεί. Η παραγωγή εξάλλου ορίζεται με βάση τα συμφέροντα αυτών - αυτό μας έλειπε άλλωστε να οριζόταν από τους εργάτες, με βάση τα δικά τους συμφέροντα, αυτό θα ήταν..."καταστροφή" (για τους καπιταλιστές).

Όσο για τους τραπεζίτες, αυτοί εδώ και χρόνια έδιναν δάνεια για να "κινηθεί η αγορά", και τώρα που προφανώς τα δάνεια αυτά δε μπορούν να αποπληρωθούν, αρπάζουν το ένα "πακέτο σωτηρίας" μετά το άλλο, και παρότι έχουν χλαπακιάσει ένα σωρό τρισεκατομμύρια δολλάρια, χρειάζονται κι άλλα για να μη χρεωκοπήσουν. Και είναι αποφασισμένες να τα πάρουν, είναι άλλωστε ζήτημα "ζωής και θανάτου" πλέον (αν δεν πάρουν τα "πακέτα σωτηρίας" χρεωκοπούν. Και από το να χρεωκοπήσουν αυτές, καλύτερα να χρεωκοπήσουν οι λαοί).

Δεν είναι "προσωπικό" το θέμα, άλλωστε δε μας ξέρουν. Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται λεφτά, πολλά λεφτά, ολοένα και περισσότερα, και απλά τα παίρνουν. Και αν αυτό οδηγεί στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και στο θάνατο πολλών από υποσιτισμό, όχι απλά δεν μιλάμε για έγκλημα ή για μαζική εξόντωση ανθρώπων, αλλά αντίθετα μιλάμε για μια "απαραίτητη πολιτική" που θα "εξυγιάνει την παγκόσμια οικονομία" (δηλαδή θα επιτρέψει στην άρχουσα τάξη να έχει τα κέρδη που επιθυμεί).

Όπως και να έχει, εκατομμύρια άνθρωποι θα εξοντωθούν, άλλωστε μόνοι τους τα λένε (είναι προφανώς ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των 44.000.000 ανθρώπων που έχει υπολογίσει ο Ζέλικ στην Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και πολλοί άλλοι, απλά θα πεθάνουν λόγω φτώχειας, πείνας και ότι άλλο αυτά φέρνουν (πχ η φτώχεια φέρνει και κακές συνθήκες υγιεινής,γι' αυτό και οι φτωχοί πληθυσμοί ξεκληρίζονται περιοδικά σε μεγάλη ένταση από επιδημίες, αρρώστιες, κτλ).

Μόνο που, από τη στιγμή που πολλοί είναι ουσιαστικά καταδισμένοι να πεθάνουν, ή να ζήσουν σε συνθήκες "ακραίας φτώχειας", γιατί να μη ζήσουν πολεμώντας εναντίον των Ζέλικ αυτού του κόσμου, που βγαίνουν και ωμά μας ανακοινώνουν ότι οι πολιτικές τους ρημάζουν τους λαούς; Υπάρχει ένα "ψυχολογικό φράγμα", όπου οι άνθρωποι δε θέλουν να "πάρουν τα όπλα". Γι' αυτό και πολλοί σήμερα λένε ότι "δε βλέπουν καμία λύση στον ορίζοντα" - διότι απλούστατα έχουν λογοκρίνει την ίδια τους τη σκέψη, μη θέλωντας να σκεφτούν τη λύση του να πάρουν τα όπλα. Και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται οι ολιγάρχες, και συνεχίζουν χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση τη λεηλασία. Και θα συνεχίσουν, έως ότου οι λαοί σκεφτούν πέρα από αυτό το "ψυχολογικό φράγμα".

Αξίζει να θυμhθούμε και ένα παλιότερο άρθρο μας [2], μιας και παρόμοια φαινόμενα είχαν παρατηρηθεί και πριν λίγα χρόνια:

"...ένα πάρα πολύ καλό άρθρο που δημοσίευσε πρόσφατα η "Huffington Post" [3] σχετικά με το θέμα.

Όπως λοιπόν διαβάζουμε εκεί "Στο τέλος του 2006, οι τιμές των τροφίμων σε ολόκληρο τον κόσμο άρχισαν να αυξάνονται, ξαφνικά και απότομα. Μέσα σε ένα χρόνο, η τιμή του σίτου είχε αυξηθεί κατά 80 τοις εκατό, το καλαμπόκι κατά 90 τοις εκατό, και το ρύζι 320 τοις εκατό. Σε μια παγκόσμια καταστροφή από την πείνα, 200 εκατομμύρια άνθρωποι - κυρίως παιδιά - δεν μπορούσε να πάρει τα τρόφιμα πια, και βυθίστηκε σε υποσιτισμό ή ασιτία. Υπήρχαν ταραχές σε περισσότερες από 30 χώρες και τουλάχιστον μία κυβέρνηση ανατράπηκε βίαια. Στη συνέχεια, την άνοιξη του 2008, οι τιμές μυστηριωδώς επανήλθαν στο προηγούμενο επίπεδό τους. Ο Ζαν Ζιγκλέρ, ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για το δικαίωμα στην τροφή, την αποκάλεσε "μια σιωπηλή μαζική δολοφονία», και οφείλεται εξ ολοκλήρου σε "ανθρώπινες ενέργειες"."

Στη συνέχεια, το άρθρο εξηγεί πως για την άνοδο αυτή των τιμών δε φταίει ούτε η [ανύπαρκτη] αύξηση της ζήτησης, ούτε κάτι άλλο. Αντίθετα, αυτό που όντως έφερε τα πράγματα εκεί που τα έφερε ήταν το εξής:

"Για πάνω από έναν αιώνα, οι αγρότες στις πλούσιες χώρες έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που τους διασφαλίζει από τον κίνδυνο [καλά, αυτό λέει ο συντάκτης, αλλά η αλήθεια είναι πως ο αγρότης, και ειδικά ο μικρός αγρότης, ουδέποτε ήταν διασφαλισμένος από τον κίνδυνο. Τέλος πάντων] .Ο αγρότης μπορούσε να συμφωνήσει τον Ιανουάριο για να πουλήσει την καλλιέργεια του σε έναν επιχειρηματία, τον Αύγουστο, σε καθορισμένη τιμή. Αν έχει ένα "καλό" καλοκαίρι (σαιζόν) και η παγκόσμια τιμή του είναι υψηλή, αυτός θα χάσει κάποια μετρητά, αλλά αν υπάρχει ένα "άθλιο" καλοκαίρι (σαιζόν) ή η τιμή καταρρέει, αυτός θα τα πάει καλά με τη συμφωνία. Όταν αυτή η διαδικασία ήταν καλά οργανωμένη και μόνο οι επιχειρήσεις που έχουν άμεσο ενδιαφέρον για τον τομέα μπορούσαν να συμμετέχουν, και λειτούργησε καλά [λέμε τώρα - τέλος πάντων].

Στη συνέχεια, μέσα από τη δεκαετία του 1990, η Goldman Sachs και άλλοι πίεσαν σκληρά και κατάργησαν τους κανονισμούς. Ξαφνικά, οι συμβάσεις μετατράπηκαν σε «παράγωγα» (derivatives - χρηματοπιστωτικά "προιόντα" σπέκουλας-κερδοσκοπίας), που θα μπορούσαν να αγοραστούν ή να πωληθούν στους εμπόρους οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τη γεωργία (στο χρηματοπιστωτικό τομέα εννοεί, στο "χρηματιστήριο αγροτικών προιόντων συγκεκριμένα). Μια αγορά σε «σπέκουλα τροφίμων" γεννήθηκε.

Έτσι ο αγρότης ακόμη συμφωνεί να πωλήσει καλλιέργεια του εκ των προτέρων σε έμπορο για £ 10.000. Αλλά τώρα, η σύμβαση μπορεί να πωληθεί σε επενδυτές, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την ίδια τη σύμβαση ως αντικείμενο δυνητικών πλούτου. Πχ η Goldman Sachs το αγοράζει και το πωλεί στην τιμή των £ 20.000 στη Deutschebank, που το πουλά στην τιμή των £ 30.000 στη Merryl Lynch - και επάνω, και επάνω, εφόσον θεωρούν ότι η τιμή μπορεί να ανέβει κι άλλο, μέχρι σχεδόν να μη φέρει καμία σχέση με την παραγωγή του αγρότη."

Το άρθρο συνεχίζει και εξηγεί το πως από το κέρδος επί της παραγωγής, περάσαμε στο επόμενο στάδιο, στο κέρδος επί της σπέκουλας πάνω στην παραγωγή, στην επένδυση δηλαδή ότι η παραγωγή φέτος θα πάει καλά, ή κακά, ή μέτρια, κτλ:

"Έως την απορρύθμιση αυτή, η τιμή για τα τρόφιμα καθοριζόταν από τις δυνάμεις της προσφοράς και της ζήτησης για τρόφιμα. (Αυτή η ίδια ήταν βαθιά ατελής: άφηνε ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους να πεινούν.) [έτσι τουλάχιστον λέι ο συντάκτης του άρθρου, στην πραγματικότητα ουδέποτε η παραγωγή καθορίστηκε από τη ζήτηση, με την έννοια της κάλυψης των αναγκών του λαού - εξ ου και το ότι δις άνθρωποι πεινούν. Η παραγωγή και πριν καθοριζόταν με βάση το κέρδος των λίγων] Αλλά μετά από την απορρύθμιση, δεν ήταν πλέον απλώς μια αγορά τροφίμων. Έγινε, την ίδια στιγμή, μια αγορά που έκανε σπέκουλα (speculation -εικασία) σχετικά με τη τιμή των τροφίμων που θα αναπτυχθεί στο μέλλον - και οι επενδυτές οδήγησαν την τιμή στα ύψη [παρεμπιπτόντως, παρόμοια είναι και η κατάσταση στην αγορά σπιτιών, κτλ, όπου επίσης δε χτίζονται σπίτια με βάση το πόσα σπίτια χρειάζονται και που για να ζήσει ο κόσμος, αλλά με βάση τη σπέκουλα που θα ανέβουν οι τιμές περισσότερο, και εκεί χτίζονται σπίτια πριν καν βρεθούν οι άνθρωποι που θα τα αγοράσουν, κτλ]"

Και το άρθρο συνεχίζει:

"Να τι συνέβη. Το 2006, οι κερδοσκόποι, όπως η Goldman άρχισαν να αποχωρούν από την αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ που κατάρρεε, και έψαχναν κάπου αλλού για να επενδύσουν το κεφάλαιο τους. Άρχισαν να αγοράζουν μαζικές ποσότητες των παραγώγων που βασίζονται στο φαγητό: υπολόγιζαν ότι οι τιμές των τροφίμων θα παραμείνουν σταθερές ή θα αυξηθούν, ενώ η υπόλοιπη οικονομία θα κατέρρεε. Ξαφνικά, οι τρομαγμένοι επενδυτές του κόσμου το είδαν αυτό και αποφάσισαν να αγοράζουν, να αγοράζουν, να αγοράζουν [χρηματιστικά παράγωγα τροφών].

Έτσι, ενώ η προσφορά και η ζήτηση των τροφίμων παρέμεινε λίγο πολύ η ίδια, η προσφορά και η ζήτηση για τις συμβάσεις που βασίζονται σε τρόφιμα αυξήθηκε μαζικά - πράγμα που σήμαινε η τιμή για τα τρόφιμα στα πιάτα των ανθρώπων αυξήθηκε μαζικά. Η λιμοκτονία ξεκίνησε.

Η τιμή των τροφίμων ρυθμιζόταν τώρα με την κερδοσκοπία και όχι με βάση τα πραγματικά τρόφιμα. Ο μάνατζερ ενός hedge fund Michael Masters εκτιμά ότι ακόμη και στα ρυθμιζόμενα χρηματιστήρια στις ΗΠΑ - που καταλαμβάνουν ένα μικρό μέρος των συναλλαγών - το 64 τοις εκατό του συνόλου των συμβάσεων σίτου πραγματοποιήθηκαν από τους κερδοσκόπους που προφανώς δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το πραγματικό σιτάρι. Ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο στο να φουσκώνουν τις τιμές και μετά να πουλάνε με κέρδος. Ακόμη και ο George Soros είπε ότι αυτό ήταν "ακριβώς το ίδιο όπως κρυφά όταν επιχειρηματίες και μαυραγορίτες φυλάνε κρυφά τα τρόφιμα κατά τη διάρκεια μιας κρίσης πείνας, προκειμένου να αποκομίσει κέρδη από την αύξηση των τιμών." [αυτό πχ γινόταν και επί κατοχής στη Ελλάδα]. Η φούσκα θα σκάσει το Μάρτιο του 2008, όταν η κατάσταση ήταν τόσο άσχημη στις ΗΠΑ, ώστε οι κερδοσκόποι έπρεπε να μειώσει δραστικά τις δαπάνες τους για την κάλυψη των ζημιών τους πίσω στην έδρα τους.

Όταν τους ζητήθηκε να σχολιάσει σχετικά με την πείνα που προκαλούν στις μάζες, ο εκπρόσωπος της Merrill Lynch δήλωσε: "Εεε. Δεν ήξερα γι 'αυτό." Αργότερα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου είπε: "Ουδέν σχόλιο." Η Deutsche Bank αρνήθηκε να σχολιάσει. Η Goldman Sachs ήταν λίγο πιο λεπτομερής στην απάντησή της: είπαν «σοβαρές αναλύσεις ... έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα κεφάλαια δεικτών δεν προκαλέσαμε φούσκα στις προθεσμιακές τιμές των βασικών εμπορευμάτων", προσφέροντας ως αποδεικτικό στοιχείο σε μεμονωμένη δήλωση από τον ΟΟΣΑ."

dialogoi.enet

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...