Του Στάθη Χαρίτου, Οικονομολόγου




Διαδικασία πτώχευσης του ελληνικού λαού με συνταγή Αργεντινής προωθεί η Γερμανία, εκβιάζοντας τη χώρα μας, καθώς ζητά νέες μειώσεις μισθών για τους Έλληνες εργαζόμενους, παραχώρηση της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των υποδομών σε ιδιώτες, καθώς και ιδιωτικοποίηση όλων των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων, προκειμένου να συναινέσει στην εφαρμογή των σχεδίων για την επιμήκυνση και αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους!

Η εξέλιξη αυτή αποκαλύπτεται μετά τις δηλώσεις του Γερμανού υφυπουργού Οικονομικών Γιεργκ Ασμουσεν στις 25-1-2011, σύμφωνα με τις οποίες οι μισθοί στην Ελλάδα πρέπει να μειωθούν για να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Ο Γερμανός υφυπουργός επεσήμανε εξάλλου ότι «η Ελλάδα μπορεί να απελευθερώσει τις αγορές και τα δίκτυά της και να ιδιωτικοποιήσει μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις».

Οι δηλώσεις αυτές του Γερμανού υφυπουργού αποτελούν ουσιαστικά υπόδειξη προς την ελληνική κυβέρνηση για την κατεύθυνση της οικονομικής της πολιτικής τους προσεχείς μήνες και τα προσεχή έτη.

Παρόμοιες υποδείξεις έχουν γίνει κι από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο πλαίσιο της προετοιμασίας του «πακέτου» των μέτρων που θα πρέπει να ληφθούν από τη χώρα μας την τριετία 2012-2014 για να εξευρεθούν περίπου 12 δις. ευρώ που απαιτούνται προκειμένου να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ ως το 2014, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα του Μνημονίου.

Ποιά είναι η αλήθεια
Οι μειώσεις μισθών σε περίοδο ύφεσης θα οδηγήσουν σε κάμψη της κατανάλωσης. Στην Ελλάδα, δεν είναι οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα που δημιουργούν πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Είναι οι ανελαστικές αγορές προϊόντων που δημιουργούν υπερκερδοφορία στους επιχειρηματίες και αυτό φαίνεται και με την έξαρση του πληθωρισμού. Η μειωμένη, επομένως, ανταγωνιστικότητα δεν οφείλεται ούτε στο επίπεδο μισθών του ιδιωτικού τομέα που είναι σχετικά χαμηλό, ούτε βέβαια στο καθεστώς των συλλογικών διαπραγματεύσεων που είναι απαλλαγμένο από κάθε κρατική παρέμβαση.

Όπως αποδεικνύεται από τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, είναι, αντίθετα αποτέλεσμα κυρίως του υψηλού μη μισθολογικού κόστους εργασίας, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται το υψηλό φορολογικό βάρος και η σημαντική επιβάρυνση εργαζομένων και κυρίως εργοδοτών από τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα είναι μέσα στην πρώτη δεκάδα των πιο ακριβών χωρών του ΟΟΣΑ με βάση το μη μισθολογικό κόστος εργασίας, με ποσοστό που φτάνει το 41,5% του συνολικού κόστους εργασίας. Είναι βέβαιο ότι η μείωση μισθών (και) στον ιδιωτικό τομέα δεν πρόκειται να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα. Αντίθετα, η μείωση αυτή θα οδηγήσει σε περαιτέρω ύφεση όταν τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι:
- Ο κατώτατος μηνιαίος μισθός στον ιδιωτικό τομέα συνεχίζει να υστερεί σημαντικά, βρισκόμενος στο 60% του επιπέδου των πλουσιότερων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
- Οι εργαζόμενοι φορολογούνται με 35%, την ώρα που τα κέρδη των επιχειρήσεων φορολογούνται – κατά μέσο όρο – με 15,9% όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. διαμορφώνεται στο 33%.
- Η άγρια λιτότητα και η ανεργία οδηγούν όλο και περισσότερους σε ευέλικτες μορφές απασχόλησης αλλά και στην αδήλωτη εργασία, ενώ εκρηκτικές διαστάσεις λαμβάνει η εργασία μικρότερη του πενθήμερου, με αντίστοιχη μείωση αποδοχών, αλλά και οι μειώσεις αποδοχών με τον εκβιασμό της απόλυσης.

Συμπέρασμα: Κερδισμένες θα είναι (πάλι) οι μεγάλες επιχειρήσεις. Και χαμένοι οι εργαζόμενοι. Όπως πάντα.
Θα τους αφήσουμε έτσι; Αν τους αφήσουμε έτσι κινδυνεύουμε να πάθουμε ό, τι έπαθαν οι αρχαίοι Αθηναίοι στον Ασσίναρο ποταμό της Σικελίας!

Ο Ασσίναρος ποταμός παραμονεύει

Σ’ αυτό το ποτάμι το 413 π.Χ γράφτηκε ο πιο ματωμένος και ο πλέον καταστρεπτικός επίλογος των Αθηναίων επιδρομέων εναντίων των Συρακουσών, αφού βάφτηκε με το αίμα χιλιάδων στρατιωτών, ενώ οι υπόλοιποι παραδόθηκαν στον Λακεδαίμονα στρατηγό Γύλιππο (7.000 άνδρες) και πουλήθηκαν ως δούλοι ή υποχρεώθηκαν να δουλεύουν στη δημόσια φυλακή, χωρίς στέγη, εκτεθειμένοι στις καιρικές συνθήκες με άθλια ποσότητα νερού και τροφής.

Υπαίτιος της καταστροφής ο α ι ρ ε τ ό ς στρατηγός Νικίας εκλεγείς από το πολιτικό σύστημα της Αθήνας, ως λαοφιλής και ευπρεπής, επί της ουσίας όμως δειλός σαν στρατηγός και σαν πολιτικός με το εμπόδιο της δεισιδαιμονίας να τον σημαδεύει.

Φρόντιζε να είναι αρεστός ακόμα και στους στρατιώτες που διοικούσε, γιατί αυτοί είχαν δικαίωμα ψήφου στην Εκκλησία του Δήμου στην Αθήνα και θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν εναντίον του, όταν θα επέστρεφαν πίσω.

Έτσι αποδεικνύεται ιστορικά το πόσο μπορεί να στοιχίσει σ’ ένα λαό ο ευσυνείδητος ακόμα δισταγμός του ηγέτη του και πόσο επίκαιρα είναι τα λόγια του Θουκυδίδη:

«Με το να εκλέγει ο λαός τους άνδρες, παρουσιάζεται ο ίδιος ο λαός με την πραγματική αξία ή αναξιότητά του»!!!

Όταν φθάνεις σ’ αυτό το σημείο δεν υπάρχουν μνημόνια συμφωνίας με τους ξένους, για να σε σώσουν, όπως συνέβη με τους ηττημένους Αθηναίους του Νικία, που παρ’ ότι πρότειναν στους νικητές Συρακόσιους, ότι θα πλήρωναν όλα τα έξοδα του πολέμου με εγγύηση ένα όμηρο για κάθε τάλαντο, αυτοί δεν έκαναν δεκτούς τους όρους της ειρήνης, γιατί ο γονατισμένος αντίπαλός τους δεν είχε διαπραγματευτική δυνατότητα…

Η ευθύνη των Ελλήνων

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Σ’ όσες θυσίες και να υποβληθεί ο ελληνικός λαός οι οικονομικοί δυνάστες του θα επιζητούν κι άλλες, κι άλλες…

Στο τέλος θα ζητήσουν και την προσωπική εγγύηση ενός εκάστου των Ελλήνων, ως ασφάλεια των δανεικών που μας έδωσαν, αφού ήδη έχουν εξασφαλίσει κι όλα τα εμπράγματα δικαιώματα της χώρας και πάλι είναι αμφίβολο, αν θα ικανοποιηθούν.

Εντελώς συμπτωματικά μετά από την τραγική ήττα των Αθηναίων στον Ασσίναρο ποταμό οι Συρακούσες μπήκαν σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης και κυριάρχησαν «κόβοντας» τα περίφημα «δαμαρέτεια», αργυρά νομίσματα, ενώ στην Αθήνα έλιωναν τα χρυσά αναθήματα, για να κάνουν νομίσματα κι επειδή δεν επαρκούσαν χρησιμοποίησαν και αντίστοιχα από χαλκό που ήταν καλυμμένα με λεπτό στρώμα αργύρου, γιατί μεταξύ των άλλων έχασαν και τα μεταλλεία του Λαυρίου, από τους συμμάχους των Συρακοσίων τους Λακεδαιμόνιους, που εκμεταλλευόμενοι τις περιστάσεις είχαν εγκαταστήσει την στρατιωτική τους «βάση» στην Δεκέλεια…
Όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν η Εκκλησία του Δήμου της Αθήνας, αντί του ακατάλληλου Νικία είχε αναθέσει την Σικελική εκστρατεία στον πλέον ενδεδειγμένο Δημοσθένη και δεν είχε αναίτια ανακαλέσει πίσω (πρόταση μομφής) τον Αλκιβιάδη…

Επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται ας αναλογισθούμε κι εμείς τις ατομικές και συλλογικές μας ευθύνες, ως λαός κι ας καταλάβουμε επιτέλους ότι οι πολιτικοί που εκλέγουμε είναι ο δικός μας «καθρέφτης», όπως είπε και ο Θουκυδίδης.

Περιθώρια ακόμα υπάρχουν!

kostasxan

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...