του Κώστα Χατζηαντωνίου






Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίζει κανείς θεωρητικά τα ζητήματα που αφορούν τον άνθρωπο και την κοινωνία. Ο ένας τρόπος θεμελιώνει κάθε αξία στην απεριόριστη γνωστική δύναμη και την αυτόνομη βούληση του ατόμου. Είναι ο τρόπος που εκμετρά ήδη το ζην, σε κάθε μορφή, φιλελεύθερη ή σοσιαλιστική, ατομοκρατική ή κολεκτιβιστική. Ο κόσμος ως «ανθρωπότητα», δηλαδή μια ψευδής, αφαιρετική και φαντασιακή ταυτότητα όπου υποτίθεται ότι συμμετέχουν όλοι ισομερώς αφού όλοι είναι «άτομα» και μόνον εκ συμπτώσεως μέλη μιας κοινότητας, μιας θρησκείας, ενός πολιτισμού.

Υπάρχει ωστόσο και ένας άλλος τρόπος να γνωρίζει κανείς τον κόσμο. Είναι ο τρόπος που θεμελιώνεται στους λαούς και στους πολιτισμικούς κύκλους, τους οποίους αυτοί οι λαοί σχηματίζουν. Η «ανθρωπότητα» δεν είναι παρά το σύνολο των λαών και των πολιτισμών, των κοινοτήτων και των παραδόσεων. Όλων δηλαδή εκείνων των οργανικών εξαρτήσεων διά των οποίων ο άνθρωπος υπάρχει ως αυτό που ορίστηκε να είναι. Ως Είναι Εδώ και Τώρα.


Αν η εμμονή στον πρώτο τρόπο υπήρξε η αιτία της πρωτοφανούς πολιτισμικής και πολιτικής κατάπτωσης της σύγχρονης Ευρώπης, στην Ελλάδα, η διαχείριση της εξουσίας τα τελευταία σαράντα χρόνια (διαχείριση που υπήρξε χωρίς υπερβολή μια απροσχημάτιστη επιχείρηση λαφυραγώγησης), οδήγησε σε μια κατάσταση που απειλεί πλέον ευθέως και αυτή την εθνική μας ύπαρξη.

Μια ασπόνδυλη μεταπρατική αστική τάξη, με τη συνέργεια μιας φθονερής και κακεντρεχούς αριστεράς (αφού οι καλύτεροι «με αίμα έβαψαν τις μάντρες» και τα κολαστήρια), εύκολα και φθηνά εξαγοράσιμης όταν, μετά το 1981 ήρθε η ώρα να πάρει μέρος κι αυτή στα λάφυρα του οριστικά ανάπηρου Νεοελληνικού Σώματος, με την ανοχή και της περίφημης «σιωπηλής πλειοψηφίας», πέτυχε να μαραθούν όλες οι πολιτικές, οικονομικές, ηθικές και πολιτιστικές μας βάσεις. Κι όχι μόνο αυτό.

Θα αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της Παρακμής μας αν αναλογιστεί, με αφορμή το διαβόητο Μνημόνιο που έχει επιβληθεί στη χώρα από τη διεθνή Τοκογλυφία, πώς δίνουν τον τόνο στη μάχη εναντίον αυτού του όντως κατοχικού καθεστώτος, εκδότες- πρωταγωνιστές της λεηλασίας τα τελευταία 30 χρόνια, «σερ» που χρίστηκαν από τη δολοφόνο του Καραολή και του Δημητρίου, δημιουργοί που προπαγάνδισαν την αμνηστία των κεμαλικών εγκλημάτων και τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, συνδικαλιστές και κόμματα που πάλεψαν για τη διάλυση της όποιας βιομηχανίας είχε η χώρα, υπερασπιστές της τρομοκρατίας που σάρωσε τα έστω ψήγματα εθνικού κεφαλαίου.


Η Ελλάδα βρίσκεται σε παρακμή. Αλλά το Μνημόνιο δεν είναι η αιτία. Είναι το αποτέλεσμα. Το έφεραν ο πολιτικός αμοραλισμός, η οικονομική κατάρρευση, η κοινωνική αποδιάρθρωση και ο φατριασμός, η δημογραφική καταβαράθρωση και ο εποικισμός, η αγροτική αποσάθρωση, η εξαφάνιση των συλλογικών αξιών, η κοινωνική ανομία και ο ισοπεδωτισμός, η αποσύνθεση όλων των οργανικών δομών και η απίστευτη κατάντια των «θεσμών συνοχής» (Εκκλησία- Ακαδημία- Στρατός), η εξάρθρωση της Παιδείας και βέβαια η αποπολιτικοποίηση. Το Μνημόνιο είναι παιδί όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Και τα χειρότερα βέβαια έρχονται.

Διότι παρ’ όλες τις κωμικοτραγικές προσπάθειες του Γ. Παπανδρέου, καμία έξοδος δεν υπάρχει από αυτόν τον κύκλο της τοκογλυφικής κόλασης. Η Ελλάδα βρίσκεται σε παρακμή και ουδείς μπορεί να προβλέψει ποιες θα είναι οι εξελίξεις στα ανοιχτά εθνικά μέτωπα, από τη Θράκη και το Αιγαίο ως την Κύπρο.

Το ελληνικό κράτος γνωρίζει μιαν πρωτοφανή πτώση Πολιτικής Ισχύος (τέτοια που ούτε μετά από εθνικές καταστροφές, όπως του 1922, είχε δοκιμάσει ο τόπος), γεγονός που αποθρασύνει τα επεκτατικά σχέδια του Ιστορικού Εχθρού. Ουδείς πλέον μπορεί να γνωρίζει πώς θα τελειώσει η διαβόητη Μεταπολίτευση: «Με ένα βρόντο ή με ένα λυγμό».

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...