του Αντώνη Φουρλή





Είναι η δεύτερη φορά που γράφω κείμενο για την αστυνομία εδώ στο protagon. Δεν έχω καμία ιδιαίτερη σχέση μαζί της, κανένα συγγενή αστυνομικό και καμία σχετική υποχρέωση. Δεν είμαι κανένας φοβικός πολίτης, ούτε σκέφτομαι να ζητήσω αστυνομικό – συνοδό. Ομως, δεν έχω και κανένα λόγο να μην είμαι δίκαιος. Οταν οι αστυνομικοί κάνουν τσαμπουκάδες ή επίδειξη μαγκιάς – δηλαδή κατάχρηση εξουσίας – δεν μου αρέσουν καθόλου και τους γυρίζω την πλάτη μου. Αλλά ποτέ δεν πίστεψα πως αυτό συμβαίνει επειδή έρχονται από κάποιο άλλο πλανήτη.

Από την κοινωνία μας έρχονται και σέρνουν μερικά από τα κουσούρια της. Η αστυνομία μας προφανώς δεν είναι τέλεια, όπως και η κοινωνία μας δεν είναι τέλεια. Η αστυνομία μας είναι ενίοτε και εύκολος στόχος. Την βάζουν μπροστά οι κυβερνήσεις, όταν φοβούνται να πάρουν εκείνες το κόστος των επιλογών τους. Τα βάζουν μαζί της οι αναρχικοί, οι χούλιγκαν και ενίοτε οι διαδηλωτές – άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα.

Η αστυνομία μας δεν είναι αθώα, ούτε ανεύθυνη για την εικόνα της. Οπως ακριβώς και η κοινωνία μας. Στους κόλπους της μπορεί να βρει κανείς κάθε λογής φυντάνια. Αστυνομικούς – δημοσίους υπαλλήλους, αστυνομικούς – προστάτες, αστυνομικούς – κομπλεξικούς, έντιμους αστυνομικούς, αλλά και αστυνομικούς – ήρωες. Καλούς μπάτσους και κακούς μπάτσους. Οπως συναντάμε κάθε μέρα καλούς και κακούς επαγγελματίες στις δικές μας δουλιές - με τη διαφορά ότι εμείς δεν εκπροσωπούμε το νόμο.

Δεν ξέρω σε ποιά ακριβώς κατηγορία ανήκαν οι δύο αστυνομικοί της ομάδας «Δέλτα», που έπεσαν νεκροί χθες το βράδυ στον Κηφισό. Δύο νέοι άνθρωποι, 23 και 22 ετών. Αλλά ξέρω ότι και αυτοί βγήκαν από την κοινωνία μας. Δύο πιτσιρικάδες που καβάλησαν τις μοτοσυκλέτες τους για να κάνουν καταδίωξη στου Ρέντη. Που δεν φαντάστηκαν ότι στη μέση της καταδίωξης θα βρίσκονταν απέναντι σε ένα καλάσνικοφ. Για ένα κατώτατο μισθό, κουτσουρεμένο και με μισά τα «δώρα», ελέω της ίδιας κρίσης που περνάμε όλοι μας. Πάνω – κάτω, στα χίλια ευρώ.

protagon

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...