Οι διαδηλωτές της Λιβύης δεν είναι παρά πιόνια στα χέρια της Νέας Τάξης

Μήπως είναι μια απλή σύμπτωση, πως μόλις μια εβδομάδα μετά την απειλή που εκτόξευσε ο Λίβυος ηγέτης Καντάφι εναντίον του Ισραήλ, καλώντας τους Παλαιστίνιους να ξεσηκωθούν, ο ίδιος και το καθεστώς του υφίστανται τις συνέπειες μιας αιματηρής επανάστασης;

Πριν από δυο Κυριακές, ο Καντάφι κάλεσε μέσω τηλεόρασης τον αραβικό κόσμο να εξεγερθεί εναντίον του Ισραήλ. «Πρέπει να δημιουργήσουμε πρόβλημα για τον κόσμο. Δεν καλούμε σε πόλεμο, καλούμε σε ειρήνη…», είπε, σε μια ομιλία του επί τη ευκαιρία των γενεθλίων του Μωάμεθ, μια ιερή ημέρα για τους Μουσουλμάνους.

Και ω του θαύματος, λίγες μόνο ημέρες μετά, ο Καντάφι αναγκάστηκε να κρυφτεί, καθώς οι διαδηλωτές έφτασαν να καταλάβουν πόλεις, και να κάψουν μέχρι και κυβερνητικά κτίρια στη Λιβύη. Αυτό μας δείχνει ξεκάθαρα, ποιος βρίσκεται πίσω από το επαναστατικό κύμα που σαρώνει τη περιοχή. Το ίδιο αμερικανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό κατεστημένο που ξεκίνησε τα γεγονότα στη Τυνησία.

Όλα δείχνουν πως η ιεραρχία της νέας παγκόσμιας τάξης έχει βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, σε μια μαζική προσπάθεια προπαγάνδας και αποσταθεροποίησης, στοχεύοντας τη Λιβύη, προσπαθώντας να καπηλευτεί την επανάσταση, και να την οδηγήσει εκεί που θέλει. Κάπως όπως συνέβη στην Αίγυπτο, όταν ορδές από ΜΚΟ και δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης σάρωσαν τη χώρα, προσπαθώντας να καλύψουν το κενό που δημιούργησε η φυγή του Μουμπάρακ.

Η δημόσια απειλή που εξαπέλυσε ο Καντάφι εναντίον των Εβραίων, σφράγισε τη μοίρα του, και τον κατέστησε στόχο των χρωματιστών επαναστάσεων που εκδηλώνονται στην ευρύτερη περιοχή.

Ο γιος του, Γκαμάλ, δεσμεύτηκε πως το καθεστώς θα πολεμήσει μέχρι τη τελευταία σφαίρα, κατηγορώντας εξωτερικούς παράγοντες και τα παγκόσμια ΜΜΕ ως υποκινητές και υπέρμαχους των διαδηλωτών.

Τα ΜΜΕ του κατεστημένου δημιουργούν σενάρια γύρω από τα γεγονότα της Λιβύης. Αν και η όποια πληροφόρηση που βγαίνει από τη Λιβύη είναι ελάχιστη, οι ομιλούσες κεφαλές των ΜΜΕ έσπευσαν να συγκρίνουν τα τεκταινόμενα με αυτά της Τυνησίας και της Αιγύπτου, στα οποία όμως κοινό σημείο αποτελούσε η εμπλοκή των ΗΠΑ και του στρατιωτικό-βιομηχανικού της κατεστημένου.

Η Λιβύη είναι η επόμενη χώρα που αντιμετωπίζει αποσταθεροποίηση και αλλαγή καθεστώτος. Με τα ελεγχόμενα από τα οικονομικά συμφέροντα ΜΜΕ να προβαίνουν σε προπαγάνδα, με τις στρατιές των οργανωμένων από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μπλόγκερς να συντονίζουν την εξέγερση στο έδαφος, και με μηδενική αξιόπιστη ενημέρωση να πηγάζει από το εσωτερικό της χώρας, όλα δείχνουν πως η χώρα ακρωτηριάζεται μέσα στο σκοτάδι. Ίσως ο απώτερος σκοπός να είναι η απομόνωση της Κίνας και της Ρωσίας.

Η υποστήριξη της Δύσης προς το επαναστατικό κύμα που σαρώνει τη περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι απλά μια κεκαλυμμένη επιχείρηση αποσταθεροποίησης, με τη μορφή της χρωματιστής λαϊκής επανάστασης.

Οι απελπισμένοι διαδηλωτές της Λιβύης, μάλλον δεν αντιλαμβάνονται τα πανίσχυρα οικονομικά συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης που τους καθοδηγούν, και πως κινδυνεύουν να βρεθούν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτήν που προσπαθούν να ξεφύγουν.

Αν και υπάρχουν αμέτρητες πραγματικές αιτίες δυσαρέσκειας που να τροφοδοτούν τον επαναστατικό ζήλο στη Μ. Ανατολή και στη Β. Αφρική, όπως η μεγάλη αύξηση της τιμής των τροφίμων και η καλπάζουσα ανεργία, εν τούτοις, στη περίπτωση της Αιγύπτου η ανατροπή του Μουμπάρακ απλά οδήγησε σε μια στρατιωτική δικτατορία. Από το 2008, η αμερικανική πρεσβεία στο Κάιρο γνώριζε τα σχέδια ανατροπής του Μουμπάρακ για το 2011, και μάλιστα είχε αρχίσει να χρηματοδοτεί κρυφά, κάποιους «αντάρτες» που θα αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος στην επικείμενη εκστρατεία εκδίωξής του.

Ο τελικός σκοπός των κινημάτων διαμαρτυρίας που αποσταθεροποιούν τη περιοχή, δε είναι άλλος παρά η αποσταθεροποίηση του Ιράν. Οι ΗΠΑ θέλουν αλλαγή καθεστώτος σε όσες χώρες αντιδρούν στη πολιτική της και στα συμφέροντα του Ισραήλ. Οι συνθήκες που οδήγησαν στις εξεγέρσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου απουσιάζουν από τη Λιβύη. Αυτό που συμβαίνει εκεί είναι μια ακόμη χρωματιστή επανάσταση καθοδηγούμενη από τον George Soros, και τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των ελίτ της Δύσης. Μέχρι στιγμής όλα αυτά τα επαναστατικά κινήματα στερούνται συγκεκριμένης ηγεσίας, με αποτέλεσμα οι ΗΠΑ και η Δύση να προσφέρουν οικονομική βοήθεια και στήριξη σε όποιον τελικά αναλάβει, εκμεταλλευόμενες το όποιο αποτέλεσμα, με σκοπό να πλάσουν τη νέα τάξη που θα προκύψει, σύμφωνα με τα δικά τους θέλω.

Όποιος και να αναλάβει την εξουσία, θα είναι όμηρος αυτών των οικονομικών συμφερόντων, που θα υπαγορεύσουν τους όρους τους. Είτε λοιπόν ξεκίνησαν με γνήσιες προθέσεις, είτε όχι, τα επαναστατικά κινήματα θα είναι στο μέλλον όμηροι αυτών των υπόγειων διαδικασιών χειραγώγησής τους.

S.A.-Prison Planet

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...