Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΩΡΤΖΗ




«Πιστεύει κανείς ότι οι ΗΠΑ θα είχαν εισβάλει στο Ιράκ, αν το κύριο εξαγωγικό προϊόν του ήταν το μπρόκολο και όχι το πετρέλαιο;».

Το ερώτημα ετέθη κυνικά από τον γνωστό αναλυτή μελλοντικών τάσεων Τζέραλντ Σελέντε, ο οποίος ξεσκεπάζει με αυτό τον τρόπο όχι μόνο τις πραγματικές προθέσεις της αμερικανικής υπερδύναμης στη Μέση Ανατολή, αλλά γενικότερα την «παραδοσιακή» υποκρισία της Δύσης εκεί. Οι κρίσιμες εξελίξεις στον αραβικό χώρο αιφνιδίασαν τις δυτικές δυνάμεις κι έπρεπε να ξεσπάσει η κρίση τροφίμων στην Τυνησία με τα τραγικά επακόλουθά της για να αντικρίσει η Ευρώπη το εύρος της κοινωνικής αθλιότητας εκεί.

Την ώρα που ο Μουαμάρ Καντάφι έχει περιέλθει, κατά τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, σε κατάσταση πολιτικού πτώματος, κηρύσσοντας πόλεμο κατά του ίδιου του λαού της Λιβύης, πληθαίνουν καθημερινά οι δυτικές κραυγές για την τύχη των ανθρώπων και το μέλλον αυτής της «πολύπαθης χώρας». Οι περισσότεροι όμως από τους Δυτικούς «κεκράκτες» εξεγείρονται, καθώς οσμίζονται τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου της χώρας. Η Λιβύη κατέχει προς το παρόν τα τρία μεγαλύτερα γνωστά κοιτάσματα πετρελαίου στην Αφρική, περισσότερα δηλαδή από το 3% του πετρελαϊκού συνόλου παγκοσμίως. Η υποκρισία της Δύσης περισσεύει, αρκεί να αναλογισθεί κανείς τι συνέβαινε μέχρι πρόσφατα, όταν οι Δυτικοί ηγέτες διαδέχονταν ο ένας τον άλλον στην αυλή του Καντάφι και ο Λίβυος «επαναστάτης» γινόταν δεκτός με τιμές και παράτες σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Κι ενώ οι εξελίξεις στο συνολικό αραβικό χώρο συνεχίζουν να διαγράφονται απρόβλεπτες, παράλληλα ελλοχεύει ο κίνδυνος περαιτέρω επιδείνωσης της κατάστασης λόγω της επαπειλούμενης επέμβασης δυτικών δυνάμεων στη Λιβύη. Εν όψει δε της αδυναμίας σύγκλισης θέσεων ανάμεσα στις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις, τούτο θα μπορούσε να εκτρέψει τα πράγματα προς την πλευρά των ακραίων στοιχείων του θρησκευτικού και εθνοαραβικού φανατισμού. Την ίδια ώρα αυξάνει ο αριθμός εκείνων που φοβούνται και επικράτηση σομαλιακών καταστάσεων στη Βόρεια Αφρική, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται επί πλέον πιέσεις για έξωθεν «ανάληψη δράσεων» στη Λιβύη. Και τούτο ακριβώς είναι που μπορεί να σώσει ακόμη και τον Καντάφι, ο οποίος αναζητεί με αγωνία το πρόσχημα για να ξεκινήσει έναν ανοιχτό «αντιιμπεριαλιστικό» πόλεμο κατά της Δύσης, συσπειρώνοντας πίσω του όχι μόνο Λίβυους αλλά και προοδευτικούς ανθρώπους άλλων αραβικών χωρών.

Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις από πλευράς Ε.Ε. αλλά και των ΗΠΑ εκτιμά κανείς ότι η Δύση σύμπασα ουδέν ή ελάχιστα διδάχθηκε από τις ληστρικές σταυροφορίες μέχρι και την εγκαθίδρυση του κράτους-χωροφύλακα των πετρελαίων στη Μέση Ανατολή. Ενώ για χρόνια επαναλαμβάνεται κατά κόρον -απ’ όλες τις πλευρές μάλιστα- η εκτίμηση ότι χωρίς μια τελική επίλυση του Παλαιστινιακού είναι αδύνατη μια συνολική ειρήνευση στη Μέση Ανατολή, οι δυτικές δυνάμεις έδειχναν να ενδιαφέρονται κυρίως για τη στήριξη διεφθαρμένων καθεστώτων κι εκφυλισμένων ηγετών. Οι εξεγερμένες δυνάμεις στον αραβικό χώρο θεωρούν συνυπεύθυνη τη Δύση όχι μόνο για τη στήριξη που τους παρείχε, αλλά και για τις εστίες εντάσεων που συνεχίζουν να καίνε στο καμίνι της Μέσης Ανατολής.

Στον κοχλάζοντα αραβικό κόσμο τού σήμερα, με τις παντοειδείς αντιφάσεις που ο ίδιος περικλείει, δεν συνιστά κανενός είδους δύσκολη υπόθεση η εκδοχή της αναβίωσης ενός συνδρόμου του «χριστιανικού ιμπεριαλισμού». Το ενδεχόμενο αυτό μπορεί να εκτρέψει το κύμα των εξεγέρσεων από την αρχική του πορεία η οποία στόχευε στον παραμερισμό των συστημάτων καταπίεσης και τον εκδημοκρατισμό των κοινωνιών που αυτά καταδυνάστευαν. Η ρητορική όμως των στρατιωτικών επεμβάσεων στη Βόρεια Αφρική, που διοχετεύεται από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ αλλά και από την ίδια την Ε.Ε., δεν φαίνεται να εκπορεύεται από την ιδέα της ανάδειξης δημοκρατικών κυβερνήσεων, αλλά του ελέγχου των δυνάμεων που θα διαδεχθούν τα συστήματα διαφθοράς και νεποτισμού στις αραβικές χώρες.

inprecor

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...